Poliflw

De Europese Groenen in het Europees Parlement presenteren een herstelplan om de coronacrisis het hoofd te bieden. Met een duurzaam investeringspakket wordt de samenleving weer opgestart. GroenLinks-Europarlementariër Bas Eickhout: “Als we na deze crisis doorgaan op dezelfde voet, zijn andere crises onafwendbaar. Daarom kiezen we ervoor te investeren in een veerkrachtige en eerlijke samenleving met een herwaardering van de publieke sector.”

Een renovatiegolf, investeringen in hernieuwbare energie, schoon vervoer, natuurinclusieve landbouw en koolstofarme industrieën moeten de herstart vormen van de nieuwe economie. “Met deze investeringen zorgen we voor groene banen, fijne woningen en een gezonde omgeving. We weten dat we naar een groene economie toe moeten, we hebben de tijd en het geld niet om eerst nog terug te keren naar de oude economie”, zegt Eickhout. 

Naast deze investeringen kiest het plan in voor solidariteit. De kosten van het herstel moeten verdeeld worden op basis van economische kracht, ook tussen de EU-landen. Bovendien moeten er voorwaarden komen voor bedrijven die staatssteun ontvangen. Zo moeten ontslagen worden voorkomen, mogen eigen aandelen niet meer worden opgekocht en gaat er geen belastinggeld naar bedrijven die belasting ontwijken of actief zijn in belastingparadijzen. 

Met investeringen in de sociale sectoren wordt de samenleving weerbaar gemaakt. Op gebied van zorg is het belangrijk dat  er strategische voorraden worden aangelegd voor medicijnen en medische hulpmiddelen. De productie daarvan moet meer naar Europa gehaald worden. Het is daarnaast van belang om in te zetten op publieke laboratoria, om minder afhankelijk te worden van farmaceuten. Verder zorgen sociale hervormingen voor sterkere sociale zekerheid, zo worden onzekere vormen van werk teruggedrongen en worden nulurencontracten verboden. Investeringen in woningen moeten zorgen voor meer betaalbare woningen en het terugdringen van dakloosheid.

Eickhout: “In dit plan kiezen we voor een veerkrachtige, duurzame en solidaire toekomst. Om de crisis snel en sterk te boven te komen, is het noodzakelijk dat we slim investeren, in plaats van in de bezuinigingsreflex te schieten.”

Het kabinet doet er alles aan om zonder fatsoenlijk debat onder de verplichting uit te komen om 25 duizend mensen met een arbeidsbeperking in dienst te nemen. GroenLinks voorkwam vorige week dat er zonder uitleg gestemd zou worden over dit voorstel van de coalitiepartijen. De staatssecretaris steunt dat voorstel in een brief, maar heeft nauwelijks oog voor de bezwaren van Kamerlid Wim-Jan Renkema.

Overheid en bedrijfsleven hebben plechtig beloofd voor 2026 respectievelijk 25 duizend en 100 duizend vacatures te laten vervullen door mensen met een arbeidsbeperking. Het bedrijfsleven ligt redelijk op koers, maar de overheid geeft te weinig blijk van ambitie en gaat zijn doel bij lange na niet halen.

In plaats van de bakens te verzetten en alsnog werk te maken van het vergroten van het aantal medewerkers met een arbeidsbeperking in overheidsdienst, maakt de coalitie het zichzelf liever makkelijk: haal het schot weg tussen de 25 duizend banen bij de overheid en de 100 duizend bij het bedrijfsleven. Met als gevolg dat er geen stok meer achter de deur is om op dit punt iets aan het aannamebeleid te doen van de overheid. De verantwoordelijkheid om mensen met een arbeidsbeperking aan te nemen, wordt door VVD, CDA, D66 en ChristenUnie geparkeerd bij het bedrijfsleven.

Renkema vindt het niet fraai. ‘Blijkbaar wil het kabinet hoe dan een voordeeltje halen ten koste van mensen met een arbeidsbeperking. Eerst moesten ze van Van Ark onder het minimumloon gaan werken. Nu dat plan geen draagvlak heeft, probeert ze er in ieder geval voor te zorgen dat ze deze kwetsbare werkzoekenden niet hoeft aan te nemen. Liefst zonder dat er al te veel over wordt gepraat.’

GroenLinks vindt het onbegrijpelijk dat de coalitie dit plan met enige haast door de Kamer wil rommelen en vraagt om uitstel van de stemmingen. Renkema wil alsnog een debat met Van Ark en de coalitiepartijen, zodat die de gelegenheid krijgen te motiveren waarom het zo goed is dat de overheid zijn ambities niet hoeft na te komen.