Op 17 mei vond er in Nijmegen er een drukbezochte kantinetour over het onderwijs plaats, onder leiding van tweede kamerleden Lisa Westerveld en Paul Smeulders. Centrale vraag van deze avond: Wie is de baas binnen het onderwijs?
Een docent heeft meer ervaring in kinderen wiskunde bijbrengen dan de Raad van Toezicht. Toch is de leraar afhankelijk van het beleid waarover anderen beslissen. De invloed ligt grotendeels bij ambtenaren van een ministerie, het schoolbestuur en bij de inspectie. De werkdruk neemt fors toe, het werkplezier neemt af en de verantwoordingslast is groot.
Complexe procedures zorgen voor toegenomen regeldruk. Schaalvergroting leidt tot grotere afstand tussen docenten en het bestuur. Dit is het gevolg van politiek beleid, ingegeven door het rendement denken. Om dienstverlening en klantgerichtheid te bevorderen, moet de marktwerking worden gestimuleerd. Meer concurrentie, een goedkopere overheid en meer macht aan bestuurders zouden de publieke sector, waaronder het onderwijs slagvaardiger maken.
De vraag is hoe zorgen we ervoor dat de professional het weer voor het zeggen heeft in de publieke sector?
Een kleine greep uit de vele suggesties die Lisa en Paul meekregen:
• We zouden ons de vraag moeten stellen, waarvoor dient het onderwijs?
• Er is een doorgeslagen toets cultuur. Alles moet worden gemeten terwijl wat werkelijk van waarde is, niet gemeten kan worden.
• Onderwijs is te veel gericht op efficiëntie
• Minder regels en minder prestatiedruk
• Geen leerplicht maar leerrecht
• De overheid is te bepalend.
• Meer autonomie in de klas. De leraar moet kunnen bepalen wat een kind nodig heeft.
• Van kinderen wordt de maatstaf van onze kapitalistische samenleving gemaakt.
• Het onderwijs moet weer aantrekkelijk worden gemaakt voor leerkrachten. Houdt ze enthousiast.
• Verklein de concurrentie. Scholen zouden juist gericht moeten zijn op samenwerking.