Poliflw

Minister De Jonge heeft vandaag laten weten dat de Tijdelijke wet Covid-19 niet op 1 juli ingaat. De lokale fracties van D66 in Zuid Holland, waaronder Lansingerland, zien geen noodzaak voor de beoogde Corona-wet. De wet creëert een directe lijn tussen maatregelen van ministers en de uitvoering daarvan door burgemeesters, dat achten wij ongewenst.

Het kabinet eigent zichzelf verregaande macht toe en de wet ontbeert een solide juridische basis voor het inperken van grondrechten als de vrijheid van vereniging. Met de wet kunnen ministers buiten de Kamer om besluiten tot het verbieden van evenementen, het sluiten van scholen en ondernemingen en openbaar vervoer. Het is een blanco volmacht voor ministers om zelf corona-maatregelen af te kondigen. Het parlement en de democratie staan daarbij buitenspel alsof we teruggaan naar koning Willem I die ook per decreet regels maakte. Met de directe lijn tussen de maatregelen van de minister en uitvoering door de burgemeester staat ook de gemeenteraad buitenspel.

De Raad van State, Wim Voermans, hoogleraar staatsrecht aan de Universiteit Leiden, Douwe Jan Elzinga, hoogleraar staatsrecht aan de Rijksuniversiteit Groningen, de Nederlandse Orde van Advocaten en onder andere ook de Nationale Ombudsman Reinier van Zutphen hebben grote zorgen over de beoogde wet. De grondrechten worden onvoldoende gewaarborgd. Zowel de Eerste en Tweede Kamer maar ook de gemeenteraden hebben veel te weinig invloed. De looptijd is veel te lang. En wanneer een minister zelfstandig belangrijke wettelijke regels op gaat stellen is dat in strijd met de basisprincipes van de democratische rechtsstaat, dat is immers de taak van het parlement. Onnodig bovendien, er zijn prima alternatieven. Het kabinet kan zich nu al macht toe-eigenen door de uitzonderingstoestand uit te roepen en het parlement kan daar dan in ieder geval nog weer een einde aan maken.

Maar een verdere uniformering van de noodmaatregelen is ook niet langer nodig. Nu de verspreiding in beeld en onder controle lijkt kan er beter worden teruggevallen op lokale noodverordeningen, met passende uniformering op basis van RIVM richtlijnen, plaatselijk maatwerk en democratische legitimatie. Als democraten en vertegenwoordigers van de lokale politiek vinden wij dat een veel betere werkwijze dan een directe lijn tussen zelfstandig door ministers verordonneerde maatregelen die door onze burgemeesters moeten worden uitgevoerd.

Ineke den Heijer, Lansingerland Sander Boschma, Hillegom Annette Pietersen, Nieuwkoop Ralf Boland, Katwijk Jacco van Maldegem, Leidschendam-Voorburg Evert Bobeldijk, Gouda Albert Grooten Waddinxveen. Elfred Bus Oegstgeest Miranda den Tuinder, Hoeksche Waard Sabine Schipper, Zwijndrecht Mieke Bakker, Hellevoetsluis Jeroen Hendriks, Leiderdorp Ahmet Polat, Dordrecht Gernand Ekkelenkamp, Zoetermeer Jesse de Jong, Maassluis Jarle Lourens, Schiedam Vahit Köroğlu, Leiden Pieter Holkamp, Capelle aan den IJssel Constantijn Dolmans, Rijswijk Roger Vieira, Midden-Delfland Elly de Vries, Bodegraven-Reeuwijk Bas van Riel, Lisse Bart van der Ploeg, Teylingen Marcel van Prehn, Barendrecht Wim Smit, Brielle Erik Mulder, Westvoorne Ritske Bloemendaal, Wassenaar Trijntje van Es, Papendrecht Marijke Gommans, Hendrik -Ido-Ambacht Jeffrey van de Lagemaat, Krimpenerwaard Frans Klovert, Zuidplas Dick Gutlich, Noordwijk

Holadiejee, holadiejoo, we zijn vrij, we mogen weer de wijde wereld in! Nou ja wijde wereld, de nabije wereld, maar toch… Goedgekeurd door de Nederlandse regering. Nou, gaan dan maar…?

Nu we toestemming hebben om de intelligente lockdown in te wisselen voor de ‘voorzichtige vrijheid’, breekt een nieuwe fase aan van de coronacrisis. Wat twee maanden geleden lacherig begon met een ellebooggroet, bracht ons via de handhygiëne, de thuisquarantaine en de anderhalvemeterregel, waar we nu zijn.

Voor veel mensen is dit het sein: naar buiten! Maar de opgelopen infectievrees en ontwijkstress, leidt bij anderen tot schrikreacties als iemand in de openbare ruimte te dichtbij komt. En hoe moet dat met de kapper? Durven we ons hoofd te laten aanraken, zodat we eindelijk af kunnen van de coronacoupe?

Angst was de afgelopen maanden hét middel dat werd ingezet om ons te motiveren om de regels na te leven. Het kabinet koos er voor om ons als volwassenen op onze verantwoordelijkheid aan te spreken, maar in de grote informatiestroom overheerste het inspelen op angst. Het leek soms bijna een geloof: als mensen nu maar doodsbang waren voor het virus, dan durfde bijna niemand meer naar buiten. En dan zouden we Corona eronder krijgen. Filosoof Jean Paul Sartre schreef: In de angst wordt de mens zich bewust van zijn vrijheid.

Motiveren met angst heeft grote nadelen: het leidt tot stress, slapeloosheid en verslechtering van de gezondheid. En, angst blijft niet vanzelf in stand. Het moet steeds worden gevoed om effectief te blijven. Zodra de angst afneemt, permitteren mensen zich steeds meer vrijheid. Dat zien we nu gebeuren, nu mensen in groten getale de straat op gaan.

Maar alsjeblieft, laten we nu niet weer bangmakerij inzetten om mensen in het gareel te houden. Leg hen liever uit hoe belangrijk hun gedrag is, voor de gezondheid van henzelf en de ander (en nog eens en nog eens en nog eens). En, gebruik in de communicatie de kennis die er is, over hoe je een boodschap moet brengen, zoals: rechtstreeks zeggen: ik heb uw hulp nodig! Niet óver 17 miljoen Nederlanders praten, maar tégen hen. Ik hou het simpel voor mezelf. Of ik de maatregelen nu onderschrijf en het effect ‘geloof’ of niet, ik volg de gevraagde regels van het kabinet op. Niet meer en niet minder. Simpelweg omdat ik verantwoordelijkheid neem voor mijn kleine aandeel in het voorkomen van meer besmettingen met het coronavirus. En, omdat ongeacht mijn mening, ik de wijsheid niet in pacht heb en niemand van ons!

Als u liever strengere regels voor uzelf hanteert dan het kabinet heeft voorgeschreven, dan staat dat u vrij, maar leg het de ander niet op. Laten we bedenken dat vrijheid nooit helemaal zonder gevaren is; dat was het al nooit.

Trijntje van Es

(de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

The post (Column) Wees (niet) bang! appeared first on Papendrecht.

“Het lijkt wel oorlog, hou eens op zeg!,” zei een verontwaardigde vrouw die de supermarkt verliet, met voor de zekerheid toch maar drie pakken wc-papier in haar karretje. “Kijken of ik mijn tafelzilver kan ruilen voor een suikerbiet en een half ons buksjek”, Twitterde iemand. Dat was vrijdag 13 maart.

Vijf dagen eerder werd in Papendrecht ter nagedachtenis aan verzetsstrijder Gerrit van Dalen een plaquette geplaatst op zijn voormalig woonhuis. Van Dalen werd op 23-jarige leeftijd aan het eind van de Tweede Wereldoorlog gefusilleerd. Bij de onthulling van de plaquette dacht ik aan vrijheid. Ik dacht aan hoe moeilijk het is, om echt te beseffen wat vrij zijn betekent, als je geen onvrijheid hebt meegemaakt.

Nu, anderhalve week later, maken we het mee, onvrij zijn. Uitgerekend in het jaar waarin we 75 jaar bevrijding vieren. De Coronacrisis is geen oorlog, maar dit komt voor de meesten van ons het dichtst in de buurt. Plotseling is de vanzelfsprekendheid weg om zonder angst te gaan en staan waar je wilt, om te werken, naar school te gaan, te sporten, uit te gaan en elkaar te ontmoeten. Daar bovenop komt ongerustheid en angst. De vijand is onder ons, maar we weten niet precies waar. Blijft mijn oude vader of moeder wel gezond? Gaat die kwetsbare vriend het wel redden? Gaat het goed komen met die vriendin die in de zorg werkt en mijn kennissen die zich door hun werk noodgedwongen onder veel mensen moeten begeven? Blijf ik zelf gezond? Hoe lang gaat dit duren? En, wat gaat er allemaal nog meer gebeuren, voordat het eindelijk beter wordt?

Maar, we kunnen iets doen. Wij kunnen er met elkaar voor kiezen om ‘goed in de oorlog’ te zijn. Nog nooit was dat zo makkelijk. We hoeven alleen maar de adviezen serieus op te volgen en als er een keuze is, het zekere voor het onzekere te nemen. Laten we dat doen. Niet alleen vanwege de gezondheid van onszelf en anderen. Maar, ook als morele plicht naar mensen die nu twee keer zo hard moeten werken, of die door deze crisis juist hun baan of eigen bedrijf dreigen te verliezen. Als we allemaal doen wat van ons wordt gevraagd, zorgen we er samen voor dat deze crisis niet langer duurt dan nodig is. Dan redden we levens en voorkomen we nog meer economische schade.

En als het gevaar is geweken, dan hebben we misschien ook iets positiefs overgehouden aan de Coronacrisis. Dan zien we dat we door samen te werken heel veel voor elkaar krijgen en voelen we hoe geweldig vrijheid is. En met dat gevoel treffen we elkaar, hopelijk later dit jaar, als we in een enorme groep op het Marktplein dicht op elkaar staan om 75 jaar vrijheid te vieren.

Tot het zover is: zorg goed voor uzelf en voor anderen en veel sterkte en gezondheid gewenst!

Trijntje van Es (de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

The post (Column) Vrijheid appeared first on Papendrecht.

Appen is het nieuwe roken, las ik. En, thuisblijven is het nieuwe reizen, 70 is het nieuwe 60 en lenen is het nieuwe hebben. In dat kader dacht ik: Zelf doen is het nieuwe bediend worden. Ook in de politiek.

Mijn dochter en ik zeggen vaak, als we geen zin hebben in een klusje: Dat komt door de genen van oma. Zij wilde vele malen liever bediend worden, dan dingen zelf doen. In haar tijd was dat in alle sociale lagen vrij normaal. De bakker en de melkboer kwamen langs de deur, voor iedere klus was er een andere vakman en ook politiek werd iedereen ‘bediend’. In die tijd besloten in Papendrecht gemoedelijk sigaren rokende mannen in de gemeenteraadsvergadering over wat goed was voor alle inwoners. Zelf doen was iets waar vierjarigen om vroegen aan hun moeder; het was geen maatschappelijk verschijnsel waar volwassenen warm voor liepen.

Maar zoals bij alles, komt na de these, de antithese. Nu is zelf doen de norm. Van je computer installeren tot je moeder verzorgen, van boodschappen scannen tot een vlucht boeken en van de belastingaangifte doen tot een huis verbouwen. Ja, zelf doen is het nieuwe bediend worden. Dan blijft de politiek, ook in Papendrecht, natuurlijk niet achter.

In Papendrecht wachten wethouders op locatie (op locatie is het nieuwe gemeentehuis) of inwoners iets komen melden. Ook op allerlei andere manieren wordt aan inwoners gevraagd te participeren in het politieke proces. Want: praten met inwoners is het nieuwe vergaderen. Het probleem is, dat slechts een handje vol inwoners hiervoor zijn huis uit komt. En dan zijn het ook nog bijna altijd dezelfde mensen. Het is geen afspiegeling van de Papendrechtse samenleving, want jongeren, vrouwen en Papendrechters met niet-westerse roots, zijn zwaar ondervertegenwoordigd. Als er goed naar de betrokken inwoners wordt geluisterd (en dat is de bedoeling), dan hebben die paar mensen een dominante invloed op wat er in Papendrecht gebeurt. Dat leidt, tegen de bedoeling in, tot minder in plaats van méér democratie. Wil je als inwoner straks nog dat ook jouw mening telt en dat jouw belangen worden behartigd, dan móet je wel participeren. Dan zijn we in Participapendrecht. Dan is moeten, het nieuwe mogen.

Misschien komt het door mijn oma, maar ik heb sympathie voor inwoners, die zeggen: “Ik ga politiek niet zelf doen, dus behartig alsjeblieft mijn belangen. Ik volsta met één keer per vier jaar naar de stembus gaan. Ik heb het al druk genoeg. Voor mij is minder het nieuwe méér. Als ik mijn mening wil geven, dan hoor je het wel. Dan wil ik graag dat de gemeenteraad die meeweegt samen met al die andere meningen en met het algemeen belang in het achterhoofd een beslissing neemt.” Als volksvertegenwoordiger doe ik dat. Voor mij wegen de belangen van de meepratende inwoner net zo zwaar als van de inwoner die bij de gedachte aan Participapendrecht, zegt: voor mij is afslaan het nieuwe aannemen, dus: nee, bedankt!

Trijntje van Es

(de column is ook gepubliceerd op Papendrecht.net)

The post (column) Participapendrecht appeared first on Papendrecht.

Column van onze fractievoorzitter Trijntje van Es.

Column - Liegen is hélemaal 2018!

De film Nebraska. Een oude chagrijnige man krijgt een brief in de bus: U heeft een miljoen dollar gewonnen! Hij gelooft het h...