Poliflw

GroenLinks-politicus Jan Kastje legt zijn functie als wethouder van Hilversum met ingang van woensdag 18 maart 2020 neer. Na gesprekken binnen de coalitie en met de fractie van GroenLinks is Kastje tot de conclusie gekomen dat hij als wethouder op onvoldoende steun kan rekenen om zijn ambities waar te maken. “Dat is niet goed, zowel voor mijzelf als voor Hilversum. Daarom treed ik terug als wethouder van Hilversum,” schrijft Kastje in zijn ontslagbrief aan burgemeester Broertjes.

Dat de steun voor zijn beleid afneemt merkte Kastje onder meer bij de behandeling van zijn voorstel voor een klimaatneutraal raadhuis. “Dat is een belangrijke constatering bij grote en complexe onderwerpen als energietransitie en wonen, die immers tijd kosten om tot resultaten te komen,” schrijft Kastje.

Kastje is twee jaar in functie als wethouder van energie, groen, milieu en wonen. Daarvoor was hij twee termijnen fractievoorzitter van GroenLinks in de gemeenteraad. Onder zijn leiding groeide GroenLinks van 2 naar 5 zetels bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen, waarna de partij toetrad tot een coalitie met D66, VVD en Hart voor Hilversum. “Ik ben er trots op dat ik 10 jaar heb kunnen bijdragen aan een duurzaam, zorgzaam en levendig Hilversum,” aldus Kastje in zijn ontslagbrief.

Fractievoorzitter Marleen Remmers van GroenLinks heeft begrip voor het besluit van Kastje. “Jan is een bevlogen politicus met wie ik jarenlang geweldig heb samengewerkt in de raad. Ik weet hoe hard hij achter de schermen heeft gewerkt om ook als wethouder de ambities van GroenLinks waar te maken. Maar als je merkt dat de steun afneemt, kan je als politicus op zo’n positie maar één ding doen. Dat is hard, maar ook wijs. Hoe jammer het ook is dat hij zelf niet kan oogsten wat hij heeft gezaaid.” De fractie gaat op zoek naar een nieuwe, ervaren wethouderskandidaat die de taken van Kastje zo snel mogelijk kan overnemen. Remmers verwacht dat dat binnen 4 tot 6 weken zal lukken.

Op woensdag 18 september 2019 debatteerde de raad over het BING-rapport dat is opgesteld naar aanleiding van de integriteitsmeldingen over wethouder Jaeger. Fractievoorzitter Marleen Remmers verwoordt het ingenomen standpunt.

Op 18 september 2019 debatteerde de raad over het BING-rapport dat is opgesteld naar aanleiding van de integriteitsmeldingen over wethouder Jaeger. Kort gezegd ging het erom dat onderzoek is gedaan naar het niet-melden van aangenomen nevenfuncties door de wethouder, en om subsidies die verstrekt zouden zijn op een niet-zuivere manier.

Het rapport is openbaar, telt 71 pagina’s en ik denk dat alle raadsleden het rapport minstens twee keer hebben gelezen. De conclusie van onze fractie was, dat wethouder Jaeger binnen het door het college vastgestelde mandaatbesluit over subsidies had gehandeld, maar dat het beter was geweest als hij de subsidieaanvragen door het college had laten besluiten. Dat had de schijn van belangenverstrengeling voorkomen. 

Over zijn nevenfuncties kunnen we kort zijn; hij had deze vooraf moeten melden. Dat staat in de gemeentewet en in ons eigen, gemeentelijke protocol. Het is belangrijk dat raadsleden, maar ook burgers en instellingen weten welke belangen er worden gediend. Daar moet volstrekte transparantie over zijn.

Verloop debat Het debat over het rapport eindigde om kwart voor 2 ’s nachts. Wij hadden gehoopt dat de wethouder had gezegd dat hij andere keuzes had moeten maken inzake de subsidieverstrekking. Hij kreeg dat maar zeer moeizaam over z’n lippen. Over de reden waarom hij zitting heeft genomen in het bestuur van de Dutch Media Foundation kwam geen inhoudelijke, goede verklaring. Volgens de wethouder was het op dat moment noodzakelijk dat de gemeente ook bestuurlijke verantwoordelijkheid ging dragen, maar waarom dat nodig was, en waarom déze wethouder dat dan zou moeten doen en niet een collega-wethouder met een andere portefeuille, bleef hij onduidelijk. Ook de redenen voor het niet melden van deze nieuwe nevenfunctie in het college van B&W bleven mistig.

Het is aan de wethouder om te laten zien dat hij geleerd heeft van de gemaakte fouten, en stappen zet om het vertrouwen van de voltallige raad te herwinnen.

De burgemeester was in zijn verklaring volstrekt helder; hij gaat veel meer dan voorheen letten op het volgen van de goede procedures. Niet om zaken te vertragen, maar wel om te zorgen dat het gemeentebestuur of een wethouder zich niet opnieuw in een dergelijke situatie kan brengen. Het voltallige college, bij monde van wethouder Walters, komt op korte termijn met voorstellen over het te verstrekken mandaat (dus wie is bevoegd om welk besluit te nemen) en over de (on)wenselijkheid van nevenfuncties.

GroenLinks Hilversum: wethouder, laat zien dat er is geleerd van de gemaakte fouten De fractie van GroenLinks heeft de motie van wantrouwen niet gesteund. Met behulp van collega’s geven we wethouder Jaeger de kans om te laten zien dat hij de boodschap van de raad goed heeft begrepen. Tevens hebben we de motie van treurnis niet gesteund; als we zeggen dat we vertrouwen hebben in de wethouder – vinden wij – moeten wij hem ook met die blik blijven bekijken. Fouten maken mag, en dat gebeurt in een organisatie waar gewerkt wordt. Het is aan de wethouder om te laten zien dat hij geleerd heeft van de gemaakte fouten, en stappen zet om het vertrouwen van de voltallige raad te herwinnen.

Marleen Remmers

Fractievoorzitter GroenLinks

‘Aan het eind van de avond weten we of 100 jaar vrouwenkiesrecht een feestje waard is.’ Zo opende Marleen Remmers, fractievoorzitter van GroenLinks de avond Politiek in Balans. Meer dan 60 aanwezigen, vrouwen in de meerderheid, gingen in het Hilversumse Raadhuis in gesprek over (gender)gelijkheid en emancipatie. En een feestje is het vrouwenkiesrecht zeker waard, zoveel is te merken aan de sfeer van de avond. Toch valt er nog genoeg te doen, blijkt ook uit de inspirerende bijdragen van sprekers Cisca Dresselhuys en Jens van Tricht.

Drie vragen

‘We moeten onszelf drie vragen stellen’, aldus Dresselhuys, oud-hoofdredacteur van tijdschrift Opzij, ‘Hoe komt het dat er meer mannen in de politiek zitten? Hoe erg is dat? En hoe veranderen we dat?’ In de ogen van Dresselhuys zorgen ongelijke kansen ervoor dat vrouwen, toch de helft van alle Nederlanders, geen gelijkwaardige toegang krijgt tot deelname aan de politiek. Het antwoord komt in een oproep aan alle vrouwen. In de woorden van feministe Joke Smit: ‘Steek je hand op, werk samen met andere vrouwen, en zoek mannelijke bondgenoten.’

Lange adem

Jens van Tricht, directeur van Emancipator en schrijver, beaamt dat vrouwen ook mannelijke bondgenoten moeten zoeken. ‘Vrouwen en mannen samen moeten strijden voor emancipatie,’ is volgens van Tricht een proces van de lange adem. ‘Het kiesrecht is altijd een proces geweest van in- en uitsluiting; op klasse, ras, leeftijd en geslacht. We hebben enorm veel bereikt in de afgelopen honderd jaar en ook de komende honderd jaar zullen we nog veel moeten bereiken.’ Hij wijst op het feit dat nog niet iedereen in de staat Nederland gelijke rechten kreeg in 1919. Ook momenteel nog hebben de mannen in de zaal volgens van Tricht een actieve rol te spelen. Wat zij kunnen doen? ‘Neem het probleem serieus, en vraag het liever aan een vrouw.’

In gesprek

Ook de aanwezigen zelf hebben de kans om met elkaar in gesprek te gaan. Aan de hand van drie stellingen gaan ze in groepjes met elkaar in debat, positief en kritisch tegelijkertijd. Kunnen we de huidige balans, waarin er nog steeds meer mannen dan vrouwen in de politiek actief zijn, eigenlijk wel veranderen? En waarom spreken we altijd over vrouwenquota en nooit over mannenquota? Gedurende de avond blijkt het dat veel individuele ideeën en ervaringen breed worden gedeeld. Daar liggen kansen om te strijden voor een meer rechtvaardige samenleving. ‘Het persoonlijke is politiek’, zo vat Marleen Remmers kort maar krachtig de avond samen.

Alle foto's van de avond zijn terug te vinden via de Facebook-pagina van GroenLinks Hilversum.

Hieronder is al een filmpje te zien van de avond: de opening door Cisca Dresselhuys. Ook Jens van Tricht is terug te zien en luisteren, via deze link.

‘Aan het eind van de avond weten we of 100 jaar vrouwenkiesrecht een feestje waard is.’ Zo opende Marleen Remmers, fractievoorzitter van GroenLinks de avond Politiek in Balans. Meer dan 60 aanwezigen, vrouwen in de meerderheid, gingen in het Hilversumse Raadhuis in gesprek over (gender)gelijkheid en emancipatie. En een feestje is het vrouwenkiesrecht zeker waard, zoveel is te merken aan de sfeer van de avond. Toch valt er nog genoeg te doen, blijkt ook uit de inspirerende bijdragen van sprekers Cisca Dresselhuys en Jens van Tricht. Video: met grote dank aan Noa Silver.

Drie vragen

‘We moeten onszelf drie vragen stellen’, aldus Dresselhuys, oud-hoofdredacteur van tijdschrift Opzij, ‘Hoe komt het dat er meer mannen in de politiek zitten? Hoe erg is dat? En hoe veranderen we dat?’ In de ogen van Dresselhuys zorgen ongelijke kansen ervoor dat vrouwen, toch de helft van alle Nederlanders, geen gelijkwaardige toegang krijgt tot deelname aan de politiek. Het antwoord komt in een oproep aan alle vrouwen. In de woorden van feministe Joke Smit: ‘Steek je hand op, werk samen met andere vrouwen, en zoek mannelijke bondgenoten.’

Lange adem

Jens van Tricht, directeur van Emancipator en schrijver, beaamt dat vrouwen ook mannelijke bondgenoten moeten zoeken. ‘Vrouwen en mannen samen moeten strijden voor emancipatie,’ is volgens van Tricht een proces van de lange adem. ‘Het kiesrecht is altijd een proces geweest van in- en uitsluiting; op klasse, ras, leeftijd en geslacht. We hebben enorm veel bereikt in de afgelopen honderd jaar en ook de komende honderd jaar zullen we nog veel moeten bereiken.’ Hij wijst op het feit dat nog niet iedereen in de staat Nederland gelijke rechten kreeg in 1919. Ook momenteel nog hebben de mannen in de zaal volgens van Tricht een actieve rol te spelen. Wat zij kunnen doen? ‘Neem het probleem serieus, en vraag het liever aan een vrouw.’

In gesprek

Ook de aanwezigen zelf hebben de kans om met elkaar in gesprek te gaan. Aan de hand van drie stellingen gaan ze in groepjes met elkaar in debat, positief en kritisch tegelijkertijd. Kunnen we de huidige balans, waarin er nog steeds meer mannen dan vrouwen in de politiek actief zijn, eigenlijk wel veranderen? En waarom spreken we altijd over vrouwenquota en nooit over mannenquota? Gedurende de avond blijkt het dat veel individuele ideeën en ervaringen breed worden gedeeld. Daar liggen kansen om te strijden voor een meer rechtvaardige samenleving. ‘Het persoonlijke is politiek’, zo vat Marleen Remmers kort maar krachtig de avond samen.

Alle foto's van de avond zijn terug te vinden via de Facebook-pagina van GroenLinks Hilversum.

Hieronder is al een filmpje te zien van de avond: de opening door Cisca Dresselhuys. Ook Jens van Tricht is terug te zien en luisteren, via deze link.

In de afgelopen raadsvergadering op 6 juni riep ik mijn collega-raadsfracties en het college op om in verzet te komen tegen de voorgenomen plannen van staatssecretaris Van Ark, die van plan was om arbeidsgehandicapten minder te betalen dan het minimumloon.

Het kabinet wilde de loonkostensubsidie in de Participatiewet, ingevoerd door het vorige kabinet, vervangen door loondispensatie. Het doel was om meer mensen met een arbeidsbeperking aan de slag te helpen. In het eerste geval - de huidige situatie dus - betaalt de werkgever arbeidsbeperkten een volwaardig loon, waarvoor de gemeente subsidie bijdraagt. Bij loondispensatie, wat Van Ark voorstelde, mogen werkgevers onder het minimumloon gaan zitten voor werknemers met een verminderde productiviteit. Daarvoor hebben ze dan ‘dispensatie’ nodig van de gemeente. Die vult het salaris van de arbeidsbeperkte vervolgens aan.

Ik sprak in de raadsvergadering van juni over de donkere wolken die hingen boven mensen met een arbeidsbeperking en een verdienende partner of eigen geld. Voor hen zou het plan zeer ongunstig zijn; zij hebben geen recht op een uitkering als aanvulling op hun inkomen en dat inkomen zou dus lager worden dan het minimumloon. Op verzoek van GroenLinks stuurde het college een brief naar de staatssecretaris, waarin onze gemeentelijke bezwaren tegen dit plan werden voorgelegd. We waren niet de enige met bezwaren, ook werknemersorganisaties hadden grote bezwaren. Ook belangenorganisaties van uitkeringsgerechtigden konden zich niet vinden in de voorstellen. Cedris, de landelijke vereniging voor sociale werkgelegenheid en re-integratie, had onderzocht dat werkgevers geen enkele behoefte hadden aan dit nieuwe instrument en daar negatieve verwachtingen van hadden.

In de raad van Hilversum spreken we over het algemeen niet over zaken die in de Haagse politiek geregeld worden. Maar ik maak me sterk dat een aantal van mijn collega’s toch een brief hebben geschreven naar hun landelijke vertegenwoordigers. Dank daarvoor, heel veel dank! Want ondertussen is duidelijk geworden dat staatssecretaris Van Ark het plan herziet. Zij kwam tot de conclusie dat het plan niet goed uitvoerbaar en ongewenst is. Wel blijft ze streven naar meer arbeidsparticipatie van werknemers met een arbeidsbeperking, en dat streven is natuurlijk uitstekend.

De afgelopen raadsperiode heb ik regelmatig gepleit voor het behoud van de sociale werkplaats als publieke voorziening voor onze regio en onze inwoners. De instroom in de sociale werkplaats is met ingang van 1 januari 2015, toen de Participatiewet inging, op slot gegaan en zijn er nieuwe regelingen bedacht, maar met volstrekt onvoldoende resultaat. Inwoners die voorheen bij sociale werkplaatsen aan de slag konden, zitten nu, onder het regime van de participatiewet, veelal thuis. Langzaam aan begint het besef ook bij andere partijen door te dringen dat de genomen maatregelen niet werken. In de NRC van 12 september stelt Tweede Kamerlid Gijs van Dijk (PvdA) dat de sociale werkplaatsen terug moeten. In de NRC van 13 september staat een gezamenlijk stuk van de SP en VNO-NCW. Als zij, ideologische tegenpolen, samen optrekken, moet er wel iets aan de hand zijn. En dat is het geval: tienduizenden mensen met een arbeidsbeperking zitten thuis.

Natuurlijk denk ik niet dat enkel de brief van het Hilversumse college staatssecretaris Van Ark heeft doen besluiten tot het intrekken van dit onzalige voorstel. Wel denk ik dat het heeft geholpen en het sterkt mij in elk geval om me te blijven inzetten voor inwoners die op steun moeten kunnen blijven rekenen.

Marleen Remmers is fractievoorzitter van GroenLinks Hilversum.