Poliflw

Het CDA Leiden zal niet in instemmen met het verzoek om extra krediet voor de verbouwing van het Leidse Stadhuis. Dat liet CDA fractievoorzitter Joost Bleijie weten tijdens de Raadscommissie Werk & Middelen waar het verzoek van het college van B&W om extra krediet op de agenda stond. “We hebben met elkaar een bedrag afgesproken dat de verbouwing mag kosten. Het CDA heeft daarmee ingestemd. Bij de totstandkoming van de raming van de kosten een jaar geleden is niet over een nacht ijs gegaan. Dan is het heel raar dat een jaar na de raming opeens tonnen meer nodig zijn voor de verbouwing van het stadhuis omdat geen enkele aannemer zegt het voor het vastgestelde bedrag kan doen. Dan gaat er ergens in de raming iets mis.” Stijgende bouwkosten wordt als een van de hoofdredenen genoemd waardoor er een tekort is ontstaan. Bleijie vindt dat vreemd. “Stijgende bouwkosten vanwege een aantrekkende bouwmarkt is niet iets van gisteren. Dat weten we al jaren. Niet voor niets heeft het CDA meerdere malen gewaarschuwd dat het college bij het doorrekenen van allerlei ambities zoals de verbouwing van het stadhuis voorzichtiger moet zijn en soberder moet begroten. Dat wordt telkens door D66, GL en Pvda met gezucht ontvangen. Het weerwoord is dan dat de ambities noodzakelijk zijn voor de stad en die mogen iets kosten. Nu krijgen wij dus gelijk! Te veel ambities en te weinig sober begroten heeft een budgetoverschrijding als gevolg.” Het college wil echter extra krediet om door te kunnen gaan met de verbouwing. Gebeurt dat niet dat valt de bouw nog duurder uit, meent B&W. “Dat wil ik graag geloven, maar daarmee wordt wel het mes op de keel van de Raad gezet. Het is slikken of stikken. Niemand wil natuurlijk dat het nog duurder wordt” zo zegt Bleijie. “De vraag is echter wie hier het probleem van budgetoverschrijding heeft veroorzaakt en wie er dus op de blaren moet zitten om het op te lossen. Er is een budget vastgesteld door de raad waarbinnen het college de verbouwing van het stadhuis moest realiseren. Als dat niet lukt, moet je niet om extra krediet vragen maar terug naar de tekentafel en het ontwerp aanpassen. Als dat meer geld kost, zal het college andere uitgaven moeten schrappen.” Dit college, zo meent Bleijie, lijkt echter bij budgetoverschrijdingen altijd om extra geld te vragen en nooit ambities te willen laten varen. “Dat is de financieel riskante variant waar het CDA niet voor kiest. Zeker niet als je ambities overeind wilt houden terwijl je het geld er niet voor hebt.” Wat nu dan? “Voordat er om extra krediet gevraagd werd, zou het college eerst de plannen moeten terugbrengen naar de tekentafel om zodoende met een plan te komen dat wel binnen het gestelde budget te realiseren is. Schrap bijvoorbeeld de niet noodzakelijke investeringen, de zogenaamde ‘nice to haves’ uit de restauratie van de raadzaal. Verrijdbare Televisieschermen zijn handig, maar niemand zal ze missen als ze er niet zijn. Of schrap de warmte-koude pomp van 5 ton die er later tussen is gefietst. De tijd dat de Leidenaar iedere keer om een bijdrage gevraagd wordt voor budgetoverschrijdingen en de tijd dat de raad daar maar moeiteloos mee instemt is wat betreft het CDA wel voorbij.’ Het CDA zal tijdens de gemeenteraadsvergadering op 20 september aanstaande een motie indienen waar ze het college oproept om het ontwerp, bij voorkeur zonder nieuw aanbestedingstraject te starten, aan te passen zodat het binnen de gestelde financiële kaders blijft. [update 20 september] Het CDA heeft tijdens de raadsvergadering tegen de kredietaanvraag voor het stadhuis gestemd. "Wij zijn voor de verbouwing en renovatie van dit eeuwenoude monument, maar dan wel binnen de door de raad gestelde financiele kaders" zo liet CDA fractievoorzitter Joost Bleijie weten tijdens het debat. "Passen de kaders niet dan zal het college terug moeten naar de tekentafel om dot alsnog voor elkaar te krijgen". Het CDA diende een motie in om dit te bewerkstelligen maar die haalde het ondanks de steun van de VVD, de SP en Partij Sleutelstad. "Helaas zien we ook nu weer dat de collegepartijen D66, GL en PvdA niet in staat zijn om kosten te schrappen maar meteen maar weer de buidel trekken om tekorten te dichten. Met het oog op de astronomische leningen die er worden aangegaan, is dit in mijn beleving onverantwoord". Het CDA wacht af of dit de laatste kostenoverschrijding zal zijn. "Ik hoop van wel, maar ik ben bang van niet."

Onlangs was het CDA te gast bij een informatiemiddag georganiseerd door bewoners en belangenorganisaties vanwege de komst van de 120 meter hoge toren aan de Willem de Zwijgerlaan. In druilerig, Hollands weer werden Julius Terpstra en Joost Bleijie samen met andere raadsleden ontvangen op de plek waar de torens moeten verrijzen. Het verhaal dat beide CDA’ers hoorden van bewoners en belangenorganisaties was voorspelbaar: Het project LEAD is on-Leids, te megalomaan en trekt een te zware wissel op de faciliteiten in de aangrenzende wijken Groenoord, Leiden Noord en Nieuw Leyden. Bovendien is toekomstig parkeren een zorgenkindje, net als de verkeersafwikkeling en de vraag of deze manier van bouwen wel de problemen op de Leidse woningmarkt gaat oplossen. Hoogbouw is immers ‘duurbouw’ wat betekent dat sociale woningbouw en betaalbare starterswoningen lastig te realiseren is. De kosten die voor een woning op hoogte moeten worden gemaakt wegen immers niet op tegen de kosten. “Het zijn allemaal bezwaren die het CDA deelt. Niet voor niets is het CDA ook tijdens de verkiezingscampagne van vorig jaar als enige tegen hoogbouw geweest. Wij zullen dan ook in de Raad blijven strijden tegen dit plan. Zijn wij dan tegen woningbouw op deze plaats? Nee hoor, maar het moet wel een beetje inpasbaar zijn en passen bij de wijk en de stad” zo zegt CDA’ er Joost Bleijie Bleijie gaat verder: “Het is wrang om met mensen te praten die D66 of GroenLinks gestemd hebben maar nu spijt als haren op hun hoofd hebben. Eentje zei letterlijk dat hij zich zwaar genaaid voelde. Ik heb ze allen geadviseerd om met hu klachten, bezwaren en ideeën vooral deze partijen te benaderen. Die denderen vrolijk door namelijk zonder de bewoners het idee te geven dat ze echt serieus genomen worden.” Terpstra vult aan: “Participatie is echt een wassen neus geweest. Er mocht niet meegesproken worden over het volume, de hoogte of het aantal parkeerplekken, maar alleen over de kleur van de plinten en de hoogte van de wipkip. Dat is geen participatie natuurlijk. Zeker niet als je het participatieproject door de ontwikkelaar zelf laat doen. Tsja, wat denk je dat die zeggen dan?” Komende donderdag zal het project LEAD voor het eerst in de raad behandeld worden. Dan worden de insprekers gehoord. “Ik ben benieuwd of wethouder Spijker, en met haar D66, GroenLinks en de PvdA dan achterover leunend het één en ander gaan aanhoren of op het puntje van hun stoel gaan zitten om de gegronde bezwaren die hier spelen echt serieus te nemen om zodoende het plan nog te wijzigen. Als je samen een stad wil maken zou je dat laatste verwachten. Het CDA is een beetje bang voor het eerste”. Wilt u reageren of wilt u de CDA-fractie iets meegeven inzake LEAD, mail dan met woordvoerder Roeland Storm via fractie@cdaleiden.nl

In een open brief aan zijn collega-raadsleden zet CDA fractievoorzitter n.a.v. het debat over de overschrijding in het project huisvesting statushouders en bijzondere doelgroepen vraagtekens bij het Leidse bestuursakkoord. Het akkoord dateert uit 2010 en had (heeft) als doel om de verzuurde verhoudingen in de Leidse Raad te verbeteren. Bleijie zet daar na afgelopen donderdag zijn vraagtekens bij. “Als het akkoord betekent dat we wethouders blijven sparen en ze niet meer verantwoordelijk willen houden omdat dat onvriendelijk overkomt en niet past in onze collegiale omgang met elkaar, dan weet ik niet of het CDA dat bestuursakkoord nog moet ondertekenen. In het DNA van onze partij zit dat we fatsoenlijk met mensen omgaan en dat we niet te pas en te onpas met moties van wantrouwen wapperen. Dat mogen andere partijen van het CDA verwachten. Het is echter ook zo dat er iemand politiek verantwoordelijk is voor het uitvoeren van het beleid. Niet alleen in goede tijden als er successen te vieren zijn, maar ook als het faliekant mis is gegaan. Het college is politiek verantwoordelijk en als wij als Raad ons controle-instrument vanwege de Leidse bestuursakkoord en de daarbij horende bestuurscultuur te grabbel gooien omdat we kosten wat het kost vriendelijk met elkaar om willen gaan, dan moeten we bij onszelf te rade gaan. De bestuurscultuur moet niet ten koste gaan van de plicht die wij als Raadsleden hebben om een college te controleren en het verantwoordelijk te houden als dat nodig is.” Lees onderstaand de open brief van Bleijie aan zijn collega Raadsleden: Beste collega-raadsleden, Afgelopen donderdag ontving ik net als jullie het boek ‘ De Gemeenteraad, ontstaan en ontwikkeling van de lokale democratie’ van de hand van onder andere mijn goede vriend Geerten Boogaard. Met Geerten zat ik tussen 2006 en 2008 in de Commissie Bestuur en Leefbaarheid van de Leidse Gemeenteraad. Geerten was een dijk van een Raadslid en bovenal een bijzonder leuke, gezellige en capabele collega. En inmiddels universitair docent Staats- en Bestuursrecht aan de Universiteit Leiden. Man wat hebben wij vaak met een pils in de hand gelachen om wat er in ‘het theater’ aan de Breestraat zoal plaatsvond. Vooral om de stok waarmee de partijen die toen nog het leuke, lekkere, linkse, Leidse college vormden terug het hok in werden geslagen Als er al een bestuurscultuur was in die tijd, dan werd die vorm gegeven door de lange rode knuppel die in een hoek van de PvdA-fractiekamer stond. En het collegeprogramma was net zo dichtgetimmerd als Fort Knox. Het was een mooie samenloop van omstandigheden dat we juist afgelopen donderdag het boek van Boogaard e.a. kregen. Boogaard is namelijk samen met CDA-er Wouter den Hollander en D66-Tweede Kamerlid Paul van Meenen architect van de nieuwe Leidse bestuurscultuur zoals we die sinds 2010 kennen. Een nieuwe manier van omgaan, vastgelegd in een bestuursakkoord met als doel om niet bij iedere scheet het vertrouwen in een wethouder op te zeggen, niet bij ieder zuchtje kritische tegenwind de collegepartijen terug het hok in te slaan en niet bij iedere Raadsvergadering te grossieren in allerlei jij-bakken die de sfeer en de besluitvorming in de Raad niet ten goede komt. De Raad moest weer de ruimte krijgen om de instrumenten te gebruiken om het college te kunnen controleren. Een akkoord overigens waarbij ten overvloede werd afgesproken dat het college de Raad adequaat en afdoende informeert, ook als dat lastig of negatief is. Het bestuursakkoord en de inherente collegiale manier van samenwerken komt immers van twee kanten. Juist die manier van omgaan stond afgelopen donderdag tijdens het interpellatiedebat centraal. Saillant detail was dus dat het boek van een van de geestesvaders van dit akkoord bij ons op de leggers lag. Waar ging het interpellatiedebat dan om? Twee dingen: als eerste kostenoverschrijding van € 1,2 miljoen die Wethouder Van Gelderen aan de Raad moest melden op het project huisvesting van statushouders en bijzondere doelgroepen. In februari meldde de wethouder het tekort in het college en die besloot pas op 27 maart, een week na de verkiezingen, de Raad hierover te informeren. Het was overigens niet het eerste tekort dat er op dit project te melden was. In 2017 moest de Raad ook al eens een half miljoen bij plussen. Het tweede ging over de informatievoorziening aan de Raad. Die rammelde niet alleen als een ouwe Oost-Duitse Trabant, maar tevens staat die haaks op het gesloten bestuursakkoord. Hadden we immers niet met elkaar afgesproken dat de Raad juist en tijdig geïnformeerd zou worden, ook als het nieuws minder rooskleurig is? Ook als het verkiezingstijd is? Tijdigheid voor volledigheid? Het college wist al veel eerder van dit tekort en toch koos ze ervoor om het pas een week na de verkiezingen aan de Raad te melden. Van Gelderen probeerde de Raad nog te overtuigen dat het ‘echt een toevallige samenloop van omstandigheden was geweest’. Ik vind dat maar lastig te geloven. Na het debat van gisteravond vraag ik me hardop af of de houdbaarheidsdatum van dit bestuursakkoord niet verstreken is. De Raad controleert het college en als de Raad vanwege de bestuursakkoord niet meer van plan is wethouders verantwoordelijk te houden dan is het eind zoek. Anders gesteld: Wat moet een wethouder in Leiden nog doen om politiek verantwoordelijk te worden gehouden? Gaan we alles met de mantel der bestuursakkoordliefde bedekken? Gaan we nu bij ieder debacle ons verschuilen achter het bestuursakkoord om zodoende wethouders maar niet verantwoordelijk te hoeven houden omdat dit onze gezellige manier van samenwerken kan schaden? Natuurlijk ben ik er geen voorstander van dat wethouders te pas en te onpas weggestuurd worden, maar een project dat 2x zo duur wordt, waar 2x geld bijgelegd moet worden en waarvan de Raad al dan niet vanwege de verkiezingen half en veel te laat over geïnformeerd is, is in veel gemeenten gewoon reden tot vertrek. Sterker nog, het controle-instrument van de Raad waarover ook Boogaard in zijn boek schrijf, is wel aan heel veel slijtage onderhevig als een Raad dit vanwege de bestuursakkoord weigert te gebruiken. Maar waarom heeft het CDA dan geen motie van wantrouwen ingediend? Simpel, omdat die het niet zou halen. Andere partijen vonden en vinden dat je zo niet met wethouders omgaat. Het bestuursakkoord en de controlerende rol van de Raad stonden dus lijnrecht tegenover elkaar. Het bestuursakkoord won. Een meerderheid in de Raad vond dit namelijk geen reden om middels motie het vertrouwen in de wethouder op te zeggen omdat dit niet past bij de manier van omgaan met elkaar. Dus werd het de veel minder zware variant van treurnis gebruikt. Het hoogst haalbare voor het CDA om onze verontwaardiging kenbaar te maken. Dan rijst nogmaals de vraag: wat moet je in Leiden dan wel doen om politiek verantwoordelijk te worden gehouden? En waar ligt de grens tussen het bestuursakkoord en de politieke verantwoordelijkheid van een wethouder? Ik kan slechts concluderen dat die grens gisteravond nog verder is opgerekt. Het bestuursakkoord en de inherente manier van aardig met elkaar omgaan is heilig, zelfs als een wethouder een project financieel uit de hand laat lopen en het college er voor kiest de Raad maar half en veel te laat daarover te informeren. Als de Raad niet meer haar tanden wil laten zien omdat ze bang is de goede lieve vrede te verstoren, wordt ze een tandeloze tijger. Af en toe brullen, maar nooit bijten als dat nodig is. Een slechte zaak als je het mij vraagt. Gelukkig krijgen we binnen een maand een nieuwe kans als het college, wellicht nog in de persoon van Van Gelderen inhoudelijk verantwoording af zal leggen over het onderzoek naar dit financiële en organisatorische debacle. Ik ben benieuwd. Ter afsluiting nog een saillant detail: D66, GroenLinks en de VVD werken momenteel aan een nieuw college en hebben daarbij de wens uitgesproken om het bestuursakkoord net als vier en acht jaar geleden opnieuw te bekrachtigen. Als dat in de lijn van het debat van gisteravond betekent dat we wethouders blijven sparen en ze middels onze controlerende taak niet meer verantwoordelijk willen houden, dan weet ik niet of het CDA dat bestuursakkoord nog moet ondertekenen. In het DNA van onze partij zit dat we fatsoenlijk met mensen omgaan en dat we niet te pas en te onpas met moties van wantrouwen wapperen. Dat mogen jullie van het CDA verwachten. Het is echter ook zo dat er iemand politiek verantwoordelijk is voor het uitvoeren van het beleid. Niet alleen in goede tijden als successen te vieren zijn en als er complimenten worden uitgedeeld, maar ook als het faliekant mis is gegaan zoals gisteravond. Het college is politiek verantwoordelijk en als wij als Raad ons controle-instrument vanwege de Leidse bestuursakkoord en de daarbij horende bestuurscultuur te grabbel gooien, dan moeten we bij onszelf te rade gaan. De bestuurscultuur moet niet ten koste gaan van de plicht die wij als Raadsleden hebben om een college te controleren en het verantwoordelijk te houden als dat nodig. Dat was afgelopen donderdag helaas wel het geval. Joost Bleijie, fractievoorzitter CDA Leiden