Poliflw

Vandaag weer 97 welkomstpakketjes op de post voor onze nieuwe leden 😊 💙 Steun het werk van onze mensen: word lid! Met tijdelijk als welkomstcadeau het nieuwe boek van Gert-Jan Segers: 'Waarom doe ik dit in vredesnaam?' ➡ Meer weten? https://www.christenunie.nl/welkom Van harte welkom! 😄

Photos from ChristenUnie's post

Door Gert-Jan Segers op 19 maart 2019 13:21

Gisteren was een verdrietige en bewogen dag voor de gezinnen van de slachtoffers in Utrecht en voor ons land. Bij het vreselijke geweld verloren drie mensen hun leven en raakten anderen gewond.

Gisteravond kwamen we met enige tientallen mensen bij elkaar om te doen wat we op dat moment konden doen: bidden. Te bidden voor de slachtoffers, hun naasten en voor ons land.

Het was goed om bij elkaar te zijn en onze zorgen bij God te brengen, want door al die gebeurtenissen realiseren we ons hoe kwetsbaar het leven is.

We realiseerden ons hoe kwetsbaar onze vrijheid en onze samenleving zijn.

Maar we zagen ook dat we niet weerloos zijn.

Ik heb groot respect voor de veiligheids- en hulpdiensten die in actie kwamen. En voor de manier waarop zij opkwamen voor onze vrijheid en ons beschermden.

Vanwege het dreigingsniveau besloten we gisteren de campagne tijdelijk stil te leggen.

Vandaag hervatten we de campagne voor de provinciale Statenverkiezingen weer.

We doen dat ingetogen, maar wel met overtuiging.

Want we zijn niet weerloos.

We staan voor onze vrijheid als land en voor onze democratie. De vrijheid die we koesteren komt tot uitdrukking in het debat dat we voeren, in de oplossingen die we samen zoeken én in de verkiezingen die we woensdag hebben.

In de verkiezingsstrijd worden vooral de verschillen zichtbaar en die worden zelfs uitvergroot. Maar zo’n indringend moment als gisteren laat zien hoe sterk Nederland is. Dat we als land steun bieden, meeleven en meebidden. Dat we samenkomen en elkaar helpen waar nodig.

Dat is de opdracht voor ons als samenleving. Om samen de kloven die er zijn te dichten. Om te werken aan de toekomst van ons land. Of het nu gaat om veiligheid, om de schepping, om onze jongeren of onze ouderen, we moeten het samen doen.

We zijn niet weerloos, zeker morgen niet. Want morgen kunnen we naar de stembus en ook ons geloof een stem geven.

Al die politici in de Provinciale Staten, Waterschappen, de Eerste Kamer en op andere plekken hebben nu eens te meer de opdracht om samen te werken aan de toekomst van ons land.

We zijn dankbaar als u ons het vertrouwen en uw stem wilt geven om invulling te geven aan die opdracht.

Op hoop van zegen!

Door Gert-Jan Segers op 18 maart 2019 12:58

Ik ben zeer bezorgd over de berichten uit Utrecht. Mijn gedachten en gebeden zijn bij de slachtoffers, hun familieleden en bij onze veiligheidsmensen die nu pal voor onze veiligheid staan. Ik heb groot respect voor hun werk en de snelle reactie.

De ChristenUnie campagne voor de Provinciale Statenverkiezingen is tot nader order opgeschort. De praise avond van vanavond in Almere gaat niet door.  In plaats daarvan komen we bij elkaar voor een kort moment van gebed voor de situatie in Utrecht en ons land.

Vleugje politiek, een flinke dosis humor en het decor van de Zederikkade in #Meerkerk. Voldoende ingrediënten voor een inspirerend gesprek tussen Dico Baars & Gert-Jan Segers over de kracht van christelijke politiek. Benieuwd naar het resultaat? Hou onze Instagram & Facebook in de gaten en volg ons! We gaan iets moois maken voor de campagne.. 😀 #Vijfheerenlanden #Zouweboezem #natuur #groenmoetjedoen #verkiezingen #christelijkepolitiek #inspiratie

Photos from ChristenUnie Vijfheerenlanden's post

Om eens over na te denken...

’Turk moet land kiezen’

Nederland moet zich veel harder uitspreken tegen het regime van de Turkse president Erdogan. Daar hoort ook bij dat wij zijn ’onvrije verkiezingen’ niet meer helpen organiseren. Dat zegt ChristenUnie-leider en coalitie-kopstuk Gert-Jan Segers. Hij vindt dat Turkse Nederlanders nu moeten kiezen b...

Janneke Stegeman: "Gert-Jan Segers op Twitter gister: 'Als Hamas nu besluit voortaan af te zien van geweld, is er morgen vrede. Als Israël vandaag z’n wapens neerlegt, bestaat het morgen niet meer.' Het is een cliche dat al jaren in verschillende varianten wordt herhaald. De vooronderstellingen zijn helder: Israëliërs zijn vreedzaam, Palestijnen wreed en moordlustig. Israel gebruikt geweld als zelfverdediging, uit lijfsbehoud. Palestijnen gebruiken geweld omdat ze alle Israëliërs (of joden) willen uitroeien. Dat is een handig frame, want anders zou je nog denken dat het erg bedenkelijk is dat het Israelische leger recent in Gaza ongeveer 100 Gazanen doodde, onder wie kinderen, journalisten en medisch personeel. Maar als dat is omdat Palestijnen gevaarlijke jodenhaters zijn (en niet mensen, grotendeels vluchtelingen, die leven in bezetting en daartegen protesteren), lijkt het wel begrijpelijk dat Israel reageert met geweld. Hooguit is de hoeveelheid geweld wat overdreven. De bezetting, het geweld en het doorgaande proces van etnische zuivering dat erbij hoort, de nagenoeg onleefbare Gazastrook (Haaretz-journalist Gideon Levy vergeleek het recent met een concentratiekamp, zie https://www.haaretz.com/israel-news/.premium-a-quiet-afternoon-on-the-border-of-the-concentration-camp-called-gaza-1.5976637), dat soort dingen komen allemaal niet aan de orde. Lees bijvoorbeeld het stuk hieronder dat uitlegt precies waarom het punt van Segers niet klopt (uit 2014): https://972mag.com/will-there-be-peace-if-palestinians-lay-down-their-arms/94603/ Of dit stuk dat iets meer vertelt over Hamas: Hamas' ideeën en strategieën: https://972mag.com/hamas-political-pragmatism-or-dogmatism/90187/ (Beide stukken zijn van het Israelische magazine +972. Je kunt je inschrijven op hun nieuwsbrief.)"

Will there be peace if Palestinians lay down their arms? | +972 Magazine

The world expects millions of people in Gaza and the West Bank to happily and quietly live under occupation. While laying down arms is a positive step towards peace, it is not enough to end…

Een opiniestuk van Gert-Jan Segers over het Ierse referendum over abortus en de Nederlandse euforie.

Gert-Jan Segers

Zo’n tweederde van de Ierse kiezers stemde vorige week in een referendum voor legalisering van abortus. De meeste Nederlandse reacties die ik voorbij zag komen, wekten de stellige indruk dat Ierland een grote stap voorwaarts heeft gezet in de gang der beschaving. Op Twitter las ik vooral vreugde en euforie. De filmpjes over Ierse vrouwen die speciaal uit de diaspora naar Ierland waren gekomen om te kunnen stemmen voor de bevrijding van de vrouwen in hun moederland waren meestal ‘ontroerend’. Het werd me weer eens duidelijk dat in onze contreien abortus niet eens meer een dilemma is. Abortus is een heilig recht en het lijkt soms zelfs een taboe geworden om er kritische kanttekeningen bij te plaatsen. En toch ga ik dat doen. Ook de NOS deed verslag van de campagne voorafgaand aan het Ierse referendum. Maar het item was minstens zo veelzeggend over Nederland als over de Ierse verhoudingen. In het item vertelde eerst een vrouw dat ze in verwachting was geweest van een ernstig gehandicapt kind dat spoedig na de geboorte zou sterven, maar dat het verboden was haar zwangerschap af te breken. Na dit schrijnende verhaal kwam een oudere vrouw op straat aan het woord die volstond met de mededeling dat ze christen was en dus tegen abortus. In de Nederlandse kijk op de zaak heeft de vrouw die een abortus wil daar een goede reden voor en alleen een premoderne gelovige haalt het nog in haar hoofd dat die vrouw te beletten. Dit item was een bevestiging van ons overzichtelijke wereldbeeld. Verder nadenken was niet nodig en tweederde van de Ieren bevestigde daarna ook nog eens ons gelijk. Toch ergerde dat item me. Allereerst verbaast het voorbeeld me, omdat ik zelf geen christelijke ethicus ken die in het genoemde geval een vrouw zou adviseren haar hopeloze zwangerschap ten koste van alles uit te dragen. Om helemaal nog maar te zwijgen van het in de Ierse pro-choice campagne gebruikte voorbeeld van een vrouw die vanwege een geweigerde abortus zelfs was overleden. Nog een keer, ik ken geen christelijke ethicus die in zo’n situatie een vrouw zou laten sterven. Een grotere reden voor mijn ergernis is dat de tegenstelling in het item buitengewoon simplistisch was. Alsof elke abortus alleen maar het voorkomen van verdriet is. En alsof bezwaren ertegen alleen maar voortkomen uit religieuze regels en een religieuze overtuiging waarin die regels belangrijker zijn dan de medemens. Jezus zou wel raad weten met dat soort religieuze overtuigingen.. De belangrijkste reden voor mijn gemengde gevoelens bij de Nederlandse euforie is dat de uitslag van het Ierse referendum de weg baant voor hele andere soorten abortussen dan de in het NOS-item genoemde. In ons land vinden jaarlijks ruim 30.000 abortussen plaats en als reden wordt in bijna de helft van de gevallen financiën genoemd. Andere belangrijke redenen zijn het gebrek aan geschikte woonruimte en het feit dat de partner het kind niet wil. Kortom, het merendeel van abortussen in Nederland vindt plaats als gevolg van omstandigheden waar wij heel goed wat aan zouden kunnen doen. We kunnen aankomende moeders helpen met geld, met woonruimte en we kunnen ook familieleden ondersteunen. Als we het willen. Daar komt bij dat in een derde van de gevallen een abortus een herhaalde ingreep is. Daar is een goed gesprek over anticonceptie nodig en ook daar is hulp meer dan gewenst. En we kunnen die verlenen, als we het maar willen. Daarom is het niet meer dan terecht dat het kabinet 53 miljoen euro uittrekt voor preventie van en ondersteuning en zorg bij onbedoelde zwangerschap. Abortus is ook geen gewone medische ingreep. Het is voor veel vrouwen een fysiek en mentaal belastende behandeling en het is daarbij het beëindigen van beginnend leven, van een soms al kloppend hartje. Ik schrijf dit niet op om al mentaal belaste vrouwen nog zwaarder te belasten. Ik schrijf het op omdat dit de beladen werkelijkheid is. Met enige schroom dus. Hoezeer we dit beginnende leven ook kunnen reduceren tot ‘een vruchtje’ of ‘een klompje cellen’, het is in veel gevallen meer dan dat. En dat maakt een abortus op z’n minst een dilemma. Een pijnlijke, ethisch beladen keus tussen de wil van de moeder en het leven van het kind, tussen het zelfbeschikkingsrecht van de een en de waarde van het beginnende leven van de ander. Wat je ethische overtuiging ook is, we zouden elkaar toch altijd moeten kunnen vinden in een ruimhartig aanbod van hulp aan vrouwen met een ongewenste zwangerschap, zodat materiële zaken als geld en woonruimte geen belemmering zijn voor een keus om een nog ongeboren kind geboren te laten worden. En wat je keuze bij dit buitengewoon indringende ethische dilemma ook is, er past in ieder geval geen euforie bij. Foto: HH | Niall Carson