Update: Erik Droogh is weg als directeur van Leisurelands, maar niemand wil zeggen waarom
De oudste Tribune-lezers kunnen zich nog herinneren hoe een zomerdag-uitstapje er 60 jaar geleden uitzag. Voor een zonnige zondag buiten maakte moeder lekkere dingen, bijvoorbeeld lekkere boterhammen. Die gingen in een grote tas. Samen met flessen met iets te drinken, een laken en eventueel een handdoek. Vervolgens ging het hele gezin op pad naar een grasveld, liefst in de buurt van een vijver, een ven, een meertje of ander water. Stadsbewoners liepen naar een park, anderen naar een bos en zonodig werd een bus of een tram gebruikt voor het vervoer.
Ter plekke aangekomen werd het laken op het gras uitgespreid. Moeder bleef bij de tas. Vader en de kinderen gingen spelen, wandelen, etc. En bijvoorbeeld ook kikkers zoeken tussen het riet.
In elke Nederlandse gemeente waren er van dat soort plassen, die we nu recreatieplassen zouden noemen.
Gemeentebesturen bemoeiden zich nauwelijks met dat soort recreatie. Af en toe werd er een waarschuwingsbord geplaatst voor gevaarlijk diep water. Of werd er een bord geplaatst met een aansporing om je netjes te gedragen: “Laat niet, als dank voor het aangenaam verpoozen, den eigenaar van ‘t bosch de schillen en de doozen” [ANWB-leus].
Geen kosten voor gemeenten en geen opbrengsten. Simpel.
Maar de wereld verandert. Omstreeks 1960 waren de meeste gevolgen van de oorlog opgeruimd en begon een periode van relatieve welvaart. Delen van de middenklassen konden een auto betalen. En daarmee veranderde ook de dagrecreatie. De mensen met een auto wilden goede ontsluitingswegen van natuurgebieden met (recreatie)plassen. Er kwam vraag naar parkeerterreinen. Er moesten toiletten komen en prullenbakken. Er moest toezicht komen bij het zwemwater. Etc. In heel korte tijd waren recreatieplassen voor gemeenten niet langer kostenneutraal, maar een kostenpost. En de wethouders gingen op zoek naar financiële oplossingen. “Samenwerking” werd plotseling een hot item: als meerdere gemeenten kosten delen moet dat toch goedkoper zijn ??? En dus werden er recreatieschappen opgericht, samenwerkingsorganisaties van meerdere gemeenten.
En die recreatieschappen moesten op zoek naar inkomsten. En dat deden ze !!! Slagbomen voor parkeerterreinen waarbij je een betaald pasje nodig hebt om te mogen parkeren. Pannenkoekenrestaurants en andere horeca-gelegenheden die moeten betalen om op de terreinen van het recreatieschap te staan.
Een wat ‘modernere’ naam is ook nooit weg. Het recreatieschap in onze regio ging zich LEISURELANDS noemen, een naam om te onthouden! Een van de nieuwste aanwinsten van dat Leisurelands is dat ze een ondernemer in de arm hebben genomen die in de Berendonck een luxe sauna exploiteert. Voor het luttele bedrag van 129,95 euro per persoon mag je daar de hele dag in de sauna zijn, zelfs inclusief lunchbuffet en dinerbuffet (eh … op vrijdag, zaterdag en zondag komt daar nog een klein opslagje bij).
In theorie worden die recreatieschappen nog steeds gecontroleerd door de wethouders van de gemeenten die die recreatieschappen ooit hebben opgericht, maar in werkelijkheid hebben de ‘cowboys’ nu al zo lang de vrije hand gehad dat ze zich nergens meer iets van aan trekken. De grootste cowboy van de recreatieschappen in onze regio heet Erik Droogh. Die man flikt het om 3 ton per jaar uit de kas van Leisurelands in zijn eigen zak te steken. En de wethouders laten hem daarmee wegkomen.
Ook de wethouder van Beuningen: VVD-lid Henk Plaizier.
Beuningen Nu & Morgen heeft, uiteraard ondersteund door de SP, daarover zeer kritische vragen gesteld, maar het enige dat Plaizier wilde zeggen was:
“WE HEBBEN HET UIT HANDEN GEGEVEN”
De SP vindt het volslagen idioot dat een gemeentebestuur bevoegdheden uit handen geeft en daarna zegt: het is nu eenmaal gebeurd en we kunnen er niks meer aan veranderen.
De SP vraagt niet dat een gemeentebestuur zich met alle details van dagrecreatie bemoeit. Maar er bestaat ook nog zoiets als STURING OP HOOFDLIJNEN. Leg vast dat een recreatieschap uitsluitend activiteiten mag ontwikkelen in de aangesloten gemeenten. Leg vast dat een recreatieschap zich alleen mag bezighouden met kerntaken en dus niet met zaken als grond opkopen van boeren om velden met zonnepanelen te ontwikkelen.
Op lange termijn moet er nog veel meer geregeld worden, maar laten we eens beginnen met de recreatieschappen terug te krijgen naar hun kerntaken. En als ze niet mee willen werken ? Vertel ze dan maar waar de uitgang is.
Frans Gielen
