Poliflw

Kleinere poppodia, schouwburgen en theaters geven nu al aan dat ze er zonder extra steun volgend jaar simpelweg niet meer zijn. En steeds meer mensen die op die podia horen te staan, verlaten de sector.

De 300 miljoen die het kabinet beschikbaar stelt, houdt hopelijk de grote rechtstreeks door het Rijk gesubsidieerde musea, orkesten en theatergezelschappen overeind. Maar bij het overgrote deel van de sector - zoals de regionale poppodia, de stedelijke schouwburgen en een groot gedeelte van de musea - komt er nauwelijks iets terecht. Ook bereikt deze steun niet de vele zzp'ers en freelancers voor en achter de schermen: musici, acteurs, decorbouwers, technici.

Als we nu niks doen, dreigt een kaalslag waar we nog decennia de gevolgen van gaan ondervinden. Dan blijven we achter met kunst en cultuur in Nederland die blijvend schraler en kleiner is.

Als liefhebbers mogen we dat niet laten gebeuren. Als de crisis voorbij is, willen we weer naar onze favoriete bioscoop kunnen. Weer live om een cabaretier kunnen lachen. Ons weer laten meevoeren op de klanken van Mahler of Lil Kleine. Samen met vrienden en vreemden in de festivaltent kunnen dansen. Dat is waarom we een minister nodig hebben die de pijn van ons allemaal voelt. En gaat staan voor de mensen in de kunst en cultuur die nu moeten knokken voor hun bestaanszekerheid.

Lilian Marijnissen, Lodewijk Asscher en Jesse Klaver.

Dit opiniestuk verscheen in het AD op 27-06-2020

Door Lodewijk Asscher op 27 juni 2020 Delen  

Met die uitspraak boorde D66-minister Van Engelshoven het laatste restje hoop dat de kunst en cultuur in Nederland in het kabinet hebben de grond in.

Want terwijl het twijfelachtig is of bioscoop The Movies in Amsterdam, Cinema in Tiel en Poppodium 013 in Tilburg volgend jaar nog wel bestaan, speelt de minister mooi weer. Alsof de kapitein van de Titanic zegt dat de passagiers moeten loskomen van het verhaal dat er reddingsboten nodig zijn.

We missen het waarschijnlijk allemaal: een avond met vrienden naar een concert, een hete festivalzomer, een meeslepende toneelvoorstelling. Voor de bezoeker is het tijdelijke gemis te overzien, het grote drama voltrekt zich in slow motion. De misgelopen inkomsten van de culturele sector dreigen op te lopen tot 2,6 miljard euro. Maar liefst 38 duizend makers ontvangen nog altijd helemaal geen steun. Zoals violist Michiel Commandeur die al maanden geen euro op zijn bankrekening heeft ontvangen. Winnaar van de Nederlandse Muziekprijs, tenor Peter Gijsbertsen, is al een opleiding tot hovenier begonnen. Een prachtig beroep, maar het zou jammer zijn als we straks een tuin moeten aanleggen om van zijn mooie muziek te genieten. Want kleinere poppodia, schouwburgen en theaters geven nu al aan dat ze er zonder extra steun volgend jaar simpelweg niet meer zijn. En steeds meer mensen die op de planken van die podia horen te staan, verlaten de sector.

De 300 miljoen die het kabinet beschikbaar stelt, houdt hopelijk de grote rechtstreeks door het Rijk gesubsidieerde musea, orkesten en theatergezelschappen overeind. Maar bij het overgrote deel van de sector - zoals de regionale poppodia, de stedelijke schouwburgen en een groot gedeelte van de musea - komt er nauwelijks iets terecht. Ook bereikt deze steun niet de vele zzp’ers en freelancers vóór en achter de schermen - musici, acteurs, decorbouwers, technici. Als we nu niks doen, dreigt een kaalslag waar we nog decennia de gevolgen van gaan ondervinden. Dan blijven we achter met kunst en cultuur in Nederland die blijvend schraler en kleiner is.

Als liefhebbers mogen we dat niet laten gebeuren. Als de crisis voorbij is willen we weer naar onze favoriete bioscoop kunnen. Weer live om een cabaretier kunnen lachen. Ons weer laten meevoeren op de klanken van Mahler of Lil Kleine. Samen met vrienden en vreemden in de festivaltent kunnen dansen. Dat is waarom we nu een minister nodig hebben die de pijn van ons allemaal voelt. En gaat staan voor de mensen in de kunst en cultuur die nu moeten knokken voor hun bestaanszekerheid.

Het is nog niet te laat. Nog net niet. Liever ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald. Geef de culturele sector die reddingssloep die ze zo hard nodig hebben. Maandag is het debat, waar wij een noodfonds voorstellen. Voor makers die nu in de armoede zitten. Voor podia die nu dreigen te verdwijnen. En voor culturele bedrijven die nu failliet lijken te gaan. Voor die mooie, gekke, ontroerende, verbroederende en soms vlijmscherpe cultuur die we allemaal zo missen nu.

Lodewijk Asscher

Jesse Klaver

Lilian Marijnissen

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Lodewijk Asscher op 17 juni 2020 Delen  

De coronacrisis heeft in het leven van veel Nederlanders keihard toegeslagen. Niet alleen onze gezondheid werd bedreigd door het virus, ook de economie kwam met een grote klap tot stilstand. En dan hoor je soms zeggen: ‘deze crisis is een kans’. Dat een harde klap op de lange termijn juist zorgt voor meer gelijkheid. Maar daar lijkt het niet op.

Ga maar eens na wie er als eerste de hardste klappen kregen: de mensen met een flexcontract die meteen op straat stonden. Zzp’ers die hun opdrachten zagen verdampen. Uitzend- en oproepkrachten die via een appje hoorden dat ze niet meer nodig waren. Juist de mensen die al weinig buffers hadden. En als we niks doen, zet die trend door gedurende de crisis.

De coronacrisis heeft in het leven van veel Nederlanders keihard toegeslagen.

In Amerika zien we dat al gebeuren: de miljardairs werden samen tijdens de lockdown 434 miljard rijker, terwijl tientallen miljoenen mensen op straat kwamen te staan. In Nederland weigert de liberaalconservatieve coalitie ondanks al het applaus geld uit te trekken voor een betere beloning van zorgpersoneel: het kost teveel. En voor je het weet worden de beurskoersen straks weer omhoog gestuwd door de lage rente, terwijl gewone huishoudens er nauwelijks wat bij krijgen.

De Franse econoom Thomas Piketty waarschuwt al langer dat zonder overheidsingrijpen de ongelijkheid tussen mensen vanzelf groeit. Het vermogen stijgt nu eenmaal altijd harder dan het loon van gewone mensen. Hij pleit voor een overheid die meer doet om in de crisis te zorgen voor meer gelijkheid. Daar ga ik vanavond met hem over in gesprek in De Balie en via Facebook. De centrale vraag: hoe kunnen we dat bereiken?

De Franse econoom Thomas Piketty waarschuwt al langer dat zonder overheidsingrijpen de ongelijkheid tussen mensen vanzelf groeit.

Wat mij betreft moeten we duidelijke keuzes maken. Allereerst is het nodig om een grotere bijdrage te vragen van de allerrijksten die zichzelf en hun vermogen goed weten te beschermen. Het is eerlijk om een vaste belasting in te voeren op grote vermogens, los van hoeveel rendement er nu precies gehaald wordt. Een toptarief voor inkomens boven de 150.000 euro. En een Europees minimumtarief voor de winstbelasting, om zo de belastingconcurrentie tussen landen een halt toe te roepen.

Dat geld moeten we dan gebruiken om armoede te bestrijden en gewone huishoudens te ondersteunen. We kunnen de belasting voor de middengroepen te verlagen. Want het zijn juist ook de mensen in de vitale beroepen - de leraren, zorgmedewerkers, politieagenten en schoonmakers - die de afgelopen jaren al te weinig hebben gemerkt van economische voorspoed. Zij verdienen nu meer dan alleen applaus.

Dat geld moeten we dan gebruiken om armoede te bestrijden en gewone huishoudens te ondersteunen.

Dat is een fundamenteel andere keuze dan er door het kabinet tot nu toe gemaakt wordt. Zij stellen nog steeds voor om volgend jaar de winstbelasting te verlagen. Een maatregel waar vooral de bedrijven (en hun aandeelhouders) die door deze crisis meer winst maken van profiteren. Dat moet anders.

Het komt er dus echt op aan. De crisis is geen kans die automatisch zorgt voor meer gelijkheid, maar een grote opgave. Een opgave om in de crisis om te kijken naar de mensen die anders snel in de knel komen. Om elke Nederlander de zekerheid van een stabiel inkomen te geven. Zodat we straks echt samen door deze crisis komen.

De crisis is geen kans die automatisch zorgt voor meer gelijkheid, maar een grote opgave.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Lodewijk Asscher op 10 juni 2020 Delen  

Een groot deel van de werknemers in slachthuizen is arbeidsmigrant. Daardoor zijn ze minder goed beschermd en vaak minder goed op de hoogte van de maatregelen. Ze staan vaak dicht op elkaar, zonder persoonlijke beschermingsmiddelen. Hun uitzendbazen laten ze iedere dag in volle busjes naar het werk gaan. Ze worden met veel te veel mensen gehuisvest in te kleine huizen. Zo lopen deze werknemers grote risico’s.

Werknemers in slachthuizen lopen grote risico's.

Het resultaat: enorme besmettingshaarden bij slachterijen. Bij onderzoek bij een Vion-slachterij bleek zelfs één op de vijf werknemers besmet. Het bron- en contactonderzoek verliep stroef. Niet alle uitzendbureaus werkten mee. Niet alle werknemers konden worden getraceerd. Sommige werknemers waren zelfs al vertrokken naar Duitsland, om daar verder te werken. Zij kregen niet meer betaald, dus gingen ze verder. Dat is heel ernstig. Het kabinet moet met een actieplan komen met de volgende punten:

We weten al langer dat sommige werkgevers niet altijd netjes met hun mensen omgaan: Iedereen krijgt een onzeker contract. Als je commentaar hebt, vlieg je eruit. Als je ziek bent, krijg je geen geld. Elke week staan er weer nieuwe mensen, voor jou immers tien anderen. Dit moet nu maar eens veranderen. In Duitsland hebben ze vastgelegd dat je alleen met een vast contract in een slachthuis mag werken. Zo voorkomen we dat elke week weer nieuwe mensen met onzekere contracten aan het werk zijn.

Zekerheid en vakmanschap moeten weer de norm worden.

Zekerheid en vakmanschap moeten weer de norm worden. Het is letterlijk van levensbelang. Als deze besmettingshaarden niet worden aangepakt zal blijken dat het vlees pas echt duurbetaald wordt.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Lodewijk Asscher op 7 juni 2020 Delen  

Al die mensen - Amsterdam inderdaad, en ook in Groningen, Tilburg, Den Haag, Rotterdam, Nijmegen en Utrecht - willen dat er geluisterd wordt. De pijn van alledaags racisme, van onrecht, van uitsluiting. Niet alleen in Amerika maar ook in ons land. Het debat wordt nu - een beetje - gevoerd en minister-president Rutte heeft de stelling ‘black Pete is black, and I cannot change that’ verlaten. Maar we weten dat het niet genoeg is. We moeten er meer met elkaar over spreken. We moeten meer doen.

Daarbij is het nu aan de politiek om het voortouw te nemen. Niet alleen in woord, maar ook in daad. Wat we daarom nu moeten doen:

We zijn er nog lang niet.

Zijn we er dan? Nee, nog lang niet. Dus laat me vooral weten welke ideeën je hebt. Het begint met echt naar elkaar luisteren. Zodat we bij het volgende debat het niet over de toon of Amerika hoeven te hebben. Maar zodat we echt in gesprek gaan over wat we met elkaar moeten en kunnen doen om racisme en discriminatie te bestrijden.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door Lodewijk Asscher op 3 juni 2020 Delen  

De coronacrisis laat genadeloos zien hoe kwetsbaar we zijn. Gezondheid is het enige dat telt als je ziek bent of bang bent iemand te verliezen. Samen zijn is het allerbelangrijkste als je door corona familie en vrienden niet meer kunt ontmoeten. Je werk en inkomen zijn alles als je van de ene op de andere dag geen baan of opdrachten meer hebt. Het virus tast niet alleen de gezondheid aan, maar ook de bestaanszekerheid.

Zeker zijn van een eerlijke toekomst. Dat is wat telt bij de verkiezingen.

Zeker zijn van een eerlijke toekomst. Dat is wat telt bij de verkiezingen. Hoe we zorgen voor gelijke kansen en een samenleving waar niemand wordt buitengesloten. Hoe we onze waardering tonen voor de mensen met vitale beroepen. En hoe we alle kinderen de kansen en het vertrouwen geven om zich werkelijk te kunnen ontplooien.

We kunnen nu kiezen voor meer samenwerking in plaats van meer marktwerking. Voor een eerlijke en duurzame economie. Voor bedrijven die netjes hun belastingen betalen. Voor een land waar iedereen zich thuis voelt. Waar je zeker kunt zijn.

Een land waar iedereen zich thuis voelt. Waar je zeker kunt zijn.

Daarvoor is een sterke PvdA essentieel. Daarom wil ik lijsttrekker zijn. We kunnen winnen. Maar dat kan ik niet alleen. Ik heb ook jouw hulp nodig. Dit is geen tijd voor verdeeldheid. Dit is het moment om op te staan.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher is een petitie gestart. Met onderstaande link kom je direct bij de petitie. Doe je het meteen?

Baanbehoud NOW!

Het bericht Baanbehoud NOW! verscheen eerst op Wijk bij Duurstede | Cothen | Langbroek.

Door Lodewijk Asscher op 26 mei 2020 Delen  

Steun krijgen en mensen ontslaan? Dacht het niet.

Grijpt de aandeelhouder de crisis aan voor een grote ontslagronde? Veel mensen maken zich zorgen over hun baan en inkomen. Nu moet alles op alles worden gezet om zoveel mogelijk mensen aan het werk te houden.

Daarom doe ik vandaag een oproep aan het kabinet. Dit is geen tijd voor verdeeldheid. In deze crisis moeten we elkaar bijstaan en voorkomen dat mensen massaal op straat komen te staan. Het is daarom terecht dat bedrijven die het moeilijk hebben steun krijgen. Daarbij was eerder wel een drempel ingebouwd: wie mensen ging ontslaan, kreeg minder steun. Deze 'ontslagboete' zorgde ervoor dat meer mensen in dienst bleven. En juist die maatregel wil het kabinet nu schrappen. Dat gaat vele duizenden mensen hun baan kosten.

Het steunpakket van het kabinet moet daarom op vier punten worden aangepast:

Het kabinet speelt met vuur om midden in een economische crisis de drempel voor ontslag weg te halen. Dat zet de baan en het inkomen van duizenden Nederlanders op de tocht. Als we samen door deze crisis willen komen, hebben we elkaar nodig. En dan is het van belang dat de stem van werknemers gehoord wordt. Ik ga er daarom donderdag in het debat op aandringen dat we meer doen om bedrijven te helpen en zoveel mogelijk mensen aan het werk te houden.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Omdat het bestuur in dit bijzondere jaar 2020, vanwege de Corona-maatregelen, geen traditionele 1 Mei bijeenkomst kon organiseren, maar deze dag toch ook niet ongemerkt voorbij wilde laten gaan, hadden wij dit jaar twee activiteiten bedacht die toch onze gehechtheid aan de Dag van de Arbeid en de onderlinge solidariteit moesten onderstrepen. ’s Avonds hebben we iedereen uitgenodigd om gezamenlijk online de Internationale te zingen en op elkaars gezondheid te proosten. Een tiental leden heeft daarvan gebruik gemaakt. De artistieke waarde was wellicht niet optimaal, maar de symboliek was des te sterker. Ook in moeilijke tijden weten we elkaar te vinden!

In normale tijden brengen we altijd de senior leden een bosje tulpen of rozen om stil te staan bij de Dag van de Arbeid. Veel is bereikt, maar er is ook nog veel te doen! Dit jaar wilden we het risico niet lopen om door persoonlijk contact besmetting over te brengen, dus heeft een aantal vrijwilligers (aan wie onze hartelijke dank) telefonisch contact opgenomen met de senior leden van de partij. Ten eerste om stil te staan bij 1 mei, maar ook om hen te bedanken voor hun vaak jarenlange inzet voor de sociaal-democratie, hen een hart onder de riem te steken en te informeren hoe zij met de lockdown omgaan. Ook is hen gevraagd hoe we het onderlinge contact binnen de PvdA kunnen onderhouden en mogelijk verbeteren. Hieronder volgt een overzicht van de belangrijkste bevindingen van deze belronde.

Een eerste uitkomst was dat niet alle bij de administratie bekende telefoonnummers juist waren. Omdat wij die administratie niet zelf beheren (dat gebeurt landelijk), moeten de leden zelf mutaties doorgeven. De secretaris zal de leden waarvan de telefoonnummers verouderd zijn, mailen met het verzoek het nieuwe nummer door te geven. Dat mag direct aan het landelijk partijbureau, maar kan ook aan de secretaris, die dan de mutaties zal doorgeven.

Nagenoeg iedereen die gebeld werd (een enkeling vermoedde kennelijk een verkapte wervingsactie) bleek deze vorm van contact te waarderen. De meeste gesprekken waren lang en hadden betrekking op de wijze hoe mensen met “Corona” omgaan, hoe het contact met familie en andere medemensen wordt gehandhaafd en hoe we als partijleden met elkaar omgaan. Zo was er iemand die de partijbijeenkomsten te hoogdrempelig vond omdat zij niemand kende.  Dit kunnen we bijvoorbeeld oplossen door voor de geïnteresseerde leden een contactpunt aan te wijzen, zodat die persoon de nieuwkomers bij anderen kan introduceren en daardoor een eerste contact kan bewerkstelligen. We willen natuurlijk dat iedereen zich welkom voelt op onze bijeenkomsten. Iemand anders pleitte voor meer middagactiviteiten, omdat met name ouderen bang zijn ’s avonds de straat op te gaan. Anderen deden de suggestie om actiever te streven naar verjonging van de PvdA, omdat de ideeën en idealen van de partij wel degelijk ook voor jongeren van belang zijn, maar deze doelgroep kennelijk onvoldoende bereiken.

Alom werd de gedachte uitgedragen dat de PvdA in deze crisistijd een belangrijke voortrekkersrol dient te spelen. Gewezen werd op het interview dat Esther-Mirjam Sent (Eerste Kamerlid van de PvdA) in de Volkskrant van 11 april heeft gegeven, en waarvan de belangrijkste punten zijn: welzijn omvat méér dan economische groei, en na de Corona-crisis mag niet opnieuw bezuinigd worden op de publieke sector (zorg, politie, onderwijs e.d.). Daarnaast is het ook voor de PvdA zaak om te kijken hoe we door de crisis afgedwongen veranderingen, zoals vaker thuiswerken en minder (vlieg)verkeer die het klimaat ten goede komen, kunnen blijven vasthouden na het indammen van het virus. Zo zagen enkele senior-partijleden overeenkomsten met de oliecrisis van 1973 toen we door een olieboycot werden gedwongen zuiniger om te gaan met energie en het milieu te sparen. Dergelijke maatregelen die de Club van Rome noodzakelijk achtte om de dreigende milieucrisis af te wenden, zijn later ook in het bedrijfsleven gemeengoed geworden, als maatschappelijk verantwoord en duurzaam ondernemen. Kortom: iedere crisis biedt behalve een hoop narigheid ook weer nieuwe kansen op vooruitgang!

Ook werd genoemd de recente Zondagbrief van Lodewijk Asscher, waarin wordt opgeroepen tot aanhoudende en waar mogelijk intensievere maatschappelijke solidariteit, zodat het leven na de Corona-crisis menselijker en mooier kan worden. Zo pleit Esther-Mirjam Sent ervoor om misstanden die nu extra aan het licht zijn gekomen (zoals doorgeslagen marktwerking in de zorg en de kwetsbare positie van veel ZZP’ers op de arbeidsmarkt) meteen op de politieke agenda te zetten om te voorkomen dat iedereen na de Corona-crisis weer terugvalt in de oude routines.

Iedereen hoopt dat we volgend jaar weer een meer traditionele 1 Mei viering kunnen houden. Het bestuur denkt nog na over een manier om de jubilarissen van de partij, die er uiteraard ook dit jaar weer waren, op gepaste wijze in het zonnetje te zetten, maar vermoedelijk zal dat pas na een aanzienlijke versoepeling van de lockdown kunnen gebeuren. Al met al hebben we het gevoel dat we van de nood een deugd hebben gemaakt en dat we de onderlinge solidariteit die toch de basis van de PvdA vormt, een impuls hebben gegeven.

The post Terugblik op de 1 mei activiteiten appeared first on PvdA Gouda.

Door Lodewijk Asscher op 11 mei 2020 Delen  

Lukte het om de drukte op het schoolplein te voorkomen? Durfden alle ouders het aan? En hoe was het voor de oudere leraren? Alles staat of valt met de vraag of er bij klachten nu onmiddellijk getest wordt. En bij de vraag of er meteen contactonderzoek plaatsvindt zodra iemand besmet blijkt. Graag ontvang ik jullie ervaringen via WhatsApp, zodat we het meteen kunnen aankaarten als het nog niet goed gaat.

Uit privacy-overwegingen worden alle verhalen geanonimiseerd.

Onze zoon in groep 7 was blij en kwam vrolijk en opgewekt terug. Wij ouders hebben gemengde gevoelens, omdat zijn ernstig meervoudig gehandicapte zusje (die regelmatig longontstekingen heeft) in een instelling woont, erg kwetsbaar is en we haar deze week eindelijk weer mogen bezoeken. Wat neemt hij mee naar huis? Een angst waar veel ouders last van hebben die een kwetsbaar gezinslid hebben. Ik ben blij voor mijn zoon omdat hij het 'gewone leven' weer een beetje oppakt. Maar dit zijn lastige dilemma's waar velen mee zitten...

Mijn kinderen gaan halve dagen naar school en zitten in halve klassen. Enerzijds vind ik het fijn, zodat ik ook weer vooruit kan. Corona heeft ons gezin al bereikt( waarvan ik vrij heftig) dus hoop dit goed gaat. Aangezien ze heel goed zelfstandig kunnen studeren en thuisonderwijs door de scholen goed geregeld is, zou ik de oudste het liefst pas weer naar school sturen als het virus onder controle is. We dit geen in ieder geval niet jaren volhouden, maar het is even niet anders. We hopen op het beste.

Ouders keurig volgens de afspraken en op afstand, ze waren goed voorbereid. Ik heb groep 2, de kinderen hadden er enorm veel zin in! Ze accepteerden de regels zonder moeite. Ik begon heel verantwoord met het bespreken van deze situatie, en over de afgelopen tijd. Ik was benieuwd hoe ze dat ervaren hadden. Er waren kinderen die acht weken in één uur wilden vertellen! Maar ze vroegen zich vooral af wanneer ze weer mochten gaan spelen?

We waren blij dat er weer een versoepeling kwam. De kinderen kunnen naar school. Maar in plaats van dat het ons volledig ontlast, belast het ons ook weer. De kinderen zitten op één school maar moeten om en om naar school. Daardoor hebben we steeds een kind thuis die thuis zijn huiswerk moet maken. Nog meer geregel en gedoe dus. Aan de andere kant ben ik blij dat ze nog hele dagen naar school zijn als ze gaan.

Als schoolleider ging ik toch met gemengde gevoelens naar mijn werk. Enerzijds heerlijk om weer “gewoon” aan het werk te gaan, anderzijds toch heel spannend. We hebben een draaiboek in elkaar gezet. Het is afwachten of alles loopt zoals je hebt gepland. Het was een goede eerste dag. De helft van de kinderen op school, ouders op afstand tijdens brengen en halen en rust in school tijdens de lessen. En wat is het dan weer ontzettend fijn om de kinderen weer te zien! En hoe blij zij zijn om elkaar weer te zien. De school is niet compleet; er zijn ouders die het te risicovol vinden en hun kind dus nog thuis houden. En een aantal collega’s die zelf vanwege hun eigen gezondheidsrisico niet naar school kunnen komen.

Voor de oudere leerkracht met familie die een zwakke gezondheid hebben was het geen leuke dag. Sowieso voor iedereen eng want kinderen houden geen afstand.

Wij draaien halve klassen, hele dagen. We hebben een ruim plein en ouders hielden zich goed aan afspraken. Erg fijn om weer echt met de kinderen te werken. Het is wel weer enorm wennen aan elkaar en de nieuwe situatie. En we schieten een beetje in de lach als we alweer handen staan te wassen met z'n allen, maar we doen het wel trouw.

Wij hebben ervoor gekozen om onze zoon vandaag thuis te houden. Dit is vanwege het feit dat onze school tegen de adviezen in ervoor gekozen heeft om halve dagen school aan te bieden. Voor ons als ouders, beide vallend in de risicogroep, betekent dit te veel contact in de week. Met ons waren er veel meer ouders met klachten. Helaas staat het besluit van de directie vast. Jammer om te merken dat de gezondheid van de leerlingen, ouders/verzorgers en onderwijzend personeel het onderspit delft ten opzichte van het onderwijs zelf. Niet dat ik dat laatste niet belangrijk vind. Integendeel zelfs, maar gezondheid boven alles.

Wat een genot de halve klas weer te zien! Kinderen zijn hier heel blij en de leerkracht ook!

Het ging bij ons heel goed. Gedeelde klassen, gedeelde tijden voor binnenkomst en gebruik gemaakt van de verschillende ingangen van de school. Toen ik mijn twee kinderen naar school bracht was het rustig! De leerkrachten wachtten de kinderen buiten op en alles ging keurig en rustig! Goed gedaan door onze school dus!

Ik heb mijn dochter Lieke afgezet bij het schoolplein, nog iets onwennig liep ze naar binnen. Ze is 7 en normaal gesproken loop ik mee. Qua drukte viel het ontzettend mee. Onze school heeft gelukkig gekozen voor hele dagen naar school. Ik ben benieuwd hoe ze het ervaren heeft.

Hier twee trappelende kinderen die blij zijn dat ze weer mogen. Onze jongste is doof en begrijpt dus minder goed wat er aan de hand is. Dus i k stond haar echt vol geluk - met een brok in mijn keel - uit te zwaaien. Ik was zo blij dat ze weer lekker naar haar klasgenootjes kon. Vanmiddag zal ze moe maar voldaan terug komen.

Wij kiezen ervoor onze 3 kinderen nog niet naar school te laten gaan. Onze jongste werd in maart nog opgenomen met ernstige benauwdheidsklachten. Om onze kinderen te beschermen kiezen we er in overleg met school voor door te gaan met thuisonderwijs. Ik vind dat er veel te veel wisselende berichtgeving is over het verspreiden van het virus door kinderen. We hebben er nog geen vertrouwen in dat het veilig genoeg is voor de kinderen om hun dingen op te pakken.

De scholen doen hun uiterste best om de anderhalve meten te waarborgen. Maar in de binnenstad, parken en stranden zitten en lopen mensen dicht bij elkaar en hebben kennelijk lak aan de coronaregels. Er wordt niet of nauwelijks gehandhaafd. Dit vergt een effectieve samenwerking.

Ik heb aangegeven dat ik me niet prettig voel bij de opzet van de klaslokalen. Ik heb astma en maak me zorgen. Maar ik word totaal niet gehoord.

Ik ben zo blij om de kinderen weer te zien. Toch maak ik me zorgen over mezelf. Ik ben de jongste niet meer en afstand houden met de kinderen is eigenlijk geen doen.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp