Poliflw

Door Webredactie op 9 oktober 2019 om 10:36

ChristenUnie wil gesprek met achterban over migratie

ChristenUnie-leider Gert-Jan Segers wil in gesprek met zijn achterban over migratie in een huiskamergesprek met de titel ‘grenzen aan gastvrijheid’. Het is het derde huiskamergesprek in het format waarin Segers met steeds 100 andere mensen aan tafel gaat om de visie van de ChristenUnie aan te scherpen op thema’s die ook bij de komende Tweede Kamerverkiezingen een rol kunnen gaan spelen.

Eerder sprak Segers met leden, stemmers en andere ChristenUnie-geïnteresseerden over sociaaleconomische ongelijkheid en de Nederlandse identiteit. Segers wil het verhaal van de ChristenUnie de komende tijd verder aanscherpen. Het gesprek – met eten, muziek en een persoonlijke noot – levert op die manier input op voor het komende verkiezingsprogramma van de partij.

Segers: “Ik tel mijn zegeningen uit deze regeringsperiode. Maar je zult ook een verhaal voor de toekomst moeten hebben. Dat wil ik graag doen in gesprek met mensen die samen met ons dat verhaal willen schrijven.”

Grenzen aan gastvrijheid

De toestroom van migranten zet de verhoudingen in de samenleving op scherp. De Bijbel spoort ons aan de vreemdeling lief te hebben en gastvrij te onthalen. Maar in hoeverre kan ons land die migratiestromen aan?  Wat is de draagkracht van onze samenleving? Waar is ruimte voor gastvrijheid, en waar loopt die gastvrijheid tegen een grens?

In aanloop naar het huiskamergesprek schreef ChristenUnie-Kamerlid Joël Voordewind al een opinieverhaal over migratie. Zijn stelling is dat de overheid een veel duidelijker keuze moet maken voor de meest kwetsbaren. Dat betekent actiever zijn in het naar Nederland halen van de meest kwetsbare vluchtelingen, die hier op eigen gelegenheid misschien niet eens naar toe kunnen, en tegelijkertijd de minder kwetsbare groepen zoveel mogelijk in de regio opvangen. De ChristenUnie wil ook hierover het oor te luister leggen bij de achterban.

Meer informatie

Het Huiskamergesprek over migratie vindt plaats op vrijdagavond 8 november in Den Haag. Voorafgaand aan dat gesprek zijn er inspirerende bijdragen van onder meer hoogleraar Paul Scheffer. Vooraf is er de mogelijkheid om samen met Gert-Jan Segers te eten. Klik hier voor meer informatie en hier voor toegangskaarten.

Door Stieneke van der Graaf op 6 september 2019 om 16:01

Dit jaar vieren we 75 jaar vrijheid. Op 4 mei herdenken we de mensen die hun leven gaven voor die vrijheid. Op 5 mei vieren we dat – mede door 4 mei – die vrijheid kan bestaan. Dat doen we ieder jaar, en niet voor niets. Wie de waarde van vrijheid vergeet, vergeet ook de waarde van het offer dat veel mensen 75 jaar geleden voor die vrijheid brachten: hun eigen leven.

In het Regeerakkoord van ChristenUnie, VVD, CDA en D66 hebben we het belang van die herdenken in ons land nog eens op een mooie manier benadrukt. “In een herkenbaar Nederland zijn onze taal, onze vlag, ons volkslied, onze herdenkingen en onze grondwet geen symbolische relicten uit het verleden, maar tekenen van de trots, vrijheden, rechten en plichten die horen bij Nederland, het Nederlanderschap en onze democratische rechtsstaat. We moeten ze blijven onderhouden, delen en doorgeven, aan elkaar en aan nieuwkomers.”

Als ChristenUnie hebben we met Paul Blokhuis een eigen staatssecretaris die herdenkingen als bijzonder onderdeel van zijn takenpakket heeft. De mooie opdracht uit het Regeerakkoord is dus ook expliciet een opdracht aan hem. Die opdracht is bij hem in goede handen.

In het Regeerakkoord zijn géén afspraken gemaakt om van 5 mei een vrije dag te maken. Maar het is geen geheim dat de ChristenUnie daar best voor voelt. Ik, persoonlijk, ook; en ik weet dat Paul dat ook vindt. Want met 5 mei als vrije dag, benadrukken we niet alleen het belang van deze dag, maar zorgen we ook dat zoveel mogelijk mensen deze dag kunnen meemaken.

De vraag hoe we dit dan gaan organiseren, is op zich logisch. Je kunt wijzen op de kosten, of op de feestdagen die er in ons land al zijn. En als ChristenUnie-politicus wordt je uiteraard gevraagd om dan maar één van de christelijke feestdagen in te leveren. Tweede Pinksterdag, bijvoorbeeld.

Ben ik daar dan voor? Nee. De gretigheid waarmee er gekeken wordt naar het inperken van het aantal christelijke feestdagen, is voorspelbaar en te gemakkelijk. Wil ik de kosten dan afwentelen op het bedrijfsleven? Ook al niet mijn idee.

Hoe logisch die vragen ook zijn, volgens mij begint het gesprek echt ergens anders. Moeten we éérst het gesprek voeren over vrijheid, over de waarde van herdenken en daarmee over de waarde van 5 mei. Dat gesprek is de moeite waard.

Paul Blokhuis suggereerde eerder vandaag dat dat gesprek er best eens toe zou kunnen leiden dat een volgend Regeerakkoord nog een stapje verder gaat dan het huidige Regeerakkoord. Dat we van 5 mei een vrije dag maken. Dat we een oplossing vinden voor de praktische vragen die dat met zich meebrengt.

Als het zover komt, dan vind ik dat heel erg mooi.

Nu definitief: vier zetels in de Eerste Kamer voor de ChristenUnie! Welkom senatoren Tineke Huizinga en Maarten Verkerk :) Lees meer op https://www.christenunie.nl/blog/2019/05/27/ChristenUnie-pakt-vierde-zetel-in-Eerste-Kamer

Door Gert-Jan Segers op 7 mei 2019 08:32

Als een pelgrim die arriveert (ND-column)

Mijn oudste broer vroeg me of ik een stukje met hem wilde oplopen. Letterlijk. Onderweg naar Santiago de Compostella. Hij heeft zelf – samen met zijn schoonzoon – twee weken gelopen naar de stad waar per jaar tienduizenden pelgrims naar onderweg zijn. Ik heb als amateur-pelgrim twee dagen meegelopen en iets gevoeld van de spierpijn en saamhorigheid van al die verschillende mensen met allemaal datzelfde reisdoel.

Het waren dagen van aangename eenvoud, omdat je – met zo min mogelijk ballast – alleen maar van de ene naar de andere plek moest lopen. Onderweg praatten we, lachten we, zwegen we soms, maakten we kennis met medewandelaars die vanuit alle delen van de wereld en met allemaal hun eigen reden ook onderweg waren en wensten we elkaar een ‘buen camino’ toe.

’s Avonds aten we wat, knielden we in een kerk en gingen we slapen in een grote slaapzaal waar zich uiteraard ook altijd ergens een snurker ophoudt.

Hoe dichter bij het einddoel, hoe meer je je afvroeg hoe lang dat laatste stuk nog was. Tot je op het plein voor de kathedraal aankomt, waar niemand pijnloos arriveert. Des te mooier de beloning van de zichtbare erkenning dat de pelgrimage is voltooid. Voor mijn broer en zijn schoonzoon welteverstaan.

Het was afgelopen zaterdag een ontroerend moment in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Tijdens de viering van 4 mei mocht een overlevende van een bombardement op Walcheren de herinnering aan zijn destijds gedode tweelingbroertje en andere omgekomen geliefden levend houden. De grote Tv-schermen in de kerk lieten het diepe verdriet in zijn ogen zien en toen hij weer ging zitten legde de vrouw naast hem even troostend haar hand op de schouder van deze pelgrim.

We hebben hem en de andere, soms kromgebogen overlevenden nu nog onder ons en we moeten hun herinneringen koesteren. Hun tranen om het leed van decennia geleden laten zien hoe kostbaar vrijheid is.

Met de nog steeds levendige herinnering aan de bezetting en de nog steeds zichtbare pijn om het verlies van dierbaren zal hun dankbaarheid voor onze vrijheid zoveel groter zijn dan die van latere generaties voor wie die vanzelfsprekend is geworden als de lucht die we inademen.

Ik heb heel wat mensen ontmoet die zijn opgegroeid met grote angst voor God. Het is de opmerkelijke overeenkomst tussen sommige bevindelijk-gereformeerden en sommige devote moslims. Zij weten zich iedere dag slechts een zucht verwijderd van de ontmoeting met de hemelse Rechter die niets door de vingers ziet en wiens finale oordeel ze alle dagen vrezen.

Toen een vriendin in Egypte na jaren van zoeken het evangelie was gaan geloven, vertelde ze me met tranen in de ogen dat God nu haar Vader was geworden en ze geen angst meer voor Hem had. Het leek verdacht veel op wat ook menig bevindelijk-gereformeerde is overkomen.

Als je je nog nooit schuldig hebt gevoeld, gaat genade je ene oor in om het andere oor weer uit te gaan. Maar als je de zwaarste straf vreest, is vrijspraak het beste nieuws en de grootste opluchting ooit. Alsof je na een zware bergtocht thuiskomt.

Ik heb beelden op mijn netvlies van het bitterste onrecht dat er in deze wereld is. Het meisje dat op een van de vuilnisbelten van Cairo’s Mokattam een stukje brood vond en daar haar tanden in zette. Mohammed die nu Morcos heet en me vertelde dat, nadat hij christen was geworden, zijn familie had gezworen niet te zullen rusten totdat zijn bloed zou stromen over straat. De oudere tieners van Nairobi’s sloppenwijk Mathare bij wie de hoop op beter leven was vervlogen en het licht in de ogen leek gedoofd.

Toen dat meisje in Mokattam opeens toch naar school kon, was dat zoveel bijzonderder dan het nu is voor mijn eigen dochters. Toen Morcos door een Westers land werd opgenomen en zijn vrijheid terugkreeg, was zijn opluchting zoveel groter dan van iemand als ikzelf die gewoon ademhaalt in een land met godsdienstvrijheid.

Toen Francis uit Mathare dankzij een sponsor van Compassion Nederland toch kon studeren, was zijn dankbaarheid zo groot dat hij na zijn afstuderen het aanbod om elders te gaan werken afsloeg en zich is gaan inzetten voor de jongeren in zijn wijk.

De beloning die je krijgt als het je bloed zweet en tranen heeft gekost doet zoveel meer dan wanneer je het in de schoot geworpen kreeg.

Het was Goede Vrijdag toen de pelgrims – en ik als meeloper – aankwamen in Santiago de Compostella. Die avond werd een beeld van de gekruisigde Christus door de straten gedragen. Die zondag zou het Pasen zijn.

(Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad)

Heldere taal van Gert-Jan Segers tijdens het #NOS-debat: zorg goed voor de schepping.

NOSdebat

Door Joël Voordewind op 18 februari 2019 10:49

Opvang op Lesbos moet beter, de Europese Commissie moet in actie komen. Turkije-deal werkt niet goed

De EU moet meer doen om de opvang van mensen te verbeteren en de Griekse asielprocedures te versnellen, dat zeggen Maarten Groothuizen ( asielwoordvoerder D66) en ik na een bezoek aan Lesbos.

Op het Griekse eiland Lesbos spreken we Ali, die al jaren op de vlucht is voor de oorlog in zijn vaderland Syrië. Hij vreesde voor zijn leven door de dienstplicht in het leger van Assad, maar verwachtte niet dat hij moest overleven in de wintersneeuw en de onhygiënische omstandigheden in het opvangkamp Moria. Hij is slechts één van de vele vluchtelingen die ons vertelde over hun schrijnende omstandigheden.

Hier wordt elke dag duidelijk dat kwetsbare mensen de dupe zijn van trage procedures en een wijze van opvang die soms ver onder de maat is, terwijl er dagelijks nieuwe mensen bij komen. In 2018 kwamen, volgens het Europese grensagentschap Frontex, alleen al op Lesbos 18.000 vluchtelingen aan land.

De opvangfaciliteiten zijn hier niet op berekend. Waar slechts ruimte is voor ruim 3300 mensen, wonen er nu 5000. De overbevolking zorgt voor veel menselijk leed. Naast de wooncontainers staan ook nog veel tentjes binnen het kampterrein. Er zijn te weinig voorzieningen, zoals wc's en douches en mensen staan uren in de rij voor hun eten. Mensen ontvluchten het overbevolkte kamp door in een olijfbomengaard naast het kamp een tentje op te zetten. Via geïmproviseerde stroomkabels tappen ze stroom vanuit het hoofdkamp. Deze uitbreiding wordt 'de jungle' genoemd. Hier is weinig menselijke waardigheid te bekennen.

Terug in het echte kamp horen we over andere problemen. In Moria is er op dit moment slechts één arts Griekse arts werkzaam, terwijl de medische en psychische nood hoog is. Op de afdeling voor alleenstaande minderjarigen zitten jongeren letterlijk op elkaars lip. Hun trauma's leiden tot automutilatie en soms zelfmoordpogingen. Geweld en seksueel misbruik komen veelvuldig voor.

Een aantal NGO’s dicht het gat dat de autoriteiten laten vallen. De Stichting Bootvluchteling heeft bijvoorbeeld een aanvullende medische post opgezet en runt het enige schooltje in het kamp. Volgens hen zouden ook de al aanwezige wooncontainers in het kamp gestapeld kunnen worden waardoor er binnen het kamp uitbreiding kan komen.

De organisatie Movement on the Ground heeft een deel van de ‘jungle’ op de schop genomen, waardoor mensen op een verharde ondergrond en met voorzieningen in goede en veilig verwarmde tenten kunnen verblijven. Deze organisaties handelen waar Griekenland dat nalaat, maar ontvangen daarvoor geen EUgeld.

Het is beschamend om te zien hoe het drie jaar na de EU-Turkije verklaring nog steeds niet lukt om te voorzien in fatsoenlijke opvang. Dat kan en moet beter. De EU moet veel beter toezicht houden op de leefomstandigheden ter plekke en sancties overwegen als de situatie niet verbetert. Organisaties die verlichting bieden moeten door de EU worden ondersteund.

Daarnaast moeten de structurele tekortkomingen worden aangepakt. De Nederlandse vice- voorzitter Timmermans van de Europese commissie heeft de EU-Turkije verklaring bij herhaling verdedigd. Hij moet nu ook verantwoordelijkheid nemen voor een goede uitvoering. De trage Griekse asielprocedure zijn een belangrijke bottleneck. De EU moet Griekenland veel meer hulp bieden bij het ontwerpen en uitvoeren van goede en snelle asielprocedures . De EU moet er bij Turkije op aandringen dat de grenzen beter bewaakt worden, zodat de ongecontroleerde toestroom stopt. De EU-Turkije verklaring voorziet in een mechanisme om mensen die geen recht hebben op asiel terug te sturen naar Turkije en daarvoor mensen die dat recht wel hebben, te hervestigen in Europa. Dit gebeurt echter nauwelijks, terwijl dat dé manier is om het businessmodel van de mensensmokkelaars te doorbreken.

De situatie in Lesbos toont aan dat gemeenschappelijk Europees asielbeleid waarin de EU lidstaten elkaar op solidaire wijze ondersteunen dringend noodzakelijk is. Het is aan Europa om de trauma's van nieuwe Ali's in de toekomst te voorkomen door hen met menselijke waardigheid te behandelen. En ja dit is mogelijk, nu de politieke wil nog.

Maarten Groothuizen (D66) en Joël Voordewind (ChristenUnie)

Oproep van Joël Voordewind: Laat Asia Bibi naar Nederland komen! Voordewind: "Op de laatste dag van oktober, nota bene op Hervormingsdag, kregen we het hoopgevende nieuws over de vrijspraak van Asia Bibi. Eindelijk gerechtigheid! Maar helaas was Asia Bibi daarmee nog niet veilig." "Rellen, chaos en bedreigingen volgden. Haar advocaat, de moedige moslim Saif-ul-Malook, is halsoverkop naar Nederland gevlucht. En nog steeds zit Asia Bibi ergens in Pakistan ondergedoken, gescheiden van haar gezin en haar vrijheid." "Al weken zijn de Westerse landen aan het overleggen over een plaats en een oplossing voor Asia Bibi. Ik begrijp dat er nog een ‘review’ moet worden uitgevoerd en dat intussen landen als Canada en Italië een veilig heenkomen hebben aangeboden." "Ik maak me wel steeds grotere zorgen over hoe lang het duurt. Deze onzekerheid mag geen dag langer duren. Ik vind dat Asia Bibi natuurlijk welkom moet zijn in Nederland. Nederland heeft godsdienstvrijheid hoog in het vaandel, dan moeten we ook daad bij woord voegen. Laten we Asia Bibi en haar gezin een veilige thuishaven bieden." "Ik heb de minister via moties en Kamervragen daarom ook opgeroepen om alles te doen om samen met de Europese collega’s om Asia Bibi in veiligheid te brengen. Dat zal ik blijven doen, totdat het gelukt is. En het liefste zo snel mogelijk, ik hoop dat ze in vrijheid en veiligheid Kerst mag vieren."

Vandaag is minister Arie Slob 57 jaar geworden! Van harte gefeliciteerd! 🙂🎂 (Felicitaties die hieronder worden achtergelaten zullen we doorsturen!)