Het was er opeens: een Marokkaans-Nederlandse jongen die midden op het winkelcentrum een oude grijze man in een rolstoel uitschold. Het duurde hooguit drie minuten, maar in mijn hoofd is het daarna nooit meer echt weggeweest.
Anderhalf jaar geleden klinkt op winkelcentrum De Meent, recht vóór Primera, uit het niets hard geschreeuw. Er omheen en op de loopbrug er schuin boven staat iedereen tegelijk stil en kijkt naar wat er gebeurt. Binnen enkele seconden lijkt de situatie duidelijk: er is een dader: ‘een scheldende Marokkaan’ en er is een slachtoffer: ‘een oude bleke man in een rolstoel’. Een paar omstanders – de stoerste mannen – lopen op de jongen af. Hun houding is sussend. Een enkele verontwaardigde omstander roept iets: “Kappen ermee, laat die man met rust… De sussende mannen krijgen de jongen niet rustig. Hij is volledig over zijn toeren. “Neem het terug, neem het terug, vuile…”, gaat de jongen door. Naast mij zegt een man: “Dit is toch niet te gelóven, schandalig gewoon…” “Volgens mij klopt hier iets niet,” zeg ik. Ik denk dat die oude man iets ergs heeft gezegd, iets racistisch.” “Hoezo?” “Die jongen roept steeds: neem het terug en niet alle oude mensen zijn lieverdjes. Kijk in de ogen van die jongen en van de oude man.” We kijken. “Ja, zegt de man naast me, zou kunnen…”
Dan komt er een koerier van DHL aangesneld, een dertiger met ook een ‘Noord-Afrikaans uiterlijk’, zoals dat heet. Hij pakt de jongen vastberaden beet: “Het is oké man. Kom…” De jongen laat het toe, vertrouwt hem blijkbaar, roept nog één keer: “Neem het terug…” en loopt dan met de koerier mee.
Er is geen klap gevallen, dus het is ‘goed afgelopen’. Later als ik het tegen een vriend vertel en zeg dat ik zeker ben van racisme en dat wij als omstanders, dat ik, tekort ben geschoten, zegt die: “Het kán, maar je hebt geen bewijs. Er kan van alles gezegd zijn.” “Ja,” antwoord ik, “maar die ogen…”
Vorige week zag ik de blik van de jongen opnieuw. Het was toen ik op tv in de ogen keek van Ahmad Mendes Moreira van Excelsior, toen hij na racistische leuzen vanaf de tribune, van het voetbalveld in Den Bosch werd geleid. Die exact zelfde blik van pijn tot in de ziel.
In de talkshow Ladies Night vertelde advocate Natacha Harlequin, van Surinaamse afkomst, over het gesprek dat zij na het incident met haar zoon had gehad over racisme. Hij zei tegen haar dat hij “natuurlijk ook met racisme te maken had” en dat hij het bij anderen altijd aan de ogen kon zien. En hij zei tegen zijn vader, met blond haar en blauwe ogen, dat hij begreep dat die niet kon navoelen hoe het is om racistisch benaderd te worden.
Natacha deed een oproep: “Laat blijken: ‘Ik kan misschien niet voelen wat jij voelt, maar ik voel met je mee. Ik kijk in jouw ogen en I care; ik geef om jou.’ Dat wil ik iedereen vragen: heb empathie, met de pijn in de ogen van de ander.”
Ik beloof het Natacha, als ik ooit weer zoiets meemaak, zeg ik het: “Ik zie je ogen, ik zie de pijn en ik geef om je.”
Trijntje van Es
(de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)
The post (Column) De ogen appeared first on Papendrecht.
