(lelijke kerstverhalen – deel 3)
Elke keer dat ik denk dat we een monster hebben gecreëerd dat ‘de overheid’ heet, is er 1 teveel.
De overheid, in die lelijke verschijning, heeft tentakels tot alle hoeken in het sociaal domein. Ze gaat uit van wantrouwen, van controle en telkens meer, in plaats van minder regels.
Met Kerst voor de deur vraag ik de komende dagen aandacht voor de verhalen van mensen in nood. Mensen die ons, en mij in het bijzonder als raadslid, een spiegel voorhouden. Wat zien we dan?
In dit lelijke verhaal staat het rondpompen van publiek geld centraal. Zorggeld, uitkeringsgeld. Om Sara *) te helpen. Eerst als kind, nu als vrouw. En nu ook haar kind. Wie is er eigenlijk wat mee opgeschoten? Wie doorbreekt de cirkel?
Sara is 29 jaar, alleenstaande moeder, met een kind van vier jaar. Sara was een cliënt bij Zeker Zorg, een bedrijf wat onlangs failliet ging. Menzis verwees haar naar een andere zorgonderneming.
Volgens de papieren is ze vanaf haar zesde jaar in zorg: de labels die ze opgeplakt kreeg zijn autisme, verstandelijke beperking, angststoornis, vermoeidheid. Ze heeft al 10 jaar een indicatie VPT VG 3, waar een budget tegenover staat van € 47.999,85 per jaar.
Zeker Zorg deed dat 6 jaar lang door huishoudelijke hulp en begeleiding te bieden. Maar ook in de vorm van huisvesting: ze huurde via onderverhuur een huis van Zeker Zorg. De huishoudelijke hulp werd overigens door Zeker Zorg uitbesteed.
De nieuwe zorgondernemer: “Ik trof een jonge vrouw aan op de bank die zegt dat ze niks kan, niks durft, niet weet waar ze aan toe is en een 4-jarig kind dat heel alert reageert. Over de zorg tot dan toe vertelde ze dat 2 keer per week de “werkster” komt die het huis schoonmaakt, wast, eten inkoopt en kookt. Ook komt 2 keer in de week een begeleidster die gezellig met haar komt praten en meegaat naar de school van haar kind.”
Omdat is vastgesteld dat het kind psychische problemen heeft en moeder de opvoeding niet goed aan kan, heeft de gemeente Almelo therapie/behandeling geregeld bij onder andere Ambiq. Sara’s kind is overigens via IVF ‘verkregen’.
Sara heeft een auto en rijdt vaste ritten naar haar ouders in Hengelo, naar de school van haar kind en naar Ambiq. De vrouw is behoorlijk in verwarring over wat er staat te gebeuren met de veranderingen door het faillissement van Zeker Zorg. In de afgelopen weken is zij bezocht door 7 verschillende hulpverleners vanuit de gemeente, Ambiq en de thuiszorg.
De zorgondernemer: “Omdat ze een goed contact heeft met haar ouders heb ik haar ouders bij de gesprekken met haar betrokken. De ouders maken zich al enkele jaren zorgen omdat de zorg niets doet aan de verdere ontwikkeling naar zelfstandigheid. Hun opmerking: ze komen allemaal mooi praten maar het schiet niet op.”
Hij vervolgt: “Eigenlijk moet ik zeggen dat ik verbijsterd ben over de omstandigheden van Sara: een vrouw met een normaal verstand, is ooit misbruikt, is daardoor al jong in het hulpverleningscircuit terecht gekomen en de hulpverlening is al die jaren die volgden blijven voortborduren op de eerst geconstateerde problemen.”
Dat heeft tot gevolg gehad dat de vrouw geheel afhankelijk is geworden van alle vormen van hulp en ondersteuning. De zorgondernemer: “Ik noem het verslaafd aan zorg. Ze is bang en onzeker, durft niets aan te pakken, durft niet alleen op straat en zit op de bank te roken en doet nauwelijks iets. Het nieuwste probleem heet ’chronische vermoeidheid’. De hulpverlening pakt niet aan, is voortdurend vol begrip en blijft haar alles uit handen nemen.”
Aan Sara is tijdens haar nog jonge leven al pakweg 1 miljoen euro uitgegeven aan zorg, behandeling, begeleiding en uitkeringen. Het resultaat: een geheel aan zorg en begeleiding afhankelijk gemaakte vrouw die niet zelfstandig maatschappelijk kan optreden ondanks een normaal verstand.
“Er is huishoudelijke hulp, er is begeleiding. Op de achtergrond hebben betrokken psychologen en pedagogen hun visies op de zorg en begeleiding, ogenschijnlijk zonder resultaat en perspectief. Er is geen ontwikkeling en begeleiding naar zelfstandigheid. De vrouw voelt zich miskend, voelt zich afhankelijk en heeft een groot gebrek aan welzijn.”
Nota bene: Ik ga deze kwestie op het bord leggen van de wethouder(s). In alles wat je als overheid doet moet het samenlevingsperspectief centraal staan. Zodat mensen zich verbonden voelen met de samenleving en met elkaar.
*) Sara is een fictieve naam. Haar verhaal is helaas allerminst fictief.
Het bericht Sara kind van de rekening (van een miljoen) verscheen eerst op PvdA Almelo.
