Poliflw

Ik ben een tijdje weg. Vakantie begint bij mij met het uitzoeken van de boeken, die ik nog wil lezen en wat er nog aan achterstallig leeswerk ligt. Zoals twee uitgaven van het kwartaalboek De Muur, een blad met bijzondere verhalen uit de wielersport, geredigeerd door erkende wielerfanaten als Mart Smeets en Bert Wagendorp. Beiden huldigen het standpunt dat in deze sport de bijzondere verhalen niet dood geverifieerd mogen worden. Mede daarom loopt de wielersport over van mooie verhalen. Op Schiphol zoeken we er nog een paar boeken bij. Maar dit keer neem ik ook de verslaglegging van de discussies over de Perspectiefnota mee. Overigens: waarom noemen ze dat ding niet gewoon de begroting voor volgend jaar?

Ik ga namelijk naar de USA. Eerst een tussenstop van twee weken in de buurt van Washington DC en daarna op naar Texas; Houston, San Antonio en Austin om precies te zijn. Als ik tenminste word toegelaten. Daar moet je heel wat voor doen, namelijk het invullen van een zogenoemd ESTA-formulier. Dat is een klus, nog moeilijker dan het verlengen van je OV chipkaart. Er staan ook wat vragen op, die je allemaal met nee moet beantwoorden. Een van die vragen is: heeft u plannen voor een terroristische aanslag? Dit vraagt natuurlijk om een humoristisch antwoord. Maar, doe het niet, vul gewoon nee in, want humor is niet de sterkste kant van de ‘immigration officers’. Zelfs een uiting van enige vrolijkheid in de rij wachtenden is bloedlink.

Ben je na een uurtje of acht vliegen in de USA, dan mag je ook nog een paar uur in een rij staan voordat je aan de beurt bent, de ‘immigration officer’ je paspoort controleert, vraagt wat je komt doen, waar en bij wie je gaat logeren, en dan, met een harde klap, je paspoort afstempelt en je doorlaat. Ik vraag me af wat er zou gebeuren als Nederland de Amerikanen bij aankomst op Schiphol ook zo zou behandelen. In Texas zal ik dan mijn politiek geïnteresseerde familie en hun vrienden laten zien hoe we hier politiek bedrijven. Namelijk dat hier de aan de macht zijnde partij best wil luisteren naar de “tegenstanders” en, als een voorstel goed is, dat best wil overnemen. Zo herinner ik me dat een paar voorstellen – hier moties genoemd – van AVA, CDA en zelfs de SP werden aangenomen, gewoon omdat het goede ideeën zijn. In de USA van ‘the winner takes it all’ is dat ondenkbaar. Zeker in Texas, waar de Republikeinen al tientallen jaren aan de macht zijn, betekent het dat de ‘loser’ niet meer meetelt. Voor de Texaan is onze wereld iets, waarbij hij zich niets kan voorstellen. Mij aanhorend zal hij dan ook niet veel verder komen dan: ‘amazing’.

Nu heb ik in Texas een familielid, Mike Collier, die een succesvol consultant is, maar vier jaar geleden die baan opgaf om zich kandidaat te stellen als ‘ltn. governor’ van Texas. Hij kwam tot 46,2 % van de stemmen, voor een democraat in Texas een ongehoord hoge score. Ik heb het gevoel dat hij het nog een keer gaat proberen. U moet dan wel weten dat Texas een afwijkend kiessysteem heeft, net zoals Texas zichzelf beschouwt als een heel bijzondere staat van de USA. In het kort komt het er op neer dat de ‘governer’ in Texas een soort koning Willem Alexander is. Het is vooral een symbolische functie. Vervolgens worden ook de vakministers, zoals financiën, landbouw, economie en premier door de inwoners rechtstreeks gekozen. De premier heet daar ‘ltn. (=lieutenant) governor’. Ik vroeg Mike eens waarom hij niet voor de mij meer aansprekende titel van ‘governor’ ging. Hij vertelde me toen dat de ‘governor’ de linten doorknipt, maar dat de ‘ltn. governor’ over het geld gaat. “En die heeft de macht”. Mike’s programma is eenvoudig. Hij verwijt de Republikeinen dat zij veel geld verkwisten en er daardoor de oorzaak van zijn dat de staat met de rijkste bronnen in de ranglijst van succesvolle USA-staten zich in de grauwe middenmoot bevindt. Hij stelt dat hij met minder geld meer kan doen, zoals de verbetering van het onderwijs, de zorg en de infrastructuur. Om een voorbeeld te geven: de autoweg tussen de hoofdstad Austin en de belangrijkste stad van Texas Houston, wordt nog steeds onderbroken door stoplichten en spoorwegovergangen. En treinen in de USA zijn vak oneindig lang.

En zo gaat een stukje Amstelveense politiek mee naar Texas. Om te laten zien hoe je ook met elkaar kan omgaan. Want in de USA is het echt zover gekomen dat de Trumpstemmers niet meer met andersdenkende praten of hen groeten en andersom vele Democraten niet met Trumpstemmers. Hoe verzin je het. Ik moet er toch niet aan denken dat overbuurvrouw Marina Casadei, als SP-er, niet meer praat met de bbA-er Frits Suer of VVD-er Walter Vervenne, ook een buurman op Groenhof. Met zijn drieën houden we de gemeenschap Groenhof wel in de gaten. Ik verwacht dat tijdens ons verblijf neef Mike wel een paar verkiezingsbijeenkomsten afgaat. Dan ga ik zeker een keer mee en hij zal mij dan vragen te vertellen hoe het in Nederland (nog) toegaat.

Amstelveen, 6 september 2019 Frits Suèr

Voordat hij in 1986 het bedrijfsleven in ging was Frits Suer 25 jaar sportjournalist met uiteraard een onafhankelijke mening. Ook in zijn nieuwe functies in o.a. het bedrijfsleven bleef hij een onafhankelijke geest en dus nu ook als bestuurslid van bbA. Die onafhankelijkheid betekent automatisch dat zijn mening in zijn columns niet altijd de mening hoeft te zijn van de bbA – fractie

Amstelveen - De raadsfracties van CDA, SP, GroenLinks, AVA en OCA willen van het college weten waarom tot nu toe geen actie is ondernomen om bij wijkcentrum Pluspunt noodzakelijk achterstallig onderhoud uit te voeren. Deze week zijn over het onderwerp schriftelijke vragen gesteld. De situatie is ernstig, volgens fractiewoordvoerders Sandra van Engelen (CDA), Marina Casadei (SP), Stieneke Kruijer (GroenLinks), Jacqueline Höcker (AVA) en Percy de Robles (OCA). Er wordt al tijdenlang geklaagd over gaten in raamdorpels en plafonds, scheef hangende deuren in de dorpels, muurtegels die naar beneden vallen en lekkages veroorzaakt door verzakkingen. Ook klagen omwonenden over stankoverlast vanuit de toiletten van Pluspunt. De laatste jaren is flink geïnvesteerd in andere verouderde wijkcentra in Amstelveen, zoals De Meent, De Bolder, WestEnd, Alleman Bankrashof/Kostverloren en Villa Randwijck. Ook zijn er vergevorderde plannen met betrekking tot nieuwbouw van de het Noorddamcentrum. ‘Alle wijkcentra zijn inmiddels aan de beurt geweest, behalve het Pluspunt aan de Amsterdamseweg’, stellen de drie raadsleden. ‘Ondanks plannen van het vorige college is nog altijd geen concrete invulling aan de renovatie gegeven. Bezoekers klagen hierover en nieuw te ontwikkelen initiatieven komen niet uit de verf vanwege de onaantrekkelijkheid van het gebouw.’ Een argument om nog niet tot renovatie over te gaan is de onduidelijkheid of de KLM haar hoofdkantoor in Amstelveen behoudt. Dat is voor de vragenstellers geen reden om niet in actie te komen. De raadsleden willen dat er zo snel mogelijk een bijeenkomst wordt belegd met de raad en de wethouder, waarin de situatie wordt besproken en een toelichting wordt gegeven over de toekomst van het wijkcentrum in relatie tot de gebiedsontwikkeling voor het Pluspunt ter overbrugging. Op de foto, v.l.n.r.: Stieneke Kruijer (GroenLinks), Sandra van Engelen (CDA) en Marina Casadei (SP.

Zwemmen is een elementaire behoefte, zei Sandra van Engelen tijdens de bespreking van de begroting voor 2019, toen zij, samen met Marina Casadei van de SP, bij de wethouder er op aandrong om het schoolzwemmen opnieuw in te voeren. Zelden heeft een CDA-er mij zo aangenaam verrast. Zeker waar het sport en bewegen betreft. Want zwemmen is inderdaad een van de elementaire behoeften bij de opvoeding van de jeugd. Net zoals gymnastiek, taal en rekenen. Maar de nieuwe sportwethouder Rob Ellermeijer heeft zijn twijfels omdat volgens hem het merendeel van de kinderen dan al kan zwemmen. Wel wil hij – na aandringen van diverse raadsleden – het leren zwemmen stimuleren. Alleen denk ik dat daar niets van terecht komt.

Het probleem van zwemmen is namelijk dat de drempel om het te leren veel hoger is dan bij andere sporten. Wil je voetballen, hockeyen of hardlopen dan meld je je aan bij een club en je mag trainen en spelen. Vaak op acceptabele tijdstippen. Maar bij zwemmen ligt dat anders. Sowieso zijn de kosten hoger, maar de tijden waarop je kan leren zwemmen zijn vaak zo vroeg, dat je het liefste je in je bed nog even omdraait. Bovendien is het aantal voetbal-, hockey- of tennisclubs heel wat groter en toegankelijker dan de paar zwemverenigingen hier, die ook nog eens moeten knokken om de paar zwemuren die er voor hen overblijven.

Ik heb er ervaring mee. Toen mijn dochter ging zwemmen moesten we al om kwart voor zeven in Het Keerpunt zijn. Het was ongeveer rondom 1970. De ouders brachten hun kinderen naar het zwembad. Het vroege tijdstip maakte me niet vrolijk, maar we gingen toch. De lestijd kwam ik wel door omdat mijn toenmalige collega, Ben de Graaf, in die tijd een bekend sportjournalist, daar ook altijd was voor zijn dochter. Ben was niet de vrolijkste sportcommentator en zijn chagrijn over de volgens hem altijd bestaande misstanden in de sport stortte hij dan ook onverminderd over mij uit. Zo hoorde je nog eens wat. Het naar zwemles brengen van onze dochters hebben we beiden tot het b-diploma volgehouden, ook omdat we het beiden als een compensatie zagen voor het veelvuldig van huis zijn voor ons werk.

Ook in mijn jeugd was schoolzwemmen een must. Alleen had ik de pech dat de minister besloot om het zwemonderwijs een jaar te vervroegen. Van de zesde klas naar de vijfde klas. De leerlingen van dat tussenjaar moesten het zelf maar uitzoeken. Ik had dan ook nooit leren zwemmen als ik niet uit een sportieve familie was voortgekomen, met een broer en zus als grote zwemliefhebbers. Zij namen mij mee naar de Kweekvijver in het Amsterdamse Bos of naar de aloude Poeloever aan de Badlaan.

Gelukkig vindt het overgrote deel van de ouders (ruim 90%) dat hun kinderen moeten leren zwemmen en daarbij trotseren zij allerlei drempels. Maar zelfs van die groep stelt de Nationale Raad voor Zwemveiligheid (NRZ) vast dat ouders vaak een zwembad in de buurt kiezen en een zwemlesaanbieder die les geeft op tijden dat het de ouders het beste uitkomt, zonder zich ervan te vergewissen of de aanbieder wel hiervoor gekwalificeerd is. Zwemonderwijzer is geen beschermd beroep. Daarom geeft de NRZ licenties aan die zwemleraren die aan de kwaliteitseisen van de branche voldoen en opleiden tot de Nationale Norm Zwemveiligheid. Circa 850 zwemlesaanbieders hebben een licentie om les te geven en officiële diploma’s uit te reiken. Maar, zegt de NRZ, een A- diploma is niet voldoende. Want baantjes trekken in een rustig zwembad is iets anders dan in open water. Daarom stelt de NRZ dat je pas echt kan zwemmen als je alle drie de diploma’s hebt gehaald, A-, B- en C .

Hoe organiseer je dat vraagt Rob Ellermeijer zich af. Nou, gewoon zoals vroeger. In het verleden had Amstelveen een bus gereserveerd, die niets anders deed dan kinderen van school naar zwembad brengen. En als ouders hierin willen helpen des te beter. Als ik Robs reactie in tweede termijn lees lijkt hij bereid ze desnoods zelf naar het zwembad te brengen. Alles wat er toe leidt dat ieder kind leert zwemmen is mooi.

Amstelveen, 6 november 2018 Frits Suèr