Poliflw

Door Webredactie op 23 december 2019 om 15:06

In deze bijdrages geven Tweede Kamerleden en bewindspersonen antwoord op de vraag: wat betekent Kerst voor jou?

Joël Voordewind: Wij vieren Kerst met veel mensen over de vloer. Op eerste Kerstdag ontvangen wij zo’n 25 mensen, deels familie, maar bijvoorbeeld ook een gevluchte mevrouw uit Iran. We proberen met Kerst te denken aan die mensen die juist dan alleen thuis zitten of kwetsbaar zijn. Kerst betekent voor mij ook dat we vieren dat de komst van Christus hoop in de wereld heeft gebracht. Hoop die voor ons misschien vanzelfsprekend is maar die voor kwetsbare, vervolgde geloofsgenoten heel ver weg kan zijn. Daarom bidden we met Kerst juist voor hen.

Eppo Bruins: Sinds wij kleine kinderen kregen vieren wij Kerst als gezin, en niet zozeer met de brede familie. Het is voor ons meer een tijd van rust en inkeer dan een groot eetfestijn. Daarom zorgen we er vaak voor dat we dan een paar dagen weg zijn in een rustige omgeving om de stilte op te zoeken. Kerstversieringen, kerstbomen of andere grote feestuitingen zul je bij ons dus niet zo snel zien. We staan bij Kerst liever stil bij de kern van het christelijke feest en dat betekent voor mij ook dat we vooruitkijken naar de definitieve komst van Christus.

Stieneke van der Graaf: Kerst is voor mij het feest van hoop en licht. Muziek speelt deze dagen bij ons een grote rol. Samen met mijn man hoop ik een mooie uitvoering van de Mariavespers van Monteverdi bij te wonen en gaan we naar de kerk tijdens de Kerstnacht en op Eerste Kerstdag. Wat het feest dit jaar voor ons heel bijzonder maakt is dat we het voor het eerst samen als gezin vieren. Het is de eerste Kerst van onze dochter Lievine. En dus zoeken we die dagen ook de opa’s en oma’s op.

Paul Blokhuis: “Alle feestdagen zijn moeilijk sinds we afscheid moesten nemen van onze lieve dochter Julia. Kerst is voor ons gezin nu een samenzijn met een lach en een dikke traan. Het blijft het grote feest van de komst van Gods Zoon naar de mensen. Maar het verlangen naar de tweede komst van Jezus, naar het weerzien van onze geliefden, vooral van Julia, is sterker dan ooit. Maranatha!”

Arie Slob: Kerst is een mooie tijd. Om te bidden, te zingen en naar de kerk te gaan. Om stil te staan bij de geboorte van Jezus. Maar ook om als familie bij elkaar te komen, met elkaar te eten en te genieten van wat we van God in elkaar gekregen hebben.

Carla Dik-Faber: Voor mij is Kerst vooral de opmaat naar Pasen. Dat God onder ons wil zijn en Zijn leven gaf voor ons, maakt mij elke keer weer stil voor Hem. In de weken voor Kerst luister ik graag naar muziek om mij daarbij te bepalen. Vooral het Weihnachtsoratorium van Bach. Kerst is voor mij vooral een periode van rust en bezinning, zoals ook de zondag dat is, maar nog rijker en dieper. Als gezin zijn we dan samen met onze naaste familie en maken alles net iets specialer dan anders. Geen overdreven romantiek of toeters en bellen, maar wel iets extra bij de maaltijd en lichtjes in huis. De komst van Christus als licht in deze gebroken wereld staat bij ons centraal.

Arbeidsmigratie is door schijnconstructies en foute uitzendbureaus een verdienmodel geworden. Werknemers worden tegen elkaar uitgespeeld om de kosten voor werk maar zo laag mogelijk te houden en arbeidsmigranten worden regelmatig uitgebuit. Daarom komt de SP samen met de ChristenUnie met een actieplan arbeidsmigratie.

SP-leider Lilian Marijnissen: 'Je werkgever die ook je huisbaas is. Als je dus gedoe hebt op je werk kun je zomaar je dak boven je hoofd verliezen. Dit is een voorbeeld van de onwenselijke afhankelijkheidsrelatie waar veel arbeidsmigranten in zitten. Daar moet echt een eind aan komen.'

Omdat er binnen Europa een behoorlijk verschil is in de hoogte van de lonen en werkgevers en uitzendbureaus misbruik maken van werknemers door ze via allerlei schijnconstructies te laten werken is het bijzonder lucratief om mensen duizenden kilometers ver weg van hun thuis en hun gezin te laten werken. Het ontwricht hele gezinnen in de landen daar. En hier leven mensen regelmatig in slechte omstandigheden en blijven de lonen laag.

Daarom komt de SP samen met de ChristenUnie met verschillende voorstellen om arbeidsmigratie beter te reguleren, onzekere contracten en schijnconstructies aan te pakken en de omstandigheden van arbeidsmigranten te verbeteren. Zo stellen we voor om een einde te maken aan malafide uitzendbureaus door een vergunningplicht voor deze uitzendbureaus in te voeren.

Daarnaast moet het niet zo kunnen zijn dat je werkgever ook je huisbaas is. En moet het aantal flexibele contracten worden teruggedrongen en de schijnconstructies worden aangepakt.

Lilian Marijnissen: 'Dit jaar was ik in Polen en daar zag ik hoe arbeidsmigratie in de praktijk als verdienmodel voor werkgevers werkt. De mensen die uit Polen zijn weggetrokken worden vervangen door werknemers uit Oekraïne. Daar gebeurt weer exact hetzelfde. Het is een race naar beneden.'

Door Webredactie op 9 oktober 2019 om 10:36

ChristenUnie wil gesprek met achterban over migratie

ChristenUnie-leider Gert-Jan Segers wil in gesprek met zijn achterban over migratie in een huiskamergesprek met de titel ‘grenzen aan gastvrijheid’. Het is het derde huiskamergesprek in het format waarin Segers met steeds 100 andere mensen aan tafel gaat om de visie van de ChristenUnie aan te scherpen op thema’s die ook bij de komende Tweede Kamerverkiezingen een rol kunnen gaan spelen.

Eerder sprak Segers met leden, stemmers en andere ChristenUnie-geïnteresseerden over sociaaleconomische ongelijkheid en de Nederlandse identiteit. Segers wil het verhaal van de ChristenUnie de komende tijd verder aanscherpen. Het gesprek – met eten, muziek en een persoonlijke noot – levert op die manier input op voor het komende verkiezingsprogramma van de partij.

Segers: “Ik tel mijn zegeningen uit deze regeringsperiode. Maar je zult ook een verhaal voor de toekomst moeten hebben. Dat wil ik graag doen in gesprek met mensen die samen met ons dat verhaal willen schrijven.”

Grenzen aan gastvrijheid

De toestroom van migranten zet de verhoudingen in de samenleving op scherp. De Bijbel spoort ons aan de vreemdeling lief te hebben en gastvrij te onthalen. Maar in hoeverre kan ons land die migratiestromen aan?  Wat is de draagkracht van onze samenleving? Waar is ruimte voor gastvrijheid, en waar loopt die gastvrijheid tegen een grens?

In aanloop naar het huiskamergesprek schreef ChristenUnie-Kamerlid Joël Voordewind al een opinieverhaal over migratie. Zijn stelling is dat de overheid een veel duidelijker keuze moet maken voor de meest kwetsbaren. Dat betekent actiever zijn in het naar Nederland halen van de meest kwetsbare vluchtelingen, die hier op eigen gelegenheid misschien niet eens naar toe kunnen, en tegelijkertijd de minder kwetsbare groepen zoveel mogelijk in de regio opvangen. De ChristenUnie wil ook hierover het oor te luister leggen bij de achterban.

Meer informatie

Het Huiskamergesprek over migratie vindt plaats op vrijdagavond 8 november in Den Haag. Voorafgaand aan dat gesprek zijn er inspirerende bijdragen van onder meer hoogleraar Paul Scheffer. Vooraf is er de mogelijkheid om samen met Gert-Jan Segers te eten. Klik hier voor meer informatie en hier voor toegangskaarten.

Door Stieneke van der Graaf op 6 september 2019 om 16:01

Dit jaar vieren we 75 jaar vrijheid. Op 4 mei herdenken we de mensen die hun leven gaven voor die vrijheid. Op 5 mei vieren we dat – mede door 4 mei – die vrijheid kan bestaan. Dat doen we ieder jaar, en niet voor niets. Wie de waarde van vrijheid vergeet, vergeet ook de waarde van het offer dat veel mensen 75 jaar geleden voor die vrijheid brachten: hun eigen leven.

In het Regeerakkoord van ChristenUnie, VVD, CDA en D66 hebben we het belang van die herdenken in ons land nog eens op een mooie manier benadrukt. “In een herkenbaar Nederland zijn onze taal, onze vlag, ons volkslied, onze herdenkingen en onze grondwet geen symbolische relicten uit het verleden, maar tekenen van de trots, vrijheden, rechten en plichten die horen bij Nederland, het Nederlanderschap en onze democratische rechtsstaat. We moeten ze blijven onderhouden, delen en doorgeven, aan elkaar en aan nieuwkomers.”

Als ChristenUnie hebben we met Paul Blokhuis een eigen staatssecretaris die herdenkingen als bijzonder onderdeel van zijn takenpakket heeft. De mooie opdracht uit het Regeerakkoord is dus ook expliciet een opdracht aan hem. Die opdracht is bij hem in goede handen.

In het Regeerakkoord zijn géén afspraken gemaakt om van 5 mei een vrije dag te maken. Maar het is geen geheim dat de ChristenUnie daar best voor voelt. Ik, persoonlijk, ook; en ik weet dat Paul dat ook vindt. Want met 5 mei als vrije dag, benadrukken we niet alleen het belang van deze dag, maar zorgen we ook dat zoveel mogelijk mensen deze dag kunnen meemaken.

De vraag hoe we dit dan gaan organiseren, is op zich logisch. Je kunt wijzen op de kosten, of op de feestdagen die er in ons land al zijn. En als ChristenUnie-politicus wordt je uiteraard gevraagd om dan maar één van de christelijke feestdagen in te leveren. Tweede Pinksterdag, bijvoorbeeld.

Ben ik daar dan voor? Nee. De gretigheid waarmee er gekeken wordt naar het inperken van het aantal christelijke feestdagen, is voorspelbaar en te gemakkelijk. Wil ik de kosten dan afwentelen op het bedrijfsleven? Ook al niet mijn idee.

Hoe logisch die vragen ook zijn, volgens mij begint het gesprek echt ergens anders. Moeten we éérst het gesprek voeren over vrijheid, over de waarde van herdenken en daarmee over de waarde van 5 mei. Dat gesprek is de moeite waard.

Paul Blokhuis suggereerde eerder vandaag dat dat gesprek er best eens toe zou kunnen leiden dat een volgend Regeerakkoord nog een stapje verder gaat dan het huidige Regeerakkoord. Dat we van 5 mei een vrije dag maken. Dat we een oplossing vinden voor de praktische vragen die dat met zich meebrengt.

Als het zover komt, dan vind ik dat heel erg mooi.

Ongereguleerde arbeidsmigratie is schadelijk voor werknemers hier én elders. Daarom kondigen Christen Unie-leider Gert-Jan Segers en SP-leider Lilian Marijnissen een gezamenlijk initiatiefvoorstel aan om voorwaarden te stellen aan arbeidsmigratie.

‘Ik heb in Polen met eigen ogen de ontwrichtende werking voor de samenleving van arbeidsmigratie zonder regels gezien. We zien tegelijk de mensonterende omstandigheden waar arbeidsmigranten regelmatig onder moeten leven en werken in ons land. Zonder bescherming zijn mensen hier én elders vogelvrij. Met dit initiatiefvoorstel willen we daar een einde aan maken,’ zegt Lilian Marijnissen.

Wat de SP en de ChristenUnie betreft wordt het mogelijk om afspraken te maken tussen landen om voorwaarden te stellen aan arbeidsmigratie. Marijnissen: ‘Landen in Oost-Europa zien grote groepen mensen vertrekken. Hier zien we uitbuiting. De enige winnaars zijn de bedrijven die nóg meer geld kunnen verdienen. Door afspraken tussen landen te maken kunnen we een einde maken aan deze negatieve gevolgen. Bijvoorbeeld door te stellen dat de lonen eerst verhoogd moeten worden, voordat er ingezet mag worden op arbeidsmigratie. En door uitbuiting kei hard aan te pakken.’

Lees het hele interview met Lilian Marijnissen en Gert-Jan Segers in het AD.

Door Gert-Jan Segers op 7 mei 2019 08:32

Als een pelgrim die arriveert (ND-column)

Mijn oudste broer vroeg me of ik een stukje met hem wilde oplopen. Letterlijk. Onderweg naar Santiago de Compostella. Hij heeft zelf – samen met zijn schoonzoon – twee weken gelopen naar de stad waar per jaar tienduizenden pelgrims naar onderweg zijn. Ik heb als amateur-pelgrim twee dagen meegelopen en iets gevoeld van de spierpijn en saamhorigheid van al die verschillende mensen met allemaal datzelfde reisdoel.

Het waren dagen van aangename eenvoud, omdat je – met zo min mogelijk ballast – alleen maar van de ene naar de andere plek moest lopen. Onderweg praatten we, lachten we, zwegen we soms, maakten we kennis met medewandelaars die vanuit alle delen van de wereld en met allemaal hun eigen reden ook onderweg waren en wensten we elkaar een ‘buen camino’ toe.

’s Avonds aten we wat, knielden we in een kerk en gingen we slapen in een grote slaapzaal waar zich uiteraard ook altijd ergens een snurker ophoudt.

Hoe dichter bij het einddoel, hoe meer je je afvroeg hoe lang dat laatste stuk nog was. Tot je op het plein voor de kathedraal aankomt, waar niemand pijnloos arriveert. Des te mooier de beloning van de zichtbare erkenning dat de pelgrimage is voltooid. Voor mijn broer en zijn schoonzoon welteverstaan.

Het was afgelopen zaterdag een ontroerend moment in de Nieuwe Kerk in Amsterdam. Tijdens de viering van 4 mei mocht een overlevende van een bombardement op Walcheren de herinnering aan zijn destijds gedode tweelingbroertje en andere omgekomen geliefden levend houden. De grote Tv-schermen in de kerk lieten het diepe verdriet in zijn ogen zien en toen hij weer ging zitten legde de vrouw naast hem even troostend haar hand op de schouder van deze pelgrim.

We hebben hem en de andere, soms kromgebogen overlevenden nu nog onder ons en we moeten hun herinneringen koesteren. Hun tranen om het leed van decennia geleden laten zien hoe kostbaar vrijheid is.

Met de nog steeds levendige herinnering aan de bezetting en de nog steeds zichtbare pijn om het verlies van dierbaren zal hun dankbaarheid voor onze vrijheid zoveel groter zijn dan die van latere generaties voor wie die vanzelfsprekend is geworden als de lucht die we inademen.

Ik heb heel wat mensen ontmoet die zijn opgegroeid met grote angst voor God. Het is de opmerkelijke overeenkomst tussen sommige bevindelijk-gereformeerden en sommige devote moslims. Zij weten zich iedere dag slechts een zucht verwijderd van de ontmoeting met de hemelse Rechter die niets door de vingers ziet en wiens finale oordeel ze alle dagen vrezen.

Toen een vriendin in Egypte na jaren van zoeken het evangelie was gaan geloven, vertelde ze me met tranen in de ogen dat God nu haar Vader was geworden en ze geen angst meer voor Hem had. Het leek verdacht veel op wat ook menig bevindelijk-gereformeerde is overkomen.

Als je je nog nooit schuldig hebt gevoeld, gaat genade je ene oor in om het andere oor weer uit te gaan. Maar als je de zwaarste straf vreest, is vrijspraak het beste nieuws en de grootste opluchting ooit. Alsof je na een zware bergtocht thuiskomt.

Ik heb beelden op mijn netvlies van het bitterste onrecht dat er in deze wereld is. Het meisje dat op een van de vuilnisbelten van Cairo’s Mokattam een stukje brood vond en daar haar tanden in zette. Mohammed die nu Morcos heet en me vertelde dat, nadat hij christen was geworden, zijn familie had gezworen niet te zullen rusten totdat zijn bloed zou stromen over straat. De oudere tieners van Nairobi’s sloppenwijk Mathare bij wie de hoop op beter leven was vervlogen en het licht in de ogen leek gedoofd.

Toen dat meisje in Mokattam opeens toch naar school kon, was dat zoveel bijzonderder dan het nu is voor mijn eigen dochters. Toen Morcos door een Westers land werd opgenomen en zijn vrijheid terugkreeg, was zijn opluchting zoveel groter dan van iemand als ikzelf die gewoon ademhaalt in een land met godsdienstvrijheid.

Toen Francis uit Mathare dankzij een sponsor van Compassion Nederland toch kon studeren, was zijn dankbaarheid zo groot dat hij na zijn afstuderen het aanbod om elders te gaan werken afsloeg en zich is gaan inzetten voor de jongeren in zijn wijk.

De beloning die je krijgt als het je bloed zweet en tranen heeft gekost doet zoveel meer dan wanneer je het in de schoot geworpen kreeg.

Het was Goede Vrijdag toen de pelgrims – en ik als meeloper – aankwamen in Santiago de Compostella. Die avond werd een beeld van de gekruisigde Christus door de straten gedragen. Die zondag zou het Pasen zijn.

(Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad)