Poliflw

Voorzitter, ik ga u eerst kort vertellen hoe de PvdA kijkt naar deze begroting. Daarna zal ik onze motie Right to Challenge toelichten en u allen daarna meenemen naar de visie van de PvdA op het vergroten van bestaanszekerheid waardoor kansengelijkheid in onze stad kan toenemen.

Allereerst deze begroting. Deze begroting kent de juiste balans. Gezien de omstandigheden doen we het maximale voor de stedelijke ontwikkeling van de stad en zorgen we ervoor dat de kerntaken op het sociale domein uitgevoerd worden. We zijn blij met de aangekondigde aanpassingen in het sanctiebeleid van de bijstand.

Dan onze motie R2C: de PvdA vindt R2C een ultieme vorm van participatie. De vorige motie bij de zomernota heeft er niet toe geleid R2C onder te brengen bij de wijkbudgetten. Maar landelijk zijn er ook ontwikkelingen, de minister is voornemens de huidige inspraakverordening te verbreden naar een participatieverordening. Hiermee krijgt de R2C een wettelijke verankering en moeten we er ruimte voor maken en geld voor gaan reserveren. Daarom dient de PvdA samen met D66 de motie R2C 2 in. En wat betreft de loonkloof, wij komen voor het einde van het jaar met een voorstel om de loonverschillen in de eigen organisatie te laten onderzoeken.

Ondanks het algemeen tevreden gevoel over deze begroting, bekruipt ons, net als bij de heer Tillema ook het gevoel: ‘is dit het nou’? Zijn we actief op de juiste terreinen? Denk hierbij aan de grote problemen op de woningmarkt. Hoe lang gaan we dit überhaupt nog woningmarkt noemen nu duidelijk is dat de markt niet de oplossing gaat bieden voor onze inwoners. We verlangen naar de volkshuisvesting van weleer. Waarin sociale woningbouw en betaalbare huizen geen vieze woorden zijn maar juist toekomstperspectief bieden aan zovelen. Maar dan de waan van de dag, wat zijn we druk met elkaar en met allerlei kleine dagelijkse dingen. We willen toch niet alleen maar op onze winkel passen? Wij willen permanent iets veranderen voor gezinnen die generatie op generatie armoede en maatschappelijke problemen aan elkaar doorgeven en zich hier niet aan kunnen ontworstelen. Als we met z’n allen die ambitie hebben, moet het toch lukken die ambitie te halen?

Laat ik u meenemen naar mijn jeugd. Mijn ouders hadden een ideaal, namelijk het verschil maken in het leven van kinderen in deze stad. Zij besloten, samen met mij en mijn broer, om ons huis open te stellen voor pleegkinderen en kinderen uit de buurt. Ik had een veilige en warme plek om op te groeien en kon dit heel mooi delen. Wij leerden hierdoor ook dat dit niet vanzelfsprekend is. Dat niet elk kind zo veilig op kan groeien. Dit is inmiddels 25 jaar geleden maar voor sommige kinderen is dit nog steeds aan de orde van de dag. Tijdens de zomernota bespraken we met meerdere partijen hoe dit toch kan en hoe we ervoor kunnen zorgen dat we de cyclus doorbreken. Daarom hebben wij destijds de motie van D66 volmondig gesteund.

Als je de PvdA vraagt wat de sleutel tot kansengelijkheid is, dan zullen we je steevast antwoorden met bestaanszekerheid. Want als je zeker bent over je bestaan, kun je zorgeloos opgroeien, jezelf ontwikkelen, kansen grijpen die voorbij komen en meedoen in onze stad. Gelukkig is dit vaak het geval, veel kinderen beschikken over voldoende hulpbronnen, floreren en staan hierdoor aan de goede kant van de, volgens de SER, ‘onzichtbare sociaal-economische muur’.

Maar wij weten allemaal dat dat voor een paar duizend kinderen in Enschede niet het geval is. Zij zijn het levende bewijs dat kansenongelijkheid nog aan de orde van de dag is. Zij groeien namelijk op in gezinnen waarbij er geen sprake is van de oh zo noodzakelijke bestaanszekerheid. Hun leven is gevuld met constante stress, door bijvoorbeeld armoede, slechte huisvesting of gedoe in de familie. Hierdoor staan zij aan de ander kant van die muur, aan de kant waar je al snel tot stilstand komt. Zie hier de werking van de ‘overdraagbaarheid’ van armoede. Het laat zulke diepe sporen na dat de achterstand letterlijk is verankerd in het brein. Hierdoor is het niet makkelijk uit die achterstand te komen en is het misschien ook niet zo gek dat de acties van de afgelopen decennia, weinig langdurige effecten hebben gehad. Het zit letterlijk dieper dan we denken. De PvdA is ervan overtuigd dat bestaanszekerheid de sleutel is tot langdurige verbetering. Omdat je op die manier de stress bij ouders laat afnemen, en er rust en ruimte ontstaat en men weer vooruit kan kijken en zo de cirkel doorbroken kan worden. Het is zo simpel en logisch.

En de heer Tillema had gelijk, de komende maanden worden allesbepalend, zijn we met elkaar in staat een werkwijze te ontwikkelen die aan de zojuist genoemde voorwaarden voldoet? Waarin we geen genoegen nemen met korte termijn oplossingen, zonder lange termijn perspectief. Waarin we bestaand geld anders durven inzetten. Waarin we daadwerkelijk luisteren naar de professionals, die precies weten wat ze nodig hebben om een gezin te laten opbloeien. Waarin we de eindeloze hoeveelheid knellende regels opruimen of legitiem omzeilen. Want, baat het niet, dan schaadt het wel degelijk.

Het is tijd om niet langer op de winkel te passen maar de winkel grondig te verbouwen, om de sociaal economische muur te slopen. En om de strijd aan te gaan tegen de tweedeling in de stad. Alleen zo zijn we zeker van een eerlijke toekomst van alle kinderen.

En het gaat ons lukken! Omdat we de wetenschap aan onze zijde hebben en omdat we niet bang zijn om het te gaan proberen. Proberen lukt immers altijd.

Het bericht Betoog begroting 2019 verscheen eerst op PvdA afdeling Enschede.

De Haagse PvdA wil dat er in ieder buurthuis in Den Haag huiswerkbegeleiding wordt gegeven. Dat zei ik tijdens een toespraak op de onze Stadsconferentie. Private huiswerkbegeleiding helpt kinderen uit gezinnen met goede inkomens vooruit. Maar voor veel kinderen is dit niet weggelegd. Wij zorgen er zo voor dat er extra professionele hulp komt voor iedereen. Zodat elk kind het goed kan doen op school en een betere toekomst tegemoet kan gaan.

De verschillen in onderwijskansen groeien razend snel in Den Haag. Kinderen uit gezinnen met minder hoge inkomens raken in razend tempo achterop. Een van de verklaringen is de snelle groei van de private huiswerkbegeleiding. De PvdA pleit daarom vandaag voor huiswerkbegeleiding voor iedereen. Zo kunnen we ervoor zorgen dat we alle kinderen in Den Haag dat extra steuntje in de rug kunnen geven en kunnen we de enorme verschillen overbruggen. Dan bieden we iedereen kansen op een mooie toekomst.

Het is hard werken om van de diversiteit in onze stad een kracht te maken; om er voor te zorgen dat iedereen gelijke kansen heeft. Ik vraag dan ook aan andere politieke partijen om ook écht wat te doen aan de kansenongelijkheid in Den Haag.

Stem op een betrouwbare linkse partij die met werkende oplossingen komt. Juist ook ten aanzien van diversiteit in de stad. De PvdA is de partij van de aanpak. Juist op achterstanden die samenhangen met afkomst, taalbeheersing of cultuur is het zaak te werken aan concrete acties. Voer anoniem solliciteren breder in, maak veel meer geld vrij voor taalonderwijs, doe meer aan de diversiteit in organisaties; maar wees ook harder bij het bestrijden van discriminatie. De beste manier om van diversiteit onze kracht te maken en van ongelijkheid onze gezamenlijke uitdaging, is in actie komen.

Mijn hele toespraak lees je hieronder.

 

Gesproken woord telt.

Diversiteit is het thema vandaag. En kijk ons hier bij elkaar. Een club van alles en nog wat. Nelleke heeft met recht mooie woorden over De Haagse PvdA gesproken. Wij zijn krachtig, mengen jong en oud en zijn super divers. 

Mensen, een Den Haag voor iedereen zijn. Dan denken we al snel aan onze veelkleurigheid. De meer dan 180 tinten. Hoe we er uit zien. Waar we vandaan komen. In een van de mooiste wijken van Den Haag, die van de veelkleurigheid echt een kracht aan het maken is. 

Maar deze week ging het over het meest basale. Een dak boven je hoofd, voor wanneer alles tegenzit. Na mijn onderdeel in de gemeenteraad donderdag kreeg ik een dikke knuffel. Van Elly Burgering. Ik weet niet of jullie haar kennen. Maar ze werkt voor het straatconsulaat en zet zich in voor dak- en thuislozen in onze stad. 

Ze is niet de enige. Een aantal professionals, maar vooral ook heel veel vrijwilligers in onze stad zetten zich in voor deze kwetsbare groep mensen. Zoals onze Yvonne Louise. Ik weet niet of ze er is. Waarschijnlijk niet. Want vanmiddag is er ook het daklozendebat. 

Maar beste partijgenoten, vrienden. Wat ben ik ongelooflijk trots. Dat wij sociaaldemocraten ons beschamende daklozenbeleid nu gaan verbeteren. Wij zeiden. Er is geen hulp op straat. Er is een tekort aan opvangplekken. 99 procent van mensen kan behandeld worden, maar slechts 1/5 krijgt zorg. Een schrikbarend tekort aan sociale woningen in onze stad, maakt dat mensen er ook bijna niet meer uitgaan. 

Drie jaar lang hebben we geknokt om het op de politieke agenda te zetten. Alles hebben we geprobeerd. Moties, werkbezoeken, overleggen, kapstok overleggen met cliëntenraden en betrokkenen. Alles. Maar vooral tussen de mensen staan. Want toen ik in november zelf in de opvang ging slapen. En wij als PvdA een actieplan presenteerden voor verbetering van de opvang. Totdat onze lokale Rekenkamer een onderzoek publiceerde naar de nachtopvang. En deze week ook de opvanginstellingen onderzochten hoe zit het nu echt. 

Wij – sociaal – democraten – zetten door. En het lukte. Er komt straks hulp op straat. Er komt een opvang die de hele winter zonder drempels open is. Er komt begeleiding. Er komt 24-uursopvang. 

Tranen had ze in de ogen, Elly. Handen kreeg ik. Van een dakloze meneer die ook had ingesproken. Maak tempo he. Van een meneer die door schulden economisch dakloos is geworden. Maar zij hebben het zelf gedaan, we hebben ze hoogstens vertolkt. Dat is politiek voor mij. Dat is waar we het voor doen. Beste partijgenoten. 

Iedereen perspectief bieden. Door er tussen te staan. Midden in de stad te zijn. Altijd vanuit een bescheiden rol. Horen wat er speelt. En aanpakken. Tot we het voor elkaar hebben. Dan kan er veel. Samen. 

 

Beste vrienden,

Wij hebben dat de afgelopen periode laten zien. Keihard gewerkt. Met onze afdeling. Door overal te zijn. Een half jaar op onderzoek uit in de wijk. Zoals in Moerwijk en Laak. Door in de wijken op zoek te gaan naar oplossingen. Zoals hier het servicepunt arbeid. Of met onze Stippers, MBO-trainees, hier in de wijk. Mensen niet aan de kant, maar laten bijdragen aan een mooier Den Haag. Gisteren nog op de Haagse markt. Werkten we mee met jongens die ook opgegeven hadden kunnen worden. 

Met het beste armoedebeleid. 10.000 banen. De laagste rente op sociale leningen. Basisbanen – Stip banen, voor mensen die anders nooit aan het werk zouden komen. Als conciërge op de school, hulp bij de sportclub. 

En we zorgden ervoor dat als er in deze stad gebouwd wordt, en dat moet zo nodig, dat er ook altijd genoeg sociale huurwoningen bijgebouwd worden. Al is het al snel weer te weinig gebleken. 

Ik had het er donderdag nog met onze Rabin over. Wij zijn van Corbyn. Niet van Trump. Hulde voor onze eigen Corbyn. Onze Rabin. Voor wat hij allemaal voor elkaar heeft gebokst. 

Partijgenoten, Vrienden, 

Ik ga naar het thema van vandaag. 

Is de een meer waard dan de ander? Dat lijkt voor ons een simpel te beantwoorden vraag! 

Beste mensen, een blik op de verschillen: 

Karima uit de Schilderswijk heeft hoogstwaarschijnlijk een kleurtje.  Jason, die dat in Duindorp opgroeit, is wit.  Max, die in Belgisch Park opgroeit, doet dat bij vermogende ouders, met een koophuis en een vaste baan. Waarschijnlijk twee banen.  In Moerwijk heeft Chelsea alleen een moeder, met een flexibel arbeidscontract en een huurhuis. 

Wat een enorme stereotypen, is het niet? Moeten we er zo over spreken? Zijn deze kinderen nu al gestigmatiseerd? 

Echt. Ik zou zo ongelooflijk graag zeggen: behandel elk van deze vier kindje als Haags. Beoordeel niet op de afkomst, maar op de toekomst. Gewoon op wie ze willen zijn. Wat ze willen worden. Niet op wie de ouders, of opa’s en oma’s zijn. Deze stereotypen zijn dan niet nodig. 

Elk kind een kans. Dat zullen we snel met elkaar eens zijn! 

Maar beste vrienden. Ik zo lang verschil in kleur, afkomst, cultuur of de wijk waarin je woont, bepalend is voor je kansen in onze stad, zullen we ze moeten benoemen. Zullen we in actie moeten komen. Dat heet solidariteit. 

Hierover gaat het vandaag, partijgenoten. Hoe gaan we om met het gegeven dat we divers zijn. Hoe gaan we om met de verschillen in kansen. Hoe spreken we er over, zonder te stigmatiseren. 

– Hoe nemen we het gevoel dat bij veel mensen bestaat ongelijk behandeld te worden, echt serieus. 

– En hoe pakken we de ongelijkheid aan, die juist in deze tijd weer enorm aan het toenemen is! 

En als je dan naar de politieke discussie kijkt op dit moment. Lijkt het er om te gaan wie het hardst roept: diversiteit is een kracht, we zijn allemaal wereldburger. Je hoort het D66 roepen. 

Versus diversiteit is een bedreiging, hekken bouwen, razzia hier in de wijk, op zoek naar wapens en korans! Vreselijke uitspraken van onze PVV. 

Maar eigenlijk doen deze partijen precies hetzelfde. Ze praten over de hoofden van mensen heen. 

Ze bestrijden elkaar, maar ze bestrijden geen ongelijkheid. 

Ze spreken over mensen. Maar niet met mensen. Ze komen niet in actie. 

Maar juist daar zijn wij beste partijgenoten, met elkaar voor in de politiek gegaan. Daar zijn wij als Partij van de Arbeid voor opgericht. Dat we wel het gevecht aan gaan. Voor gelijke kansen en gelijkwaardigheid voor iedereen. 

Ik kom bij de kern. 

Wij sociaal-democraten weten: als we diversiteit tot onze kracht maken, is niet een kwestie van hard roepen, maar van hard werken. Want er is nog zoveel om voor te knokken 

Mensen moeten zich na tientallen jaren hier, nog steeds invechten. Als ze – m.u.v. naam en kleur – eigenlijk niet meer anders zijn. Hoeveel jongens en meiden komen wij wel niet tegen die zeggen: ik heb toch alles in huis. Waarom lukt het mij dan niet om aangenomen te worden? 

Karima uit de Schilderswijk – die een goede opleiding heeft, haar best heeft gedaan en wil solliciteren. Heeft niets aan de PVV. Waardoor ze weggezet wordt. Als minderwaardig. Maar wat heeft ze aan D66 dan? 

Ja, erkenning van de discriminatie, een positief woord over je kunt het, jij mag er zijn. Dat is fijn. 

Maar welke oplossingen bieden zij, behalve de aai over de bol? Zorgden zij ervoor dat ze ook huiswerkbegeleiding krijgt, zoals veel kinderen in andere wijken wel? Zorgen zij ervoor dat er bij de politie ook werk voor haar is als zij dat graag wil? Sluiten zij zich aan als we met elkaar zeggen: het stadhuis is te wit, onze besturen zijn te wit. We moeten in actie komen? 

Nee. D66 is dan precies wat het is. De partij van de gevestigde belangen. 

 

Maar denk ook eens aan Jason in Duindorp. Van wie krijgt hij ondersteuning als het niet zo gemakkelijk gaat? De PVV praat hem haar aan ze het niet zo breed hebben, geen betaalbaar huis kunnen vinden, in de schulden zitten, als gevolg van de buitenlanders. ‘Die pakken je spullen af. Pikken je baan in, je betaalbare woning. En op termijn alles wat goed was, in de Nederlande cultuurpakken alles af wat vertrouwd was in de Nederlandse cultuur. 

Wie dat gelooft krijgt vervolgens ruzie met de buren met een andere afkomst. Groepen – allemaal in een kwetsbare positie – komen tegenover elkaar te staan. En wie is er mee geholpen? Maar verbetert de zorg, je inkomen of de betaalbaarheid van je huis ermee? Nee. Voorbeelden. De politiek van de verschroeide aarde van de PVV. 

Maar wat schiet Jason op met D66? Tegen meer betaalbare woningen. Tegen meer jeugd en jongerenwerk in de wijken. Tegen intensievere schuldhulpverlening, de warme jas voor een kind inarmoede. Tegen echt onderwijsachterstandenbeleid. Wat dan? 

Ik zei het al partijgenoten, omgaan met diversiteit en verschillen. Is keihard werken. In het belang van een eerlijke en gezamenlijke Haagse toekomst. 

Wij zijn van elkaar tegen komen en elkaar kansen bieden. De beste manier om van diversiteit onze kracht te maken en van ongelijkheid onze gezamenlijke uitdaging is in actie komen. 

Ik wil dat Karima, Jason, Max en Chelsea elkaar tegenkomen. Niet dat zij vanwege hun wijk of kleur niet naar de Havo kunnen, maar naar het VMBO. Ik leg me er niet bij neer dat Karima en Max elkaar misschien nooit meer tegen komen. Omdat de ouders van Max toevallig in staat zijn een huis te kopen. En die van Karima niet. Wij laten niet gebeuren dat Chelsea de kroeg niet in komt. Vanwege haar kleur. 

Zolang we armoede onder kinderen en onderwijsverschillen niet onder de duim krijgen. Zullen veel kinderen de eerlijke kans niet krijgen. 

Ik pleit daarom vandaag voor huiswerkbegeleiding. Niet alleen voor ouders en kinderen die dat zelf kunnen betalen en zelf regelen. Maar juist voor kinderen en ouders die dat niet zelf kunnen. In elk buurthuis. Georganiseerd door de gemeente. Zodat die extra hulp die ervoor zorgt dat je het beter doet op school en een betere toekomst tegemoet kan gaan. 

Zodat we ervoor zorgen dat de kinderen van rijke ouders met wind mee fietsen. En kinderen van ouders die minder te besteden hebben ook. 

Vrienden. Maar dit is slechts een van de dingen die we kunnen doen om van diversiteit onze kracht te maken. We zullen er keihard aan moeten werken. 

Aan het aanpakken van discriminatie op de arbeidsmarkt. Via anoniem solliciteren bijvoorbeeld. 

Discriminatie in de horeca aanpakken. Door mysterieguest onderzoek en cafes die het wel goed doen te belonen. 

Uitzendbureaus die geen mensen met een andere achtergrond aan het werk helpen. Keihard aan te pakken. 

Dan moeten we eisen dat ons politiekorps divers wordt. En als dat niet gebeurt? Dit gewoon afdwingen. 

Dan moeten we keihard weerspreken dat kinderen en volwassenen met een andere achtergrond worden weggezet als minder. En dan moeten we voorkomen dat er over de hoofden heen wordt gesproken. 

Dan investeren we in taal. Voor iedereen. Zeker als je dat niet zelf kunt betalen. 

Diversiteit voor de PvdA is dat iedereen telt. En dat iedereen er mag zijn. Wij pakken verschillen aan. Wij zorgen er voor dat Max, Chelsea, Karima en Jason. Elkaar tegen komen, respect voor elkaar hebben en elkaar in hun waarde laten. 

Wij zijn de PvdA. Wij zijn er. Wij komen in actie. Wij doen het. 

21 maart, beste mensen. Gaat het over de vraag: wil je schreeuwers, wil je praters? Of wil je doeners. Wil je een partij voor de gevestigde belangen? Een partij van de verschillen vergroten en uitmelken? 

Of kies je een partij die er is. Een partij die in actie komt. Een partij, die er staat. 

Voor iedereen. 

Het bericht Geef huiswerkbegeleiding in ieder buurthuis verscheen eerst op PvdA Den Haag.