Poliflw

Veel Nederlanders hadden in de eerste jaren na de Tweede Wereldoorlog een wens om te emigreren. De Nederlandse overheid speelde vanaf 1949 actief in op deze verlangens. De demografische prognoses voor Nederland lieten een snelle bevolkingsgroei zien. Met het oog op de werkgelegenheidsproblematiek die deze naar verwachting met zich mee zou brengen, ontwikkelden opeenvolgende kabinetten een emigratiebeleid dat gericht was op het stimuleren en faciliteren van vertrek.

De oud-linkse minister van ruimtelijke ordening, Pronk (PvdA), heeft het gezegd : Nederland is vol, sterker nog overvol! Koningin Juliana zei het al in haar troonrede van 1950: “Nederland is vol, vol, vol.” In de troonrede van 1979 deed ze daar nog eens een extra schepje boven op.

Dergelijke uitspraken had zelfs Drs. Janmaat in zijn stoutste dromen niet durven bedenken. Nu is en blijft tot op zekere hoogte het begrip vol niet alleen een beladen begrip maar bovenal een subjectief begrip. Wat voor de een vol is, is voor de ander betrekkelijk leeg. Een stadsmens kijkt anders tegen het begrip vol aan dan een boer uit Flevoland.

De Randstedeling van nu ervaart het begrip vol anders dan iemand in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Een tijd waarin nog geen dorp, stadje of stad aan elkaar was gegroeid. Tussen de diverse bebouwingen ontvouwde zich een heel divers landschap, van bossen, duinen, velden en polders. De weidsheid van het Hollandse landschap toonde zich bij wijze van spreken om de hoek van de deur of je nu in een stad of in een dorp woonde.

De open ruimte verdwijnt in ons land in hoog tempo. Wie had vijftig jaar geleden dat explosieve autogebruik voorzien, wie al die bedrijvenparken, megastallen en Vinex-locaties? Geen mens; zelfs politici, planologen en futurologen niet. Bij het verwachtte ruimtebeslag vallen ook nu deze kanttekeningen te maken. Nader ingevuld, het ruimtebeslag is vooral gebaseerd op de industriële economie, waarin wij nu nog grotendeels verkeren.

Daar tegenover staat dat Nederland in toenemende mate een immigratieland is geworden. De toestroom van buitenlanders legaal, onder het hoofdstuk asielbeleid, en illegaal gaat onverdroten voort. Het daaraan gekoppelde ruimhartige beleid van gezinshereniging vermenigvuldigt deze toestroom nog eens met de factor drie, zodat er iedere vijf jaar een stad van de omvang van Deventer aan nieuwkomers bijkomt. Het verscherpte asielbeleid zal daaraan weinig veranderen.

Telegraaf 14 oktober 2019

Half Nederland weet intussen al jaren dat we omgevolkt worden door Brussel (maar wie daar wat van zegt, is rasist of extreemrechts die het zwijgen moet worden opgelegd). Niemand kan nog een huis krijgen, ze zijn in handen van criminelen en (buitenlandse) investeerders. En op de snelweg is er dagelijks een kettingbotsing danwel een dikke file. Lees de alarmerend-dystopische column van Martin Sommer (Volkskrant) nu het nog kan, want die oude blanke man wordt natuurlijk spoedig omgevolkt wegens ongemakkelijke waarheden.

Inmiddels is het verrottingsproces van ‘ons kwetsbare vaasje’ zover gevorderd, dat het simpel gezegd al veel te laat is om het tij nog te keren. Bovendien zouden we, als we al iets ZOUDEN willen, teruggefloten worden door Brussel, dat door islamofielen, omvolkers en megalomane totaalidioten wordt aangestuurd.

Sinds jaar en dag blinkt de gemeente Almelo uit in het niet luisteren naar zijn/haar inwoners. Het college lijkt niet ontvankelijk te zijn voor signalen van inwoners en de oppositie. Als een voorstel niet past in hun (afgesproken) straatje dan wordt het veelal door collegepartijen weggestemd en genegeerd. Dus ook goede voorstellen van oppositiepartijen en misschien nog wel belangrijker, burgerinitiatieven.

Er wordt veel te gemakkelijk gesproken over burgerparticipatie: de burgers nemen zelf het heft in eigen handen! Het is een gedachte, maar ze is zonder meer misleidend. Wat is nu eigenlijk burgerparticipatie? Geen mens die het precies weet omdat het eigenlijk een noodgreep is. Het is het gevolg van een lang etterende kwaal van de veronachtzaming wat bij de bevolking leeft en wat zich nu versterkt uit onvrede in de lokale politiek afspeelt.

Vroeger zaten er veel mensen in de raadszaal van het stadhuis. Maar tegenwoordig nooit meer. De reden is dat ze zo verschrikkelijk ver weg staan van de burgers en wat er allemaal speelt in de stad, dat het de moeite niet meer loont om te gaan luisteren wat ze daar te vertellen hebben. Ze praten het liefst over hun eigen O zo grote plannen dan dat ze luisteren naar de burgers. Het is ook zonde van je tijd om daarheen te gaan. Want als je al je bekje durft te roeren, doen ze er alles aan om je bekje te snoeren.

De gemeente heeft de mond vol van bugerparticipatie. Ondertussen doet de gemeente haar eigen zin en zet massa’s geld en juristen in om burgers het leven zuur te maken. Burgerparticipatie is voor de gemeente zoiets als domme burgers die zich overal mee bemoeien en nergens verstand van hebben. Burgers moeten niet zeuren. De gemeente of eigenlijk de politiek is de baas en de burgers moeten daarnaar luisteren. Maar zij de burgers weten inmiddels uit de praktijk dat ze geen zak hebben te vertellen als het op hun stad aankomt.

De mate waarin burgerparticipatie een succes zal zijn zal met name liggen in openheid en tijdige informatie over projecten waarbij bestuurderstrucs uitgesloten zijn en waarbij de burger meer mag inbrengen dan de plaats waar bijvoorbeeld een hondenspeelplaats zal komen.

Burgerparticipatie niet meer dan een zoethoudertje van dit college en alle voorgaande colleges.

Harry de Olde

Motie hondenspeelplaats naar aanleiding van de onlangs gehouden motiemarkt ter vervanging van het huidige terreintje aan Grotestraat-Zuid.

Stemuitslag Motie 24 GL PvA SP LA PvdA – Honden uitlaatterrein binnenstad

Ik heb me altijd al afgevraagd waarom dierenwelzijn in de samenleving bijna altijd een ondergeschoven kind is geweest. Wij, als mensen staan al heel lang stil bij ons eigen welzijn, en dat vind ik terecht, dat moeten we blijven doen. Maar waarom niet voor de dieren? Juist dieren kunnen niet vertellen wat ze leuk en niet leuk vinden, ze kunnen hun gevoelens niet uiten. Maar ze maken wel deel uit van onze samenleving. Als wij geen aandacht aan hen geven, wie gaat hen dan bijstaan? In veel gemeentes is er niet zo veel aandacht voor dierenwelzijn, maar daar komt gelukkig wel verandering in, het leeft steeds meer. Dat is een goede ontwikkeling, maar je kunt er ook een stukje ambitie bovenop doen. Zodat andere gemeentes daar een voorbeeld aan kunnen nemen.

Dierenwelzijn wordt in toenemende mate van de politieke besluitvorming. Steeds meer mensen zien in dat dieren een intrinsieke waarde hebben, en dat zij bescherming nodig hebben. De landelijke politiek in Den Haag zet het onderwerp steeds vaker op haar agenda, maar ook op gemeentelijk niveau komt dierenwelzijn vaker aan de orde. Daarom is het opvallend dat het onderwerp dierenwelzijn lang niet in alle gemeenten even veel aandacht krijgt, terwijl er overal huisdieren en wilde dieren te vinden zijn. De drie grootste steden zijn het meest vooruitstrevend op het gebied van dierenwelzijn, waarbij Amsterdam de kroon spant.

In 2014 stelde de Dierenbescherming dat er in gemeenten onvoldoende aandacht is voor dierenwelzijn. De organisatie constateerde wel dat de aandacht voor het onderwerp steeds meer toeneemt. Het aantal wethouders dat Dierenwelzijn in zijn portefeuille heeft groeit en ook het aantal gemeenten dat een Nota Dierenwelzijn heeft neemt toe. In een herziene Nota Dierenwelzijn die de Dierenbescherming heeft opgestuurd naar alle Nederlandse gemeenten, wordt uitgelegd wat hier het belang van is. Gemeenten hebben zelfs een extra zorgplicht, omdat dieren in een dorp of stad in hoge mate van de mens afhankelijk zijn.

Sinds het aantreden (2010) van de Partij Vrij Almelo in de gemeenteraad van Almelo heeft de partij het dierenwelzijn hoog in haar vaandel staan en vond zij het noodzakelijk dat de gemeente een wethouder met Dierenwelzijn in zijn of haar portefeuille benoemt en een dierenwelzijnsbeleid ontwikkelt voor de komende raadsperiode. Partijen die de verkiezingen winnen komen met een beleidsplan voor de komende vier jaar. Want die partijen vormen samen de meerderheid in de gemeenteraad. De overgebleven partijen, de oppositie kunnen dan alleen kritiek uitoefenen op het gekozen beleid.

Maar na de verkiezingen van 2014 werd er een nieuw plan bedacht om een beleidsplan te maken. Geen coalitieprogramma maar een raadsprogramma. En daarvoor is niet een deel van de raad maar zijn alle fracties nodig om een beleidsplan in elkaar te zetten en zo tot een compromis te komen. En zo ging een lang gekoesterde wens van de Partij Vrij Almelo in vervulling, een wethouder met dierenwelzijn in zijn portefeuille, die door mevrouw Irene ten Seldam de komende vier jaar concreet zou worden ingevuld en uitgevoerd.

In het coalitieakkoord van de nieuwe Raad (2018-2022) is duidelijk de ambitie uitgesproken om voortvarend met dierenwelzijn aan de slag te gaan. Daar zijn wij dan vooral wethouder Eugéne van Mierlo (CDA) die nu dierenwelzijn in zijn portefeuillle heeft zeer erkentelijk voor. In de begroting 2019 werd voor het eerst aandacht besteed aan het dierenwelzijn, een uitdrukkelijke wens van de PVA. Voor de dieren is deze erg belangrijk, hun welzijn wordt niet meer vrijblijvend, maar onderdeel van het gemeentelijk beleid. Net als bij andere begrotingsposten, horen daar niet alleen kosten maar ook doelstellingen en baten bij.

De aandacht die veel landelijke partijen in hun verkiezingsprogramma geven aan dierenwelzijn toont aan dat zij dit een belangrijk onderwerp vinden. Om dit kracht bij te zetten zouden zij hun lokale afdelingen meer moeten aansporen dierenwelzijn op de gemeentelijke agenda te zetten. Dit gebeurt op dit moment in de meeste gemeenten nog te weinig. Het aanstellen van een wethouder Dierenwelzijn en het opstellen van een Nota Dierenwelzijn zouden hier een goede stap in zijn omdat in gemeenten waarin die aanwezig zijn dierenwelzijn vaker op de agenda lijkt te komen.

335 wethouders, zoveel zouden er eigenlijk in ons land moeten zijn. Nederland telt (op 1 januari 2019) immers 335 gemeenten en het streven van de Dierenbescherming is dat iedere gemeente een wethouder benoemt die speciaal belast is met het maken en uitvoeren van gemeentelijk dierenwelzijnsbeleid. Dit beleid neemt de aanwezigheid en behoeften van dieren in huis of in het wild serieus.

Op dit moment telt Nederland ongeveer 90 wethouders die dierenwelzijn in hun portefeuille hebben. In de regio Twente zijn dat er 6. Te noemen: Haaksbergen (wethouder Arja ten Thije PvdA), Oldenzaal (wethouder Evelien Zinkweg-Ankone VVD), Wierden (Burgemeester Henk Robben onafhankelijk), Rijssen-Holten (wethouder Jan Aanstoot Gemeentebelang), Enschede (wethouder Niels van den Berg Burgerbelangen) en Almelo (wethouder Eugéne van Mierlo CDA).

Gelukkig hebben gemeenten steeds meer oog voor het welzijn van dieren. In 2009 telde Nederland volgens de Dierenbescherming 50 wethouders Dierenwelzijn. We zijn dus op de goede weg want elke zichzelf respecterende gemeente zal niet alleen opkomen voor haar burgers, maar óók zorgen voor een dierenwelzijnsbeleid.

Harry de Olde