Poliflw

Terwijl de coronacrisis wereldwijd voortwoekert, vullen wapenproducenten als nooit tevoren hun zakken. Tegen de achtergrond van een zich verdiepende klimaatcrisis worden steeds meer fossiele energiebronnen uit de grond gehaald. Het resultaat, als altijd, zijn burgerslachtoffers en vluchtelingen, die koren op de molen zijn voor rechts-radicale politieke leiders, zogenaamde ‘sterke mannen’, die de wereld vervuilen met racisme en uitsluiting.

Hoe verzetten we ons hiertegen? Die vraag staat centraal tijdens de online Vredesdag 2020. Op 12 juni komen we online bij elkaar. Wat bindt ons in tijden van corona en toenemende polarisatie? Hoe versterken we elkaar in onze strijd voor sociale rechtvaardigheid? Hoe beëindigen we permanente oorlog? Hoe voorkomen we een nieuwe oorlog? Hoe komen we van kernwapens af? Deze en vele andere vragen staan centraal.

Kijkt u mee? Meld u nu aan en wij zorgen ervoor dat u enkele dagen van tevoren een aanmeldlink krijgt voor de online bijeenkomst.

Wanneer: Vrijdag 12 juni van 20:00 tot 21:00 uur.

Waar: Online! We sturen u enkele dagen van tevoren een aanmeldlink.

Onze gasten:

Medea Benjamin (uit de VS, oprichter van CODE PINK)

Lowkey (rapper en activist uit Londen)

Sadet Karabulut (Tweede Kamerlid SP)

Vanwege onze internationale gasten zal de online bijeenkomst in het Engels gehouden worden.

English:

Peaceday 2020: Online Meeting

As the corona crisis continues to spread worldwide, weapons manufacturers are lining their pockets like never before. In the meantime the climate crisis is deepening, and more and more fossil energy sources are being extracted from the earth. The result, as always, is civilian casualties and refugees, who are grist to the mill of right-wing radical political leaders, so-called 'strong men', who pollute the world with racism and exclusion.

How can we resist this? That is the central question during the online Peaceday 2020. On the 12th of June we will meet online. What binds us in times of corona and increasing polarization? How do we strengthen each other in our fight for social justice? How do we end the permanent war? How do we prevent a new war? How do we get rid of nuclear weapons? These and many other questions will be discussed.

Will you join us? Register now and we will ensure that you receive a registration link for the online meeting a few days in advance.

When: Friday June 12 from 20:00 to 21:00

Where: Online! We will send you a registration link a few days in advance.

Our guests:

Medea Benjamin (from the US, founder of CODE PINK)

Lowkey (rapper and activist from London)

Sadet Karabulut (Member of Parliament for the Socialist Party)

Because of our international guests, the online meeting will be held in English.

Door Gert-Jan Segers op 2 juni 2020 om 10:08

Op 6 september 2012 stuurde een tienermeisje uit Haren een openbare uitnodiging via Facebook uit voor haar Sweet Sixteen-feestje. Ze nodigde 78 andere jongeren uit die ook hun vrienden zouden mogen meenemen. Zoals op sociale media wel meer volledig ontspoort, liep dit plan uit de hand.

Tienduizenden jongeren gaven online aan dat ze die bewuste avond naar Haren wilden komen en duizenden voegden de daad bij het woord. Aan het eind van de avond van 21 september was de mobiele eenheid eraan te pas gekomen, waren er tientallen jongeren en vijftien agenten gewond, vloog een traumahelikopter af en aan was er een enorme ravage in het anders zo rustige Haren. Wat begon met een hartelijke uitnodiging eindigde in een chaotisch en vernielzuchtig Project X.

In het voorjaar van het jaar 33 werden een stel vissers en hun aanhang uitgenodigd voor een feest waar de vonken vanaf zouden spatten. Of om het met een andere overdadige woordspeling te zeggen, het zou een feest worden dat de feestgangers in vuur en vlam zou zetten. Dat eerste Pinksterfeest is begin van Gods eigen Project X. In de geest van Christus vielen op dat feest opeens alle culturele, etnische en linguïstische barrières weg, werden allerlei Menschen Brüder en kwam er een eenheid die menselijkerwijs niet mogelijk is.

Deze versie van Project X is met vallen en opstaan altijd doorgegaan en heeft tot de prachtigste momenten geleid. Ik herinner me ontmoetingen met de directeur van de school voor Soedanese vluchtelingen in Caïro. Deze voormalige imam was in de gemeenschap van Soedanese vluchtelingen een leider geworden en legde mij als bestuurslid van die school geregeld uit hoe ingewikkeld bijvoorbeeld de tribale scheidslijnen waren bij de benoeming van leerkrachten. Hij had met elk denkbare kloof te maken. Tussen mannen en vrouwen, tussen moslims en christenen, tussen blank en zwart, tussen stammen, tussen Soedanezen en Egyptenaren. Maar als we het over Jezus Christus hadden, als ons beider enige hoop in leven en sterven, dan vielen alle verschillen weg. Dan waren we allebei deelnemer aan Gods eigen Project X, waarbij de Geest grenzen doorbreekt die door mensen zijn gemaakt.

Je hoeft maar een tijdje in de kerk en de christelijke wereld rond te lopen om te weten dat Gods Project X in onze uitvoering echt niet alleen maar een 2000 jaar durend feest is. Dit Project X kan soms ook echt kan ontsporen in een Harense versie ervan. Ik geloof dat we door weinig dieper geraakt kunnen worden dan door conflicten tussen medegelovigen.

Een conflict in een kerk of een christelijke organisaties is zoveel pijnlijker dan een arbeidsconflict op je werkplek waar je zelfs nog meer uren doorbrengt dan in de kerk. Een arbeidsconflict is buitengewoon naar, maar blijft toch nog meer aan de oppervlakte dan wanneer we in de kerk de boel niet meer bij elkaar kunnen houden. Een politiek conflict vind ik soms heel vervelend, maar blijft me echt niet zo bij als de pijn die ik destijds bij m’n vader heb gezien na een conflict met zijn kerkelijke superieuren. Of als dat onbenullige conflict dat ik ooit had met een ouderling toen ik een viool in de kerk wilde laten bespelen. Of als de veel dramatischer momenten waarop ik heb gezien dat mensen die allemaal Christus willen navolgen in Gods Project X het niet meer uithouden met elkaar. Het raakt ons diepste zijn, de diepste kern van onze identiteit, onze eerste liefde en onze laatste hoop.

Meindert Leerling en Aad Wagenaar waren twee broeders die in de jaren tachtig in de Tweede Kamer kwamen en daar Christus wilden navolgen. Al snel gingen hun wegen uiteen en kwamen ze in een bitter conflict met elkaar. Er volgden grote verwijten, mislukte verzoeningspogingen, er ontstonden twee fracties, twee partijen en jarenlang hebben ze elkaar ontweken. Iedereen die er iets mee te maken had, kon er alleen met pijn in het hart over spreken. Maar meestal werd erover gezwegen.

Totdat ze zich recent met elkaar verzoenden. Toen Meindert Leerling op een ChristenUnie-congres onderuit ging, ziek werd en uiteindelijk in een verpleeghuis belandde, werd Wagenaar een vaste bezoeker en las hij Leerling voor uit de biografie van oud-senator Egbert Schuurman. Een ontroerende doorstart van het Project X waarvan we het afgelopen weekend het begin ervan hebben gevierd. En een warme aanmoediging om - mocht dat nodig zijn - vanuit jouw eigen Haren terug te gaan naar het begeesterde Jeruzalem.

Doe het.

(Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad)

Foto: Dennis Jarvis

Door Eppo Bruins op 25 mei 2020 om 11:28

Economie gaat niet over geld maar over relaties

Het individu kreeg grote vrijheden maar daarbij verloor Europa de waarde van gemeenschappen en geworteldheid uit het oog. Daarom willen we de arbeidsmigratie reguleren.

De vrijheid van personen en diensten heeft Europa veel welvaart gebracht. Al eeuwen reizen Europeanen over het continent om met hun talenten te woekeren. Door de toegenomen mobiliteit in de afgelopen decennia zagen we echter een enorme concurrentie op arbeid ontstaan. Arbeidsmigranten uit EU-landen met lagere lonen gaan op zoek naar meer welvaart. Zij willen werken in Nederland, Duitsland, Engeland.

Dit gebeurt vaak op manieren waarbij de mazen in de wetgeving worden opgezocht. Dat leidt tot uitbuiting van deze werkers, tot oneerlijke concurrentie tussen Nederlanders en andere Europeanen en tot sociale ontwrichting.

Door de zo volprezen Europese vrijheden worden werknemers en gemeenschappen tegen elkaar uitgespeeld. Op diverse plekken in Nederland komen lokale gemeenschappen onder druk te staan door concentratie van arbeidsmigranten. Deze migranten worden slecht betaald en slecht gehuisvest door werkgevers die niet alleen de macht hebben over het werken maar vaak ook over het wonen van deze mensen.

Verdienmodel

Tegelijkertijd zien we in de EU-landen in Midden- en Oost-Europa een demografische winter. Want terwijl veel Poolse werkers naar Nederland komen, haalt Polen arbeidskrachten uit Oekraïne.

De Europese verworvenheden hebben grote, haast ongelimiteerde vrijheden voor het individu gebracht. Daarbij heeft Europa echter de waarde van gemeenschappen en geworteldheid uit het oog verloren. Gemeenschappen in West en Oost worden momenteel ontwricht. Arbeidsmigratie is een verdienmodel geworden voor uitzendbureaus en voor werkgevers die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten.

Om deze redenen willen we arbeidsmigratie reguleren. Omwille van het algemeen belang, omwille van een Europa dat meer is dan een arbeidsmarkt waarop menselijk kapitaal wordt verhandeld. Omwille van een Europa waar gemeenschappen bloeien dankzij stabiele langetermijnrelaties. Die zijn cruciaal voor de persoonlijke identiteit, voor familieverbanden en voor solidair en sociaal verbonden zijn.

We willen ook dat lidstaten onderling afspraken kunnen maken over de regulering van arbeidsmigratie. Per sector moet volgens ons ook eerst worden aangetoond dat het nodig is om werknemers uit andere landen hiernaartoe te halen. Hierbij kan een stijging van de lonen in de desbetreffende sector in de jaren ervoor een voorwaarde zijn.

Om uitbuiting van arbeidsmigranten te stoppen, willen we voor hen betere woon- en werkomstandigheden (bijvoorbeeld door scheiding van bed en baas). Ten slotte moet er regulering van uitzendbureaus plaatsvinden, om de wildgroei te stoppen en de malafide uitzendbureaus eindelijk aan te pakken.

Sociale nachtmerrie

Zonder gemeenschappen en onderlinge solidariteit wordt de verantwoordelijkheid voor het welzijn van mensen afgewenteld op overheden en socialezekerheidsstelsels. De ultieme verstrooiing van het individu zonder sociale geworteldheid is wellicht een liberale droom maar tegelijk ook een sociale nachtmerrie.

Dit opinie-artikel van Eppo Bruins (ChristenUnie) en Jasper van Dijk (SP) verscheen eerder in het Reformatorisch Dagblad.

De SP roept samen met de ChristenUnie het kabinet op om de situatie van arbeidsmigranten te verbeteren. Juist nu, in de coronacrisis, wordt pijnlijk zichtbaar hoe kwetsbaar die positie van veel arbeidsmigranten is. Hun woon- en werkomstandigheden zijn vaak belabberd, wat nu een extra gevaar voor de (volks)gezondheid oplevert. Daarom roepen we met een initiatiefnota Actieplan Arbeidsmigratie samen met de ChristenUnie het kabinet op om de misstanden rond arbeidsmigratie snel aan te pakken.

‘Onveilig werken vanwege corona, slechte huisvesting en uitbuiting. Dat zijn mensonterende misstanden die we niet mogen accepteren. Arbeidsmigranten zijn op deze manier een verdienmodel voor bedrijven, die hier veel geld mee verdienen. Zonder bescherming blijven arbeidsmigranten hier en elders kwetsbaar. Zelf heb ik in Polen de gevolgen van massale arbeidsmigratie bekeken en ik heb gezien wat de gevolgen zijn als zoveel mensen vertrekken om ergens anders ver weg te gaan werken. En hier worden op deze manier de lonen kunstmatig laag gehouden. We willen een einde maken aan de negatieve gevolgen en uitbuiting keihard aanpakken,’ zegt Lilian Marijnissen.

Om de afhankelijkheidsrelatie van de arbeidsmigrant met de werkgever, die vaak ook de huisbaas is, te doorbreken, willen we dat er een eind komt aan de mogelijkheid om een deel van het loon in te houden voor huisvesting. Bovendien willen we regulering van de uitzendbranche en afdwingbare kwaliteitseisen om malafide bureaus aan te pakken. Dit verbetert de positie van arbeidsmigranten én is eerlijk voor uitzendbureaus die wel goede intenties hebben. Arbeidsmigratie is nu een verdienmodel geworden voor werkgevers en uitzendbureaus die voor een dubbeltje op de eerste rang willen zitten.

Door Joël Voordewind op 15 april 2020 om 18:41

De humanitaire ramp op Lesbos en de inzet van de ChristenUnie

In de vluchtelingenkampen op de Griekse eilanden voltrekt zich momenteel een schrijnende humanitaire ramp. Deze situatie gaat mij aan het hart en ik weet dat het velen van u eveneens aan het hart gaat. Via de mail krijg ik vragen, oproepen en noodkreten toegestuurd. Waarom doet Nederland niets? Waarom neemt Nederland geen kinderen op, terwijl veel andere Europese landen dat wel doen? Wat vindt de ChristenUnie daarvan? Op die vragen wil ik hier een antwoord geven.

Wat is er aan de hand?

Op de Griekse eilanden leven duizenden vluchtelingen in erbarmelijke omstandigheden. De kampen zijn overvol, de medische voorzieningen zijn beroerd en een goede hygiëne is vrijwel onmogelijk. Eén voorbeeld: er is maar één kraan per 1300 mensen. De eerste coronabesmettingen zijn in het kamp Moria op Lesbos al vastgesteld wat met zoveel mensen bij elkaar een recept is voor een nog veel grotere ramp. De duizenden vluchtelingen, waaronder veel kinderen, lopen enorme risico’s. Er is actie nodig en snel.

Wat vindt de ChristenUnie?

De inzet van de ChristenUnie is helder. Al voor de coronacrisis vroegen we aandacht voor deze mensen die in erbarmelijke omstandigheden op Lesbos moeten leven. De huidige situatie is onhoudbaar en we vinden dat mensen in veiligheid moeten worden gebracht.

Af en toe zijn er ook tekenen van hoop. Sinds december zijn al tienduizend vluchtelingen van de eilanden gehaald en naar het vasteland overgebracht. Nederland brengt duizenden dekens en kussens en tientallen generatoren naar Griekenland om te ondersteunen bij de opvang. Een motie van onder andere de ChristenUnie om 2500 kwetsbare kinderen van de eilanden onder te brengen in beschermde kampen op het vasteland is door de Tweede Kamer aangenomen.

Samen met andere partijen roepen we deze week het kabinet bovendien op om vluchtelingen op stilliggende cruiseschepen op te vangen. Dat is veiliger dan in de beroerde omstandigheden in de kampen. Ook in de media, eerder op Radio 1 en gisteren in Trouw, vraag ik steeds weer aandacht voor de situatie. In de krant roep ik het kabinet op om mee te doen met het opnemen van kwetsbare vluchtelingen.

Is het genoeg?

De ChristenUnie vindt dat er meer moet gebeuren. Zo vinden we dat kinderen die zonder ouders in de kampen zitten moeten worden opgenomen door Europese landen, ook door Nederland. In de Tweede Kamer zetten we ons daarvoor in, maar het is nog niet gelukt dit voor elkaar te krijgen. Dus als de vraag is: ‘is het genoeg’, dan is mijn antwoord: nee, het is duidelijk nog niet voldoende.

De politieke situatie is echter ingewikkeld. Veel partijen willen niet dezelfde stappen zetten als de ChristenUnie. Ook de coalitie is verdeeld over het opnemen van alleenstaande kinderen.

Onverminderde inzet

Dat maakt dat onze onverminderde inzet nodig is om daar waar mogelijk tóch stappen te kunnen zetten. De eerdergenoemde motie om 2500 kwetsbare kinderen naar het vasteland over te brengen, is daarvan een voorbeeld. En hoewel ik geen enkele garantie heb: aan onze inzet zal het niet liggen; we zullen als ChristenUnie van ons blijven laten horen. Ik ben dus ook blij dat er vandaag vanuit de kerken een oproep is gedaan aan het kabinet om kwetsbare kinderen op te vangen. Die oproep steunen wij en we zijn blij dat vele andere maatschappelijke organisaties ook al een soortgelijke oproep hebben gedaan.

We – de kerken, maatschappelijke organisaties, meelevende mensen in onze achterban en wijzelf als ChristenUnie – laten het er dus niet bij zitten.

De schrijnende situatie van vluchtelingen gaat ons aan het hart en we blijven ons met hart en ziel voor hen inspannen. In deze crisistijd én in de toekomst.

Soms is het nieuws voor mij absoluut geen nieuws. Onlangs kwam uit onderzoek naar voren dat onzekere arbeidscontracten slecht zijn voor mensen én voor de economie. Voor mij was dat geen verrassing. In mijn tijd bij de vakbond heb ik dagelijks gezien wat onzekere contracten met mensen doen. Ze kunnen vaak geen huis kopen, geen gezin stichten en niet profiteren van de economische groei. Hun leven staat op pauze, zonder dat ze enig idee hebben wanneer ze weer verder kunnen.

De ‘wasstraat’ van het verpleeghuis. Zo legden medewerkers van het verpleeghuis mij hun werk uit. Doordat het werk was opgeknipt, bestond hun taak vooral nog uit de ouderen uit bed halen, hen wassen en aankleden. Voorheen was het werk veelzijdiger en was er meer tijd voor de ouderen. Door de gebroken diensten moesten ze voortaan twee keer per dag komen werken. Aan het begin van de dag een paar uur en aan het einde van de dag een paar uur.

Wat was het gevolg? Het werk werd minder leuk en het werd zwaarder. Het opknippen van werk en de wisselende roosters zorgden voor een hogere werkdruk, minder kwaliteit van werk en minder zeggenschap. Jarenlange ervaring telde opeens niet meer mee, want het werk werd voortaan bepaald door efficiëntienormen. En het werk werd eentonig, omdat steeds dezelfde handelingen moesten worden uitgevoerd.

Het aantal mensen met een onzeker contract is enorm toegenomen. Meer dan een derde van de werkenden heeft tegenwoordig een onzeker inkomen. En de fl exibele contracten vormen niet de enige factor die tot veel onzekerheid leidt. Ondertussen heeft ook de wooncrisis een nieuw dieptepunt bereikt. De gemiddelde prijs voor een koophuis is meer dan drie ton en de huren rijzen de pan uit. Een kwart van de huurders zit financieel helemaal klem. Niets voor niets is het aantal daklozen de laatste tien jaar meer dan verdubbeld.

De politiek zou vaker moeten luisteren naar bouwvakkers en schoonmakers, en minder naar managers en consultants.

Lilian Marijnissen, SP-fractievoorzitter

Deze column verscheen ook in het Straatjournaal van maart 2020.

De impact van de coronacrisis op asielzoekers

Het recht op asiel is een individueel recht. Er moet opvang zijn voor mensen die het nodig hebben. Daarom stelde D66 Kamervragen over het stopzetten van opvang voor asielzoekers in Nederland. We hebben begrip voor het feit dat Corona vraagt om maatregelen, maar het kan niet zo zijn dat Nederland mensen geen bescherming meer biedt.

Update: inmiddels heeft Staatssecretaris Broekers-Knol gezorgd voor noodonderdak, zodat asielzoekers die nu in Nederland zijn niet buiten hoeven te slapen. D66 vindt het goed dat de Staatssecretaris noodopvang geregeld heeft. In ons land moet er altijd een plek zijn voor mensen op de vlucht die opvang nodig hebben, ook als we het zelf als land zwaar hebben. Dat is een kwestie van beschaving.

D66 heeft ook aandacht voor de situatie in Griekenland. We maken ons grote zorgen over de gezondheid van vluchtelingen, want ook op Lesbos is het coronavirus actief. We moeten er alles aan doen om uitbraak te voorkomen. Het is belangrijk dat de Europese Commissie ondersteuning biedt en een noodplan klaarzet voor wanneer het misgaat.

Lees hier de Kamervragen van D66 over de situatie in Griekenland.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook