Lian Veenstra, bestuurslid SP Veendam en wethouder te Stadskanaal. Inmiddels ruim 21 jaar lid, waarvan bijna 19 jaar actief op vele vlakken in de club, als afdelingsvoorzitter, regiovertegenwoordiger in Groningen/Drenthe/Fryslan, 7 jaar scholingsmedewerker, raadslid en wethouder Menterwolde, Statenlid Groningen en nu dus als wethouder in Stadskanaal. Maar, nooit eerder sprak ik op de Partijraad, nooit eerder voelde ik de urgentie, tot nu....
Want, sinds de verkiezingen, nu een maand geleden, doet mijn lijf zeer, is mijn verstand met van alles en nog wat bezig, staat mijn dagelijkse functioneren onder druk en krijg ik mijn kop niet leeg...
Waarom? Goede vraag...daar heb ik zelf ook bijna vier weken over na moeten denken. Is het het verlies van die twee Europese zetels? Is het dat Brusselmans-filmpje? Nee...het gaat niet om die Europese Verkiezingen....het zit veel dieper, het is het dreigende verlies, het dreigende verlies van mijn club, het dreigende verlies van alles waar ik voor sta, van mijn idealen.
Mijn ziel, zaligheid, overtuiging en idealen zitten in deze club. De overtuiging dat deze club strijd voor menselijke waardigheid, gelijkwaardigheid en solidariteit. De overtuiging dat zij deze strijd voert als instrument/gereedschap in de handen van hen die deze drie begrippen het hardst nodig hebben en met wie zij zij aan zij de strijd dienen te voeren.
De strijd voor die kinderen wiens wiegje op een plek staat (waar ook ter wereld) die hen de kansen en een eerlijke toekomst ontzegt, de strijd met en voor de Groningers tegen het grootkapitaal van de NAM/Exxon, de strijd met en voor de moeders die niet langer in schimmelwoningen van Acantus willen wonen en opstaan, de strijd voor en, uiteindelijk, met de mensen in plan Noord in Veendam, wiens voordeuren, met rotte dorpels en lappen stof als gordijnen, niet opengaan als je aanbelt, de mensen waarvan je weet dat de wereld buiten niet langer hun wereld is...
Zo maar vier redenen waarom deze club, al zo lang, mijn club is...
Ik proef, zie en lees een dreigende deling in mijn club, ik zie de weglopers, ik zie de opzeggers, ik zie de overlopers naar de PvdD, GroenLinks en de PvdA.
Ik zie/proef een stroming in de partij die zich bezighoudt met vormen van identiteitspolitiek, maar daarbij lijkt te vergeten dat al die identiteiten wiegjes hebben, wonen in schimmelwoningen, het verliezen van het grootkapitaal en zich afsluiten van de wereld.... En ik zie een stroming die omwille van de macht, het (mogelijk) aan de knoppen kunnen zitten, zich plooit naar wat andere politieke stromingen interessant vinden...en daarbij voorbij dreigen te gaan aan de belangen van de kinderen, de moeders, de mensen achter die deuren, van welke identiteit dan ook... Maar gelukkig zie ik ook, o.a. in Groningen, tientallen medestrijders, kameraden die nog net zo in de club zitten al ik, die wars zijn van macht, wars van onderscheid in groepen, niet bang zijn om de hoon over zich af te roepen, maar met al deze mensen de strijd aan willen blijven gaan voor de idealen waartoe wij ooit (bijna 50 jaar geleden) zijn opgericht.
Dat is waarom ik 21 jaar geleden lid werd van deze club, dit is volgens mij ook de koers die we met elkaar herbevestigd hebben na het laatste congres,na de verloren Statenverkiezingen, de strijd die we met elkaar zouden aangegaan. Ik sta nog steeds achter die club en ik laat mij die club door niemand afpakken, al is het de laatste strijd die ik voer...
