Poliflw

De CDA-fractie is tijdens de raadsvergadering van 30 juni alsnog akkoord gegaan met een ingediend amendement van Groen Links. Het amendement roept het college op om zo spoedig mogelijk tijdelijke huisvesting (woonunits) voor statushouders te realiseren. Dit alles dient uiterlijk 31 december 2020 gereed te zijn. Op deze wijze wordt er tijdelijk huisvesting gerealiseerd waar niet alleen statushouders gebruik van kunnen maken, er wordt ook extra woonruimte gerealiseerd voor andere urgent woningzoekenden. Het CDA heeft in een eerder amendement al aangegeven dat er zo spoedig mogelijk gestart dient te worden met de voorbereiding van het Blekersveld voor definitieve woningbouw met minimaal 1/3 sociale woningbouw. Volgens de woonvisie zal er naast de sociale woningbouw 1/3 deel bestemd worden voor woningen in het middensegment en voor het overige is de bestemming vrij. Zo spoedig mogelijk zullen er met vluchtelingenwerk afspraken gemaakt worden ten behoeve van begeleiding en inburgering van de statushouders. Het ingediende amendement van Groen Links werd met 10 stemmen aangenomen. Er waren zes stemmen tegen. Het CDA realiseert zich dat door het aannemen van dit amendement er een grote ambitie is uitgesproken en dat het College de komende maanden voortvarend te werk zal moeten gaan om deze huisvesting te realiseren. Ton Bruggeman, Raadslid en lid van de commissie Samenleving van de gemeente Bloemendaal.

De gemeente Bloemendaal is door de provincie er op aangesproken voor het eind van 2020 minimaal 68 statushouders te huisvesten. Dat zijn 21 sociale huurwoningen voor 21 gezinnen in de gemeente Bloemendaal. Dit naar aanleiding van de jaarlijkse taakstelling voor te huisvesten statushouders. In 2016 en 2017 heeft Bloemendaal ruimschoots aan de taakstelling voldaan. In die twee jaar is aan 160 statushouders tijdelijke huisvesting geboden op landgoed Dennenheuvel. Maar in de jaren 2018 en 2019 is er juist een achterstand ontstaan, welke de gemeente Bloemendaal in het komend jaar dient weg te werken. Dat is moeilijk in Bloemendaal, vanwege het lage aanbod aan nieuwe sociale huurwoningen. Mogelijk is de gemeente genoodzaakt tijdelijke woningen te bouwen om statushouders te huisvesten voor een periode van maximaal 15 jaar. In deze jaren stromen deze woningzoekenden regulier door naar het aanbod van sociale woningbouw. Als de gemeente niet aan deze taakstelling voldoet, neemt de provincie de regie van de gemeente Bloemendaal over. Om dit te voorkomen is het noodzakelijk voor het eind van 2019 een bestuursopdracht door de raad vast te stellen. Dit gaf in de afgelopen raadsvergadering van december 2019 de nodige commotie. Met name het bouwen van 50 flex-woningen op een nog aan te wijzen braakliggend stuk land deed de wenkbrauwen van menig raadslid fronsen. In een dergelijk project van 50 woningen zouden ook 30 andere urgente woningzoekenden een tijdelijk huis kunnen krijgen. Het CDA heeft samen met andere fracties een amendement opgesteld om het College te verzoeken eind januari met een plan van aanpak te komen hoe een dergelijk project te gerealiseerd kan worden. Ook worden de financiën meegenomen in dit plan van aanpak. De raad heeft tevens gevraagd om alternatieven aan te geven voor tijdelijke huisvesting. Te denken is aan het bewoonbaar maken van leegstaande gebouwen, zoals het klooster Euphrasia bij Dennenheuvel. De fractie wacht de plannen af en vindt het belangrijk om de regie niet uit handen te geven aan de provincie. Ton Bruggeman

Toewijzing van huurwoningen in Zuid-Kennemerland Sociale huurwoningen

Mede op initiatief van het gewest Kennemerland is de toewijzing van sociale huurwoningen sinds 1994 geregionaliseerd en wordt uitgevoerd door de onafhankelijke organisatie Woonservice. Gezien vanuit de regionale samenwerking is het een uitstekende ontwikkeling om gezamenlijk een probleem aan te pakken. Maar er is ook een keerzijde. Voor ingezetenen van de regiogemeenten is het een voordeel dat ze kunnen meedingen naar sociale huurwoningen in de andere gemeenten. Het is echter een nadeel dat omgekeerd de mogelijkheid om een sociale huurwoning te bemachtigen in de eigen woonplaats, kleiner wordt. Op die regels zijn door de gemeenten uitzonderingen gemaakt die het ontstane probleem niet oplossen, maar eerder hebben vergroot. 

Daarnaast heeft het rijksbeleid voor veel verwarring gezorgd. Ik noem de dwingende eis dat de gemeenten een deel van de sociale huurwoningen moeten bestemmen voor status-houders (vluchtelingen die zich in Nederland blijvend mogen vestigen) en sinds 2015 het afschaffen van de algemene bindingseisen voor de verhuur van sociale huurwoningen door regio’s of gemeenten. Ook is de vraag van zogenoemde zorgcategorieën toegenomen en verder vraagt de stadsvernieuwing/ dorpsvernieuwing voorrang voor mensen van wie de woning wordt vernieuwd of gerenoveerd. Conclusie: In vergelijking met vroeger kent een regionaal toewijzingssysteem naast voordelen ook nadelen. Het belangrijkste probleem is de ondoorzichtigheid van het toewijzingssysteem van de sociale huurwoningen. Dat werkt de onvrede over het toewijzingsbeleid van de gemeenten in de hand. 

Bouwen voor eigen inwoners

Het is bijvoorbeeld een lastig onderwerp om woningzoekenden uit te leggen waarom niet zij, maar personen uit een andere gemeente de woning krijgen. Dat komt vooral omdat de strikte regionale verdeling van woningen op basis van de inschrijvingsduur, wordt doorkruist door de bovengenoemde uitzonderingsregels. Bovendien is er nog een politiek probleem. Tijdens verkiezingstijd en ook wel in raadsvergaderingen wordt door politieke partijen vaak betoogd dat zij sociale huurwoningen willen bouwen voor ‘’hun’’ inwoners. Bij de toewijzing van de woningen in een bouwproject blijkt echter dat – als gevolg van het regionale toewijzingssysteem – maar mondjesmaat te gebeuren. Tot grote teleurstelling van de eigen inwoners. Dat zal zeker in de toekomst nog zwaarder gaan wegen als een gemeente meer dan de andere  gemeenten in de komende jaren veel sociale huurwoningen gaat bouwen. Het is de vraag of het regionale toewijzingssysteem dan nog zinvol is, dan wel fundamenteel aangepast moet worden.  Het is daarom van belang om te beschikken over recente cijfers die de onderlinge verhoudingen binnen de vier gemeenten weergeven. Dat is hierna te zien.

Jaarverslag van Woonservice

Jaarlijks geeft Woonservice, de regionale organisatie die de toewijzingen regelt, een jaarverslag uit waarin verantwoording wordt afgelegd over het gevoerde toewijzingsbeleid. Sinds 2017 wordt getracht om zo veel mogelijk helderheid te verschaffen over de verscheidenheid van de woningtoewijzing. Tegelijk echter is de uitbreiding van het toewijzingsgebied met gemeenten in de IJmond weer debet aan minder zicht op de praktijk van de toewijzing. Bij de cijfers van 2017 worden ook de toewijzingen aan inwoners van buiten de regio door de vijf gemeenten van Zuid-Kennemerland meegeteld.  Omgekeerd zijn de toewijzingen van woningen aan woningzoekenden uit Zuid-Kennemerland door gemeenten buiten de regio niet opgenomen in het overzicht. Dat geeft een mogelijke vertekening van het aantal bewoners van een gemeente die niet in de regio Zuid-Kennemerland, maar wel op korte afstand daarvan een sociale huurwoning wisten te bemachtigen. Bijvoorbeeld in Velsen, de Haarlemmermeer of de Bollenstreek. Ondanks dat manco valt de tendens wel uit de ‘harde’ cijfers van de hierna afgebeelde tabellen af te leiden. 

Tabellen Toewijzing van sociale huurwoningen in 2017

In Haarlem zijn in 2017  1200 woningen toegewezen. Dat is 75 % van alle regionale toewijzingen (1592). Gezien de grootte van de bevolking van Haarlem en het aantal Haarlemmers dat is aangewezen op een sociale huurwoning en zich heeft ingeschreven bij Woonservice, is dat geen verrassing. Bij de randgemeenten ligt dat uiteraard beduidend lager. Met elkaar 25%.  Haarlem is dus de zwaarste partner bij de regionale toewijzing met het grootste belang.  Dat Haarlem ver uitsteekt boven de andere gemeenten heeft ook te maken met het grote aantal toewijzingen op basis van voorkeur: statushouders, zorgcategorieën, klantwenscategorieën  en stadsvernieuwing dat Haarlem overwegend voor haar rekening neemt. Dat waren in het jaar 2017 in totaal 516 personen, 43% van alle Haarlemse toewijzingen, tegenover 305 personen in de andere gemeenten samen, 22% van hun toewijzingen. 

Interpretatie van de cijfers.

Nemen wij de toewijzingscijfers van 2017 en trekken wij daar het totaal van de toewijzings-categorieën op basis van voorkeur per gemeente vanaf, dan krijgen wij zicht op het aantal woningzoekenden dat zuiver op basis van de inschrijvingsduur een woning kreeg toegewezen. Dat is voor Haarlem 684 van de 1200 toewijzingen, 57% en voor de overige gemeenten samen 305 van de 392 toewijzingen, 78%. Maar zegt dat ook wat over de toewijzing van het aantal woningzoekenden, die op basis van inschrijvingsduur een woning kregen toegewezen in de eigen gemeente? Dat valt met deze cijfers niet te bepalen. Gezien de manco’s van het cijfermateriaal is een preciezere onderbouwing nodig om dat helder te maken. Maar wie gaat dat doen? 

Sociaal en middelduur

In alle gemeenten wordt naast sociale woningbouw geopteerd voor middeldure/middendure koop- en huurwoningen. In de ene gemeente meer dan in de andere. De gedachte daarbij is begrijpelijk. Het aantal woningzoekenden voor een woning in de duurdere prijsklasse neemt toe. Enerzijds omdat mensen die te veel verdienen zich niet kunnen inschrijven voor een sociale huurwoning, anderzijds omdat mensen die al in een sociale huurwoning wonen en waarvan het gezamenlijke inkomen een bepaalde hoogte overstijgt, gezien worden als scheefwoners, die daarom vaak een hogere jaarlijkse huurverhoging moeten betalen dan andere huurders voor een soortgelijke woning.  Bovendien heeft het begrip scheefwoner een negatieve lading gekregen: ‘Die mensen zouden toch nodig eens moeten doorstromen naar een duurder segment’. 

Hoewel er ongetwijfeld scheefwoners zijn die dat wel zouden willen, is het effect van woningen in de middeldure sfeer voor de doorstroming echter beperkt.  Dat komt vooral omdat de hoogte van de prijs van de middeldure huur niet kan worden afgedwongen door de gemeente. Dat hangt samen met het systeem dat al jarenlang bestaat en is vastgelegd in de Burgerlijk Wetboek. Sociale huurwoningen worden geëxploiteerd door toegelaten instellingen. Dat zijn de woningbouwcorporaties, die uitsluitend een huurprijs mogen vragen, die gebonden is aan specifieke regels (Woningwaarderingsstelsel). De huurprijs mag wel lager zijn, maar niet hoger. 

Liberalisatiegrens

De maximale huurprijs van sociale huurwoningen wordt jaarlijks door de centrale overheid vastgesteld en staat bekend als de liberalisatiegrens. Daarboven gelden andere wettelijke regels, veel minder dwingend dan in de sociale sfeer.  Naast elkaar, maar wel gescheiden, kent de wet de tweedeling sociaal en vrijesector. Omdat middeldure huurwoningen in de vrije sector vallen, mogen particuliere verhuurders, zoals ontwikkelaars en beleggingsmaatschappijen, elke denkbare huur vragen. Die zijn meestal te hoog om de sprong van sociale huur naar middeldure huur te maken. Daarmee is de door de politiek gewenste doorstroming meestal een fictie. Middeldure huur- en koopwoningen, ook de relatief dure woningen, zijn wel interessant voor mensen met een bovenmodaal inkomen. Maar het lost de kern van de sociale woningnood en het scheefwonen niet op. 

Heemsteeds model

Wellicht biedt de onorthodoxe keuze van het Heemsteedse college bij de vestiging van de Vomar supermarkt ook een oplossing voor het vastleggen van de maximale huurhoogte van de middeldure huurwoningen. Om eindelijk eens de discussie over de Vomar te eindigen, hebben de ontwikkelaar Hoorne Vastgoed en de gemeente afgesproken om door een extreem hoge boeteclausule elkaar over en weer te binden aan het uitvoeren van afspraken.[i] Onderzocht moet worden of dat ook kan bij de bouw van middeldure huurwoningen, bijvoorbeeld als privaatrechtelijke aanvulling op het bestemmingsplan.

Utrechts model

Om grip te krijgen op de vraagprijs van middeldure huurwoningen wordt ook elders gestudeerd. Zo heeft de gemeente Utrecht in een Actieplan Middenhuur vastgelegd dat de huur gedurende 20 jaar niet meer mag stijgen dan de inflatie plus 1 procent. Dat komt in de buurt van het voorstel in het ‘Biedboek Middenhuur’ dat een alliantie van beleggers en projectontwikkelaars voor ogen staat. Met als verschil met Utrecht dat zij gedurende 15 jaar de huur willen verhogen met de inflatie plus 2 procent. Ook de gedachte van minister Olllongren over een ‘’Woondeal’’ van provincies en gemeenten met de bouwwereld, wat moet werken als ‘noodknop’ komt in die richting. Ook wil de minister de corporaties weer meer gaan betrekken bij middeldure huurwoningen.[ii]  Het lijkt mij voldoende reden dat de gemeenten in Zuid-Kennemerland, samen met het nieuw te vormen college van Gedeputeerde Staten van Noord-Holland trachten om tot een soortgelijke constructie te komen. Wellicht ook iets voor de Metropoolregio Amsterdam? 

Woningtoewijzing, toen en nu

Aan het einde van mijn studie in 1963 woonde ik met mijn echtgenote in Amsterdam in één kamer met keuken. Onze hoop was gevestigd op wat toen heette een woningwetwoning. Ook in die tijd was er woningnood zodat wij waren aangewezen op een bewijs van urgentie. Dat hebben wij gekregen en ik weet nog hoe gelukkig wij waren met de flat in Osdorp van de woningbouwvereniging  Zomers Buiten. Ik ben die tijd nooit vergeten. Het herinnerde mij aan het feit hoe afhankelijk een woningzoekende is van het toewijzingssysteem. Die ervaring heb ik mijzelf ook steeds voorgehouden tijdens de twaalf jaar dat ik in de gemeente Bloemendaal als portefeuillehouder woonruimteverdeling  politiek verantwoordelijk was voor de toewijzing van wat in die tijd sociale huurwoningen ging heten. Samen met een Huisvestingscommissie en een huisvestingsambtenaar ontwikkelden wij een puntensysteem waarbij vrijkomende woningen eerlijk werden verdeeld. De toewijzing verliep steeds op basis van het overleg over de mate van urgentie. Die tijd van toewijzen lijkt voorbij. Persoonlijke gesprekken met woningzoekenden en overleg binnen een Huisvestingscommissie zijn vervangen door de computer van Woonservice. 

Zoals hiervoor is gemeld, zijn de consequenties daarvan niet alleen positief gebleken.

Komt het verleden weer terug?

Maar er lijkt een kentering in zicht voor het gehanteerde toewijzingssysteem. Mevrouw Karin Lagas, directeur van Ymere, een van de grootste corporaties in en rond Amsterdam en Zuid-Kennemerland, komt met de volgende gedachte. ‘’Nu is het systeem gebaseerd op wachtlijsten. Wie het langs op de wachtlijst staat, krijgt voorrang. Ik zeg niet dat ik niet snap hoe dat ontstaan is. Maar met name voor starters en andere outsiders, zoals urgenten, is het erg moeilijk om een woning te krijgen. We zouden moeten kijken of wij het systeem zo aan kunnen passen dat er ook wordt gekeken hoe hard mensen een woning nodig hebben.’’ Dat klinkt erg veel op het toewijzingssysteem dat de gemeente Bloemendaal tot 1994 hanteerde. Wat mij betreft zou een combinatie van het vroegere systeem en het huidige systeem van Woonvisie mogelijk moeten zijn.

Piet van der Ham, 30 mei 2019

[i] Guusje Tromp, ‘Vomar houdt Heemsteedse raad bezig’, Haarlems Dagblad, 19 januari 2019. [ii] ‘Tikkie minder vrijheid maakt vrije sector weer betaalbaar’, de Volkskrant, 5 april 2019.

Het bericht Toewijzing van huurwoningen in Zuid-Kennemerland verscheen eerst op PvdA Bloemendaal.

In de raadsvergadering van donderdag 31 januari jl. is door een grote meerderheid van de raad de nieuwe Woonvisie 2018-2022 vastgesteld. Het CDA ziet in de nieuwe woonvisie van Bloemendaal goede kansen om de vastgelopen woonruimteverdeling voor sociale woningen weer ruimte te geven. Wat het CDA betreft had de woonvisie de titel mee kunnen krijgen: “Ruimte maken door te bewegen.” De aandacht in de komende jaren gaat naar een goede verdeling van nieuw te bouwen woningen naar het principe van 1/3 sociale huurwoningen, 1/3 woningen in het middensegment en 1/3 woningen nader te bepalen. De woonvisie wil op nieuwe bouwlocaties 40 % van de nieuwbouw realiseren in het middensegment, zowel in huur als koop. Op deze manier kunnen bewoners van sociale huurwoningen die boven de inkomensgrens voor sociale huur zijn gekomen, doorstromen naar betaalbare koop- en huurwoningen in Bloemendaal. Zo ontstaat er nieuwe ruimte voor inwoners van Bloemendaal die vanwege hun inkomen aangewezen zijn op sociale huur. Het CDA vindt het belangrijk dat de woonvisie aandacht heeft voor bewoning van huizen voor specifieke doelgroepen. Vanuit de samenleving ontstaat steeds vaker de vraag om huizen te bouwen of om woningen te verbouwen voor mensen die aangewezen zijn op begeleid wonen. Dat kan bedoeld zijn voor mensen met een specifieke handicap hebben of mensen die dementerend zijn. Maar ook kan er gebouwd worden voor mensen die zich eenzaam voelen en graag met anderen samen willen wonen. Het CDA heeft de wethouder gevraagd afspraken met de woningbouwcorporaties hierover te maken. Bloemendaal heeft vanuit de regionale woningbouwopgave een taakstelling om jaarlijks 85 nieuwe woningen op te leveren. In de komende drie jaar zijn er enkele nieuwbouwprojecten in de gemeente die deze bouw van 85 nieuwe huizen mogelijk maken. Maar Bloemendaal heeft niet veel ruimte meer! Het CDA heeft het college gewezen op de onmogelijkheid van grootschalige woningbouw voor de langere termijn. Het mag toch niet zo zijn dat straks elk park, sportveld of parkeerplaats volgebouwd dient te worden om aan deze bouwopdracht te kunnen voldoen. Het CDA zal ook op regionaal gebied alle plannen kritisch blijven volgen! Bron foto: www.puurmakelaars.nl

Deze maand (januari) buigt de gemeenteraad zich over de nieuwe Woonvisie. Dit stuk wordt om de zoveel tijd opgesteld om als basis te dienen voor al het verdere beleid wat met wonen in onze gemeente te maken heeft. Zo stelt het college voor om bij grotere bouwplannen het al-oude principe te hanteren van 1/3 deel sociale huur, 1/3 deel middensegment (huur of koop) en 1/3 deel vrij te bepalen. Dit laatste is uiteraard op te vatten als het hogere of het hoogste segment.  Wat kort door de bocht uitgelegd: ontwikkelaars verdienen optimaal wanneer er geen verplichting is om voor een deel sociale huur te laten realiseren. Afhankelijk van de plek bouwt men liever in het hogere midden – en in het hoogste segment. Een goed voorbeeld van dit laatste is de zien op de Haringbuijs in Aerdenhout. Wanneer een plan 15 woningen of minder telt mag een ontwikkelaar het deel sociale huur “afkopen”. Nu geldt er nog een bedrag van 30.000 euro per woning, te storten in een fonds waaruit de gemeente een woningcorporatie in staat mag stellen om grond aan te kopen om woningen te realiseren.  Uiteraard een belachelijk klein bedrag, want dit wordt door de ontwikkelaar met het grootste gemak verrekend in de prijs van de woningen. Ook om die reden stelt het college dan ook voor om dit bedrag fors te verhogen. Nog niet bekend is wat dit concreet gaat inhouden. Wat mij betreft zal die verhoging zeer fors moeten zijn om te bereiken dat het niet realiseren van sociale huur ontmoedigd wordt. 

Maar: zijn we er dan? Ik ben niet al te optimistisch. De afgelopen jaren is duidelijk geworden dat de gemeente geen actieve rol wenst te spelen in de woningmarkt. Die moet vooral worden overgelaten aan marktpartijen. In onze gemeente spinnen die daar garen bij. Immers: we zijn een zeer gewilde woongemeente en kapitaalkrachtigen staan daarvoor graag in de denkbeeldige rij. Daarnaast – meer praktisch – is er gewoon te weinig bouwgrond  beschikbaar. Iedere mogelijkheid zal dan ook moeten worden aangegrepen. Maar dan dient zich nog een nieuw probleem aan, namelijk de negatieve klank die sociale huur zo langzamerhand in onze gemeente begint te krijgen. Rond ieder plan schaart zich al snel een grote groep omwonenden die ons wijst op alle negatieve bijwerkingen van sociale huurders: te massaal, hun eigen woningen gaan in waarde er op achteruit, socialer huurders zouden geen bijdrage leveren aan het woonklimaat in de omgeving, er wordt overlast verwacht, en dan vermeld ik nog niet alles. In Vogelenzang in een plan voor 72 woningen sociale huur tegengehouden door de Denktank uit inwoners die werd opgericht in verband met het plan. Dit moet een bijdrage leveren aan de vitaliteit van het dorp en sociale huurders passen daar volgens de leden van de Denktank niet in. Een plan voor jongerenhuisvesting en starters aan de Randweg komt er niet als het aan de omwonenden ligt. Voor het Bleekersveld is er nog niet eens een plan, maar er is wel gemeentegrond beschikbaar waarop de woningcorporatie zou willen bouwen. Echter: de omwonenden hebben al een stichting opgericht met het oogmerk om de omgeving groen te houden, lees: geen sociale woningbouw toe te laten. 

Dat het ook anders kan laat de plannen zien voor Park Vogelenzang in Bennebroek waar, ondanks enig lijdelijk verzet, een deel sociale huur wordt gerealiseerd. Zonder meer een lichtpuntje is het plan aan de Dennenweg op het voormalig Euphratiaterrein. De eigenaar (Zusters van de Goede Herder) legt op ideële gronden zelfs de nadruk op sociale woningbouw.

Hoe dan ook, voor ons als PvdA is er in Bloemendaal nog volop werk aan de winkel.

Henk Schell

Fractievoorzitter 

Het bericht Leidt de Woonvisie 2018-2022 tot meer sociale huurwoningen? verscheen eerst op PvdA Bloemendaal.

Thema avond van de PvdA Bloemendaal in café Sligting aan de Zijlweg 18 in Overveen op woensdag 7 maart 2018, aanvang: 20.00 uur. 

Thema

Reeds vele jaren is betaalbaar wonen voor de PvdA Bloemendaal een speerpunt. Raadsleden en wethouders van de PvdA hebben in het verleden gezorgd dat  jongeren, gezinnen en ouderen in de gemeente Bloemendaal een huurwoning kregen. De meeste huurwoningen worden nu beheerd door de woningbouwcorporaties. De PvdA Bloemendaal heeft een groot vertrouwen in het woonbeleid van de corporaties: huurders moeten zich thuis voelen in de gemeente Bloemendaal. Dat geldt ook voor Bloemendaalse inwoners die in het bezit zijn van een eigen huis. De PvdA staat in de gemeente Bloemendaal voor goed wonen voor iedereen. 

Maar dat is niet voldoende. Het aantal jongeren dat vanuit het ouderlijke huis graag in Bloemendaal wil blijven wonen is sterk gegroeid. Daar moet voor gebouwd worden, bijvoorbeeld kleine en goedkope appartementen. Voor ouderen, zeg vanaf de leeftijd van 75 jaar en ouder, is het belangrijk dat zij onbekommerd de oude dag beleven. Al dan niet in een zorgcentrum en/of gesteund door een goede zorg thuis. Dat moet betaalbaar zijn. Daar wil de PvdA de garantie van de gemeente Bloemendaal voor krijgen. 

Iedereen die met ons mee wil denken over het woon- en zorgbeleid van de gemeente Bloemendaal is van harte welkom in café Sligting!  De bijeenkomst wordt geleid door de lijstrekker van de PvdA, Henk Schell.  Na een inleiding van kandidaat raadslid Aty de Groot zijn wij benieuwd naar uw mening.

Het bericht Kunnen wij in de gemeente Bloemendaal (blijven) wonen? verscheen eerst op PvdA Bloemendaal.