Poliflw

Duurzame energie is van levensbelang. Ook Wijk bij Duurstede moet haar aandeel leveren. Voor ons eigen verbruik en waar mogelijk voor de regionale opgave. Dat redden we alleen met een mix van zonnepanelen en windmolens: de huidig bewezen grootschalig toepasbare technieken voor duurzame opwekking. Daarbij zetten we vol in op zon op daken. Maar nu al is berekend dat ook zonnevelden nodig zijn. Via het burgerpanel is met behulp van inwoners een zeer compleet beleidskader voor zonnevelden opgesteld. Daarin worden onder meer zoekgebieden aangewezen en voorwaarden gesteld aan landschappelijke inpassing en maatschappelijke en financiële participatie.

Voor een mogelijk zonneveld aan de Groenewoudseweg, heeft een eerste positieve toets plaatsgevonden. We hebben begrip voor de onrust die daarover is ontstaan. Grootschalige opwekking van duurzame energie, heeft altijd landschappelijke impact. Zeker voor omwonenden. Maar de procedure is pas net begonnen. De ondernemer zal moeten aantonen hoe de omgeving wordt betrokken en gecompenseerd en hoe een eventueel zonneveld met groen in de omgeving kan opgaan. Hij zal moeten voldoen aan een hele lijst met richtlijnen en voorwaarden. Als het plan is uitgewerkt, kunnen we alsnog tot de conclusie komen dat het onvoldoende binnen het beleid past. Bijvoorbeeld omdat het zonneveld op deze gevoelige locatie onvoldoende landschappelijk wordt ingepast of omdat omwonenden onvoldoende betrokken en gecompenseerd zijn. Het is dus nog geen gelopen race.

We vinden het wel belangrijk ons beleid en duurzame doelstellingen serieus te nemen en de afgesproken procedure te doorlopen. De ondernemer krijgt dan een eerlijke kans en wij weten waar we ja of nee tegen zeggen.

PROVINCIE UTRECHT - In de provincie Utrecht zijn zeker 96 initiatieven voor zonnevelden en windparken, maar veel projecten liggen stil omdat veel gemeenten nog geen beleid hebben of omdat ze het niet willen. Dat stelt de Natuur & Milieufederatie Utrecht (NMU) op basis van eigen onderzoek.   

Het gaat volgens de NMU om grotere energieplannen die geen doorgang kunen vinden, zoals zonnepanelen op geluidswallen, bij een boer of op een vuilnisbelt, maar bijvoorbeeld ook windparken langs de snelweg. "Gemeenten zijn nog erg langzaam met het maken van beleid", zegt Rolf Schipper van de NMU. "Wij roepen hen op hiermee vaart te maken zodat duidelijk wordt waar zonnevelden en windparken aan moeten voldoen. Zo kunnen ze aan de slag met de goede initiatieven, want hoe mooi het ook is dat er zo veel plannen zijn; niet elk idee verdient het om uitgevoerd te worden."

In de helft van de 26 Utrechtse gemeenten wordt volgens de organisatie geen enkele vergunningsaanvraag in behandeling genomen. Er zijn volgens Schipper gemeenten in de provincie die helemaal geen zonnevelden of windparken willen. "En dat is echt lastig, want we hebben met zijn allen besloten in het klimaatakkoord dat we vaart moeten maken met schone energie en elke gemeente zal daaraan zijn steentje moeten bijdragen." 

KOPLOPERS

De NMU deelt pluimen uit aan drie koplopers in de provincie Utrecht. "Wijk bij Duurstede, Bunnik en Houten laten zien dat je wel degelijk snel een goed beleid kunt opstellen. Ze hebben duidelijk neergezet wat de voorwaarden zijn voor goede zonneparken: dat omwonenden mee kunnen doen, dat de natuur erop vooruit moet gaan en dat de omgeving er financieel beter van wordt. Het is belangrijk dat andere gemeenten hier een voorbeeld aan nemen."

Gemeenten overleggen volgens de NMU wel over Regionale Energie Strategieën. Dat ondertussen de deur dicht zit voor nieuwe initiatieven, vindt de organisatie onverstandig. "De goede initiatieven moeten niet in de wachtkamer zitten, maar ruim baan krijgen. De gemeenten moet niet te veel kijken wat de buurman doet, maar aan de slag." 

GOUDEN KANS

Volgens de NMU zijn de initiatieven die er nu liggen voldoende om alle huishoudens in de provincie Utrecht van groene stroom te voorzien. "Dit ligt dicht in de buurt van de hoeveelheid duurzame energie die de provincie over tien jaar moet opwekken in het kader van het Klimaatakkoord." De NMU spreekt van een gouden kans voor gemeenten in Utrecht om hun doelen te halen, "mits het zorgvuldig gebeurt".  

Zorgvuldigheid is volgens de federatie belangrijk om de steun van inwoners van de provincie te krijgen en te houden voor duurzame energieprojecten. "Uitgangspunten zijn daarbij dat omwonenden nauw betrokken zijn bij de planning en exploitatie van deze projecten en dat de omgeving ook financieel profiteert. De natuur moet erop vooruit gaan en het project moet goed zijn ingepast in het landschap. Alleen met die randvoorwaarden behouden we draagvlak en halen we de doelen voor duurzame energie."

Bron: https://www.rtvutrecht.nl/nieuws/2019988/ 

De afgelopen jaren maken de media veelvuldig melding van 'personen met verward gedrag'. Onlangs nog in Alkmaar, waar het op een vreselijke manier misging. 'Buurvrouw Carla' wordt zwaaiend met een hamer en mes uiteindelijk neergeschoten door de politie. De dag erna bezwijkt Carla aan haar verwondingen. In de media lees ik dat 'buurman Jan' erbij was toen Carla door het lint ging. Buurman Jan wil benadrukken dat Carla dan verward mocht zijn, 'het was een lieve, zorgzame vrouw, ook voor de buurt. Ze had vorig jaar nog alles schoongemaakt en gesnoeid'.

Het bericht komt in dezelfde week dat ik in mijn raadsstukken lees over hoe wij als gemeente om willen gaan met 'verwarde personen'. Vanaf 1 januari geldt de Wet verplichte Geestelijke GezondheidsZorg (WvGGZ) voor psychiatrische patiënten en is het de bedoeling ook verplichte zorg vooral in de eigen woon- en leefomgeving van de betrokkene te bieden. De wet volgt op het overhevelen van zorgtaken naar gemeenten via de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO). De WMO regelt dat de gemeente ondersteunt bij zelfredzaamheid en per 2021 ook bij beschermd wonen voor mensen die dat nodig hebben, inclusief mensen die dan soms 'verward' kunnen zijn. Als het om 'verward gedrag' gaat, volgt onze gemeente overigens de landelijke trend en is het aantal meldingen 'personen met verward gedrag' gestegen van ruim 10 in 2011 tot zo'n 60 in 2017.

Ik verdiep me verder in het onderwerp en lees dat er met het naar de wijk brengen van de geestelijke gezondheidszorg ook wel iets mee moet veranderen. De mens moet weer meer centraal komen te staan en niet het systeem. Meer 'fysieke nabijheid' en minder medicalisering of allerlei technische snufjes als surrogaat voor echt menselijk contact. Terwijl ik het lees hoor ik op de radio Marvin Gaye en Tammi Terrell zingen 'There ain't nothing like the real thing'. Inderdaad denk ik, een oogje in 't zeil, een luisterend oor, een arm om je heen: 'the real thing'.

Ik hoop op veel 'the real thing' bij het naar onze wijken brengen van de geestelijke gezondheidszorg.

Rob Willems

Bron: https://wijksnieuws.nl/column/verward-660567 

Iris Meerts wordt de nieuwe burgemeester van Wijk bij Duurstede! Meerts (46) woont momenteel in Rotterdam en werkt in Den Haag bij de Centre of Expertise Cyber Security van de Haagse Hogeschool. Politieke ervaring heeft ze opgedaan in de Provinciale Staten van Zuid Holland (PvdA). 

Rob Willems heeft als voorzitter van de vertrouwenscommissie samen met de andere leden de afgelopen tijd veel werk verzet om tot de juiste kandidaat te komen. De burgemeester moet een netwerker zijn die Wijk vertegenwoordigd in de regio, een verbinder in en voor onze gemeenschap, een strateeg die helpt de uitdagingen voor onze kleine gemeente het hoofd te bieden, een besluitvaardige portefeuillehouder openbare orde en veiligheid en een onafhankelijke raadsvoorzitter. Oftewel een bijna onmogelijke combinatie van rollen en competenties. In Iris hebben we die persoon gevonden. GroenLinks Wijk bij Duurstede heet haar van harte welkom!

GroenLinks stelde vragen over het toetsingskader zonnevelden dat binnenkort door de raad vastgesteld wordt. Zijn de criteria in dat kader voldoende uitgewerkt om meerdere projecten tegen elkaar af te wegen op bijvoorbeeld landschappelijke inpassing, biodiversiteit en maatschappelijke participatie? Ook vinden wij dat voor onze doelstelling van 16% duurzame opwek in 2023, alleen de grotere projecten moeten meetellen. Het blijft vaak onvoldoende duidelijk welke bijdrage kleinere, particuliere opwek precies levert. Liever wat te veel duurzame opwek dan te weinig.

De administratie van duurzame opwek door particulieren en bedrijven, verloopt niet altijd goed of met forse vertraging. Het Wijkse duurzame beleid spreekt van ‘ten minste’ en/of ‘minimaal’ 16% duurzame opwek in 2023. Voor het tijdig behalen van onze 2030-doelstelling (energieneutraal), zou beter zijn bij de 2023-doelstelling alleen de grote projecten te betrekken. Pas als de administratiemogelijkheid van ‘kleinere’ opwek verbetert, zou die van de resterende duurzame opgave afgetrokken mogen worden.

GroenLinks hecht zeer aan de kaders die met behulp van het burgerpanel tot stand zijn gekomen. We hebben zelf het initiatief tot deze vorm van burgerparticipatie genomen. Om maatschappelijk vertrouwen in toekomstige participatie niet te schaden, willen wij niet van de kaders afwijken. De politieke kaders waarbinnen het advies moest blijven, zijn bij aanvang van het traject gegeven. Een aanvulling op of nadere uitwerking van deze kaders vinden wij wel denkbaar. Dararmee wordt het toetsingskader meer geschikt als instrument om af te wegen welke initiatieven voorrang krijgen en waar. Een nadere uitwerking in meer toepasbare criteria als het gaat om locaties, landschappelijke inpassing, biodiversiteit en maatschappelijke participatie, maken het makkelijker die afweging tussen projecten te maken maar ook om te bepalen of een individueel project aan het gewenste minimumniveau voldoet.

Daarom stelde GroenLinks de volgende vragen:

Ligt het gelet op de problematische administratie van particuliere opwek en het tijdig halen van de 2030-doelstelling, niet in de rede dat voor onze 2023-doelsteling (16% duurzame opwek) vooralsnog slechts uitgegaan wordt van de ‘grote’ projecten? Is het toetsingskader voldoende uitgewerkt om te dienen als juridische/beleidsinstrument voor de selectie van locaties en beoordeling van projectvoorstellen in verband met het gewenste minimumniveau op thema’s als landschappelijke inpassing, biodiversiteit en maatschappelijke participatie? Met toepassing van welke vorm(en) van maatschappelijke participatie (in welke mate) voldoet een project in ieder geval en kan een rangorde aangebracht worden in die vorm(en)/mate, ingeval van overschrijving/concurrerende projecten?

Vorige week tijdens Prinsjesdag sprak onze koning de troonrede uit (met baard). Hij gaf daarmee de aftrap voor allerlei politieke bespiegelingen op hoe we ervoor staan en waar we naar toe gaan als Nederland (de zogenaamde algemene beschouwingen). In de tekst van 2269 woorden sprak de koning maar tweemaal het woord ‘gemeenten’ uit. En dat is exemplarisch voor iets dat al langer speelt als het gaat om het geld voor de gemeenten in Nederland.

Zo’n 70% van het geld dat we als gemeenten krijgen komt rechtstreeks van de rijksoverheid via het gemeentefonds. En daarbij hanteren we de zogenaamde ‘trap op, trap af’ systematiek wat zoveel betekent dat als de rijksoverheid meer uitgeeft, gemeenten meer krijgen en omgekeerd.

‘Logisch toch’ hoor ik u zeggen, maar niets is minder waar. Na jaren van bezuinigen (samen de trap af dus) houdt dit kabinet al jaren geld over en toch gaan gemeenten de trap af. Al een aantal jaar op rij geeft dit kabinet namelijk ondanks een begrotingsoverschot minder uit waardoor gemeenten alsnog ‘de trap afgaan’. En dat begrotingsoverschot is flink: dit en ook vorig jaar ruim 10 miljard euro!

Gelukkig werd het woord ‘gemeenten’ tijdens het debat volgend op de troonrede veel vaker uitgesproken. Al of niet geholpen door het luiden van de noodklok door enkele wethouders uit de grote steden. ‘De miljoenen die gemeenten door deze trap op, trap af systematiek dreigen te moeten bezuinigen staan in schril contrast met de miljarden die de rijksoverheid jaar op jaar overhoudt’, zo betoogden zij. De voltallige Tweede Kamer nam daarop gelukkig een motie aan waarin het kabinet wordt opgeroepen samen met de Vereniging Nederlandse Gemeenten te onderzoeken op welke manier gemeenten meerjarig meer financiële zekerheid kunnen krijgen.

En dat laatste is goed nieuws voor u en mij, immers een stabiele gemeentebegroting betekent stabieler beleid. Benieuwd naar onze algemene beschouwingen? Kom in oktober naar de Begrotingsraad (met baard zo u wilt).

Rob Willems, GroenLinks

Over ecologisch maaibeheer wordt al een tijdje gesproken op het gemeentehuis. Het fraaie groenstructuurplan staat er uitgebreid bij stil en met behulp van maatschappelijk partners zijn ecologisch waardevolle bermen geïnventariseerd. Tijdens een onlangs gehouden budgetteringsoefening met raadsleden, kwam het als een van de prioriteiten naar voren. Toch krijgen wij al een tijdje signalen van verontruste en soms boze inwoners over onnodig, te vroeg of onjuist gemaaide bermen (en de zware machinerie die daarbij het nodige kapot rijdt). 

Niet alle toezeggingen hieraan meer aandacht te besteden, lijken te worden opgevolgd of slechts in beperkte mate (postzegels). Ook ontstaat de indruk van een kloof tussen beleid(voornemens) en uitvoering en zou meermaals sprake zijn geweest van foutieve uitvoering.

Van een groenbeheerder vernamen wij dat ook binnen het bestaande regime, een meer gediversifieerd, ecologisch verantwoord maaibeheer mogelijk is. Bestaande contracten zouden ruimte laten voor maatwerk. Wij hopen dat mogelijk is al voor de nieuwe aanbesteding in 2022 stappen te zetten. Ook om te voorkomen dat betrokken vrijwilligers afhaken.

En wat die aanbesteding betreft lijkt ons belangrijk nadrukkelijk ruimte te bedingen voor maatwerk, input vanuit de samenleving en diversificatie binnen de bestekken. Geen one size fits all. Qua mogelijkheden, verwachtingen van inwoners en ecologische waarde, zijn ook niet alle locaties gelijk.

Daarom stelt GroenLinks de volgende vragen: 

Wat kan nu al -voor de nieuwe aanbesteding in 2022- gedaan worden om tot een meer gediversifieerd, ecologisch verantwoord maaibeheer te komen? Zou ten aanzien van de geselecteerde ecologisch waardevolle bermen (circa 10%), nu al maatwerk toegepast kunnen worden en dus een andere vorm en mate van beheer? Wat zouden daarvan de financiële consequenties zijn en welke organisatorische aanpassingen zijn op hoofdlijnen benodigd? Hoe wordt voorkomen dat de gemeente met de nieuwe aanbesteding in 2022, weer vast komt te zitten in ijzeren bestekken? Kunnen ruimte voor diversificatie, maatwerk, maatschappelijk input en aandacht voor biodiversiteit, nadrukkelijke wegingscriteria zijn?

De NRC bracht onlangs het nieuws dat uit een vertrouwelijk rapport van onder meer het Openbaar Ministerie, de politie en enkele provincies, blijkt dat mestverwerkingsfabrieken de spil zijn in een omvangrijke fraude met afval en subsidies. Deze installaties worden door de overheid beschouwd als oplossing voor het landelijke mestoverschot. De mest wordt er met organische producten vermengd tot nieuwe, in theorie duurzame producten. In de praktijk blijkt dat illegaal afval (xtc- en slachtafval, dioxine, verfresten, afvalwater, zware metalen en ander chemisch afval) met behulp van deze fabrieken geloosd worden. Dat levert een gevaar voor de volksgezondheid op. De fraude met subsidie en afval is omvangrijk en structuree. 

Tegelijkertijd blijkt de regelgeving complex en het toezicht versnipperd. Overheidsinstanties hebben niet altijd de benodigde kennis in huis. Enkele gemeenten stonden bijvoorbeeld illegale stoffen toe in de vergunning. Waar de RVO vooraf onvoldoende zou controleren welke partijen subsidie verstrekt krijgen, zo controleren de provincies achteraf niet goed wat er met het geld gebeurt. Daarbij zouden mogelijk de belangen in de sector spelen maar ook de druk om milieudoelstellingen te halen. Het onderzoeksrapport is inmiddels twee jaar oud, maar volgens het Openbaar Ministerie is het signaal dat ervan uitgaat ‘onverminderd relevant en actueel’. Bij politie en justitie komen nog steeds meldingen binnen over mogelijke fraude.

Ook na verhoging van de tonnage, bleek destijds geen MER noodzakelijk voor de mestvergister in Cothen. Sindsdien lijkt echter sprake van voortschrijdend inzicht ten aanzien van de milieueffecten van dergelijke installaties en kregen wij signalen van een mogelijke aanscherping van de jurisprudentie ter zake[1].

Van de initiatiefnemers achter de mestvergister in Cothen, hebben wij altijd een goede indruk gehad. Het project lijkt zorgvuldig te worden aangepakt, men staat open voor input vanuit de samenleving en leek ook bereid tot aanvullende maatregelen om de installatie nog veiliger en schoner te maken. Desalniettemin kregen wij vanuit de samenleving al langer en begrijpelijkerwijs vragen over de omgevingseffecten van en toezicht op deze installatie, gelijk aan die waarmee elders dus structurele en omvangrijke maatschappelijke risico’s ontstaan. Vandaar deze vragen van GroenLinks en WijkNU. Ook door de provinciale fractie van GroenLinks in Utrecht (en andere provincies) zijn inmiddels vragen gesteld. 

NRC-artikel: https://www.nrc.nl/nieuws/2019/05/15/geen-maisafval-maar-verfslib-en-xtc-resten-in-de-mest-a3960430