Poliflw

Utrecht staat voor enorme opgave om te verduurzamen. En als we het daarover hebben dan gaat het vaak over nieuwbouw, over renovaties en soms over herbouw. Voor nieuwbouw stellen we al hoge eisen, maar hoe pakken we het aan als er renovatie of transformatie nodig is? Ik wil weten hoe de inzet van de gemeente werkt in de praktijk bij verschillende soorten gebouwen. Daarom ben ik gaan kijken bij twee voorbeelden op het gebied van sport. Het eerste voorbeeld is het door de gemeente Utrecht gebouwde kleedgebouw de Nieuwe Lunet op sportpark Lunetten. Het tweede voorbeeld is het door hen zelf gerenoveerde en verduurzaamde gebouw de Driewerf, waar de drie Utrechtse roeiverenigingen Triton, Orca en Viking hun thuis hebben. 

Lerend bouwen 

Circulair bouwen, het staat nog in de kinderschoenen. Daarom ben ik blij met dit pilotproject van de gemeente. De Nieuwe Lunet is een pioniersproject geworden met een prachtig resultaat. De ambtenaren die ik sprak hebben dit project met veel enthousiasme en energie begeleid, maar vooral ook met creativiteit. Veel lessen moesten tijdens het bouwen geleerd worden: waar haal ik mijn materiaal vandaan? Hoe lossen we het op als het zogenoemde oogstgebouw later gesloopt wordt en de materialen er nu niet zijn? Hoe kom ik aan deuren van vereiste grootte, terwijl de beschikbare oude deuren te klein zijn? En hoe kunnen de collega’s van toezicht en handhaving de veiligheid van de circulaire materialen controleren, terwijl er nog weinig ervaring mee is? Antwoorden vinden op die vragen stond continu centraal in het project.  

De gemeente heeft met dit project niet alleen haar eigen kennis vergroot, maar ook die van de markt. De gemeente heeft deze aanbesteding ingericht om te laten concurreren op circulariteit in plaats van op prijs, zo is het binnen budget gebleven terwijl wel de hoogst haalbare duurzaamheid bereikte. De bouwers bepaalden zo mee hoe dit ontwikkeld moest worden en zo haalden we de beste kennis uit de markt. Dit project bleek een begin dat grote lessen geeft en innovatie heeft aangejaagd binnen de eigen organisatie en bij de aannemer. 

Pluk het laaghangend fruit 

Naast de gemeente, doen inwoners in de stad veel zelf. Zo hebben de Utrechtse roeiverenigingen hun handen ineen geslagen en een aantal jaar geleden bij de renovatie van hun gebouw ook grondig verduurzaamd. De drie verenigingen hebben gekozen voor investeringen die zichzelf terugverdienen over tijd. Vooral door hun energievraag te verminderen: door betere isolatie en zuinigere omgang met gas, elektriciteiten water. En, bovendien, door duurzame energie te gebruiken. Bij de roeivereniging Viking wordt nu bijvoorbeeld gedoucht op warm water van een zonneboiler.  

De verduurzaming gaat in stappen, waarbij de verenigingen elkaar meenemen en inspireren.  Zo helpen de (zelfbenoemde) “oude rotten” van Viking de studenten van Orca en Triton om inzicht in hun verbruik te krijgen en hoe en waar er minder verbruikt kan worden. Bijvoorbeeld: het belangrijkste instrument om het hoge gasverbruik terug te dringen bleek de introductie van thermostaten in de verschillende ruimtes. Om te ontdekken waar hun grootste energiegebruik zit zijn ze hun verbruik gaan monitoren. Dit leverde hen inzicht op in piek- en dalmomenten en daardoor de mogelijkheid om de energievraag gerichter te maken. Ze besparen sindsdien ruim één derde van hun gasverbruik en ruim 20% van hun elektriciteitsverbruik. Dat is goed voor het klimaat én voor de kas.  

Durf te investeren 

Circulair bouwen of verduurzaming vraagt investeringen én kennis, daarom kan het afschrikken. Maar deze beide voorbeelden leren ons dat er veel mogelijk is. Zo kan een overheid meer doen, om ook lucht te geven aan de markt om te leren en te innoveren. En zelf ook voor een andere insteek te kiezen dan de laagste prijs. Daarnaast, verduurzaming gaat niet in één keer, maar in stappen, ga niet direct voor het perfecte maar voor het betere en zie wat de winst is die mogelijk is. Zo werken Utrecht en Utrechters stap voor stap naar een circulaire en duurzame toekomst. 

Het opknappen van het Middeldijkerplein is in volle gang. Nu zijn de bloembakken geplaatst en die zullen wanneer ze gevuld zijn met planten en bloemen een mooie bijdrage leveren aan de opleving van dit plein.

Alleen hebben we wel vragen over de plaatsing van één van deze bakken en wel die voor het gezondheidscentrum Carnisselande is geplaatst. Bij de ligging van laatstgenoemde bloembak liggen ook parkeerplaatsen voor bezoekers van gezondheidscentrum Carnisselande. Deze zijn redelijk klein/kort.

Zijn er afmetingen waaraan een parkeerplek in Barendrecht op de openbare weg minimaal aan moet voldoen, zo ja wat is die afmeting? Is het college op de hoogte dat deze parkeerplekken kleiner/korter zijn dan de gemiddelde parkeerplek in Barendrecht? Is er bewust voor gekozen om deze plekken kleiner te maken, bijvoorbeeld omdat het om kort parkeren gaat of om het fietsen te stimuleren? Zijn er nog mogelijkheden om deze parkeerplekken te vergroten? Dit naar aanleiding van zorgen van inwoners die niet normaal hun auto daar kunnen parkeren. Kleine auto’s gaan nog wel, maar gemiddelde auto’s passen net (zie foto), maar grote auto’s of bestelbusjes kunnen de doorgang van de weg gaan blokkeren die over het Middeldijkerplein loopt.

The post Vragen over de parkeerplaatsen op het Middeldijkerplein appeared first on Barendrecht.

Het hoge besmettingsaantal is helaas weer aanleiding om de coronamaatregelen te verscherpen. Deze verscherping betekent echter wel een volgende harde klap voor de nachthoreca en de evenementenbranche. Twee sectoren die het al zo moeilijk hadden tijdens corona.

Ontzettend zuur Voordat bekend werd dat de coronamaatregelen weer verscherpt zouden worden, maakte Elene zich nog hard voor festivalorganisatoren in de stad. Omdat veel festivals in de laatste weken van de zomer zouden plaatsvinden, is het niet mogelijk om alle materialen bij één leverancier af te nemen. Om de festivalorganisatoren te ondersteunen, diende Elene donderdag een motie in die vraagt om coulant om te gaan met de tien dagen op- en afbouwtijd die normaliter gehanteerd wordt voor festivals. “Dat een dag later blijkt dat er tot 13 augustus helemaal geen festivals mogelijk zijn, is ontzettend zuur voor iedereen die uitkeek naar de summer of love” vertelt Elene, die vindt dat de overheid extra steun moet verlenen aan ondernemers die hierdoor in de financiële problemen komen.

Het bericht De summer of love die er nooit kwam verscheen eerst op Rotterdam.

Heb je een visie, expertise of gewoon interesse in een van de onderwerpen onderaan deze pagina? Meld je dan aan voor een werkgroep!

Je komt in contact met mensen die dezelfde interesses hebben als jij. Je kunt je expertise inzetten om anderen te helpen of om meer kennis op te doen over een onderwerp dat je interessant vindt. Als werkgroep kun je naar eigen inzicht interessante activiteiten organiseren voor de leden, gefaciliteerd door het bestuur. Als werkgroep kun je om advies of input gevraagd worden door de fractie. Je levert als werkgroep input voor het verkiezingsprogramma. &&&&

Vorige maand schreef ik dat de samenleving weer langzaam op gang komt. De corona-maatregelen werden versoepeld en terrasjes mochten langer open. Als leden van het bestuur van Zuid-Holland was dit aanleiding om meteen een borrelafspraak te maken. En elkaar eindelijk eens live te ontmoeten. Sommige leden van het bestuur kennen elkaar alleen maar via de webcam.

Inmiddels is het tij weer gekeerd. Op 9 juli heeft een nieuwe persconferentie plaatsgevonden. Deze persconferentie was een stuk pessimistischer. Het aantal besmettingen loopt snel en hoog op. De boodschap van de persconferentie was dan vooral ook gericht op het aanscherpen van de geldende maatregelen: “Zo gericht mogelijk om het virus te beteugelen, de kwetsbaren te beschermen en de zorg niet verder te belasten”, zo voegde Rutte toe en erkende de teleurstelling voor de getroffen sectoren. De geplande borrel van het bestuur is daarom ook uitgesteld tot na de zomer.

Voor de meesten van jullie staat de vakantie voor de deur. Een vakantie waar we met z’n allen aan toe zijn. Even er tussen uit, even geen zoomvergaderingen meer. En ook even de landelijke  formatieontwikkelingen laten voor wat ze zijn. Na de zomer pakken we het wel weer op! Door de aanscherping van de coronamaatregelen zal de vakantie niet zo uitbundig zijn als gehoopt. Toch wens ik jullie allen namens het bestuur en de fractie een mooie zomerperiode toe. Geniet van een heerlijke en welverdiende vakantie!

 

Afgelopen donderdag 8 juli vond de raadsbehandeling van Feyenoord City plaats. Na een aanloop met veel inspreekmomenten, waarbij ook supporters hun kijk op het project met de raad deelden, is het geamendeerde raadsvoorstel aangenomen. Een grote stap voor Feyenoord City! De Gemeenteraad beslist over het definitieve investeringsbesluit voor 31 december 2021, tot die tijd hebben Feyenoord en de gemeente om aan alle vooropgestelde voorwaarden te voldoen.

Het voornaamste onderwerp van debat was de toets Position Paper Feyenoord City. De position paper is in 2017 namens de raad opgesteld, waarin verschillende voorwaarden zijn omschreven waaraan voldaan moet worden voordat de gemeenteraad instemt met het definitieve investeringsbesluit Feyenoord City. In de toets, uitgevoerd door Deloitte, is nu getest of aan iedere voorwaarde is voldaan.

In het raadsdebat was er veel aandacht voor deze voorwaarden, met een nadruk op de voorwaarden waar nog niet (helemaal) aan is voldaan. Ook was er in de gemeenteraad veel aandacht voor het signaal dat supporters meer betrokken willen worden bij de bouw van het nieuwe stadion; zo moet nogmaals nagegaan worden of er binnen het nieuwe stadion plaats is voor een vorm van een supportershome.

Daarnaast was er ook veel aandacht voor gebiedsontwikkeling. Feyenoord City draait niet alleen om het nieuwe stadion, maar om de ontwikkeling van heel Zuid: met 3700 nieuwe woningen, 1500 nieuwe banen en jaarlijks 500 stagetrajecten en leerwerkmogelijkheden wordt het belang van Zuid voorop gezet. Met treinstation Stadionpark zal het vernieuwde stadsdeel goed bereikbaar worden, en de Kuip verandert met het Kuip park in een openbaar sportpark. Ook rondom het nieuwe stadion is groen belangrijk; langs de oevers van de Maas wordt een getijdenpark gerealiseerd. Zo loop je vanuit het stadion zo de natuur in.

“Dit stadion wordt niet alleen gebouwd voor 2 keer 45 minuten voetbal. Je wil eerder komen en je wil er daarna nog wat langer zijn (…) dus dat supporters zich thuis moeten voelen in het nieuwe stadion is evident. Een plek waar iedereen zich vrij voelt om met gelijkgestemden een overwinning vieren of het verlies verwerken”, aldus Wethouder Arjan van Gils.

Het bericht Wethouder Van Gils: Feyenoord City, een plek voor iedereen verscheen eerst op Rotterdam.

Voor sociaal-liberalen zullen John Stuart Mill en John Rawls ongetwijfeld behoren tot de meest inspirerende politiek filosofen. Waar Mill het liberalisme plaatste binnen de context van de negentiende eeuw, daar plaatste Rawls het liberalisme binnen de context van de twintigste eeuw tot en met het hiernumaals. Wat echter niet veel mensen weten, is dat Rawls op een voor sociaal-liberalen fundamenteel punt breekt met het liberalisme van Mill, en wel op het punt van het ideaal van persoonlijke autonomie. Iemand die dit ideaal van persoonlijke autonomie aanhangt, en dat zullen vele, zo niet alle sociaal-liberalen doen, vindt dat een goed leven bestaat uit een leven waarbij het individu zoveel mogelijk zelf invulling geeft aan zijn bestaan. Waar Mill vindt dat het ideaal van autonomie een noodzakelijk onderdeel vormt van een liberale samenleving, beschouwt Rawls het ideaal van autonomie slechts als een ‘sectarische doctrine’. Dit geschil tussen Mill en Rawls valt samen met het debat binnen de moderne politieke filosofie tussen ‘perfectionistisch liberalen’ en ‘politiek liberalen’. Zoals zal blijken zullen sociaal-liberalen veel sterker worden aangetrokken tot perfectionistische liberalen dan tot politiek liberalen. Door dit duidelijk te maken worden tegelijkertijd enkele bronnen van het sociaal-liberalisme in de politieke filosofie blootgelegd.

Het uitgangspunt voor politiek liberalen is dat onze overheid zo neutraal mogelijk moet staan tegenover morele levensbeschouwelijke visies. Iemand die vindt dat een goed leven bestaat uit het jezelf dienstbaar opstellen aan God, moet binnen een liberale samenleving deze vrijheid hebben, maar de overheid zou die visie niet moeten tegenwerken of bevorderen. In onze moderne samenlevingen zijn namelijk een veelvoud aan botsende levensbeschouwelijke visies. Aangezien politiek liberalen vinden dat onze overheid door iedereen omarmt moet kunnen worden, moeten we haar niet baseren op één van die levensbeschouwelijke visies.

Sociaal-liberalen zullen ook vinden dat onze overheid zo neutraal mogelijk moet staan tegenover iemands levensovertuiging. Rawls en andere politiek liberalen gaan echter nog een stap verder. Zij vinden namelijk dat het ideaal van autonomie zelf ook één van deze morele levensbeschouwelijke visies is waar onze overheid neutraal tegenover zou moeten staan.

Volgens aanhangers van dit ideaal moet een overheid niet slechts zoveel mogelijk mensen zelf laten bepalen hoe zij hun leven invullen, maar het getuigt ook nog eens van een expliciet goed leven als iemand zelf bepaalt hoe zij haar leven invult. Politiek liberalen vinden precies om deze reden, dat het ideaal van autonomie één van die morele levensbeschouwelijke visies is, waar onze overheid neutraal tegenover moet staan. Dit heeft politieke consequenties voor in hoeverre een overheid autonomie mag bevorderen. Het is immers een morele visie op hoe een goed leven te leiden, en daar heeft de staat verre van te blijven. De reden dat Rawls dit zegt, is dat hij wil voorkomen dat minderheidsgroepen zoals de Amish – die autonomie als ideaal afwijzen en actief tegengaan binnen hun eigen groep – worden uitgesloten van politieke deliberatie. Het ideaal van autonomie moet dus worden behandeld als elke andere levensbeschouwelijke visie. En daarmee moet onze overheid neutraal staan tegenover aanhangers van het ideaal van autonomie.

Wat vinden dan de zogenaamde perfectionistische liberalen? Een interessante politieke filosoof om naar te kijken is de Israëlische Joseph Raz.

In tegenstelling tot Rawls, streeft Raz niet naar een politiek die zo neutraal mogelijk staat ten opzichte van alle levensbeschouwelijke visies. Integendeel, volgens Raz is het de hoofdtaak van een overheid om individuen in staat te stellen een goed leven te leiden. Voor hem is het ideaal van autonomie – een levensbeschouwelijke visie – simpelweg een gegeven in onze moderne samenlevingen. Onze samenleving is volledig gericht op het maken van weloverwogen keuzes. Neem bijvoorbeeld het huwelijk. In tegenstelling tot sommige andere culturen, vindt men in liberale democratieën het huwelijk alleen van waarde als alle partijen in vrijheid voor elkaar kiezen. Dit geldt in liberale democratieën net zo goed voor haar andere sociale instituties, gebruiken en praktijken. Autonomie zit dus ingebakken in deze instituties, gebruiken en praktijken en daarmee in onze moderne samenlevingen.

Mensen hebben een belang in het leiden van een autonoom leven en hieruit volgt de verplichting voor de overheid om een omgeving te creëren waarbinnen mensen genoeg mogelijkheden hebben. Omdat het ideaal van autonomie onderdeel is van onze samenleving én omdat het de taak van de overheid is om mensen te helpen bij het leiden van een goed leven, moet de overheid het ideaal van autonomie stimuleren. Daarmee kan de overheid dus niet neutraal staan tegenover het ideaal van autonomie.

Zoals we hebben gezien willen politiek liberalen neutraal zijn tegenover alle groepen uit de samenleving, ook tegenover die groepen die autonomie niet voorstaan. Perfectionistische liberalen daarentegen, stellen dat de overheid actief autonomie moet bevorderen. Dit betekent ook dat de overheid sentimenten die de autonomie bedreigen moet tegengaan. Concreet, in het geval van emancipatie van vrouwen uit streng religieuze groeperingen, zullen politiek liberalen voorzichtig zijn in het verbeteren van de positie van deze vrouwen. Het is namelijk niet de taak van de overheid om autonomie te stimuleren. Zij dient neutraal te staan tegenover de levensbeschouwelijke visies van religieuze groeperingen. Perfectionistische liberalen vinden juist dat het expliciet de taak is van de overheid om autonomie te stimuleren. Daarom zullen zij beleid omarmen om actief de positie van deze vrouwen te verbeteren. Bijvoorbeeld door gemeentes projecten te laten steunen die ervoor zorgen dat deze vrouwen deelnemen aan het sociale verkeer. Want zo kunnen deze vrouwen zich ontplooien en daarmee meer autonoom zijn. Hiermee is de overheid allesbehalve neutraal tegenover een levensbeschouwelijke visie, omdat zij expliciet autonomie bevordert. Veruit de meeste sociaal-liberalen zullen dit steunen omdat zij het een juiste invulling van het goede leven vinden als deze vrouwen meer autonoom zijn. Daarmee omarmen zij een perfectionistisch liberalisme: ook zij vinden dat het de taak is van de overheid om autonomie te bevorderen.

Dit sluit aan bij de actieve rol die sociaal-liberalen geven aan positieve vrijheid binnen het politieke denken. Het gaat immers niet alleen om de afwezigheid van dwang, het kan ook nodig zijn om als overheid actief mensen te helpen zodat ze zelf een beter leven kunnen gaan leiden. Perfectionistisch liberalen hebben positieve vrijheid nodig om die autonomie te kunnen bevorderen. Het gaat hierbij namelijk niet alleen om de afwezigheid van zaken die autonomie bedreigen, maar juist ook om de aanwezigheid van door de overheid actief aangeboden middelen waardoor vrouwen meer autonoom kunnen zijn. Hierom zegt Raz dat positieve vrijheid van intrinsieke waarde is, omdat het een essentieel ingrediënt is en een noodzakelijke voorwaarde voor een autonoom leven. Op dit punt van positieve vrijheid en autonomie trekken sociaal-liberalen en perfectionistische liberalen samen op.

Net als perfectionistische liberalen willen sociaal-liberalen actief autonomie bevorderen. Zij vinden het namelijk goed als bijvoorbeeld vrouwen zelf beslissen over hun leven, en dat niet overlaten aan hun partners of religieuze leiders. Sociaal-liberalen nemen hiermee duidelijk stelling in het debat tussen politiek liberalen en perfectionistische liberalen en kiezen de kant van perfectionistische liberalen. Hierdoor zullen zij in perfectionistische liberalen als Mill en Raz nuttigere bronnen vinden dan in politiek liberalen als Rawls.

Culemborg, zaterdag 3 juli.

Locatie Goilberdingendijk

Rita Braam PS Gelderland:

“Vanmiddag mocht ik als provinciaal spreker te gast zijn bij de Fietsersbonden in onze regio. In totaal 4 afdelingen organiseerden een manifestatie voor een snelfietsroute tussen Utrecht en Den Bosch. Daarvoor zijn 3 provincies nodig en een paar gemeenten, waarvan Houten, Culemborg en West Betuwe er waren en de route bij Zaltbommel al rond is.

De vraag was of er een kans is dat het knelpunt van een vaste fietsbrug over de Lek en de uiterwaarden wordt opgelost.

Vanuit de provincie Gelderland kon ik inbrengen dat de regio voor haar economie erg inzet op goede verbindingen naar de omliggende hogescholen en universiteiten in Den Bosch, Utrecht, Wageningen, Nijmegen en het groenonderwijs in Houten. En dat vraagt investeringen.

Sprekers waren optimistisch, Wim Bot van de Fietsersbond hoopt op een doorbraak in 2022 of 2023. Er is een toekomstbeeld Fiets dat op tafel ligt. En de lokale bestuurders laten nu onderzoek doen. En dan…. wie weet!”

Vanuit Culemborg waren nog Dagmar Kusters en Josefien Rooks aanwezig.

The post Manifestatie voor doorgaande fietsroutes appeared first on Culemborg.

De partijen willen dat het kabinet met een sluitend plan komt om het klimaatdoel te halen. Uit een berekening van Urgenda blijkt dat nog dit jaar tot 5 megaton minder CO2 uit moeten stoten om het klimaatdoel te halen.

Daarnaast zijn er al verschillende voorstellen waar een keuze in gemaakt kan worden om de klimaatdoelen te halen. Achthonderd organisaties, gemeenten, coöperaties, hebben met elkaar een 54-puntenplan gemaakt met oplossingen. Zo kan er gedacht worden aan het handhaven van de wetgeving die bedrijven verplicht om energiebesparende maatregelen te nemen. Die wetgeving is er al sinds 1993, maar is nog een dode letter. Terwijl hierdoor ook de energiekosten van de bedrijven omlaag gaan. Deze wetgeving zou ook uitgebreid kunnen worden naar de grote industrie. Ook kan er voor worden gekozen om het waterpeil in veengebieden te verhogen of versneld intensieve veeteeltbedrijven uit te kopen. Daarmee sla je twee vliegen in een klap: ook de stikstofproblemen worden aangepakt en je zorgt ervoor dat we de klimaatdoelen van 2030 kunnen halen.

Waar wordt Nederland veiliger van? Dat is de vraag die vandaag voorligt.

In 2014 stapte ik als raadslid de politieke arena binnen als woordvoerder Veiligheid. Hier zo’n honderd meter verderop, in het Haagse stadhuis. Voor de kenners: het IJspaleis. Die zomer zag je hier in de stad de gevolgen van de oorlog die zich in Syrië en Irak afspeelde.

Op het Hobbemaplein verzamelden zich voorstanders van het IS-regime, die luid en duidelijk hun steun betuigden aan de jihadi’s die naar het Midden-Oosten trokken.

Vrouwen, ook uit deze stad, reisden hen achterna. Met een mengeling van boosheid, walging en verwondering sloeg ik het gade.

En ik was niet de enige.

Het conflict, de aanslagen en de vluchtelingenstroom die het veroorzaakte, werkten door in de politieke gemoederen en verhoudingen. De premier van Nederland zette toen de toon: Jihadisten kunnen beter creperen in de woestijn, dan hier in Nederland voor de rechter verschijnen. Daarmee was de toon gezet: You’re either with us, or you’re against us. De werkelijkheid werd gereduceerd tot identiteitspolitiek. Welkom in de wereld van de nieuwe verzuiling.

En de loopgraven zijn inmiddels overzichtelijk geworden. Wie voor het klimaat redden is, is tegen zwarte piet. Wie tegen immigratie is, is voor de Brexit. En zo gaat het in het veiligheidsdebat maar al te vaak. Er wordt een positie ingenomen en met man en macht verdedigd, voordat de vraag is gesteld: waar wordt Nederland nou echt veiliger van?

Die vraag wil ik tijdens mijn Kamerlidmaatschap wel stellen. Omdat politici meer zijn dan een spreekbuis van de onderbuik. Omdat politici de verantwoordelijkheid hebben om moeilijke keuzes te maken, ook als dat electoraal niet uitkomt. En omdat schijnveiligheid echte veiligheid nooit mag verdringen.