Poliflw

Zaterdagmiddag 15 mei is hebben winkelende voorbijgangers in De Mare massaal hun steun betuigd aan ons deel van de Muur van Steun.

Denise Barhorst heeft de actie in Alkmaar gecoordineerd en legt hier uit waarom we ook mij meedoen.

 

In zijn bewering van de autonomie van de jeugd, verwerpt ‘My Back Pages’ ‘The Times They Are A-Changin’ niet zozeer, maar verdiept en breidt het uit. Hij drong er bij de jongeren van de jaren zestig op aan categorieën uit het verleden te verwerpen en hun eigen termen te definiëren. Voor Dylan was de jeugd zelf, de toetssteen van authenticiteit geworden. Een enorm stimulerend idee voor de generatie die het voor het eerst infecteerde, maar ook, zoals later bleek, een doodlopende weg en minder een revolutionaire houding dan het destijds leek.

Dylans breuk met de politiek en de beweging die zijn eerste inspiratie was geweest, ontketende zijn poëtische en muzikale genialiteit; het bevrijdde hem om een ​​innerlijk landschap te verkennen. Zijn teksten werden onduidelijker; een samenhangend verhaal werd overboord gegooid ten gunste van het carnavalesk surrealisme; de soberheid van de akoestische folktroubadour maakte plaats voor de hedonistische extravagantie van een rock ’n roll ensemble. De liedjes beeldden een privé-universum uit.

Het is opmerkelijk dat zoveel linkse critici van Dylan de politiek niet zagen die zijn meesterwerken uit het midden van de jaren zestig bezielde. ‘Maggie's Farm’ combineert klasse en generatiewoede in een compromisloze afstand van loonarbeid. Hier wordt de macht van de werkgevers ondersteund door ideologie (“Ze praat met alle bedienden over mens en God en wet”) en de staat (“de Nationale Garde staat om haar deur”). De sociale orde wordt als opdringerig ervaren, bedrieglijk, schadelijk voor de behoefte van het individu aan zelfdefinitie. "Ik doe mijn best om te zijn zoals ik ben, maar iedereen wil dat jij net zo bent als zij."

Deze thema's werden ook onderzocht in ‘It’s Alright Ma, I’m Only Bleeding’, Dylans epische aanklacht tegen een samenleving die is gebouwd op hypocrisie en hebzucht (‘geld praat niet, het vloekt’). Hier is bewustzijn het slagveld; het is waar het individu worstelt om enige autonomie te krijgen uit de alles doordringende corruptie van een samenleving die wordt geregeerd door goederen.

Hoewel Dylan nooit expliciet met Vietnam omging, is de escalerende waanzin ervan voelbaar in twee van de belangrijkste composities die hij medio 1965 opnam, ‘Highway 61 Revisited’ en ‘Tombstone Blues’. In de laatste portretteert Dylan "de opperbevelhebber" (het was president Lyndon Johnson, maar zou net zo goed George Bush junior kunnen zijn).

In deze en andere liederen uit die periode deinst Dylan met afgrijzen (en humor) terug voor een openbare wereld die vergiftigd is door militaristisch patriottisme en kapitalisme. Dylan had de politiek niet overboord gegooid, maar herdefinieerde de reikwijdte ervan. In composities als ‘Visions of Johanna’ of ‘Desolation Row’ verdringen grote sociale thema's zich met intieme grieven. Toen een teleurgestelde gokker in de Albert Hall riep om "protestliederen", antwoordde een gefrustreerde Dylan: "Oh kom op, dit zijn allemaal protestliederen."

"Om buiten de wet te leven, moet je eerlijk zijn", schreef Dylan in 1966. Deze profetische waarschuwing - voor een generatie, een beweging, zichzelf - springt uit ‘Absolutely Sweet Marie’, een dwaas, opzwepend lied over seksuele frustratie. De volgende regel is minder bekend, maar luidt: "En ik weet dat je altijd zegt dat je het ermee eens bent."

Voor de anti-oorlogsbewegingen en wereldwijde rechtvaardigheidsbewegingen van vandaag, bieden Dylans liedjes uit de jaren zestig zowel een krachtig protest tegen blijvende vijanden als een heilzame kritiek op enkele van onze eigen ergste gewoonten.

De protestsongs waar Bob Dylan het meest bekend van is, werden begin jaren zestig in een tijdsbestek van twintig maanden geschreven. Binnen een jaar had Dylan de protestsongs de rug toegekeerd, niet om afstand te doen van de politiek, maar om een ​​dieper soort radicalisme na te streven.

Bijna zestig jaar geleden, op 26 oktober 1963, bracht Bob Dylan zijn generatiehymne 'The Times They are A-Changin' uit. Het lied is gebaseerd op de overtuiging dat de beweging voor sociale verandering niet te stoppen is, dat de geschiedenis zich zal conformeren aan de moraal. In het tweede couplet stelt Dylan een onbezonnen, blijvende uitdaging voor de politieke commentatoren: “Come writers and critics/ Who prophesize with your pen/ And keep your eyes wide/ The chance won’t come again/ And don’t speak too soon/ For the wheel’s still in spin.”

Het waren de onverwachte prestaties van de burgerrechtenbeweging, een opkomst van de basis die het Amerikaanse politieke landschap veranderde, die deze uitdaging en het lied tot een mogelijkheid maakten. Maar het was Dylans genie om de universele geest te verwoorden die het specifieke historische moment bezielde. De protestsongs die Dylan beroemd hebben gemaakt en waarmee hij nog steeds wordt geassocieerd, werden geschreven in een korte periode van zo'n 20 maanden - van januari 1962 tot november 1963. Onder invloed van Amerikaanse radicale tradities en vooral door de politieke gisting die onder jongeren werd aangeraakt door de burgerrechtenbeweging nam hij deel met zijn liedjes over de terreur van de nucleaire wapenwedloop, armoede, racisme en oorlog. Deze creatieve vuurstorm gaf ons onder andere 'Blowin' in the Wind ' en ' Only a Pawn in Their Game'.

Dankzij zijn scherpe radicalisme en unieke poëtische gaven (en groot muzikaal vakmanschap) vernieuwde Dylan het protestgenre en hielp het een nieuw massapubliek te bereiken. Toen het album ‘The Times They Are A-Changin’ in januari 1964 uitkwam, werd de 22-jarige uit Minnesota gekroond tot laureaat van een sociale beweging en geprezen als "de stem van een generatie".

In de tussentijd had Dylan echter besloten dat dit niet was wat hij wilde zijn. Want Dylan is niet alleen de bekendste protestzanger van zijn tijd, maar ook de bekendste afvallige. Medio 1964 legde hij aan criticus Nat Hentoff uit: "Vanaf nu wil ik van binnenuit schrijven. Ik maak geen deel uit van geen enkele beweging. Ik kan het bij geen enkele organisatie redden. "

Hij was bezig met het opnemen van een nummer genaamd ‘My Back Pages’, een kritiek op de beweging die hij had nog zo had gevierd in ‘The Times They are A-Changin’. Hier treurt hij "lijkevangelisten" die "ideeën" gebruiken als "kaarten", die "leugens dat het leven zwart en wit is" uitschreeuwen en die niet begrijpen dat "ik mijn vijand word op het moment dat ik predik." Gealarmeerd door de ontdekking van autoritarisme in het hart van de beweging voor bevrijding (en in zichzelf), rebelleert hij tegen de zelfingenomenheid van links. Hij giet gal over de “zelfgeordende professor / Te serieus om voor de gek te houden”. Hij minacht wat hij ziet als de dode cultuur van politiek activisme: ‘Gelijkheid, ik sprak het woord, alsof het een huwelijksgelofte was, Maar ik was toen zoveel ouder, ik ben nu jonger dan dat. '

Dit refrein - een herroeping in elke betekenis van het woord - moet een van de meest lyrische uitingen van een politieke afvallige zijn die ooit zijn opgetekend. Ex-radicalen schrijven hun ontwikkeling meestal toe aan het onvermijdelijke opgeven van de rol van opstandige jongere naar die van een verantwoordelijke volwassene. Dylan keerde die polariteit om. Voor hem was de terugtrekking uit de politiek een terugtrekking uit verouderde categorieën en tweedehandse attitudes.

(Wordt vervolgd, over twee weken deel 2)

Uit de oorspronkelijk plannen omtrent het natuurgebied Geestmerambacht bleek dat er veel wilde plannen waren om uit de kosten voor het beheer van het natuurgebied te komen. Zo zouden de parkeerplaatsen vervangen kunnen worden door garages met zonnepanelen die ook als ontvangst centra moesten dienen voor o.a. een congrescentrum, hotel en festivals. Buurtbewoners wilde juist rustig kunnen recreeren. Het werd tijd om in te spreken bij de gemeenteraad

Zoals iedereen in Castricum wel weet, heeft de SP zich de afgelopen jaren enorm ingezet voor het behoud van buslijn 164.

Door toedoen van de SP is dit punt; ''Zet zich in voor behoud buslijn 164.'' ook opgenomen in het raadsprogramma.                                                                                                                        Daarom verbaasde het ons dat in de concept begroting 2020 op blz. 39 en 40 de volgende punten naar voren komen. Bij  2C. Een bereikbare gemeente, onder de kop; wat willen we bereiken en, wat gaan we daarvoor doen  bij , punt 7. Buslijn 164                                                                                                         

 ''Mede door toedoen van de gemeente Castricum is buslijn 164 tussen Castricum en Egmond aan Zee  behouden''?!?  en bij punt 6. ‘’Buslijn 164 is behouden en de dienstregeling is uitgebreid !?!  De bus rijdt echter alleen nog op werkdagen in de spitsperioden. Het blijft onze inzet om buslijn 164 weer als volwaardige busdienst te laten rijden. Vooralsnog vinden we dat provincie Noord-Holland hiervoor de eventuele meerkosten moet dragen en zijn er geen middelen in de gemeentelijke begroting opgenomen. Wij dringen actief bij de provincie Noord-Holland aan om buslijn 164 te behouden en de dienstregeling uit te breiden.''

Een nobel streven van de gemeente, maar het was sjieker geweest als er had gestaan; ''door toedoen van de SP'' want als die er geen actie voor had gevoerd en er niet op had aangedrongen bij de provincie door er 2 keer naartoe te gaan met bussen vol met boze buspassagiers, was er helemaal niets bereikt.

De SP vat dit echter op als een aanmoediging om er daadwerkelijk voor te gaan zorgen zodat , deze nu nog,  loze kreet; ‘’ Buslijn 164 is behouden en de dienstregeling is uitgebreid’’ !?! de waarheid gaat worden!

De volgende SP actie is in voorbereiding, we houden u op de hoogte!

 

 

 

 

Persbericht:

De fracties van PvdA, Groenlinks, SP en lokale progressieven in achttien gemeenten in de regio Noord-Holland Noord vinden dat minister de Jonge hun gemeenten moet helpen om jeugdzorginstelling Parlan uit de financiele problemen te halen. Als gevolg van het verliezen van de aanbesteding voor Jeugdzorgplus zit Parlan met een enorm complex opgescheept waar nauwelijks meer jongeren verblijven. Eerder stelden de gezamenlijke linkse partijen al voor te stoppen met aanbesteden.

De linkse partijen zien precies gebeuren waar ze vorig jaar al bang voor waren. Bij de aanbesteding is onvoldoende gekeken naar de gevolgen die het wisselen van aanbieder zou hebben voor het jeugdzorglandschap in Noord-Holland Noord.

Bij de bewuste aanbesteding was bekend en geaccepteerd dat dit tot financiële problemen bij zorgaanbieders zou kunnen leiden. Inmiddels is al 4,5 miljoen euro in een overgangsregeling gestopt. Geld dat dus niet naar de zorg gaat, maar puur dient om leegstaande gebouwen en andere ‘frictiekosten’ te financieren. Nu blijkt dat dit nog steeds niet genoeg is. Maar de gemeenten hebben geen budgettaire ruimte nog meer bij te springen.

De zorgen van de linkse partijen zijn groter dan alleen de jeugdzorgplus. Eerder werd al bekend dat ook jeugdzorgorganisatie Lijn5 in financiële problemen zit. Nu Parlan daar nog bij komt, dunt het jeugdzorglandschap in Noord-Holland Noord erg snel uit. Bovendien leiden alle financiële problemen af van waar het eigenlijk om zou moeten gaan: samen zorgen voor betere jeugdzorg.

De linkse partijen doen een beroep op de minister om de gemeenten financieel te steunen bij het overeind houden van goede jeugdzorg in hun regio. Ook doen ze - nogmaals - een dringend beroep op de minister te kijken naar alternatieve inkoopmethode voor de jeugdzorg, anders dan aanbesteding.

 

Het door kleine en grote investeerders opkopen van betaalbare woningen puur en alleen vanuit speculatief oogmerk ,  zoals voor AirBnB en verkamering (= opsplitsen in kleine verhuureenheden) moet tegengegaan worden. Juist met deze historisch ongekend lage rentestanden vliegt het flitskapitaal naar de woningmarkt en heeft daar een prijsopdrijvend en ontwrichtend effect op de gehele woningmarkt. 

Binnensteden worden onbewoonbaar voor eigen stadsbewoners met een smalle beurs. Die vluchten naar de regio waardoor het prijsopdrijvende en ontwrichtende effect ook daar de woningmarkt verziekt. Hoge koopprijzen veroorzaken ook hoge huurprijzen!

De overheid moet de regie op de woningmarkt terugpakken door invoeren van anti speculatiemaatregelen, zelfbewoningsplicht en terugverkoop aan de overheid van sociale woningen.

Wanneer het niet langer winstgevend is om te speculeren met betaalbare woningen, zullen beleggers en andere sprinkhanen deze weer verkopen waardoor de huizenprijzen vanwege groter aanbod dalen. Die omslag moeten we zien te bewerkstelligen.

De overheid moet de regie ook terugpakken door anticyclisch bouwen; bouwen in tijden van laag conjunctuur zodat bouwvakkers aan het werk kunnen blijven en de prijzen niet de pan uit rijzen. Dus niet zoals nu in een overspannen woningmarkt met hoge prijzen en heel veel vacatures in de bouw nog eens olie op het vuur gooien met "woningmarktimpulsen" ; dit kost de samenleving miljarden extra en versterkt het prijsopdrijvende en ontwrichtende effect. De enigen die daarvan profiteren zijn de projectontwikkelaars en de  bouwlobby's zoals Bouwend Nederland en Dreigend Woningtekort.

Tot slot het gaat niet om het bouwen van betaalbare woningen, maar om het in stand houden van de sociale woningvoorraad. Juist door prijsstijgingen (autonoom en door verbouwingen) op de sociale woningmarkt worden aan de achterkant meer sociale woningen aan de voorraad onttrokken dan er worden bijgebouwd.

 

E. de Jong en M. Husslage

 

 

Het Twiske is al tijden onderwerp van gesprek. Een ondernemer wil er een camping realiseren, een festivalorganisatie wil er een driedaags evenement organiseren en de bezoekers willen er vrij gebruik van kunnen maken. Het beschermd natuurgebied staat onder druk.

Je kunt er sporten, varen, zwemmen, verblijven en fietsen. Voor ieder wat wils. Maar er is ook natuur, heel veel natuur. Het is zelfs een beschermd gebied voor flora en fauna, een zogeheten Natura-2000 gebied. Ook wordt er een boterham verdiend in de recreatiesector. 

Maar kan dat allemaal samen?

De SP wil de bezoekers aan het woord laten en vraagt een ieder om de enquête in te vullen.

Castricum maakt te weinig voortgang op het gebied van energietransitie, duurzaamheid en klimaat. Er zijn een aantal eerste stappen gezet, maar daadkracht en overtuiging kunnen beter. Dat is de mening van GroenLinks, PvdA, SP en D66. De partijen pleiten ervoor het raadsprogramma op dit onderdeel aan te scherpen en wil daarover met de rest van de gemeenteraad knopen doorhakken.

Geacht college, beste collega’s, belangstellenden en luisteraars

 

Begin juni stapten we allemaal weer op de fiets voor de kunstfietsroute langs tientallen pareltjes in het dorp. Olieverfschilderijen, textielkunstwerken, stalen sculpturen… Prachtig om te zien wat hier in de omgeving wordt gemaakt en gedeeld.

Bij galerie SOPIT werd de kunst niet alleen ingezet om de schoonheid, maar ook om een maatschappelijk probleem aan de kaak te stellen. En u weet, zo zien wij socialisten het graag!  Bezoekers van de galerie werden onthaald door mannen in witte pakken, met spuitbussen. In die spuitbussen zat Smetfris, een middel voor mensen met smetvrees. Niet de smetvrees uit de reclame, u weet wel, de angst voor de ecoli-bacterie op kipfilet, of die voor een onfris toilet. Nee, Smetfris werkte tegen de smetvrees die mensen hebben voor andere mensen. Of laten we zeggen, de vrees die mensen hebben voor mensen die anders zijn. Bezoekers werden bij binnenkomst ontdaan van die vrees met een paar pufjes Smetfris. Op de polsen, in de nek. Het rook ook nog lekker. Smetfris waste vooroordelen weg. Verzachtte de angst voor onbekende situaties en vergrootte de kans op prettig samenleven. Handzame reisflacons Smetfris konden voor een kleine vergoeding worden aangeschaft, zodat de smetvreesmens met goede wil zichzelf onderweg ook kon vrijwaren van ongefundeerde angsten. In de galerie hingen de heldere portretfoto’s van dorpsgenoten die ooit van elders hiernaartoe waren gekomen. Bekende gezichten inmiddels. En dichter Arthur Lava hielp de bezoeker van zijn smetvrees af te komen middels schoonwassende poëzie.

Het was een briljant geheel. En het legde zo mooi de kern bloot van het grootste probleem dat we volgens mij op dit moment hebben. Het probleem dat een gewoon gesprek in de weg staat, dat de ongelijkheid vergroot, de kloof uitdiept. De smetvrees. De vrees voor de ander. De vrees die we ongemerkt een plek geven in ons land, onze dorpen, ons bestuur en ons beleid. Ik heb dat afgelopen jaar meer gezien, meer gehoord, en er meer mee geworsteld.  Niet in de laatste plaats omdat mijn eigen partij zich er soms ook geen raad mee weet, tot verdriet van de eigen leden.

Natuurlijk, we denken meteen aan de vrees voor de vreemdeling, de vluchteling, de statushouder. Dat is de meest zichtbare, meest urgente variant. De variant die in de laatste provinciale verkiezingen zo duidelijk een plek veroverde. Maar het gaat om een breder fenomeen. Het is de vrees die mensen met een koopwoning hebben voor mensen in een huurwoning. De vrees die mensen met geld hebben voor de mensen zonder geld. De vrees die mensen met een vwo-diploma hebben voor mensen met een vmbo-diploma. De vrees die mensen zonder kleur hebben voor mensen mét kleur. De vrees die mensen met een vaststaand wereldbeeld hebben voor mensen met nieuwe ideeën. Het is de vrees die jonge mensen hebben voor oude mensen. En omgekeerd.

Het gaat om de angst dat de ander rechten heeft. Ruimte krijgt. Misschien wel meer dan jij. Of anders. Het is de angst dat jij tekortkomt, omdat de ander ook wat krijgt. De angst dat je rekening moet houden met die ander. Belangen moet samenbrengen. En dat voelt als je eigen belang opgeven. Het gaat om de grootste groep, de hardste stem, de meest gedeelde vrees.

Het is die vrees die ervoor heeft gezorgd dat betaalbare huurwoningen minder aandacht krijgen in de plannen, dan parkeerplaatsen of koopwoningen. Het is die vrees die ervoor zorgt dat jongeren niet volwaardig worden bediend in onze gemeente. Het is die vrees die de dorpsdiscussies op social media zo hard maakt. Ik word er vaak stil van.

Het is die vrees die ertoe heeft geleid dat we nu de twijfelachtige eer hebben voorop te lopen in het aannemen van een huisvestingsverordening waarbij urgentie voor vergunninghouders helemaal is afgeschaft, maar waarbij zij nog wel een speciale categorie vormen uit noodzaak, om hen te kunnen plaatsen in ‘speciale units’.

Liever zouden wij zien dat de gemeente voorop loopt in vertrouwen en het trekken van projecten die ons in deze gemeente meer met elkaar verbinden. Zoals de bouw van een nieuw, energieneutraal  en duurzaam zwembad, voortreffelijk geregelde jeugdzorg of een verbinding met doorstroom bij de Beverwijkstraatweg, om maar eens wat voorbeelden te noemen.

Het is ons streven om te laten zien dat we in de raad in staat zijn om die vrees opzij te zetten, naar elkaar te luisteren en belangen bijeen te brengen. Alle stemmen te horen. Links en rechts, conservatief en progressief, jong en oud. Te zien dat het niet om opgeven gaat, maar om een verrijking en verbinding. Van ons bestuur, van ons beleid, van ons dorp en vooral van onszelf. Weg met die smetvrees. Ik wil iedereen uitnodigen om met me mee te doen.

En voor wie nog een zetje nodig heeft, je weet waar je Smetfris kunt halen!