Poliflw

Wil jij je inzetten voor GroenLinks Amsterdam en vind je het leuk om contact te leggen met mensen? Het belteam zoekt nieuwe leden!

Het belteam van GroenLinks Amsterdam belt leden om hen uit te nodigen voor activiteiten of campagne-acties en om erachter te komen welke wensen, kennis en vaardigheden onze leden hebben. Zo kunnen we iedereen betrekken bij het realiseren van onze groene en sociale idealen, en het versterken van onze beweging. Daarom zijn we op zoek naar 5-10 mensen die het leuk vinden om op deze manier contact te leggen met andere GroenLinksers. We vragen een goede dosis enthousiasme en beschikbaarheid van 2-3 uur per maand. We bieden een hoop gezelligheid en de kans om de partij en andere leden van GroenLinks beter te leren kennen.

Interesse? Stuur even een korte mail naar liesbeth@groenlinksamsterdam.nl. Dan maken we snel een (bel)afspraak.

Door de coronacrisis kan de 25e editie van Pride in Amsterdam dit jaar niet doorgaan, dat wil zeggen: niet in de oorspronkelijke vorm. Er wordt een alternatief programma georganiseerd, online en in de open lucht, zodat de LHBTQI+-gemeenschap toch zichtbaar zal zijn in deze belangrijke week van het jaar. Waaróm is pride-week zo belangrijk? Raadslid Tirza de Fockert gaat in gesprek met lhbtqi+’ers over wat Pride voor hen betekent. Vandaag deel 1: met Jason Bhugwandass (22), student Social Work aan de HvA.

“Pride heeft voor mij ontzettend veel betekend. Toen ik drie jaar geleden bij de genderpoli liep, was ik net uit de kast was als transman. Ik was ontzettend kwetsbaar, helemaal niet weerbaar genoeg om tegen alles te kunnen waar je tegen moet kunnen zodra je als trans uit de kast komt. Want: je kan het niet op bepaalde plekken wel vertellen, en op andere plekken niet. Ik moest het wel vertellen op mijn werk, op school. Omdat je in transitie gaat, wil je ook dat mensen je aanspreken met je nieuwe naam. Overal waar ik actief was, moest ik het vertellen. En dat durfde ik eigenlijk helemaal niet. Iedereen heeft een mening over je. Oude vrienden van vroeger sturen je een bericht of je niet verward bent ofzo. Dat was echt lastig. Maar toen kwam Pride. Als je weet hoe het voelt dat niet iedereen je accepteert, dan is Pride echt een warm bad. Het lijkt opeens alsof iedereen die dagen aan jouw kant staat,  je voelt dat je niet alleen bent. Je loopt de stad in, en iedereen draagt regenbogen. Dat is heel veilig. Je bent opeens niet meer in de minderheid.”  

Uit de kast

"Voordat ik uit de kast kwam kende ik een jongen die trans was, die ik had ontmoet in een gesloten jeugdzorginstelling. Ik wist toen ook al dat ik trans was, maar ik durfde er niet voor uit te komen. Ik zag van dichtbij hoe de reacties op hem waren. Die vond ik zo heftig, dat ik besloot nog even in de kast te blijven. De reacties op mij waren uiteindelijk beter dan bij hem, maar je moet echt een dikke huid hebben als je trans bent. En die had ik niet, dat heb ik moeten leren. Ik voelde me daarnaast ook schuldig, ik dacht: mensen moeten zich aanpassen, ze moeten me aanspreken met ‘Jason’, en met ‘hem’, ik vraag te veel van ze.  Je hoort vaak: “Nederland is zo tolerant, het moet vast fijn voor je geweest zijn om hier uit de kast te komen.” Relatief gezien klopt dat waarschijnlijk wel, maar ik heb ook het gevoel dat het erg overschat wordt hoe prettig mensen reageren op het lhbtqi+-zijn, of trans-zijn in het bijzonder.  Toen ik mijn moeder vertelde dat ik een vriendin had was ze blij, toen ik haar later vertelde dat ik trans was, was haar reactie heel anders. Ik moet er wel bij zeggen dat ze nu heel supportive is, echt op ieder gebied."  

Representatie

"Het zou helpen als trans-mensen beter gerepresenteerd worden. Je ziet ze nooit in een andere rol dan in hun trans-zijn, alleen wanneer ze ergens uitgenodigd worden omdat ze trans zijn. Terwijl we ook verpleegkundige kunnen zijn. Mensen denken vaak dat trans-mensen altijd flamboyante mensen zijn, of ze worden verward met drags. En begrijp me niet verkeerd: ik vind die scene een mooie kant aan de lhbtqi+-gemeenschap, maar het gaat niet over mij."   

Pride 2021  

"Volgend jaar is er wel weer een pride, tenzij er weer een pandemie uitbreekt, haha. Wat ik dan wil doen? Gewoon, picknicken in het park. Met vrienden. Het is zo basic, maar het allerfijnste wat er is. Gewoon zíjn, tussen alle regenboogvlaggen.”

 

Pride Amsterdam wordt dit jaar in aangepaste vorm gevierd. Meer informatie over het evenement vind je hier: https://pride.amsterdam/events/

 

Het thema van Wereldvluchtelingendag 2020 is 'Every Action counts', elke actie telt. Via Zoom spraken we met Saied, die lid is van de GroenLinks Vluchtelingenwerkgroep. Vier jaar geleden kwam hij uit Egypte naar Nederland, als vluchteling. We vroegen aan Saied wat deze dag, en het motto van dit jaar, voor hem betekenen.

Hoe is het met jou vandaag?

“Mijn dag is tot nu toe goed. Ik werd wakker en dacht aan mijn familie. Ze zijn nog steeds in Egypte. Ik hoop dat we in de nabije toekomst herenigd worden. Ik heb aan mijn cv gewerkt, want ik solliciteer naar een baan om onderzoeksassistent te worden aan een universiteit. Ik studeerde media in Egypte en volgde cursussen humanitair recht en mensenrechten aan de Universiteit Leiden. Deze kennis helpt mij om andere mensen te ondersteunen om voor hun rechten op te komen. Ik werk voor mensen zonder papieren in Amsterdam.”

Wat betekent Wereldvluchtelingendag voor jou?

“Het betekent dat je als vluchteling niet alleen bent. Toen ik in Nederland aankwam, moest ik in detentie blijven nadat mijn asielverzoek was afgewezen. Op de een of andere manier had ik geluk, want om de week kwam een groep vrijwilligers mij bezoeken. Ze behandelden me als normaal, als een mens zoals zij. Dat is heel belangrijk, het heeft me enorm geholpen om zulke vrienden te hebben. Daarom noem ik mezelf gelukkig en daarom probeer ik nu ook mensen te helpen. Ik denk niet dat ik hier vandaag zou zijn geweest zonder de hulp van de mensen in Nederland. Ik zou niet genoeg energie hebben gehad om vier jaar alleen te vechten. Ze waren er gewoon voor me, omdat ze kritisch zijn op het asielsysteem. Ze wilden er niets voor terug.”

Wat motiveert jou om deel uit te maken van Werkgroep Vluchtelingen van GroenLinks?

“Toen ik bij de groep kwam, was ik de enige met een vluchtelingen- en asielachtergrond. Het is goed dat GroenLinks ook vanuit dat perspectief informatie krijgt en deelt met de lokale overheid.”

Je zat in een zeer zware asielprocedure. Hoe houd je je geest in balans?

“De afgelopen twee jaar woonde ik bij een gezin in Amsterdam. Ze gaven me een kamer in hun huis. Als ik me down voelde, troostten ze me, ik kon met ze praten. En probeer mezelf bezig te houden. Ik lees graag, hoewel het moeilijk is me te concentreren, omdat ik me grote zorgen maak over mijn gezin in Egypte. Mijn kinderen zijn nog jong; in de leeftijd van 4 tot 11 jaar. Mijn jongste dochter werd geboren nadat ik mijn land had verlaten. Ik heb haar nooit kunnen vasthouden. En het was de verjaardag van mijn oudste zoon deze week. Ik bel hem natuurlijk, maar het maakt me verdrietig.”

Heb je nog een tip voor GroenLinksers om wat te doen met het motto 'elke actie telt'?

“Zoals Naomi Klein zegt: ‘No is not enough. Nee is niet genoeg’. We moeten meer doen, we moeten actie ondernemen: laat jouw stem horen tegen onrecht. Zoals de Black Lives Matter-beweging nu doet. Blijf niet thuis en wees niet bang.”  

Het verhaal van Saied is opgetekend in de graphic novel Alle dagen ui van B. Carrot. De naam Saied is een schuilnaam voor zijn eigen veiligheid en die van zijn familie.

Wereldvluchtelingendag Elke minuut laten 20 mensen alles achter om te ontsnappen aan oorlog, vervolging of terreur. Wereldvluchtelingendag vraagt jaarlijks aandacht voor ontheemde mensen en vluchtelingen die ver van huis en misschien ook ver van hun dierbaren verwijderd zijn. De editie van dit jaar richt zich op de corona-pandemie en de antiracismeprotesten die laten zien hoe hard we moeten vechten voor een meer inclusieve en gelijkwaardige wereld. Het motto ‘Every Action Counts’, is gekozen om duidelijk te maken dat iedereen, inclusief vluchtelingen, kan bijdragen aan de samenleving. En dat elke actie telt in de poging om een ​​rechtvaardiger, inclusievere en gelijkwaardige wereld te creëren.

 

Op initiatief van GroenLinks wil de gemeente starten met een pilot waarbij economisch daklozen veel gemakkelijker een briefadres krijgen: een zogenaamde ‘bankslapersregeling’.

Het aantal daklozen is de afgelopen jaren sterk gegroeid, onder andere door een groot tekort aan betaalbare woningen. Een groot probleem is dat zij daardoor geen adres hebben om officiële post van instanties op te ontvangen. Als je niet bent ingeschreven in het Basis Register Persoonsgegevens, besta je feitelijk niet voor de overheid. Dan ben je een spookburger. Je kunt geen post ontvangen, een werkgever kan je niet bereiken, je kunt geen toeslagen aanvragen, je mag niet stemmen, kunt geen uitkering krijgen, je krijgt geen zorgverzekering en dus geen zorg.

Adres om post te ontvangen

Een oplossing is een briefadres. Dat is een adres om post te ontvangen, ook als je zelf geen woning hebt. Een briefadres houdt in dat je officiële post ontvangt bij de gemeente of een andere organisatie waar je eens in de zoveel tijd je post ophaalt. Op dat adres ben je dus te bereiken voor officiële instanties. Het is echter moeilijk voor economisch daklozen om deze te krijgen.

Bankslapersregeling

Aan een briefadres zitten voorwaarden verbonden, je moet bijvoorbeeld kunnen aangeven waar je verblijft. En in verschillende situaties moet je bij een ander loket zijn waar je het briefadres kan aanvragen. Omdat er voorwaarden aan verbonden zijn, kan het zijn dat zelfredzame daklozen die tijdelijk bij verschillende vrienden of familieleden logeren en dus geen vast woonadres hebben, toch niet zomaar in aanmerking komen voor een briefadres bij de gemeente. En een briefadres bij een kennis of vriend kan wel, maar is niet ideaal omdat je daarmee ook een deel van je privacy opgeeft doordat anderen jouw belangrijke post ontvangen. En niet iedereen zit er altijd op te wachten om hun woonadres als briefadres voor een ander te laten fungeren. Dat moet anders.

Raadslid Dorrit de Jong: ‘Een briefadres kan heel veel problemen voorkomen, het is dus erg belangrijk dat economisch daklozen deze gemakkelijk kunnen krijgen’. De Jong heeft daarom een initiatiefvoorstel ingediend voor een pilot om veel gemakkelijker een briefadres te verstrekken aan economisch daklozen, waardoor er een zogeheten bankslapersregeling komt: mensen die bij vrienden en kennissen op de bank slapen, moeten ook gewoon een briefadres kunnen krijgen. Nu wordt hen dat te vaak geweigerd. De gevolgen van het niet hebben van een briefadres, kunnen dramatisch zijn: schulden die oplopen doordat toeslagen niet meer ontvangen worden, het verlies van een baan. Hierdoor kunnen mensen uiteindelijk ook sociale en psychische problemen krijgen en zelfs in de maatschappelijke opvang terechtkomen, met de bijbehorende kosten.

Moeilijkheden rond briefadressen

Meerdere organisaties en adviesorganen zeggen al een tijd: het moet makkelijker worden om een briefadres te krijgen, omdat dat veel problematiek kan voorkomen. Zowel de Nationale ombudsman als de Amsterdamse ombudsman, de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving, belangenvereniging MDHG, Federatie Opvang en programma’s als de Monitor en Radar hebben de afgelopen tijd aandacht voor de moeilijkheden rondom briefadressen gevraagd. Zij pleiten ervoor dat gemeenten burgers beter helpen, onder meer door eerder een briefadres te verstrekken. Nu bemoeilijken gemeenten woonoplossingen van burgers, zoals het telkens een paar dagen bij verschillende mensen logeren, in plaats van dat ze die oplossingen ondersteunen, aldus de Raad voor Volksgezondheid en Samenleving in een advies eind april.

Wethouder Kukenheim heeft positief gereageerd op het voorstel van GroenLinks-raadslid Dorrit de Jong voor een pilot met het verstrekken van tijdelijke briefadressen aan economisch daklozen, als er geld voor wordt gevonden in de begroting. De gemeenteraad van Amsterdam beslist op 10 juni over het voorstel.

Het aantal daklozen in Nederland en ook in Amsterdam neemt al jaren toe, sinds 2009 is het aantal mensen verdubbeld tot wel 40.000. Daarom heeft Dorrit de Jong een initiatiefvoorstel ingediend met drie inventieve voorstellen om economisch daklozen te helpen. Naast de bankslapersregeling voor de briefadressen vraagt het voorstel ook om een schrapsessie om overbodige regels te schrappen en onderzoek naar een Tijdelijk Thuis Vergoeding voor mensen die hun huis tijdelijk openstellen voor iemand die dakloos is geworden. Het college heeft daar positief op gereageerd.

 

Hoe is het intussen met de leden van GroenLinks Amsterdam? Wat houdt hen bezig tijdens de coronacrisis? Deze keer wijkverpleegkundige Rooa Khafaji. Zij maakt zich zorgen over eenzaamheid onder ouderen, en over het gebrek aan beschermmateriaal voor mensen die in de zorg werken. 

 

Hoe is het met je? “Laat ik vooropstellen dat de mensen die op de Intensive Care werken, het op dit moment het allerdrukst hebben. Een vriendin van mij werkt daar als verpleegkundige, dat is echt heel pittig nu. Ik kom als wijkverpleegkundige bij ouderen die nog thuis wonen en zorg nodig hebben. Een aantal van hen heeft corona. Soms blijft iemand ’s nachts door mijn hoofd spoken. Dan vraag ik me af of diegene nog leeft.”

 

Hoe ervaren de mensen die jij verpleegt de ziekte?

“Naast het ziektebeeld dat mensen lichamelijk ontzettend uitput, zijn ze angstig en vooral heel eenzaam. Ze krijgen geen bezoek. Kinderen, kleinkinderen, vrienden blijven weg. Ze zien mensen via het raam, de portiek, ontvangen een paar keer per dag een telefoontje. Verder zijn ze alleen. Het menselijke contact dat ze nog hebben, is met de wijkverpleegkundigen. Maar mij mogen ook niet vaker langskomen dan medisch strikt noodzakelijk is. Er is bijvoorbeeld een mevrouw die al drie weken in isolatie zit. Ze kan ook niet de deur uit voor een boodschapje of wandelingetje. Ze is ver in de 80, dat wens je niemand toe. Eenzaamheid is helaas geen reden om een extra bezoek te mogen afleggen.”

 

Ben je zelf wel eens bang?

“In het begin wisten we nog niet veel van de ziekte. Toen was het wel spannend om te gaan werken. Niet dat we nu heel veel weten, maar ik heb het van me af gezet. Ik loop in beschermmateriaal. Ik ben nog jong, gezond en vitaal. Het mentale aspect is lastiger. Ik vermijd mijn eigen familie zo veel mogelijk, mijn eigen opa en oma en ouders. En vrienden zijn ook voorzichtig, je werkt toch met coronapatiënten. Je bent dus zowel de held als de paria van de maatschappij.”

 

Hoe ga je daarmee om?

“Ik kan het de ene dag beter van me afzetten dan op andere dagen. Met steun op afstand van familie en vrienden kom je er wel. Ik ga sporten, of praat met vrienden die in de zorg werken. Ik heb echt ontzettend te doen met ouderen die alleen zijn en die met niemand kunnen praten.

Vanuit instanties en werkgevers mag er wel meer psychische steun zijn. Het doet wel wat met je. Die constante periode van verdriet, onzekerheid, eenzaamheid, mensen die doodgaan aan het virus. Bij sommige andere ziektes kan ik gewoon antibiotica geven en dan worden patiënten weer beter. Bij deze ziekte kan het linksaf of rechtsaf slaan, je weet het gewoon niet. Er is dus constant onzekerheid. Ik heb gelukkig ook mensen zien genezen.”

 

Hoe ziet je werkdag eruit?

“We werken in diensten. Je hebt ochtenddienst of avonddienst. Het GVB reed ons rond in auto’s, dat was heel fijn. Straks rijden we in auto’s van de werkgever om het beschermmateriaal mee te nemen. Spullen pakken, kleding aantrekken, zorg verlenen, omkleden, en weer door naar de volgende. Je leeft continu in isolatie, want je zit in zo’n pak. De zorg wordt daardoor minder persoonlijk. Soms worden mensen verdrietig als je op het punt staat om weg te gaan. Dan heb je net je kleren uit, je spullen weggegooid. Dan wil ik ze troosten, maar dan mag ik niet meer in hun buurt komen en moet ik ze van een afstand geruststellen. Dat is niet wat je wil. Je wil een arm om iemand heen kunnen slaan, een hand op iemands hand kunnen leggen. Dat gaat gewoon niet, want ik kan niet even een nieuw setje pakken. Er is schaarste van materiaal. We moeten er zuinig mee zijn.”

 

Zijn de tekorten nog steeds zo nijpend?

"Nu hebben we genoeg mondmaskers, maar is er een tekort aan schorten. Het probleem verschuift. Dat er schaarste is aan materiaal, vind ik wel echt van de zotte. Er zijn ook veel cliënten die de zorg afzeggen, omdat ze bang zijn voor het virus. Daardoor misschien mantelzorgers extra belasten. Er is angst, bezorgdheid en ook wel boosheid vanuit thuiszorgorganisaties. Gehandicaptenzorg krijgt helemaal weinig. Ziekenhuizen hebben – gelukkig – genoeg, maar zij krijgen volgens het landelijke verdelingssysteem dan ook als eerste aanspraak op de beschermingsmiddelen. We zijn een welvarend land, en dan moeten we er zo bijlopen in de zorg?”

 

Je bent ook lid van GroenLinks Amsterdam. Wat brengt jou daar?

“Nog maar een paar maanden terug ben ik lid geworden van de werkgroep vluchtelingen, om me in te zetten voor vrouwelijke statushouders. Nu staat even alles on hold; maar we vergaderen tenminste nog via Zoom. Ik ben zelf geboren in Irak, en op jonge leeftijd naar Nederland gekomen. Ik had tijd om zoiets op te pakken, het leek me fantastisch, het ligt dicht bij mijn eigen levensverhaal. Ik hoop dat ik mensen een sprankje hoop kan geven dat het toch goed kan komen.”

 

Raadslid Jenneke van Pijpen (portefeuille zorg) is op dit moment continu in contact met mensen in de zorg. Hieronder lees je haar inbreng in de Raadscommissie Zorg, Jeugdzorg en Sport (ZJS) van 7 mei.

We weten nu dat er weer wat mogelijkheden zijn om het sociale leven buitenshuis op te pakken. Weliswaar in de anderhalvemetersamenleving en met nog steeds veel restricties. Maar het geeft enig perspectief.

Althans, als je geen kwetsbare Amsterdammer ben of daarvoor zorgverantwoordelijkheid draagt. Want voor hen zijn de restricties nog niet verlicht of is er nog veel onduidelijk. En anders is er wel veel angst om ook gebruik te maken van de mogelijkheden.

Waar de één blij is op het terras te kunnen zitten, of naar kapper te kunnen, zijn dat voor veel kwetsbare mensen en hun mantelzorgers niet de dingen die hun leven dragelijker maken. Dat zou zijn als er weer vrijwilligers over de vloer kunnen komen, als alle dagbesteding weer open gaat, als we onze ouderen weer kunnen bezoeken, als kinderen in instellingen hun hele familie weer kunnen zien. Als kwetsbare Amsterdammers niet bang meer hoeven te zijn om de straat op te gaan.

Of dat perspectief er ook is, is nog onvoldoende duidelijk. Daarbij zijn er een aantal thema’s waar ik mij specifiek zorgen over maak:

Testcapaciteit

De beschikbaarheid en capaciteit voor testen en contact- en brononderzoek moet op orde zijn. We horen verschillende verhalen hierover. Heel concreet vragen wij ons af of de GGD Amsterdam in staat is om meer testen en contact- en brononderzoek uit te voeren. Is het inderdaad, zoals de minister zegt, zeker dat er vanaf 1 juni iedereen met klachten getest kan worden? En hoe zit het met mensen zonder klachten maar die wel met kwetsbare mensen werken?

Mantelzorg

Daarbij vraag ik specifiek aandacht ook voor mantelzorgers. Zijn er mogelijkheden voor het concreet opstarten van respijtzorg (waarbij iemand anders tijdelijk de taken van de mantelzorger overneemt) en dus ook bescherming en testcapaciteit voor vrijwilligers? We zien graag dat de mantelzorgondersteuning zo snel mogelijk, maar wel veilig, wordt opgepakt.

Dagbesteding is een cruciaal onderdeel van de zorg; gaat deze weer starten of is er al een plan gemaakt om dat op een bepaalde datum open te stellen?

Eenzaamheid

En vooral eenzaamheidbestrijding voor kwetsbare groepen! Het was fijn de burgemeester in deze tijden, zeker rondom 4 en 5 mei, daar meelevend over te horen spreken. Dat deed goed, die erkenning. En het is nu ook zaak om fors in te zetten op de aanpak van die eenzaamheid. In onze inbreng de vorige commissie hebben we verzocht om mogelijkheden voor zgn. bezoekhuisjes te creëren. In de brief van het college, als antwoord op die vraag, stond een mooi voorbeeld van een quarantainer die bij een Cordaan locatie is geplaatst. Graag zien we meer van dat soort mogelijkheden en dat er ook gebruik van kan worden gemaakt in de openbare ruimte. Ook voor zelfstandig wonende ouderen en kwetsbaren. Welke mogelijkheden ziet de wethouder voor dit soort initiatieven?

Solide sociale basis

We komen in een nieuwe fase terecht. Een fase waarin bijvoorbeeld psychosociale ondersteuning aandacht nodig heeft. De coronacrisis heeft veel leed veroorzaakt. Hoe voorkomen we dat de GGZ dadelijk nog meer overbelast wordt? Kunnen we nu in de 0e en 1e lijn al vormen van psychosociale ondersteuning mogelijk maken?

Deze stad kent een solide sociale basis, deze basis zal daarin aan de slag moeten om de sociale gevolgen op te vangen. Gevolgen van armoede, gemiste zorg en ondersteuning, eenzaamheid.

We zien daarin ook veel kansen. Er zijn veel nieuwe initiatieven ontstaan. Hoe kunnen we die energie behouden, ook op de langere termijn?

Maar bij veel organisaties zijn ook terechte zorgen. Wij ontvingen een brief van het sociaal pact in Zuidoost waarin concrete verzoeken staan. En we krijgen meer vragen; en hoe nu verder?

Ik hoor graag van de wethouder hoe zij aankijkt tegen de rol en mogelijkheden van de sociale basis om samen met al die oude en nieuwe bewonersinitiatieven de gigantische uitdaging voor sociaal herstel aan te pakken. Juist ook in die stadsdelen waar het ook in goede tijden al veel sociale problemen waren. Er is geen tijd te verliezen om dat samen met de sociale basis, bewoners en de nieuwe initiatieven op te pakken en een sociale agenda te formuleren.

 

De komende tijd zal ons raadslid Jenneke van Pijpen zich blijven inzetten om de signalen die zij doorkrijgt, kenbaar te maken aan de wethouder en het college. Als je verhalen kent of signalen wil doorgeven, kun je Jenneke mailen op j.van.pijpen@amsterdam.nl

Voor iedereen ziet het leven in de stad er van de ene op de andere dag anders uit. Nu het ineens niet meer kan, besef je hoe waardevol het is dat je even bij iemand langs kunt gaan, dat er bijeenkomsten zijn waar je samen bijpraat. Om toch een beetje op de hoogte te blijven van elkaar, nodigen we de komende tijd mensen van GroenLinks Amsterdam uit om te vertellen waar zij op dit moment mee bezig zijn.

 

Hoe gaat het met jullie en de mensen in het stadsdeel?

Helaas kennen we meerdere mensen in ons stadsdeel die door deze ziekte getroffen zijn. En helaas hebben een aantal mensen binnen GroenLinks Nieuw-West inmiddels corona gehad. Deze mensen hebben langere tijd in thuisquarantaine gezeten. Dus je doet boodschappen voor elkaar en je probeert online of telefonisch contact met elkaar, je buren en je vrienden te houden.   Helden van de zorg, winkelmedewerkers, OV-medewerkers en alle andere mensen in vitale beroepen: dank jullie wel voor al jullie werk!

Voor de mensen in de zorg is het natuurlijk het allerzwaarst, zeker voor hen die rechtstreeks met corona te maken hebben. Voor hen maken we een hele diepe buiging. Voor OLVG West zijn het ongekende tijden. Binnen ons netwerk kennen wij mensen die in de zorg werken en de situatie is soms nijpend. De geestelijke gezondheidszorg heeft bijvoorbeeld niet de beschikking over voldoende beschermingsmiddelen, terwijl zij wel contact hebben met mensen die risico lopen. Dan gaat het bijvoorbeeld om dakloze mensen, of mensen die opgenomen worden op een afdeling voor acute psychiatrische zorg, terwijl ze koorts hebben en aan het hoesten zijn

Ook voor andere beroepsgroepen die niet kunnen thuiswerken is het heftig, bijvoorbeeld voor mensen die werken in het openbaar vervoer of in winkels. In het begin van de crisis waren er onvoldoende maatregelen, men hield onvoldoende afstand en winkelmedewerkers liepen onnodig risico. Dit is nu op veel plekken verbeterd, maar toch zie je dat mensen nog steeds niet voldoende afstand houden. Wij signaleren dit en geven het door aan gebiedsmanagers en aan het Dagelijks Bestuur van het stadsdeel. We horen gelukkig ook van bewoners, en wij zien ook zelf, dat er meer handhaving en politiecontrole is.

Voor de mensen die thuiswerken is het natuurlijk ook een rare tijd. Als je daarnaast ook nog voor kinderen en hun onderwijs moet zorgen, wordt het helemaal ingewikkeld. Gelukkig kunnen de kinderen na de meivakantie weer naar de basisscholen zodat voor deze groep een beetje lucht ontstaat. Ook in ons stadsdeel zijn er helaas kinderen die sinds deze situatie uit beeld zijn, gelukkig kunnen ook zij vanaf 11 mei weer naar school.

Veel scholen in Nieuw-West hebben de tekst op de ramen geplakt: “Lieve kinderen, we missen jullie. Blijf gezond”. Ondertussen zetten leerkrachten alles op alles om het onderwijs zo goed mogelijk thuis door te laten gaan. Ook in ons stadsdeel zijn er helaas kinderen die sinds deze situatie uit beeld zijn. Leraren maken zich daar veel zorgen over, maar gelukkig kunnen ook zij vanaf 11 mei weer naar school.

Buurthuizen en ontmoetingsplekken zijn dicht. Veel alleenstaanden en ouderen missen het samenkomen met anderen. Dit heeft enorm veel impact voor veel mensen die zich juist in deze tijden nog eenzamer voelen als normaal. Laten we hen niet vergeten. Gooi een kaartje in de bus bij een verzorgingstehuis of het AZC. Laten we zorgen dat niemand alleen staat. Samen komen we hier doorheen. Eigenwijks is een YouTube-kanaal gestart om toch bewoners de mogelijkheid te geven met elkaar in contact te blijven, een mooi initiatief. We zien veel mensen opstaan om hun oudere buren te helpen, om een bloemetje te bezorgen, een kaart sturen of elkaar online een hart onder de riem te steken. Dat is hartverwarmend.

Welke vragen of signalen komen er bij jullie binnen?

Bewonersoverleggen vinden inmiddels online plaats, dus signalen van daaruit vertalen we weer door naar de stadsdeelcommissie. We krijgen signalen over waar het wel en niet goed gaat met groepsvorming, winkels, parken en pleinen. Een probleem vormen bijvoorbeeld de vele voetbalkooien, al wordt het sporten in de buitenlucht voor jongeren versoepeld. Een paar weken geleden is de markt op Plein ‘40-‘45 gesloten vanwege te grote drukte. Het stadsdeel heeft hier extra maatregelen getroffen om te zorgen voor een veilige omgeving.

De markt op Plein '40-'45 is een heel belangrijke plek voor veel mensen en het is dus goed als deze open blijft, mits dat veilig kan. Laatste stand van zaken: de druk op de markt is duidelijk verminderd. Er is nu één centrale ingang en één centrale uitgang, die worden bewaakt. Er mogen nu maximaal 100 mensen de markt op. Wel maken wij ons nog zorgen om de ruimte tussen de markt en de ingangen van de winkels aan de pleinzijde. Dit is nu een nauwe doorgang met veel drukte. Verder verbaast het ons dat zonnecentra open zijn, gezien het mooie weer niet nodig en onnodig risicovol qua gezondheid. De meeste winkels nemen gelukkig ook hun verantwoordelijkheid door een goed deurbeleid toe te passen (max aantal klanten in de winkel), alleen pinnen en afzettingen in de winkel zodat iedereen gepaste afstand houdt. Afstand houden op straat is voor sommige mensen lastig, vooral bij het passeren wordt de 1,5 meter vaak niet gered.

Op straat zien we helaas nog steeds soms groepjes jongeren die denken dat het coronavirus hen zal overslaan. Ze staan of zitten met te veel mensen bij elkaar en houden te weinig afstand. We zijn enorm geschrokken van het geweld tegen BOA’s op de Pieter Calandlaan. We hopen dat het met deze BOA’s naar omstandigheden goed gaat.

Welke initiatieven zien jullie ontstaan in jullie stadsdeel?

Nieuw-West kent veel veerkracht. Zorg- en welzijnsinstellingen staan op en nemen hun verantwoordelijkheid. Ook zijn er veel initiatieven om elkaar in ieder geval digitaal te ontmoeten. Van een digitale vrijmibo, tot de koffieochtenden van Plein '40-'45, tot de digitale Geluksdisco, met online optredens van lokale talenten uit Nieuw-West en onze geweldige DJ VinzzZ. Hotel Buiten organiseerde de eerste online pubquiz in Nieuw-West. Debatcentrum New Metropolis verzorgt op dit moment zelf een online programma. Ook in Nieuw-West is een heuse berenjacht gestart. Heel veel bewoners hebben beren voor hun ramen hangen en kinderen kunnen deze spotten. Er zijn in Nieuw-West veel creatieve ondernemers die onze steun goed kunnen gebruiken. Restaurants die een bezorgservice starten, lokale quarantaine-pakketten die door ondernemers worden bezorgd. Mooi om te zien dat we proberen om elkaar op deze manier te steunen en door deze moeilijke tijd heen helpen. #supportyourlocal  Hoe zien jullie de nabije toekomst?

De komende tijd blijven we waakzaam, omdat mensen de neiging krijgen soepeler met de maatregelen om te gaan nu de druk op de zorg aan het dalen is. Het gaat veel doorzettingsvermogen, creativiteit en geduld vragen om de regels te volgen die nodig zijn om verspreiding van het virus tegen te gaan. We hopen ook dat de activiteiten op 4 en 5 mei toch online in aangepaste vorm op veilige afstand kunnen plaatsvinden.

Tijdens de coronacrisis houdt Rutger Groot Wassink een stadsblog bij over wat hem nu vooral bezighoudt als wethouder Sociale Zaken. Deel 2: een wandeling door de buurt.

Soms loop ik een blokje om door mijn eigen Staatsliedenbuurt. Het blijft gek: de lege straten, de lege cafés, de lege school van mijn kinderen. Ik weet dat veel buurtgenoten zich aanpassen aan de situatie waar ze kunnen: zo veel mogelijk binnen blijven, hun kinderen thuis les geven, en er voor mensen in de wijk proberen te zijn. En intussen hoor ik ook de verhalen van al die mensen in vitale beroepen die nog steeds dag en nacht aan het werk zijn.

Vangnet in de buurt

Maar ook in mijn eigen buurt bieden mensen zorg aan anderen. Zoals in de Nassaukerk. Daar biedt de inloopvoorziening Kerk en Buurt een beker koffie, een broodje, en een praatje aan dak- en thuisloze mensen. Ik liep er laatst ‘s ochtends even langs voor ook zo’n kop koffie met Dick Jansen, voorzitter van Stichting Kerk & Buurt Westerpark. Samen met een groep vrijwilligers zorgt hij er elke dag voor dat vanaf half acht de deuren van de kerk open zijn voor de inloop. Met rood-witte linten en looproutes worden de veiligheidsvoorschriften en afstandsregels gehandhaafd. Juist nu is het belangrijk dat er een veilige, vaste plek is, vertelde Dick, waar mensen even kunnen bijkomen. En ook voor mensen die thuis niemand hebben. Die normaal misschien een rondje maken door de supermarkt voor een kletspraatje. We hebben met elkaar uitgewisseld wat er nodig is om dat vangnet dat de Nassaukerk biedt, nog beter te maken. Ook als deze crisis nog lang duurt, of als meer mensen een opvangplek zoeken. Maar ik ben eigenlijk gewoon heel blij en heel trots dat er in mijn buurtje dit soort initiatieven zijn.

Gesprek met het Rijk

Intussen ben ik samen met de burgemeester en mijn mede-wethouders bezig om de harde klappen van deze crisis op te vangen. Op het gebied van onderwijs, kunst en cultuur, onze economie, en zorg voor onze meest kwetsbaren. Hierin zijn onze ambtenaren onmisbaar, die soms op afstand en soms op locatie zorgen dat Amsterdam doorgaat. Dat het vuilnis nog wordt opgehaald. Dat al die mensen die met vragen bij het stadsloket komen, te woord worden gestaan.

Er wordt ook keihard gewerkt om de voorschotten van de bijstandsuitkering voor al die ZZP’ers uit te keren, die door deze crisis in de problemen zijn gekomen. Gelukkig komt daar een extra pakket van het Rijk bij, zodat de regeling ook zal gelden voor flexwerkers. Ik maak mij nog steeds grote zorgen om al die mensen die in onzekere posities zitten. Een regeling voor drie maanden is een goed begin, maar ook daarna zullen Amsterdammers hun vaste lasten moeten betalen. Ik ben daarover in gesprek met het Rijk.

Schaduwkant van platformeconomie

De afgelopen jaren hebben we ons ingezet voor eerlijke banen, voor inkomenszekerheid, vaak tegen de klippen van de platformeconomie en het grootkapitaal op. Deze crisis laat nu pijnlijk de schaduwkant van zo’n soort economie zien. Niet alleen mensen in onze straten en buurten hebben een vangnet nodig, maar onze stad als geheel.

En daarom wil ik ook voorzichtig vooruitkijken. Naar een gezonde stad, die duurzamer en socialer is. Met schone lucht, zekerheid van inkomen, waar niet het geld van de grote bedrijven machtig is, maar waar Amsterdammers zelf het voor het zeggen hebben. Dat Amsterdam wil ik samen met jullie bouwen.

Videoschermen wennen niet

Ik kan niet zeggen dat ik eraan gewend raak dat ik mensen vooral via videoschermen spreek. Zeker niet als ik net mijn rondje door de lege buurt heb gemaakt. Het blijft gek, afstandelijk. Over een tijd zullen we elkaar weer op straat ontmoeten. Fietsen onze kinderen weer naar school. Begroeten we elkaar in de moskee, kerk of het café om de hoek. Ik kijk uit naar die tijd.

Amsterdammers, houd afstand, houd moed en houd vol.

Rutger

Donderdag 9 april kwam de Raadscommissie Zorg, Jeugdzorg en Sport (ZJS) digitaal bij elkaar. Raadslid Jenneke van Pijpen (portefeuille zorg) is op dit moment continu in contact met mensen in de zorg. Ook ervaart zij zelf als mantelzorger van dichtbij wat de coronacrisis teweegbrengt in de levens van mensen die verzorging nodig hebben, en hun naasten. Hieronder lees je haar inbreng in deze commissie.

 

Allereerst veel complimenten voor de ambtenaren en alle mensen uit de zorg en welzijn sector voor de ongelooflijke prestatie die ze nu leveren.

Ik wil nu de focus leggen op het leed dat zich achter voordeuren afspeelt. Juist dat leed wat niet altijd zichtbaar is. Wat niet op televisie of in grafieken terecht komt.

Huiselijk geweld

Het is goed dat de keten van Veilig Thuis en de omringende professionals nog steeds werkt. Maar dat er geen stijging is van het aantal meldingen, is nog niet meteen geruststellend. Juist doordat mensen meer thuis zijn is de mogelijkheid voor zelfmelding minder en verborgenheid groter. Ook de VN heeft een oproep voor extra alertheid gedaan. Wellicht is het mogelijk om een campagne en/of fysieke meldpunten, bijvoorbeeld in winkels, te realiseren zodat zoveel mogelijk drempels om te melden worden weggenomen.

Mantelzorgers

We zien de inzet van de gemeente en ondersteuningsorganisaties. Het is fijn dat er informatie beschikbaar is, zoals op de website van mantelzorg expertisecentrum Markant.

Of het genoeg is? Tja, dat is natuurlijk precies het punt; wat er achter die voordeur gebeurt weten we niet altijd. De mogelijk lange duur van deze maatregelen maakt dat extra lastig. Dus: hoe kunnen we zo snel mogelijk weer achter die voordeur komen met vrijwilligers? Graag horen we of er scenario’s worden ontwikkeld om dat mogelijk te maken?

Thuiszorg

Het is goed dat de gemeente in contact is met de organisaties die huishoudelijke zorg verlenen, en dat die gewezen zijn op de voorschriften van het RIVM. Het zal vaak goed gaan, maar we horen ook signalen dat dat niet goed gaat door het gebrek aan beschermingsmiddelen én onvoldoende ondersteuning van medewerkers. Omdat het hier om een groep medewerkers gaat die in hun arbeidsrelatie zo is gemarginaliseerd, willen wij de gemeente vragen niet alleen te informeren maar ook te checken bij die organisaties of dat ook gebeurt. Deze vorm van zorg wordt immers door de gemeente gefinancierd en de gemeente heeft hierin dus een specifieke verantwoordelijkheid.

Eenzaamheid

Door de coronamaatregelen zit een hele groep ouderen en kwetsbaren opgesloten achter hun voordeur. Eenzaamheid neemt toe. Het gemis aan dierbaren en menselijk contact. We zien her en der bij ondernemers en bij zorginstellingen initiatieven voor huisjes of containers met plexiglas ertussen waardoor mensen elkaar wel kunnen ontmoeten. Sommige van die huisjes zijn ook relatief makkelijk verplaatsbaar. Als GroenLinks-fractie zouden we graag deze bezoekhuisjes voor veel mensen in de stad toegankelijk maken; bij verpleeghuizen maar ook voor mensen die zelfstandig wonen die thuis geen bezoek kunnen ontvangen. Wellicht is het mogelijk om dergelijke bezoekhuisjes voor Amsterdammers te realiseren, eventueel roulerend door en langs stadsdelen?

 

De komende tijd zal ons raadslid Jenneke van Pijpen zich blijven inzetten om de signalen die zij doorkrijgt kenbaar te maken aan de wethouder en het college. Om samen zo goed mogelijk door deze crisis heen te komen is deze signalering en het handelen daarop ontzettend belangrijk. Signalen waarvan je hart soms simpelweg breekt. Als je verhalen kent of signalen wil doorgeven, kun je Jenneke mailen op j.van.pijpen@amsterdam.nl

Hoe ziet het leven er op dit moment uit voor Amsterdammers? Wat is anders, wat gaat door? Waar maak je je zorgen over? We vroegen het aan Esther Lagendijk, stadsdeelbestuurder in Amsterdam-Noord.

Voor iedereen ziet het leven in de stad er van de ene op de andere dag anders uit. Nu het ineens niet meer kan, besef je hoe waardevol het is dat je even bij iemand langs kunt gaan, bijeenkomsten hebt waar je samen bijpraat. Om toch een beetje op de hoogte te blijven van elkaar, nodigen we de komende tijd mensen van GroenLinks Amsterdam uit om te vertellen waar zij op dit moment mee bezig zijn.

 

Hoe gaat het met je?

Het gaat goed met mij en met mijn gezin, maar ik vind het moeilijk dat ik mijn ouders van in de tachtig niet meer kan bezoeken. Ik werk vanuit huis en probeer tussendoor mijn twee pubers aan het schoolwerk te houden, waarbij ik me realiseer dat ik dit vanuit een luxepositie kan doen. Ik kan ze helpen met de lesstof, alhoewel ik me soms echt helemaal opnieuw erin moet verdiepen, want veel is weggezakt. En gelukkig kunnen beide zoons rustig werken vanuit hun eigen kamers met een eigen computer.

Wat zie je om je heen?

Bij veel kinderen en jongeren hier in Noord is de situatie helaas anders dan bij ons thuis. Bijvoorbeeld, bijna dertig procent van de bewoners van Noord is laaggeletterd en dan is het echt wel moeilijker om je kind te begeleiden bij het thuisonderwijs. Ook zijn er vaak geen computers, laptops en iPads beschikbaar, of deze moeten gedeeld worden met meerdere broertjes en zusjes.  Gelukkig heeft de gemeente budget vrijgemaakt voor de aanschaf van digitale middelen om het thuisonderwijs voor iedereen mogelijk te maken.

Welke signalen krijgen jullie verder van bewoners?

Ik ben blij dat er steeds meer informatie beschikbaar komt voor mensen die geen Nederlands spreken, en pictogrammen voor minder taalvaardigen. Ook gaan er nu informatiebussen de wijken in. Dat is heel belangrijk, want de eerste dagen van de crisis spraken de sociale partijen binnen het stadsdeel nog te veel mensen die nog nooit van corona gehoord hadden. Ik krijg nu langzamerhand signalen dat iedereen het begrepen heeft en dat de ernst van de situatie nu echt bij iedereen is doorgedrongen, maar het is belangrijk om te blijven informeren, zeker nu de maatregelen aangescherpt zijn.

Waar maak je je op dit moment zorgen over?

Ik krijg nog steeds signalen dat jongeren het nog niet helemaal serieus nemen. Zelfs de pubers bij mij thuis vinden het eigenlijk overdreven gedoe en op straat zie ik nog te veel jongeren in kluitjes hangen, maar ik heb wel het idee dat het iets minder aan het worden is. Ook maak ik me zorgen over signalen over een toename van huiselijk geweld. Het is belangrijk als gemeente om daar, samen met Veilig Thuis en de sociale organisaties, bovenop te zitten. Het is natuurlijk ook niet niks om weken op elkaars lip te zitten, zeker als je een klein huis hebt.

Hoe is de sfeer op straat?

Het virus zorgt naast voor angst en eenzaamheid ook voor mooie dingen; meer medemenselijkheid en solidariteit. Mensen komen op voor elkaar en helpen elkaar door in deze bange tijd bijvoorbeeld voor anderen boodschappen te doen en honden uit te laten. Ik heb het idee dat mensen elkaar op straat meer groeten, natuurlijk op gepaste afstand.

Hoe zie jij de komende tijd voor je?

Misschien komen we ook tot bezinning en is er helaas een pandemie nodig om onze soms wat dolgedraaide wereld tot rust te laten komen. Ik hoop dat we straks de waardering voor de vitale beroepen in onze maatschappij vast kunnen houden en dat we ons, door het tijdelijk ontberen ervan, realiseren dat kunst en cultuur zo’n mooie verdiepende en urgente rol kan spelen in ons persoonlijke maar ook het openbare leven. Eerst moeten we hier doorheen en de kwetsbaren beschermen door ons echt aan de opgelegde regels te houden, maar laten we hopen op een mooiere wereld, voor straks. En voor nu: hou afstand!