Poliflw

Jacques Wallage schreef een mooie In Memoriam over oud-onderwijsminister Jos van Kemenade.

Ook diverse Schoorlse partijleden hebben een leuke herinnering aan hem toen hij mee deed aan een bijeenkomst over onderwijs. Vrijwel alle onderwijzers van de Schoorlse scholen deden daaraan mee en gingen met Van Kemenade in gesprek. Een inspirerende bijeenkomst was dat. 

Spreiding van inkomen, kennis en macht. Het kabinet den Uyl draaide er niet om heen. Jos van Kemenade werd in dat kabinet in 1973 minister van Onderwijs & Wetenschappen. Hij ging dus over de kennis. En hij had er, zoals Wim Kan in een oudejaarsconferentie zei, ook voor doorgeleerd. Joop den Uyl haalde de jonge hoogleraar onderwijssociologie uit Nijmegen. Toen hij belde zei Jos, altijd bedachtzaam, “Minister, daar vraagt u me wat. Mag ik wat bedenktijd?” Waarop de beoogde premier, een tikje knorrig, zei: “Zal ik dan maar over een uurtje terugbellen?”

De wetenschapper ontpopte zich razendsnel tot een politieke bestuurder. Ideeën omzetten in werkelijkheid, dat ging het om. We weten echt al heel lang dat kinderen, die opgroeien in een gezin waar de ouders maar beperkte onderwijskansen kregen, met een achterstand de school binnenkomen. We weten dat een te vroege selectie talent onbenut laat. De hiërarchische opbouw van het voortgezet onderwijs versterkt de ongelijke deelname, de scheve verdeling van kansen.

Wat terug kijkend vooral opvalt is hoe de minister de dialoog met het onderwijs opzocht. Hij had weliswaar zijn opvattingen en die droeg hij ook nadrukkelijk uit. Maar hij was de eerste, en voorlopig ook de laatste, minister van onderwijs de een debat met alle betrokkenen aanging over de toekomst van het hele onderwijs. Zijn discussienota ‘Contouren van een toekomstig onderwijsbestel’, kortweg ‘de Contourennota’ ging naar alle scholen, alle ouderorganisaties, de onderwijsvakbonden. De staatsdrukkerij maakte overuren. De nota leidde tot een hartstochtelijk debat. De minister stond elke avond wel ergens in een zaaltje.

Als het onderwijsbeleid van de vorige eeuw beschreven wordt zal blijken dat er een periode was vòòr van Kemenade en de tijd erna. Wie nu de Contourennota ter hand neemt, een kleine halve eeuw later, zal verbaasd zijn over actualiteit van de agenda die er in wordt beschreven. Dat is een groot compliment voor van Kemenade, maar het zegt ook iets over het onvermogen van de onderwijspolitiek om structurele hervormingen door te voeren, aan consensus te bouwen voor de langere termijn.

Jos was nog maar een half jaar minister of hij stond al op de stoep van het Groninger stadhuis. Ons linkse College was een jaar onderweg, ons onderwijsbeleid stond nog in de grondverf. De minister was 37, de wethouder 27. “Jongens waren we – maar aardige jongens. Al zeg ik ’t zelf.” (Nescio). Wat vanaf die dag begon was een persoonlijke vriendschap die tegelijk politieke kameraadschap was. Een schaars goed in en buiten de partij.

Kleuteronderwijs en lagere school werden basisschool, de aandacht voor onderlinge verschillen van kinderen groeide, net als de bestrijding van achterstanden. Algemeen aanvaarde pedagogische noties en bewuste keuzes om gelijkheid van kansen te versterken gingen hand in hand.  Waar de nieuwe basisschool een breed gedragen concept bleek, sloeg bij de voorstellen voor de hervorming van het voortgezet onderwijs politiek de vlam in de pan. Werd nog wel breed erkend dat een min of meer definitieve schoolkeuze op twaalfjarige leeftijd te vroeg was, de keuze van het kabinet den Uyl voor een middenschool voor 12 tot 16 jarigen stuitte op fel en hardnekkig verzet. Die te vroege keuze, de te scherpe scheiding tussen beroeps- en algemeen vormend onderwijs, de aansluiting die Jos zocht bij de nieuwe basisschool, maakte dat hij een echte hervorming noodzakelijk vond. Of je nu later met je handen of met je hoofd ging werken, er was een bredere basis nodig voor alle leerlingen. Het debat werd, vooral van VVD-zijde als snel vergiftigd, een Telegraafkop uit die tijd luidde: “VVD schrikt van onderwijsplan: Socialistisch spuitje bedreigt schooljeugd.”

Het is eigenlijk nog een wonder dat er in dit politieke klimaat experimenten plaats konden vinden in het land met zulke heterogene, brede middenscholen, o.a. in Amsterdam – Zuid Oost en in Groningen. Die scholen lieten zien dat, net als in het basisonderwijs leerlingen met verschillende capaciteiten en interesses bijeen gehouden konden worden, waardoor niet al op twaalfjarige leeftijd hun toekomst feitelijk hoefde te worden vastgelegd. Er was uiteindelijk in het parlement geen meerderheid voor algehele invoering.

Jos heeft het nog meegemaakt dat vrij recent onderwijsorganisaties opnieuw het debat openden hoe we een te hiërarchisch onderwijssysteem zo kunnen inrichten dat het alle leerlingen eerlijke kansen biedt. Hij hoopte dat ook de PvdA het debat opnieuw niet zou schuwen. Als het dan niet met een geheel nieuw schooltype zou kunnen, dan zou de basisschool tenminste met twee jaar kunnen worden verlengd. Een voorstel van hem en mij haalde het bij de opstelling van ons vorige verkiezingsprogramma niet.

Door de ongekende felheid van het middenschool-debat lijkt het nu (ook in de herdenkingsartikelen deze dagen) alsof Jos van Kemenade vooral de man van de middenschool was. Dat was hij ook. Maar zijn onderliggende drijfveren waren niet alleen kansengelijkheid, brede toerusting voor iedereen. Door al zijn opvattingen, voorstellen en publicaties liep een rode draad: emancipatie. Van zijn proefschrift “De katholieken en hun onderwijs” tot zijn enorme inzet voor de moedermavo, de volwasseneneducatie, de Open Universiteit, het onderwijsvoorrangsbeleid, altijd ging het om toerusting, volwaardig deel kunnen nemen. Het waren die paar woorden die boven de samenvatting van de Contourennota stonden die hem in essentie kenmerkten: meer mensen mondig maken.

Hij was ten diepste met de democratie en de publieke zaak verbonden. Ook toen hij geen minister meer was. Wanneer het me in onze oppositiebankjes te weinig productief werd, zei ik een keer: “Jos, ik geloof niet dat ik hier gelukkig word.” Zijn antwoord tekende zijn plichtsbesef: “Jacques, het is niet de functie van de Tweede Kamer der Staten Generaal om jouw gelukkig te maken.”

Toen hij uiteindelijk de landelijke politiek verliet, de universiteit van Amsterdam ging leiden, vervolgens burgemeester werd van Eindhoven, Commissaris van de Koningin in Noord-Holland, voorzitter van de Raad voor het Openbaar bestuur, steeds opnieuw zocht hij de volle democratie, niet alleen voor wie er voor doorgeleerd had. Als voorzitter van Nederlands Centrum voor Buitenlanders bleef hij zich inzetten voor het volwaardig kunnen deelnemen van migranten en hun kinderen. Nederlands leren, natuurlijk. Maar ook respect voor hun identiteit. Wat katholieken had geholpen bij hun emancipatie, vrijheid van onderwijs en vrijheid van godsdienst, mag islamitische Nederlanders niet worden onthouden.

Hij leefde en dacht met me mee. Toen ik staatssecretaris van onderwijs werd en opnieuw probeerde door de invoering van de basisvorming het onderwijsgebouw aan de leerlingen aan te passen, in plaats van andersom. En leed me mee toen opnieuw bleek, na mijn vertrek van O&W,  dat de onderwijspolitiek het funderend onderwijs geen perspectief kon bieden. Verkregen consensus verdampte in opnieuw oplaaiende politieke strijd.

Als fractievoorzitter tijdens het eerste kabinet Kok, kon ik altijd bij hem terecht. Solidair waar het kon, maar kritisch waar het moest. A man for all seasons.

En geleidelijk kwamen er de jaren waarin hij van uiterst actief deelnemer, betrokken toeschouwer werd. Minister van Staat. Maar ook, zoals zo velen, met de beperkingen van een ouder worden lijf. Na de dood van Annie, zijn vrouw, vond hij het zwaar. Maar zijn geest bleef helder. We keken samen niet alleen vaak terug, maar hij bleef een baken voor progressieve politiek, voor gelijkberechtiging, voor een sociaal-democratie die weerbaar moest zijn, radicaal om fundamentele ongelijkheid te bestrijden. En hij bleef de intelligente, constructieve man met veel humor. Leermeester en inspirator.

Jacques Wallage.

Het bericht Een leven vol Onderwijs, Jos van Kemenade (1937-2020) verscheen eerst op PvdA Bergen (NH).

Opinie Gemeentebelangen heeft een motie ingediend bij de laatste raadsvergadering voor een paar extra ‘liftplekken’ in Bergen. In Bergen aan Zee is al een liftplek bij de rotonde Zeeweg/Elzenlaan voor vertrekkende mensen en tijdens de laatste dorpsraadvergadering in Bergen aan Zee kwam de vraag of deze plek uitgebreid kan worden. Het eerste bordje dateert uit 2016 en het initiatief werd toen omarmd door CDA-wethouder Jan Mesu. Zoals één van de inwoners uit Bergen aan Zee het omschreef in zijn vraag aan wethouder Mesu: Tijdens de laatste dorpsvergadering was er onder de aanwezigen een groot enthousiasme over het idee van de liftplaatsen, om zo Bergen aan Zee beter bereikbaar te maken, vooral ook op de momenten dat er geen OV is. Mijn concreet verzoek is of de gemeente deze borden wil plaatsen aan of in de buurt van de bushaltes: 1. In Bergen aan Zee bij Hotel Victoria op de Zeeweg. 2. In Bergen aan Zee op de Zeeweg vlak na de rotonde als je het dorp uitrijdt 3. Bij de Franschman richting Bergen aan Zee, dus aan de kant van de Schaapskooi 4. In Bergen Plein bij de bushaltes. Ik denk dat we hiermee mensen stimuleren hun duim op te steken en liften laagdrempeliger maken. Ook automobilisten zullen bij zo'n bord eerder stoppen en mensen meenemen. Het is een eenvoudig en goedkoop te realiseren plan wat duurzaam is, goed voor het milieu, kostenbesparend is en past in het idee van de participatie-maatschappij waarin we elkaar een beetje helpen. De motie van Gemeentebelangen is aangehouden omdat de stemming hierover verdeeld was: GroenLinks, VVD, KIESLokaal en BBB waren tegen met argumenten als: GroenLinks: Avontuurlijk maar maakt de gemeente verantwoordelijk als er iets gebeurt VVD: Liever niet, want de gemeente is verantwoordelijk KIESlokaal: Er zijn al te veel borden BBB : Gevaarlijk voor jonge meiden en straks allemaal dronken lui mee in de auto Egmond aan Zee kampte afgelopen weekend met veel mensen die wachtten op een bus, die maar één keer per uur rijdt, bovendien zo klein is dat de bus stampvol is en de rest van de mensen moet laten staan. Bergen aan Zee, Schoorl, Camperduin, Hargen zijn het hele jaar nauwelijks bereikbaar. Connection zal de frequentie en grootte van de bussen snel moeten aanpassen om chaotische taferelen te voorkomen, nu het nieuwe zomerseizoen voor de deur staat. Daarnaast kunnen meer liftplekken bijdragen aan een betere bereikbaarheid van de badplaatsen, is het snel te realiseren, minder auto’s en dus minder uitstoot èn verhoogt het de sociale cohesie. Wat vindt u er van?

Photos from Gemeentebelangen's post

10 april 2019 – ‘Dit is politieke diefstal’

10 april 2019 – ‘Dit is politieke diefstal’

14/05/2019 gbbergen

Gemeentebelangen is zeer onaangenaam verrast door de overstap van Kees van Leijen en Meis de Jongh naar de VVD.

2 april 2019 – NHD

Toen Meis de Jongh en Kees van Leijen gisteravond laat aankondigden over te stappen naar de VVD dacht Gemeentebelangen in eerste instantie nog aan een slechte 1 april-grap, maar niets bleek minder waar.

1 april 2019 – De Flessenpost

Twee raadsleden van Gemeentebelangen stappen over naar de VVD na verschil van inzicht over het tekenen van een nieuw coalitie-akkkoord. Gemeentebelangen was niet uitgenodigd om mee te denken met het nieuwe coalitie-akkoord, bovendien wilde Gemeentebelangen het nieuwe akkoord eerst met de achterban bespreken.

Vanavond is ons nieuwe raadslid c.q. fractievoorzitter Mariëlla van Kranenburg geïnstalleerd. Wat een topper, ze heeft direct 2 ingebrachte moties verzilverd. Wat zijn wij trots op deze krachtige, stoere, principiële en aimabele dame die Gemeentebelangen vanaf nu in haar eentje vertegenwoordigt in de raad. Uiteraard met de steun van collega's Cor Kraakman, Hans Haring, Thijs Bijl, Jeroen Galavazi, Michel Heusy, Michiel van den Busken en Annelies Anema. Maar nog belangrijker: met de steun van onze achterban, die er onvoorwaardelijk voor ons was de afgelopen weken! Helaas was er vanavond geen ruimte voor de 'maidenspeech' (debuutrede) van Mariëlla, maar hierbij delen wij het graag met u! Geachte voorzitter, college, raadsleden en toehoorders, Vandaag heb ik de eer toe te treden tot het gezelschap van inwoners die binnen ons democratisch bestel de nobele taak heeft volksvertegenwoordiger te zijn via het Raadlidsmaatschap. Ik sta hier in het wit gekleed om mijn eer te bewijzen aan de vrouwen die ruim honderd jaar geleden voor mij het pad geëffend hebben en er voor zorgden dat vrouwen in 1919 het actieve kiesrecht kregen. Vrouwen zoals Aletta Jacobs: o.a. oprichtster van de Vereniging voor Vrouwenkiesrecht, sociaal gedreven, onvermoeibaar ondanks tegenslagen op haar pad liet zij zich nooit kisten. Suze Groeneweg; het allereerste vrouwelijke Tweede Kamerlid. Dankzij haar inspanningen werd het vanaf 1931 mogelijk vrouwelijke burgemeesters te benoemen. Wilhelmina Hofman-Poot, in 1919 de eerste vrouw die wethouder werd in Oostzaan. En om te eindigen met Mathilde Haan: in 1919 het eerste vrouwelijke raadslid in Nederland. In mijn geboortejaar bijna een half decennium later was slechts 4 procent van de raadsleden vrouw. En als ik nu hier om mij heen kijk bestaat meer dan de helft van onze Raad uit vrouwen. Wat is er veel bereikt in honderd jaar. Met het algemeen kiesrecht hebben alle stemgerechtigde inwoners het recht van vertegenwoordiging gekregen. Graag wil ik verder gaan in het heden. Wij horen telkens berichten in de media dat onze democratie onder druk staat en dat kiezers niet meer weten wie te geloven. Recent heeft u allen aan de inwoners bekend gemaakt dat u graag met elkaar verder wil in nieuw vertrouwen. Dit vertrouwen heeft met de gebeurtenissen van afgelopen week, ook in de ogen van veel inwoners van onze gemeente een forse deuk opgelopen. Kiezers hebben vertrouwen verloren. Kiezers zijn bedrogen. Het huidige kiesstelsel laat inderdaad toe dat Raadsleden kunnen opstappen, overlopen naar een ander partij en hun zetels meenemen. Maar zoals minister Ollongren van Binnenlandse Zaken al eerder vast stelde 'Het is onwenselijk als politici afsplitsen vanwege persoonlijke ambities of belangen'. Met het opstappen en meenemen van twee zetels van Gemeentebelangen naar de fractie van de VVD, zijn 20 procent van de kiezers in onze gemeente bedrogen, door twee volksvertegenwoordigers die gezamenlijk nog niet eens 1 procent van alle stemmen in onze gemeente trokken. Als wij als volksvertegenwoordigers het vertrouwen in ons bestel en het geloof in lokale democratie willen versterken is dit NIET de wijze waarop dat moet gebeuren. Deze handelswijze is mijns inziens een vorm van minachting naar de kiezers toe. Wat je als inwoner ook kiest in goed vertrouwen, kan door deze daden zo maar omslaan in wantrouwen. Wat voor vertrouwen kan een kiezer dan nog hebben in dit bestel? Het feit dat er naar eigen zeggen van één van mijn voormalige fractieleden meerdere gegadigden naar zijn hand hebben gedongen, geeft dit schouwspel nog een extra bittere nasmaak. Als dit de wijze is waarop u met elkaar vertrouwen vorm geeft dan is het inderdaad maar beter dat mijn fractie hier geen deel van uit maakt. Ik ga dan ook maar uit van verantwoord vertrouwen. Ik sta daarom ook in het wit, niet om de overgave van mijn fractie te symboliseren maar als symbool van hoop en van een nieuw begin van mijn relatie met inwoners en de kiezers die mijn fractie oprecht vertrouwen hebben geschonken. Ik hoop zelf oprecht dat ik mag bijdragen aan een mooier Bergen. Graag eindig ik met de woorden van Aletta Jacobs: uit (de) strijd valt heel veel leering te trekken. Duidelijk toont zij aan, dat een strijd voor ene grote, rechtvaardige zaak niet door tegenkanting gedood kan worden. Hoogstens kan men den voortgang bemoeilijken en het eindpunt verschuiven. Was getekend: raadslid Mariëlla van Kranenburg

Gemeentebelangen is zeer onaangenaam verrast door de overstap van Kees van Leijen en Meis de Jongh naar de VVD. Je kan als raadslid opstappen door een concreet meningsverschil, maar niet zonder dat daar binnen de partij uitgebreid over gesproken is. Opstappen zoals De Jongh na vijf maanden raadslidmaatschap met meenemen van de zetel is een vorm van politieke diefstal. De wijze van overstap door Van Leijen na jaren van raadslidmaatschap van Gemeentebelangen is voor ons moeilijk te accepteren. We vinden het afkeurenswaardig dat andere partijen open stonden voor het aansluiten van de twee raadsleden van onze fractie. Gemeentebelangen ziet met aankomend fractievoorzitter Mariella van Kranenburg de toekomst met veel vertrouwen tegemoet, gesteund door onze kiezers en verwoord in ons verkiezingsprogramma. We zijn blij dat er nu duidelijkheid is. We blijven ons inzetten voor onze kiezers en de inwoners van de Egmonden, Schoorl en Bergen. https://www.rtlnieuws.nl/nederland/politiek/artikel/3886136/minister-ollongren-waarschuwt-gemeenten-pak-zetelroof-aan

Minister Ollongren waarschuwt gemeenten: pak zetelroof aan

Ook gemeenten doen er goed aan eens te kijken hoe ze 'zetelroof' kunnen tegengaan. Dat zegt minister Kajsa Ollongren van Binnenlandse Zaken. Ze raadt gemeenten aan de Tweede Kamer, die het voor leden minder aantrekkelijk heeft gemaakt om zich los te maken van hun fractie, als voorbeeld te nemen.