Poliflw

Een ongekende en langdurige klap voor samenleving en economie, die ligt helaas in het verschiet. De afgelopen weken waren rijk en gemeenten vooral in de weer met het managen van de acute crisis. Hoe houden we de gezondheidszorg overeind, hoe gaan we de verspreiding van het virus tegen, hoe steunen we direct in broodnood rakende inwoners en ondernemers? Daarop gaven we in Den Haag en ’s-Hertogenbosch zo goed mogelijk antwoord.

De vraag die echter onbeantwoord op tafel ligt is die van de middellange tot lange termijn. Want nu zeker is dat ook de komende maanden de wereld niet zal zijn zoals we die kenden weten we ook dat de maatschappelijke effecten ongekend groot zullen zijn. In de horeca, de detailhandel, de bouw, de evenementenbranche, de culturele sector – het zal er nog lange tijd stil of veel rustiger zijn. En dat leidt per definitie tot verdampende omzetten en daarmee tot verdampende banen.

Als fractie hebben we in ‘s-Hertogenbosch de blik op de troebele horizon ná deze eerste maanden gericht.

Voor de acute crisis vertrouwen we op de bestuurders die aan het roer staan om de noodzakelijke maatregelen te nemen. En als we vinden dat men de plank mis slaat – zoals bij de veel te trage uitvoering van bijstand voor ZZP’ers (LINK), de aangekondigde huurverhoging (LINK) of het wegvallen van tafeltje dekje voor ouderen in wijken (LINK)- sturen we uiteraard bij.

Voor de langere termijn pakken we zelf het roer beet. Want het grootste risico dat we als samenleving lopen is dat we nu als overheid acuut geld in de economie pompen door bedrijven in nood te steunen (terecht) maar dat we straks met lege handen staan. Want wat is straks ons antwoord op duizenden inwoners in broodnood, op culturele instellingen aan de financiële rand van de afgrond, op zorginstellingen die kampen met een toename van jongeren en psychiatrisch patiënten in de problemen, op sportclubs die het financieel niet meer redden?

Om die reden namen we als PvdA Den Bosch samen met de VVD het initiatief om het College te verzoeken scenario’s in kaart te brengen (LINK). Welke impact verwachten we voor inwoners, ondernemers en maatschappelijke en culturele instellingen? Welk steunpakket kunnen wij hun bieden en hoe kunnen we dat financieren? Ook ontvingen we namens burgemeester Mikkers een spoorboekje met een eerste aanzet hoe we tot zo’n steunpakket kunnen komen. Dat debat zullen de fractievoorzitters begin mei in een extra vergadering met elkaar voeren.

Voor ons staat voorop dat we kwetsbare inwoners en de publieke ruggengraat in onze gemeente zo sterk mogelijk door deze crisis willen loodsen. Dat betekent dat we bijzonder kritisch zullen zijn ten aanzien van nieuwe ambities zoals Kruithuis (LINK) of Groot Tuighuis (LINK) die een extra beslag leggen op de begroting. Dat betekent ook dat we niet meedoen aan onverantwoord paniekvoetbal over de rug van de culturele sector (LINK). In tijden van crisis helpt het als we eerst in kaart brengen hoe groot het probleem is, voorts bedenken wat ons antwoord daarop moet zijn én hoe we dat financieren. Met een scherp oog op de (financiële) mogelijkheden maar bovenal met een warm hart voor de Bossche samenleving.

Het helpt als jullie ons blijven voeden met waar we de grootste kwetsbaarheden als PvdA’ers zien.

Blijf gezond!

Pieter Paul Slikker

Fouad Kabbouti

Jolanda van Gool

Desirée Coense

Gert-Jan van Rooij

Het bericht ’s-Hertogenbosch na de acute coronacrisis een steunpakket voor inwoners, ondernemers en instellingen verscheen eerst op PvdA Den Bosch.

Vrienden,

Welkom in ‘s-Hertogenbosch. Welkom in de Willem II fabriek.

Honderd jaar geleden was dit de grootste sigarenfabriek van Nederland. Toen dit pand in 1897 het daglicht zag was het ’t neusje van de zalm. De vanwege de vestingstatus relatief beperkte Bossche industrie in de binnenstad was koud, donker en onveilig. Dit arbeiderspaleis buiten de binnenstad werd destijds neergezet als een ‘chateau d’industrie’: het had verwarming, ventilatie en de werknemers werkten hier overgoten door het daglicht.

Wie honderd jaar geleden hier als arbeider binnenkwam betrad het gebouw aan de zijkant, via een trapgebouw dat toegang gaf tot de werkruimtes. En boven dat trapgebouw prijkt tot op de dag van vandaag de tekst ‘eenieder is steeds onderworpen aan visitatie’. Een handeling die tegenwoordig bij ons terecht de wenkbrauwen doet fronzen, maar die ook laat zien dat de Bossche arbeiders niet alleen prijs stelden op een goede werkplek maar ook om goede rookwaar. Beiden waren hier voorhanden.

En er was ongetwijfeld nog een reden dat de Bossche arbeiders graag hier werkten. Dat had te maken met de fabriek aan de overkant. Want daar werden destijds Frou-frou’s en café-noirs gefabriceerd door de beroemde ‘meisjes van Verkade.’ Na de huishoudschool dé plek waar jongedames uit Den Bosch te werk gingen.

Vrienden, 75 jaar geleden zal er overigens nog een andere reden zijn geweest dat de arbeiders hier met regelmaat gespannen naar de overkant hebben getuurd. Want het bij de bevrijding van Brabant zes dagen lang hevig bevochten ’s-Hertogenbosch lag in de winter van ’44-’45 in de frontlinie. Vier kilometer achter de Verkadefabriek, bij Hedel aan de overkant van de Maas, stond de Duitse artillerie. En die beschoot met regelmaat deze oude garnizoensstad.

Berucht is het bezoek van Koningin Wilhelmina. Een week nadat ze weer voet op vaderlandse bodem had gezet bezocht ze ’s-Hertogenbosch en werd door duizenden onthaald op de markt. Het werd een feestdag met een wrange nasmaak, want slechts een halfuur na haar vertrok beschoot de Duitse artillerie het stationsgebied en de binnenstad met zeven doden en tientallen gewonden als gevolg. De bevrijding begon hier met een stad in puin, bevolkt door een leger van maar liefst 9.000 daklozen.

Het was destijds de overheid die ingreep. Alleen al in het jaar 1945 bouwde de overheid in onze stad ruim 500 noodwoningen. Want het was in die periode – de naoorlogse consensus- dat er een verstandige balans tussen markt en overheid gevonden werd. Met een overheid als marktmeester en verantwoordelijke voor publieke noden zoals betaalbare woningen voor de tienduizend woningzoekenden in onze stad.

De tijden vandaag de dag zijn uiteraard onvergelijkbaar met die van toen. Maar ook vandaag nopen maatschappelijke ontwikkelingen tot een stevige publieke zaak.

Want nog nooit waren de individuele inkomens van enkelen zo stevig – terwijl een groeiende groep inwoners steeds hardnekkiger in armoede leeft –waaronder meer dan 3000 kinderen hier in Den Bosch;

Nog nooit was de waarde van onze woningen zo hoog – terwijl er gelijktijdig zoveel mensen zich geen huis kunnen veroorloven- deze stad telt geregistreerd 10.000 acuut woningzoekenden;

En nog nooit waren we in Brabant gezamenlijk zo welvarend – terwijl we gelijktijdig zo ongeveer de beroerdste lucht van Nederland inademen en de zorg voor kwetsbare jeugd onder de maat blijft.

Voor de Partij van de Arbeid in ’s-Hertogenbosch betekent dat dat we in 2020 het stadsbestuur wederom stevig zullen aansporen om een adequaat antwoord te geven op de uitdaging waar inwoners terecht naar hun overheid kijken.

Waar mogelijk zullen we daar samen in optrekken. Bijvoorbeeld als het om de zorg gaat. Vanmiddag spraken we hier over het belang om zorgcowboys uit de markt te drukken. Terwijl inwoners geconfronteerd worden met soms veel te lange wachtlijsten en werknemers met veel te hoge werkdruk en te lage salarissen, steken een klein aantal malafide zorgondernemers miljoenenwinsten in hun zak.

Tegen zorgcowboys als Labyrint-zorg hier in ’s-Hertogenbosch zou ik willen zeggen: ‘maak uw borst maar nat. Want samen met de Bossche VVD zullen wij als Partij van de Arbeid dit voorjaar met voorstellen aan het stadsbestuur komen om inkoop, toezicht én handhaving beter te regelen. Want uw handelswijze is wat ons betreft geen vierjarig contract waard maar een vierjarige veroordeling.’

We zullen samenwerken waar dat kan, maar ook wederom stevig oppositie voeren waar dat nodig is. Want 2020 staat in ’s-Hertogenbosch ook in het teken van miljoenenbezuinigingen die ingevuld moeten worden. U heeft het ongenoegen van onze fractie daar al op kunnen vernemen: wij vinden het werkelijk onbestaanbaar dat een open politiek debat over hoe we een tegenvaller van vele miljoenen wegwerken bij voorbaat geconfronteerd wordt met één veto. Er mag niet getornd worden aan de lasten voor huizenbezitters en ondernemers.

Terwijl ‘s-Hertogenbosch honderden euro’s lagere woonlasten kent dan andere steden en zelfs liberale Walhalla’s als Blaricum, Wassenaar en Naarden-Bussum anderhalf keer méér vragen dan hier, wordt de hobbyhorse van de VVD uitgezonderd. Alles staat ter discussie: behalve drie tot vijf dubbeltjes per maand vragen van mensen die zich een koophuis kunnen veroorloven om bezuinigingen op armoedebeleid of zorg te voorkomen of te verzachten.

Dan vragen wij ons af: waar was het CDA aan de collegetafel om net zo hard te vechten voor het armoedebeleid? Waar was D66 om het zwaard van Damocles dat boven de Bossche culturele instellingen hangt teniet te doen? Waar was GroenLinks om ons welzijnswerk en onze wijkinitiatieven te verdedigen? En waar was Rosmalens Belang om net zo hard te gaan staan voor de tienduizend acuut woningzoekenden in onze stad als de VVD dat deed voor de rijkere huizenbezitters?

Vrienden, politiek is strijd voor mensen en idealen die dat verdienen. Dat zullen wij doen hier in ‘s-Hertogenbosch. En ik weet dat u dat zult doen in alle andere hoeken van deze prachtige provincie. Ik wens u namens de Bossche sociaaldemocraten daarbij alle goeds en geluk toe!

Het bericht Nieuwjaarsspeech: ‘Politiek is strijd voor mensen en idealen die dat verdienen’ verscheen eerst op PvdA Den Bosch.

#raaddb

Pieter Paul Slikker - PvdA 073

Wie een eerbetoon afdoet als snoepreis heeft weinig historisch besef Vandaag vertrok de Bossche gemeenteraad per bus naar Wales. Een vierdaagse snoepreis volgens de fractie van de SP die als een van de weinigen weigerde deel te nemen. Een waardevol eerbetoon aan de vrijheid en onze bevrijders als je het mij vraagt. Bij de bevrijding van Den Bosch sneuvelden 146 soldaten van de Welsh Division. Jongens van overzee stierven in een land dat niet het hunne was, voor het herwinnen van vrijheid die henzelf -ware het nipt- niet afgenomen was. Ook kwamen tijdens de oorlog en bij de bevrijding van Den Bosch honderden inwoners om het leven. Sommigen, zoals Ivar, het jongste Bossche oorlogsslachtoffer die slechts een paar maanden oud was, bliezen hun laatste adem uit in de Nazi-concentratiekampen. Anderen stierven omdat ze actief deelnamen aan de gevechtshandelingen of omdat ze simpelweg op het verkeerde moment op de verkeerde plek waren. Granaatvuur van over de Maas vroeg tot in het voorjaar van 1945 -Den Bosch was al enkele maanden bevrijd- nog tientallen levens. De Welsh Division was toen al verder getrokken. Na de opmars door Frankrijk, deelname aan het ardennenoffensief, Market Garden en de bevrijding van 's-Hertogenbosch trokken de bevrijders van onze stad naar het front in Duitsland om een doorbraak over de Rijn te forceren. Van de 17.000 militairen die in augustus 1944 onder de wapenen waren zouden er velen niet naar huis terugkeren. In 2019, tijdens de 75e jarige bevrijding van 's-Hertogenbosch, vieren we dus niet alleen dat we mogen leven in vrijheid, we herdenken ook de onbaatzuchtige bijdrage die de soldaten van overzee leverden. We eren hen die vochten voor onze vrijheid en we herdenken hen die daarbij sneuvelden op grond waar ze nog nooit eerder een voet hadden gezet. De viering en herdenking dit najaar is er een ván en vóór al onze inwoners. Belangrijk, omdat het enorme offer dat is gebracht noopt tot stilstaan bij de prijs van vrede: dat we zuinig zijn op onze herwonnen vrijheid en gelijkheid, dat we ondanks onze onderlinge verschillen blijven streven naar broederschap. Dat de eens per vier jaar georganiseerde uitstap voor de Bossche gemeenteraad ons nu naar Wales voert (de pers reist voor verslag met ons mee) staat ook in dat teken. Vorig jaar, bij de 74e herdenking van de bevrijding van onze stad, was het voor het eerst dat er geen enkele bevrijder meer aanwezig was. De leeftijd te hoog, de gezondheid te broos - de geest wil maar het lichaam niet meer. Enkelen hopen er dit jaar nog eenmaal bij te kunnen zijn, sommigen zal dat niet lukken. Hen bezoeken we, hen bedanken we, hen eren we. En ja, naast een eerbetoon is deze vierdaagse reis per bus ook bedoeld voor teambuilding. Ook dat is noodzakelijk. Een van de meest gehoorde zorgen over de ontwikkeling van onze samenleving is dat het steeds lastiger blijkt om gedeelde grond te vinden. Dat ook in de politiek het etaleren van verschillen belangrijker lijkt dan het vinden van gezamenlijke oplossingen voor gedeelde noden en wensen. Eens per vier jaar leren de Bossche raadsleden elkaar daarom kennen buiten de politieke arena. Want gelukkig delen we in de Bossche politiek breed het besef dat we het met elkaar moeten doen. Dat we verder komen als we niet de politieke verschillen centraal stellen maar de uitdagingen van onze gemeente en haar inwoners. Daarom zitten in de bus naar Wales politici van bijna alle partijen. Naast deze PvdA'er zit een 50-plusser, en om ons heen zitten politici van CDA, Bossche Groenen, VVD, Lokaal Gestemd (eerder bekend onder de naam Bossche Volkspartij), D66, Rosmalens Belang, Gewoon Ge-Dreven, en GroenLinks. Dat de SP-fractie zowel het eerbetoon als de teambuilding aan zich voorbij laat gaan is een keuze. Een keuze die mijn fractie op grond van bovenstaande anders maakt en die ik persoonlijk jammer vind omdat ik een ervaring als deze ook met de collega's van de SP zou willen delen. Dat de SP-fractie op de ochtend van vertrek lunch-pakketten uitdeelde aan de partijen die wel meegaan was sympathiek. Maar dat ze inmiddels via social media en pers een vals beeld probeert te schetsen over de aard van deze reis betreur ik. Dat doet weinig recht aan de afwegingen van hun collega's en getuigt daarnaast van weinig historisch besef.

Den Bosch dreigt voor een dubbeltje op de derde rang te komen zitten, betogen PvdA-fractievoorzitter Pieter Paul Slikker en cultuurwoordvoerder Jolanda van Gool. Ze missen het lef en de ambitie bij de collegepartijen om ’s-Hertogenbosch verder te ontwikkelen in de ambitie om Cultuurstad van het Zuiden te worden. Den Bosch mist zo de boot waarop Tilburg en Eindhoven al lang vertrokken zijn.

Cultuurstad van Het Zuiden. Het is een van de speerpunten van het stadsbestuur om ‘s-Hertogenbosch mee in de spotlight te zetten. Een prachtige maar ook noodzakelijke ambitie, want na het Jeroen Boschjaar is een nieuwe koers om ’s-Hertogenbosch aantrekkelijk te houden voor inwoners, bezoekers en bedrijven dringend gewenst. Ontwikkeling en vernieuwing verdienen een impuls in onze stad die zich terecht op meer wil laten voorstaan dan enkel op een rijk historisch verleden.

De ambitie om Cultuurstad van het Zuiden te worden is een ambitie die breed gedragen werd. Zo koesterden de links-progressieve partijen een gezamenlijke wens. De Kop van ’t Zand, de goudkust bij de Tramkade, moest omgevormd worden tot bruisend cultuurkwartier met meer ruimte voor urban, street-art en jongerencultuur. De lijsttrekkers van D66, GroenLinks, PvdA, SP en de Bossche Groenen ondertekenden vorig jaar gezamenlijk een manifest met de Bossche Urban en jongerenscene. Ook bij de VVD en het CDA was enthousiasme te bespeuren over de kansen die de Bossche spoorzone met zich meebracht voor nieuwe cultuur én cultureel ondernemerschap. Geef ondernemende cultuurmakers de ruimte, zo sprak de Bossche politiek in koor.

Helaas lijkt de spruitjeslucht en de kruideniersmentaliteit alweer teruggekeerd. Zonder ook maar een minuut discussie gevoerd te hebben worden de plannen van het Theater aan de Parade en de Verkadefabriek om tot een nieuwe eventhal, een tijdelijk theater en een hot-spot voor vernieuwende cultuur te komen van de hand gewezen. Een plan met ambitie en lef wordt in vijf quotes van de fractievoorzitters van de collegepartijen VVD, D66, CDA, GroenLinks en Rosmalens Belang gereduceerd tot een kostenvraagstuk. Er moet onder de streep een nul uitkomen of een in ieder geval een getal dat daar héél dichtbij ligt. Cultuurstad van het Zuiden prima, maar we willen graag wel voor een dubbeltje op de eerste rang.

Met die houding komt ’s-Hertogenbosch voor een dubbeltje op de derde rang te zitten. Terwijl Tilburg furore maakt met de LocHal en een nieuw centrum schept in de spoorzone, terwijl Eindhoven makers, designers en cultuur aaneensmeed dreigt onze stad de boot te missen. Nadat in het zuidelijke deel van de oude spoorzone het Paleiskwartier is verrezen lijkt de daadkracht verdwenen en de ambitie opgedroogd. De Bossche politiek dreigt verlamming te creëren waar juist beweging gewenst is.

De kansen zijn er. We mogen ons gelukkig prijzen met ondernemers als Libema die in de Brabanthallen een nieuwe event- en concertzaal voor 6000 bezoekers willen realiseren. We horen de vlag uit te hangen voor de culturele ondernemingszin van een samenwerkend Theater aan de Parade en de Verkadefabriek. Een kleinschalige podium voor nieuwe cultuur met 600 stoelen op de Tramkade is een prachtige aanvulling en een unieke kans.

Natuurlijk zijn er vragen te stellen en kaders te scheppen zoals altijd in de politiek. Maar een stad die durft te dromen hoort niet in haar ambities gesmoord te worden door politici met een kortzichtige calculator. ‘De kost gaat voor de baat uit’ luidt niet voor niets een oude Hollandse wijsheid.

Het bericht Politieke spruitjeslucht stijgt op om de Kaaihal verscheen eerst op PvdA Den Bosch.