Geïnspireerd door Juf Ank en het recente betoog van Jan Terlouw in Arnhem, schreef kandidaat-raadslid Christian Lorist onderstaand opiniestuk. “Wie een stem opeist om mee te beslissen over de toekomst in uw gemeente, heeft ook de plicht die uit te brengen wanneer het daar de tijd voor is.”
Op zondagavond is het steevast ‘Dag, dag, dag, dag, ouders van groep 3’ wat door de huiskamer klinkt. Juf Ank probeert zo op onnavolgbare wijze ouders uit het klaslokaal te krijgen. Ouders die zeuren en zeveren. Ouders die soms maar één gelijk kennen: hun eigen gelijk.
In de afgelopen halve eeuw zijn we ons zelf meer en meer gaan beroepen op onze rechten. Leerlingen (of liever hun ouders) eisen het beste onderwijs: soms zelfs hun ‘recht’ op een goed schooladvies. Reizigers eisen compensatie wanneer de trein of het vliegtuig niet op tijd aankomt. Dat geldt ook voor de democratie. Als de uitspraak of beslissing van een politicus ons niet bevalt, eisen we onze rechten op. Vaak onder een anonieme naam op een nieuwsforum of social media kanaal.
Op woensdag 28 februari mocht ik ademloos luisteren hoe Jan Terlouw in een volledig volgepakt Rozet sprak over de noodzaak om ons in te zetten voor het vertrouwen in elkaar en de samenleving. Hij begon met een positieve boodschap: We leven in een veilige wereld, een rijke wereld en vooral kánsrijke wereld. Kritiek schuwde Terlouw ook niet. Onder andere op de staat van de democratie in Nederland. En die staat onder druk. Zo stelde Terlouw: “het hebben van plichten is een recht”. Als je plichten hebt, dan hoor je er bij. Dan ben je mede-verantwoordelijk. En dat onderscheidt een samenleving van een maatschappij.
Bij die woorden van Jan Terlouw voel ik me thuis. Wil ik wonen in een samenleving met rechten en plichten en de zorg om elkaar, of schreeuwen aan de zijlijn en leven in een maatschappij waarin alles een consumptiegoed is geworden?
Terlouws oproep riep direct ook de vraag op: hoe realiseren we die samenleving? Politici kunnen daar iets aan doen. Ook in Arnhem. Positief vertrouwen uitstralen, zeggen: burgers, ik vertrouw u. En niet alles dichtregelen. Maar wij allen, inwoners van onze mooie stad, kunnen daar ook iets aan doen. Wij inwoners hebben goede ideeën, maar ook slechte ideeën. We kennen Arnhem soms beter dan de bestuurders, maar zien ook vaak maar één belang. Dat van onszelf. We zijn constructief, maar kunnen ook zeuren en zeveren, net als de ouders van groep 3.
Gelukkig leven we in Arnhem nog steeds in een samenleving. Een samenleving waarin 263 Arnhemmers zich uitspreken om zich de komende 4 jaar in te willen zetten voor een verantwoordelijkheid als raadslid. Het is hun keuze om met respect naar elkaar en voor elkaar de beste keuzes te maken voor Arnhem. Daar zit de kern; de taak van de politiek is het verdelen van de kansen voor iedereen. Dat betekent simpelweg dat de klant niet altijd koning is. Want in een gemeente met 156.000 inwoners zijn er legio opvattingen en meningen die uit elkaar lopen.
Elk recht veronderstelt een plicht. Soms van de één tegen de ander en soms van de één tegen zichzelf. Wie een stem opeist om mee te beslissen over de toekomst in uw gemeente, heeft ook de plicht die uit te brengen wanneer het daar de tijd voor is.
21 maart is uw moment om mede-verantwoordelijk te zijn.
Christian Lorist, inwoner van Arnhem en kandidaat raadslid voor D66
