Poliflw

Nederland moet wereldwijd opkomen voor mannen en vrouwen die lijden vanwege hun geloof. Vrouwen en meisjes zijn daarbij extra kwetsbaar, zo blijkt uit onderzoek van Open Doors. Ze worden bijvoorbeeld gedwongen te trouwen en zich te bekeren, of zijn slachtoffers van mensenhandel en seksueel geweld. Dan denk ik bijvoorbeeld aan de regelmatige ontvoeringen van vooral christelijke meisjes door Boko Haram of de Fulani-strijders. Dat is verschrikkelijk. Vaak is de vervolging bovendien heel onzichtbaar, wat de pandemie nog eens verergert. Door de crisis raakt bijvoorbeeld familie verder uit beeld of komen vrouwen nog minder op straat.

Belangrijke activiteiten en debatten in de Tweede Kamer moeten toegankelijk zijn voor doven en slechthorenden. Kamerlid Stieneke van der Graaf dient hierover vandaag samen met D66 en PvdA een voorstel in bij het debat over het erkennen van Nederlandse Gebarentaal als officiële taal. 

Pastoraat is een waardevolle, heel persoonlijke en dus ook kwetsbare vorm van geestelijke verzorging. Als daarin fouten worden gemaakt, kan dat schade toebrengen waar mensen de rest van hun leven last van hebben. Bijvoorbeeld als het gaat om mensen die worstelen met hun geaardheid in relatie tot hun levensovertuiging is grote zorgvuldigheid nodig. Dan gaat het namelijk over je zijn, waarin iemand anders niet mag voorschrijven hoe je daarmee omgaat.

Het is nog maar een paar maanden geleden dat we hier in deze zaal waren, met een land dat bijna volledig tot stilstand was gekomen. Niet helemaal, want het was tenslotte een slimme lockdown. Ik herinner me nog de spanning die hier voelbaar was. En het was ook spannend, met de dreiging van een zwart scenario voor de ziekenhuizen.

Toen ik besloot om kunstgeschiedenis te gaan studeren, vonden mijn ouders dat niet een voor de hand liggende keuze. Als boerenzoon en -dochter hadden ze mij praktisch opgevoed met het idee om later de ‘handen uit de mouwen’ te steken. Culturele en kunstzinnige beschouwingen zaten zeker niet in het vocabulaire van ons gezin.

Dit is een fase van hoop en vrees. Ik snap heel goed hoe zwaar die verantwoordelijk drukt op de schouders van kabinetsleden, van deze ministers. Een speciaal woord van dank voor de Minister van Medische Zorg die is aangeschoven. Dank ook voor het feit dat hij verantwoordelijkheid wil nemen.

‘Blijf zoveel mogelijk thuis’, is het devies van de overheid tijdens de coronacrisis. Dat is in het belang van ieders gezondheid. Maar wat als je geen eigen thuis hebt? Geen dak boven je hoofd? Voor zo’n veertigduizend mensen is dit de harde realiteit. Deze crisis maakt eens te meer duidelijk dat we de hulp voor deze kwetsbare groep dak- en thuislozen nog onvoldoende op orde hebben. Dak- en thuislozen hebben het nu extra zwaar. Ik wil ze niet vergeten. Gemeenten werken met steun van het kabinet hard aan het hulp bieden aan deze groep, ook tijdens deze coronacrisis. 

Twee weken geleden waren we zeer bezorgd dat we in zwarte scenario’s terecht zouden komen als het gaat om de capaciteit van de Intensive Care. Gelukkig zijn we daar niet in terechtgekomen.  Dankzij artsen, verpleegkundigen en dankzij het gedrag van de hele samenleving.

Iedereen heeft recht op woonruimte. De financiële problemen die de coronacrisis veroorzaakt, mogen nooit leiden tot huisuitzettingen. Ook niet als straks na deze crisis vanwege de recessie mensen minder geld hebben om huur te betalen. Dat voorstel doen GroenLinks en ChristenUnie. Vandaag stemt de Tweede Kamer over het voorstel. 

En toen bleek het leven toch niet zo maakbaar als we dachten. We zijn de grip erop verloren. Nooit hebben we dit eerder meegemaakt. En hoe lang het gaat duren weet niemand. Eén ding is zeker: deze crisis is een wedstrijd van lange adem. Dat ondervinden we allemaal, elke dag weer. En dat geldt des te meer voor het zorgpersoneel. Dag en nacht bekommeren zij zich om een zieke medemens, op de Intensive Care, in een zorghotel, een verpleeghuis, of waar dan ook. Een aantal van hen ken ik persoonlijk, in de kring van familie en vrienden. We voelen allemaal diepe dankbaarheid jegens hen en hun collega’s.