Poliflw

Er moeten expertisecentra komen die zich uitsluitend richten op seksueel misbruik van kinderen. Dit bepleiten GroenLinks-Tweede Kamerlid Kathalijne Buitenweg en orthopedagoog en schrijfster van “De wetende getuige” Anneke van Duin in aanloop naar het debat vandaag over kindermisbruik. Het blijft in de samenleving te stil over de grootste groep slachtoffers van misbruik: kinderen binnen het gezin. De expertisecentra moeten werken met multidisciplinaire teams met onder meer een kinderarts, psycholoog en maatschappelijk werker. Dit is een andere werkwijze dan in al bestaande brede centra voor seksueel en huiselijk geweld.

De afgelopen jaren zijn we steeds opnieuw opgeschrikt door verhalen over seksueel misbruik van kinderen. Door priesters, trainers, leraren, in de gemeenschap van de Jehova’s Getuigen en elders. Er zijn speciale commissies geweest die uitgebreid onderzoek hebben gedaan naar wat zich heeft voorgedaan in de Rooms-Katholieke Kerk (Commissie Deetman), bij uit huis geplaatste kinderen (Commissie Samsom), in de Jeugdzorg (Commissie de Winter) en in de sport (Commissie de Vries). Maar wat blijft het stil rond de grootste groep slachtoffers: de kinderen die worden misbruikt binnen het gezin en de familie. Ook vanavond gaan meer dan tienduizend kinderen naar bed, vol angst dat de slaapkamerdeur opengaat en zij zich mentaal moeten uitschakelen om aan te kunnen wat geen kind zou moeten overkomen.

Deze kinderen laten we in de steek. Volgens de Nationaal Rapporteur Mensenhandel ( rapport “Op goede grond”) worden verreweg de meeste kind-slachtoffers niet herkend, worden de meeste wel bekende slachtoffers niet gemeld, en leiden de meeste meldingen niet tot onderzoek. Soms is er onwil om te geloven dat echt sprake is van seksueel misbruik. Maar vaak wordt weggekeken uit onkunde en handelingsverlegenheid. Slechts 25% van de meldingen zou worden onderzocht. Dat is veel minder dan bij andere vormen van kindermishandeling. En als gevolg duurt het misbruik jaren voort, en worden kinderen bovendien verder beschadigd doordat hun verhalen niet worden geloofd.

De reden voor de collectieve terughoudendheid is dat het moeilijk is om signalen goed te duiden en we bang zijn voor de gevolgen, zowel voor als de vermoedens juist zijn als wanneer dat niet het geval is. Maar wegkijken is niet de oplossing. We kunnen en moeten meer investeren in het herkennen en vaststellen van seksueel misbruik. Uit wetenschappelijk onderzoek (Bosschaart, 2018) blijkt dat ook professionals er vaak niet in slagen om seksueel misbruik te herkennen. Extra lastig is dat veel misbruik geen fysieke sporen nalaat. Het komt dan aan op een goede diagnostiek van de signalen en verhalen van kinderen. 

Om die diagnostiek verder te ontwikkelen pleiten wij voor de oprichting van expertisecentra die zich uitsluitend richten op seksueel misbruik van kinderen. Met multidisciplinaire vaste teams (met oa een kinderarts, psycholoog, psychiater en maatschappelijk werker) die samen veel ervaring opdoen en zich specialiseren. De centra kunnen advies gevraagd worden voor (civielrechtelijke) besluiten zoals over uithuisplaatsing en omgangsregelingen. Maar ook de plek zijn waar professionals van andere instellingen, zoals van Veilig Thuis of maatschappelijk werk, terecht kunnen voor advies voor hulpverlening. Want vaak spelen in een gezin meerdere problemen. Misschien kan het ook de plek zijn waar leraren, buren en familieleden heen kunnen als zij met hun handen in het haar zitten over wat zij vrezen dat zich afspeelt. De toepassing kan breed zijn, maar de focus beperkt: seksueel misbruik van kinderen (4-15 jaar). Omdat we hebben geleerd uit eerdere ervaringen dat wanneer organisaties zich met alle vormen van huiselijk geweld bezig houden, juist dit onderwerp kind van de rekening is. 

Kathalijne Buitenweg, Tweede Kamerlid voor GroenLinks Anneke van Duin, orthopedagoog en schrijfster van “De wetende getuige”

Minister De Jonge moet de grootste problemen in de jeugdzorg als een crisismanager aanpakken. Dat stelt GroenLinks aan de vooravond van een Kamerdebat over het aantal suïcides in de jeugdzorg.

‘Het systeem staat van alle kanten onder druk’, stelt GroenLinks-Kamerlid Lisa Westerveld. ‘Te veel radeloze jongeren krijgen geen hulp en warmte maar belanden op een wachtlijst of worden telkens overgeplaatst waardoor de problematiek verergert. Personeel moet roeien met de riemen die ze hebben en gaan gebukt onder een enorme werkdruk, gemeenten kampen met miljoenen tekorten, voortschrijdende inzichten landen niet op de juiste plek en instellingen die hun zaken wel op orde hebben zijn niet zeker van hun toekomst vanwege aanbestedingen. Ook met de helft van deze zorgen kun je spreken van een crisis.’

Voor Westerveld is het simpel: minister De Jonge moet voor alles de schade zoveel mogelijk beperken. ‘De politieke tegenstellingen zijn fors. Maar er moet Kamerbrede consensus zijn over het feit dat we jongeren met problemen moeten helpen. En dat we het aantal suïcides onder jongeren die een beroep doen op de jeugdzorg zo laag moeten krijgen als mogelijk. De minister is de meest logische persoon om te kijken wat er nodig is voor die doelen.’

Suggesties heeft Westerveld genoeg. ‘Wetenschappers en jeugdzorgwerkers hebben de meest urgente gevallen in beeld. Bespreek wat zij nodig hebben en regel dat. Daarnaast moet De Jonge er op toezien dat kennis sneller en beter wordt gedeeld. Specialisten hebben de afgelopen jaren nieuwe inzichten gepresenteerd. Niet alleen over de schade die je kwetsbare jongeren toebrengt door ze te isoleren, maar bijvoorbeeld ook over het behandelen van trauma’s en eetstoornissen of betere hulp binnen gezinnen. Alleen: ze landen niet goed in de jeugdzorg omdat de sector overspannen is. Daar moet De Jonge meteen mee aan de gang.’

Met abstracte vergezichten moet De Jonge in ieder geval niet meer aankomen. ‘Vergezichten over de toekomst van de jeugdzorg zijn echt voor later. Onderken dat er nu actie nodig is om de grootste problemen weg te nemen in deze sector. we hebben het hier over jongeren die het idee hebben dat ze door de muur waarachter ze verblijven onzichtbaar zijn. Wij moeten met elkaar aantonen dat we ze wel zien en dat we ze wel helpen. Ik wil van dit kabinet een uitgestoken hand zien richting deze groep, hun families en alle mensen die zich met hart en ziel inzetten in de jeugdzorg.’

Minister De Jonge moet de grootste problemen in de jeugdzorg als een crisismanager aanpakken. Dat stelt GroenLinks aan de vooravond van een Kamerdebat over het aantal suïcides in de jeugdzorg.

‘Het systeem staat van alle kanten onder druk’, stelt GroenLinks-Kamerlid Lisa Westerveld. ‘Te veel radeloze jongeren krijgen geen hulp en warmte maar belanden op een wachtlijst of worden telkens overgeplaatst waardoor de problematiek verergert. Personeel moet roeien met de riemen die ze hebben en gaan gebukt onder een enorme werkdruk, gemeenten kampen met miljoenen tekorten, voortschrijdende inzichten landen niet op de juiste plek en instellingen die hun zaken wel op orde hebben zijn niet zeker van hun toekomst vanwege aanbestedingen. Ook met de helft van deze zorgen kun je spreken van een crisis.’

Voor Westerveld is het simpel: minister De Jonge moet voor alles de schade zoveel mogelijk beperken. ‘De politieke tegenstellingen zijn fors. Maar er moet Kamerbrede consensus zijn over het feit dat we jongeren met problemen moeten helpen. En dat we het aantal suïcides onder jongeren die een beroep doen op de jeugdzorg zo laag moeten krijgen als mogelijk. De minister is de meest logische persoon om te kijken wat er nodig is voor die doelen.’

Suggesties heeft Westerveld genoeg. ‘Wetenschappers en jeugdzorgwerkers hebben de meest urgente gevallen in beeld. Bespreek wat zij nodig hebben en regel dat. Daarnaast moet De Jonge er op toezien dat kennis sneller en beter wordt gedeeld. Specialisten hebben de afgelopen jaren nieuwe inzichten gepresenteerd. Niet alleen over de schade die je kwetsbare jongeren toebrengt door ze te isoleren, maar bijvoorbeeld ook over het behandelen van trauma’s en eetstoornissen of betere hulp binnen gezinnen. Alleen: ze landen niet goed in de jeugdzorg omdat de sector overspannen is. Daar moet De Jonge meteen mee aan de gang.’

Met abstracte vergezichten moet De Jonge in ieder geval niet meer aankomen. ‘Vergezichten over de toekomst van de jeugdzorg zijn echt voor later. Onderken dat er nu actie nodig is om de grootste problemen weg te nemen in deze sector. we hebben het hier over jongeren die het idee hebben dat ze door de muur waarachter ze verblijven onzichtbaar zijn. Wij moeten met elkaar aantonen dat we ze wel zien en dat we ze wel helpen. Ik wil van dit kabinet een uitgestoken hand zien richting deze groep, hun families en alle mensen die zich met hart en ziel inzetten in de jeugdzorg.’

GroenLinks-Kamerlid Lisa Westerveld vindt het onbegrijpelijk dat bestuurders van jeugdzorginstellingen zeggen dat ze niet van hun isoleercellen af kunnen. ‘Ik snap dat het moeilijk is om staand beleid onder deze bijna onmogelijke werkomstandigheden los te laten, maar we hebben het hier over kwetsbare jongeren. Mensen waarvan bekend is dat ze dieper in de put raken als je ze afzondert of opsluit. Voor GroenLinks bestaat ‘kan niet’ niet in dit soort situaties.’

Wetenschappers wijzen al jaren op de schade die jongeren in gesloten jeugdzorginstellingen ondervinden van afzonderingsmaatregelen: het maakt ze wantrouwend richting hulpverleners en heeft een negatief effect op hun ontwikkeling. Westerveld: ‘De jeugdzorg moet deze mensen helpen en dan is het onbestaanbaar dat instrumenten worden ingezet die een averechts effect hebben. Deze jongeren hebben geen straf nodig. Deze jongeren zitten verlegen om therapie die werkt zodat ze hun leven weer kunnen oppakken.’

Zowel de Tweede Kamer als minister De Jonge wil daarom van de afzonderingsmaatregelen af. Maar bestuurders van jeugdzorginstellingen lieten deze week aan Omroep Gelderland weten dat dit niet gaat. Westerveld vindt dat niet te geloven. ‘GroenLinks is de eerste partij die zal onderschrijven dat de werkomstandigheden in de sector beroerd zijn. We staan schouder aan schouder met de jeugdzorg in hun pleidooi om een miljoeneninjectie zodat iedereen beter zijn werk kan doen en jongeren beter worden geholpen. Ik zie dat de marktwerking dit essentiële deel van de zorg moeilijk uitvoerbaar maakt. Ik weet dat jeugdzorgmedewerkers het liefste iedere jongere helpen op een manier die nu nauwelijks uitvoerbaar is. Maar als jeugdzorgbestuurders zeggen dat ze een middel nodig hebben dat haaks staat op het doel om jongeren beter te maken, zeg ik: u bent niet ambitieus genoeg.’

Wie het verhaal dat Omroep Gelderland optekende leest, snapt best dat bestuurders met de handen in het haar zitten. Ook Westerveld. ‘Ik ben steeds van de partij als er weer eens een terechte smeekbede van de sector richting minister De Jonge gaat. Ondersteun hun wensen. Maar ik vind het op zijn zachtst nogal een afknapper dat gepleit wordt voor het behoud forse strafmaatregelen richting extreem kwetsbare jongeren omdat anders de werklast niet te bolwerken is. De minister is duidelijk. De Kamer ook: we moeten stoppen met het isoleren van jongeren die zijn aangewezen op de jeugdzorg. Dan verwacht ik dat bestuurders aangeven hoe dat kan en wat dat kost. Kom met een ambitieus plan, wijs met goede argumenten op de onvermijdelijke extra investeringen die daar voor nodig zijn. Lobby bij het ministerie. Overtuig de coalitie. Ik help graag. Maar door nu in plaats daarvan ‘kan niet’ te roepen, aanvaarden de bestuurders dat jongeren in hun instelling worden beschadigd, terwijl ze voor hun genezing afhankelijk zijn van de hulp waarvoor diezelfde bestuurders verantwoordelijk zijn. Dat is triest.’

Volgende week donderdag debatteert de Kamer met minister De Jonge over suïcides in de jeugdzorg. Westerveld wil dat hij de Kamer voor dat overleg zijn reactie geeft. Ze heeft schriftelijke vragen ingediend.

GroenLinks wil zo snel mogelijk van minister De Jonge weten welke maatregelen hij gaat nemen om jongeren met complexe problemen eerder te helpen. Meerdere keren attendeerde Kamerlid Lisa Westerveld de minister op de zorgen in de sector over de wachtlijsten en de gevolgen hiervan. De zorgen worden bevestigd door de Inspectie.

Naar aanleiding van een reportage van Nieuwsuur wil Westerveld ook weten waarom de minister De Kamer niet heeft geattendeerd op nieuwe informatie over het aantal zelfmoorden onder jongeren die jeugdzorg krijgen. In oktober liet De Jonge nog weten dat tien jongeren die in een instelling in de jeugdzorg verbleven recent een einde aan hun leven maakten. De Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd meldt in een rapportage die in het kerstreces verscheen echter 26 gevallen van zelfdoding.  

Westerveld: ‘Ik schrok al van de tien suïcides die ik in oktober terugvond in de antwoorden van de minister en nu blijkt het te gaan om meer dan 2,5 keer zoveel jonge mensen. Zijn dit nieuwe cijfers? Hanteert de Inspectie een ruimere definitie van Jeugdzorg? Hoe dan ook: de minister had op zijn klompen moeten aanvoelen dat dit informatie is waar de Kamer behoefte aan heeft. Maar we hadden de pers nodig om het stuk op het netvlies te krijgen.’

Want het was de redactie van Nieuwsuur en niet minister de Jonge die het document met het aantal zelfdodingen van de Inspectie Gezondheid en Jeugd bij GroenLinks onder de aandacht bracht. Het overzicht dateert uit november, maar is niet onder de aandacht gebracht in de zoeksystemen van de Tweede Kamer. Westerveld: ‘Dat is op zijn minst bijzonder slordig.’

Verder dan die kwalificatie wil het Kamerlid op dit moment niet gaan. ‘Laat De Jonge eerst maar eens in de Kamer komen uitleggen wat hij gaat doen aan de wachtlijsten in deze sector en wat er op korte termijn gaat gebeuren om jongeren tijdig te helpen. Ook vraag ik me af hoe het kan dat er van de 81 zelfdodingen onder jongeren slechts 26 jongeren bekend waren bij de jeugdzorg,’

De jeugdzorg verkeert in een diepe crisis: honderden jonge mensen en hun ouders verkeren in permanente onzekerheid en worden van de ene naar de andere zorgvoorziening doorverwezen. Gemeenten bij wie de verantwoordelijkheid is belegd, zijn door de complexiteit van de sector en de bekostiging lang niet altijd in staat goed bij te sturen en hebben daar onvoldoende middelen voor. Bovendien is de jeugdzorg in Nederland onderworpen aan de nukken van de marktwerking, waaraan GroenLinks overigens een eind wil maken. Om de werkdruk te beteugelen en aan de vraag voor goede zorg te voldoen, is er volgens de vakbonden 750 miljoen euro extra nodig. Minister De Jonge heeft meermalen laten weten dat er ‘geen cent bij komt’.

‘Er is een diep verschil in inzicht in de manier waarop de jeugdzorg verder moet. Tussen iedereen die te maken heeft met de jeugdzorg en het kabinet, maar zeker ook tussen GroenLinks en het kabinet,’ zegt Westerveld. ‘Juist in zo’n gespannen sfeer moet een minister uiterst zorgvuldig zijn als het gaat om informatieverstrekking aan de Kamer. Helemaal als het gaat om een document met zulke loodzware conclusies.’

GroenLinks en PvdA nodigen andere partijen in de Tweede Kamer uit hun initiatiefwet voor een betere asielprocedure voor kinderen te ondertekenen. De initiatiefwet stelt voor het recht van kinderen beter te toetsen en gezinnen met kinderen voorrang te geven in de asielprocedure. De wet ligt klaar om in te dienen in de Tweede Kamer.

GroenLinks-Tweede Kamerlid Bram van Ojik: “Met D66 en CDA is er nu een grote meerderheid in de Kamer voor een ruimhartig kinderpardon. Ik hoop dat de gezinnen hier snel een beroep op kunnen doen.”

Van Ojik stelt dat het nu nodig is de krachten in de Tweede Kamer te bundelen voor kinderen die in de toekomst een beroep doen op asiel: “We moeten voorkomen dat kinderen die nieuw aankomen in Nederland straks weer jaren in onzekerheid zitten. Onze initiatiefwet stelt daarom voor beter te kijken naar de belangen van kinderen die asiel aanvragen in Nederland. Als de coalitiepartijen echt stappen willen zetten, dan kunnen zij onze initiatiefwet mede-ondertekenen. Ik nodig alle partijen in de Kamer daar vandaag van harte voor uit.”

PvdA-Tweede Kamerlid Attje Kuiken: “Ik ben erg blij dat D’66 en CDA nu wat willen doen voor deze kinderen. Het gaat om kinderen die hier door lange procedures al jaren zijn. Zij hebben hier vriendjes, gaan hier naar school en kennen soms zelfs geen ander land dan Nederland. We moeten voorkomen dat er nog meer kinderen in zo’n situatie terecht komen. Daarom zorgen we met ons wetsvoorstel ervoor dat al aan het begin rekening wordt gehouden met hun belangen. Zo voorkomen we jarenlange procedures en geven we deze kinderen duidelijkheid en de kans om een goed leven op te bouwen.”

De initiatiefwet regelt dat in asielprocedures voortaan beter aan de belangen van kinderen wordt getoetst. Denk bijvoorbeeld aan het Egyptische meisje dat gevaar loopt te worden besneden bij terugkeer, of de jongen die bij uitzetting naar Congo mogelijk in de handen valt van ronselaars voor kindsoldaten. Door al in de eerste procedure de belangen van deze kinderen te toetsen, kunnen we voorkomen dat in de toekomst een langdurige juridische strijd over hun belang ontstaat.

Gezinnen met kinderen moeten daarnaast voorrang krijgen in de asielprocedure. Dit voorkomt dat kinderen in Nederland wortelen terwijl zij wachten op een beslissing op hun aanvraag. Het is niet goed voor kinderen als zij pas na jaren horen dat zij Nederland moeten verlaten. De wachttijd voor de asielprocedure is inmiddels opgelopen tot meer dan 43 weken.

De wet ligt klaar om in te dienen in de Tweede Kamer. Kritiek die de Raad van State had op een eerdere versie van het voorstel, is al verwerkt.

Ook jongeren die in Jeugdzorginstellingen verblijven hebben recht op goed onderwijs. Een voorstel van GroenLinks-Kamerlid Lisa Westerveld waarin wordt bepleit dat leerlingen onderwijs op maat kunnen volgen ongeacht het niveau kan rekenen op Kamerbrede steun.

Namens GroenLinks doet Westerveld er alles aan om verantwoordelijk minister De Jonge er van te overtuigen dat hij de wachtlijsten moet aanpakken en de werkdruk in de sector moet beteugelen, zodat jongeren die een beroep op de jeugdzorg doen ook passende hulp krijgen. Veel ruimte geeft de bewindsman niet. ‘We moeten De Jonge er steeds op wijzen dat deze jongeren hulp nodig hebben. Nu lijkt het soms of ze worden gestraft. Onderwijs op niveau komt dan helemaal onder druk te staan,’ aldus Westerveld.

Eerder dit jaar vroegen actievoerders De Jonge 750 miljoen euro extra om de knelpunten in de jeugdzorg weg te nemen, maar die konden niet op empathie van de minister rekenen. Zijn boodschap: er komt geen cent bij. Onbegrijpelijk voor de mensen die aangewezen zijn op de jeugdzorg, de professionals die er werken en voor GroenLinks.

Naast deze acute onzekerheid vallen jongeren nu nog in een ander opzicht stil: de schoolloopbaan van deze jongeren wordt dikwijls onderbroken. ‘Van jongeren en jeugdzorgmedewerkers krijgen we terug dat je als het meezit een VMBO-opleiding kan volgen op locatie,’ aldus Westerveld. ‘Havo- of vwo-opleidingen lukken bijna nooit. Dat moet echt anders. In de eerste plaats hebben deze jongeren acute hulp nodig. Daarnaast hebben ze behoefte aan een toekomstperspectief. Dat iemand in de jeugdzorg terecht komt is al erg. Maar als tijdens de behandeling blijkt dat ook je toekomst uit zicht raakt omdat er geen onderwijs op maat wordt aangeboden, helpt dat niet bij iemand herstel. Deze jongeren mogen nooit het gevoel krijgen dat ze zijn afgeschreven. Maar ik kan me met de huidige chaos voorstellen dat gedachten wel eens die kant op gaan.’

Op basis van de gesprekken die GroenLinks voerde met jongeren uit de jeugdhulp, concludeert Westerveld dat onderwijs op zijn best wordt ingezet als bezigheidstherapie. ‘Uiteraard beseffen we dat niet alle jongeren in de jeugdzorg onderwijs aankunnen, maar het lijkt me vanzelfsprekend dat we er als samenleving voor zorgen dat jongeren altijd hun recht op onderwijs behouden en ze de mogelijkheid geven verder te leren zodra dat maar enigszins kan. Of je ze nu de gelegenheid geeft een ambacht te leren of hun vwo-opleiding te vervolgen: het is me om het even. Zolang het de jongere in kwestie maar past.’

Westerveld hoopt op snel resultaat nu de Tweede Kamer haar voorstel steunt. ‘Iedereen wil dat deze jongeren verder kunnen als ze eenmaal ontslagen zijn uit de zorginstelling. Maar we merken op dit dossier vaak dat de ministeries van Volksgezondheid en Onderwijs vaak naarv elkaar wijzen zodra niet 100 procent duidelijk is waar de verantwoordelijkheden liggen. Daar is geen jongere mee geholpen. GroenLinks zal er alles aan doen om te zorgen dat dit voorstel goed wordt uitgevoerd en minister de Jonge en zijn collega Slob (Onderwijs) desnoods met suggesties bij de les houden.’

Vrouwen die hulp zoeken bij ongewenste zwangerschap moeten er op kunnen rekenen dat de organisatie waar ze aankloppen geen eigen agenda heeft. Dat geldt helemaal voor organisaties die subsidie krijgen van de overheid. De aan de Verenging ter Bescherming van het Ongeboren Kind (VBOK) gekoppelde stichting Siriz kan daarom niet meer in aanmerking komen voor subsidie, vindt GroenLinks.

GroenLinks en de PvdA maken al enige tijd een punt van de onafhankelijke keuzehulp. Uit een rondgang van actualiteitenrubriek EenVandaag blijkt dat nu ook coalitiepartijen VVD en D66 zich achter deze heldere lijn scharen.

Een goede zaak, vindt GroenLinks-Kamerlid Corinne Ellemeet: ‘Vrouwen zijn heel goed in staat om zelfstandig een keuze te maken over het al dan niet afbreken van een ongewenste zwangerschap. Komen zij er niet uit, dan hebben ze bij twijfel recht op onafhankelijke keuzehulp. De overwegingen van de vrouw moeten bij die gesprekken leidend zijn. Niet de ideologische overtuiging van de organisatie waar zij te rade gaat.’

Siriz wordt deels wordt gefinancierd door de VBOK. Deze organisatie ontvangt nu anderhalf miljoen euro overheidssubsidie voor keuzehulp bij abortus, maar ontvangt daarnaast jaarlijks 700 duizend euro van de conservatief christelijke lobbyclub. ‘Bizar’, oordeelt Ellemeet. ‘VBOK brengt willens en wetens foutieve informatie over de gevolgen van abortus naar buiten. VBOK staat te demonstreren bij abortusklinieken waar vrouwen langskomen die een moeilijke beslissing hebben gemaakt. Datzelfde VBOK houdt een keuzehulporganisatie in de lucht. En daar geven wij dan ook nog subsidie aan? We moeten er meteen mee ophouden.’

Voor een verbod op Siriz voelt Ellemeet niets. ‘Binnen hun niche kunnen ze allicht iets voor vrouwen betekenen. Als ze eerlijk zijn over hun agenda zeg ik: daar gaan we niet over. Waar wij wel over gaan zijn de voorwaarden die worden gesteld voor subsidieprogramma’s bij keuzehulp. Staatssecretaris Blokhuis wil dat de organisaties die actief zijn op dit terrein – waaronder dus ook Siriz – de kaders met elkaar afspreken. GroenLinks wil dat de politiek de grenzen stelt en moet eisen dat keuzehulp mensen objectief naar een besluit begeleidt. Een club die een pro-life agenda heeft is daartoe niet in staat en kan dus geen geld van het rijk krijgen.

De anderhalf miljoen euro die nu op de begroting van het ministerie voor Volksgezondheid staat ingeboekt voor keuzehulp bij onbedoelde zwangerschap moet worden overgeheveld naar een organisatie die handelt zonder ideëel uitgangspunt. Daarnaast heeft het departement voor de komende jaren in totaal 53 miljoen euro vrijgespeeld voor hulp bij ongewenste zwangerschap. Ellemeet: ‘Ook daarvoor geldt wat ons betreft dat die middelen alleen kunnen worden ingezet via organisaties die vrouwen willen helpen. Niet om de anti-abortuslobby te legitimeren.’

In Nederland neemt het taboe op abortus de laatste jaren door lobbywerk van clubs als VBOK toe. Samen met de PvdA staat GroenLinks pal voor deze verworvenheid. Ellemeet: ‘De strijdkreet ‘baas in eigen buik’ is verbluffend actueel. Naast het debat over de keuzehulp heb ik samen met Lilianne Ploumen (PvdA) een initiatiefwet ingediend die regelt dat huisartsen een abortuspil kunnen voorschrijven. Abortusklinieken bevinden zich niet voor iedere vrouw naast de deur. Bovendien is het een beslissing die je ook met je eigen vertrouwde huisarts moet kunnen nemen.’