Poliflw

De huidige basisschool De Windroos in het Karveel is aan vervanging toe. Er is onderzoek gedaan naar de precieze locatie van de nieuwbouw.

Omwonenden zijn niet betrokken in dit proces en ontdekten dat de schaduw van de nieuwe gymzaal over hun woningen zou vallen. Ons fractielid Pieter Frankema heeft, samen met de CDA-fractie, een amendement ingediend. Hij stelt voor opnieuw te kijken naar de positie van de gebouwdelen en daarbij rekening te houden met de bezwaren van de omwonenden. Dit amendement is aangenomen. 

“ Want God rustte op de zevende dag en heiligde die, want op die dag rustte hij van heel zijn scheppingswerk “ - Gen. 2:3

Wanneer we een geliefde moeten begraven en afscheid nemen, spreken we vaak over rust: ‘rust zacht’, of ‘eeuwige rust’. Je hoeft niet meer hard te werken, te zorgen en te rennen. De handen werken niet meer, de voeten staan stil en er is niks meer te horen. Stilte, tijdloosheid. Er is geen hersenactiviteit, zal een arts zeggen. Er gebeurt natuurlijk nog van alles met het lichaam - natuurlijke processen - maar dat is een onvermijdelijk ondergaan van een biologische afbraak. De ‘aardse tent’ die, soms nog nieuw en vaker oud en versleten, voorgoed wordt ingepakt.

Morgen is het stille zaterdag. Ik stel mij dan Jezus in het graf voor: ook Zijn lichaam, niet anders het onze, werd afgebroken. Veel sneller dan bij ons het geval is, in het warme klimaat van Judea en zonder koeling. En zoals God op de sabbat rust nam na het scheppingswerk, zo rustte Hij nu ook op stille zaterdag - een sabbatsdag. Immers, aan het begin van de tijd en de werkelijkheid was Hij er al bij: alles is door Hem en voor Hem geschapen (Kol. 1:16). De schepper van hemel en aarde lag dood in het graf. Verplichte rust en onomkeerbaar - men wist toen natuurlijk ook al dat mensen niet opstaan uit de dood. Dat is ondenkbaar, onvoorstelbaar, een dwaasheid.

Maar: door de scheppende kracht van de Heilige Geest stond Jezus weer op uit de dood. Dat vieren we zondag, met Pasen. Geluid uit Zijn mond, toen hij eerst niet herkend werd: “Maria”. Zijn bewegende handen met pezen, huid, nagels en unieke vingerafdrukken waardoor Thomas zei: “Mijn Heer en mijn God”. Een vernieuwd lichaam. Rust is bij God niet eeuwig. De Heilige Geest riep Jezus wakker uit de rust die als onomkeerbaar werd gezien. Hij was de eerste die wakker werd geschud - en zeker niet de laatste. Dat is de hoopvolle boodschap van Pasen: op de jongste dag maakt de Heilige Geest iedereen wakker die bij Jezus hoort, en tot die tijd rusten ze veilig bij God.

Gezegende paasdagen gewenst, namens de fractie van de ChristenUnie Dronten,

Rien de Groot

Er hebben in de fractie een aantal wijzigingen plaatsgevonden. Allereerst heeft Yvonne Koelewijn afscheid genomen als raadslid. Haar plaats in de raad wordt ingenomen door commissielid Mirte van der Vlist. Hierdoor ontstaat er een vrije plek als commissielid en deze plek wordt ingenomen door Soraida Jansen-Windster.

Voor de portefueilleverdeling betekent dit dat Bert alles zal behandelen dat vanuit commissie Sociaal Domein en Wonen (SDW) in de raad komt. Mirte behandelt alles vanuit de commissies Ruimte en Verkeer (RV) en Rekening en Audit (R&A). De behandeling in de raad van stukken uit de commissie Economie, Financiën en Bestuur (EFB) zal op het gebied van Bestuur door Bert worden gedaan en op de gebieden Economie en Financiën door Mirte. Soraida zal zich in de commissie SDW bezig houden met de onderwerpen jeugd, wonen, integratie, onderwijs en armoedebeleid.

‘Waar komt het op aan voor onze partij en de christelijk-sociale beweging in déze tijd. Wat is onze politieke agenda van de toekomst? Dat zijn de vragen waar de Commissie Partijvisie zich de komende tijd mee bezig houdt’, vertelt Roel Kuiper in een bevlogen gesprek.

‘Waar komt het op aan voor onze partij en de christelijk-sociale beweging in déze tijd. Wat is onze politieke agenda van de toekomst? Dat zijn de vragen waar de Commissie Partijvisie zich de komende tijd mee bezig houdt’, vertelt Roel Kuiper in een bevlogen gesprek.

De Christenunie fractie heeft haar bijdrage geleverd aan het debat over de 'Visie op Rhenen 2035' en presenteert haar visie op financiële meevallers. Altijd maar oppotten?

Bijdrage debat - Visie op Rhenen 2035Wat mij betreft is het debat over 'Rhenen in 2035' toch wel de kern van ons politieke werk. Hoe willen we dat onze gemeente op lange termijn er uit ziet en wat denken we dat goed is voor onze stad en haar inwoners. Of zoals het in de visie zelf staat: “De Visie op Rhenen 2035 geeft de richting aan voor de komende jaren“ en “Het is een visie van ons allemaal.”

Ik wil dan ook alle inwoners van Rhenen die gebruik gemaakt hebben van de mogelijkheid om in te spreken of hun mening te geven, ontzettend bedanken. Want daarmee wordt het inderdaad een Visie van ons allemaal. Het maken en vaststellen van zo’n visie kan niet gebeuren vanuit de ivoren toren van de gemeenteraad. Ook complimenten aan het college en de ambtelijke organisatie die al die mogelijkheden voor inspraak georganiseerd hebben. En creativiteit getoond hebben bij het bedenken van allerlei vormen hiervoor.

In de gemeenteraad geven we niet allemaal precies hetzelfde antwoord op die vraag: “Hoe willen we dat Rhenen er in 2035 uitziet?” Meer dan 30 amendementen en moties is wel een unicum. Maar hoewel sommige amendementen haaks op elkaar lijken te staan heb ik goede hoop dat we vanavond een breed gedragen Visie kunnen vaststellen.Toen de Visie gepubliceerd werd, ging veel aandacht uit naar de kaartjes. We zijn nu eenmaal erg visueel ingesteld. En veel mensen gingen op zoek naar het kaartje waar hun erf, woongebied of bedrijf op stond. Om te kijken wat de mogelijke gevolgen van de Visie waren. En klommen in de pen of kwamen inspreken. Na de stikstofkaartjes van van der Wal, hadden we nu de gebiedskaarten van van Laar.

Ik heb het gevoel dat dat voor een deel komt door wantrouwen. Een gevoel van: Ze zeggen wel dat ze werken vanuit de bedoeling, maar als er eenmaal iets op papier staat krijg t dan nog maar eens verandert. Dus ik kan maar beter zorgen dat mijn belang in de Visie aangepast wordt. En toch moeten we daarvoor oppassen. Deze Visie is niet bedoeld om individuele belangen te beschermen. Maar moet aan de andere kant ook niet in beton gegoten zijn. In grote lijnen duidelijk qua richting en bedoeling met ruimte voor maatwerk. Ik hoop op een vruchtbare bespreking die onze burgers vertrouwen geeft in hun overheid.

Reactie op de kadernota: Dagobert Duck?Het lijkt een jaarlijks terugkerend fenomeen. Eénmalige financiële meevallers die, omdat ze niet aan structurele zaken uitgegeven mogen worden, dan maar als Dagobert Duck in het grote pakhuis gestopt worden. Ook dit jaar is er onverwacht flink wat geld over. Wat ons betreft wordt dat niet alleen maar opgepot voor moeilijker tijden maar geven we ook geld uit. Bijvoorbeeld aan extra capaciteit om eindelijk de Nieuwe Veenendaalseweg af te maken. Of om haast te maken met het opknappen van sportpark Candia. Verder blijven we op de bres staan voor mensen die het financieel moeilijk hebben. Dat zijn er helaas steeds meer. We hebben dan liever maatwerk voor mensen die het echt nodig hebben, dan algemene maatregelen waar iedereen van profiteert. De sterkste schouders mogen best de zwaarste lasten dragen.Zo blijven we oog houden voor ieder mens.

Het is intens verdrietig als een jong kind – vaak niet ouder dan 6 jaar – bijna zal overlijden, laat staan dat dat in de laatste dagen gepaard gaat met veel pijn, veel lijden. In dat soort situaties word ik allereerst stil; want in dat verdriet past terughoudendheid. En het is ook een illusie dat de overheid zulk hevig lijden weg kan nemen. Hoe graag we ook zouden willen dat een kind geneest, bij ons kan zijn, soms is er de verdrietige gebrokenheid dat dit niet zo kan zijn. Maar ook dan geven de vertrouwde waarden uit de christelijke ethiek ons wel een richting, zoals ‘barmhartigheid’ en ‘liefdevolle zorg’.

Het is intens verdrietig als een jong kind – vaak niet ouder dan 6 jaar – bijna zal overlijden, laat staan dat dat in de laatste dagen gepaard gaat met veel pijn, veel lijden. In dat soort situaties word ik allereerst stil; want in dat verdriet past terughoudendheid. En het is ook een illusie dat de overheid zulk hevig lijden weg kan nemen. Hoe graag we ook zouden willen dat een kind geneest, bij ons kan zijn, soms is er de verdrietige gebrokenheid dat dit niet zo kan zijn. Maar ook dan geven de vertrouwde waarden uit de christelijke ethiek ons wel een richting, zoals ‘barmhartigheid’ en ‘liefdevolle zorg’.

In een verklaring aan de leden van de Tweede Kamer gaven de Groninger volksvertegenwoordigers een treffende afsluiter mee: Groningen: van win(st)gewest naar Pronkjewail!

Maar waar we de boortorens van de NAM langzaam maar zeker zien verdwijnen zagen we daarvoor in de plaats wel de winturbines als paddenstoelen uit de grond schieten.

Prof. dr. ir. Jan van der Stoep sprak de 8e Egbert Schuurmanlezing uit. De landbouw heeft toekomst, liever meer boeren. Maar dit vraagt om een derde weg naast het eco-modernisme en het eco-centrisme. Maar er is ook handelingsperspectief nodig waarbij hoop en verwachting een belangrijke rol spelen.

De 8e Egbert Schuurmanlezing gaf antwoord op de vraag of er nog toekomst is voor de landbouw. Het antwoord is een volmondig 'Ja'!.

Nederland ziet zich gesteld voor stevige uitdagingen met vraagstukken rond stikstof, klimaat, bio-diversiteit en vraagstukken rond hoe wij omgaan met dieren. En we zien twee perpsectieven van waaruit naar deze uitdagingen wordt gekeken. Het eco-modernisme en het eco-centrisme. Jan van der Stoep zet daar een derde perspectif tegenover, dat van het rentmeesterschap.

Helaas wordt bij rentmeesterschap vaak gedacht aan op economische waarden gebaseerd beheer. Van der Stoep wijst ons op het Engels begrip 'stewardship' dat een betere lading geeft aan dit woord. Als steward heb je een dienende en zorgende taak. Daarin klinkt meer de opdracht door om te zorgen voor de mensen aan tafel, een extra stoel voor een onverwachte gast, zorgen dat er kan worden geleefd, dat er een leefbare plek is.

Van der Stoep brengt de metafoor in van een tuin wat valt terug te leiden op het woord afscheiding. Niet alleen het tot bloei laten komen van een tuin en het voorbrengen van vruchten waarvan wij kunnen genieten maar ook het beschermen van verkeerde invloeden van buiten die de tuin kunnen schaden.

Dit brengt hem bij de vraag hoe en waarom de mens anders is dan dieren. Drie relaties komen daarbij aan de orde. Die van mens en aarde, die van mens  en dier en die van mens en God. Deze laatste bepaalt ons mensen bij de verantwoordelijkheid die wij hebben waar andere levende wezens en de aarde die niet hebben.

Van der Stoep sluit af met het verhaal van een oude man in een verzorgingshuis die terugkijkt op zijn leven. Elke dag nam hij de tijd om eikels te verzamelen en te platen. De eens kale grond staat weer vol met eiken. Laten we ieder om ons plekje, vanuit onze verantwoordelijkheid zorgen voor de aarde, dat zij als een tuin tot bloei komt, voortbrengt wat wij nodig hebben om te leven maar dat wij haar bewaren voor en doorgeven aan volgende generaties. Dat is ons aller verantwoordelijkheid.

De lezing is integraal terug te kijkken via deze link.