Poliflw

Inmiddels ken ik diverse mensen die Corona hebben gehad. Mensen die last ondervinden aan de gevolgen ervan. De heftigheid van een ziekte krijgt niet altijd een gezicht. Zo had Corona voor mij geen gezicht tót het moment dat Bram van der Vlugt in 2020 in de decembermaand (hoe toepasselijk) overleed aan de gevolgen van Corona.

Ik ben een liefhebber van toneel. Zowel in de vorm van films als het echte werk op de planken. Zelf stond ik vroeger op school ook graag op het toneel en speelde in toneelstukken en musicals. In mijn herinnering – en dat is mogelijk positief vertekend – speelde ik mijn mooiste rol in mijn studententijd in Leiden als Molières De Vrek.

Van der Vlugt inspireerde mij door hoe hij zijn rollen vertolkte en zijn volledige overgave. Door houding en mimiek licht te overdrijven, maakte hij zijn personages juist levensecht. Afgelopen najaar zag ik dat hij weer in het theater te zien zou zijn en graag had ik kaarten daarvoor bemachtigd. Het mocht helaas niet meer zo zijn.

Sterker nog: laten we eens kijken naar het dagelijks toneel. Ruim een jaar zijn we in de ban van een pandemie. De zorgen om en het zorgen voor onze dierbaren, geen bezoekjes, alleen maar thuis werken, geen gezellige verjaardagsfeestjes, niet naar de sport(school), thuis lesgeven zonder enige lesbevoegdheid, een avondklok, gesloten terrassen en dan ook nog de Corona-rellen.

Met 17 miljoen medelanders spelen we een rol. Allemaal doen we mee. En we verdienen allemaal een Oscar! Want we doen wel alsof het normaal is om telkens een mondkapje te dragen, om achter een schermpje te vergaderen, om anderhalve meter afstand van elkaar te houden, om je te laten testen als je gewoon verkouden bent. Maar dat is het niet; het is niet normaal! En we snakken allemaal naar het oude vertrouwde normaal. Het échte normaal.

Gewoon elkaar weer omhelzen, een handdruk, naar het café of restaurant, bij elkaar op de koffie. Een schouder om iemand heen van wie je ziet dat die dat nodig heeft. Of met zijn honderden naar een festival. Of naar het toneel.

Tot het weer zover is, wil ik zeggen: hou vol. Je bent niet alleen!

Dag 100. Om en nabij honderd dagen leven we, op het moment van schrijven, op een andere manier met elkaar samen dan we gewend waren.

Voor sommigen zal een vorm van normaal dichterbij komen; de kinderen gaan weer (deels) naar school, er wordt weer gesport op de sportvelden en we kunnen elkaar weer ontmoeten voor een kop koffie op het terras. Voor anderen, bijvoorbeeld Leiderdorpers met een kwetsbare gezondheid, zal corona nog een hele grote impact hebben. En voor de meeste inwoners geldt denk ik dat we langzaam onze weg vinden in het ‘nieuwe normaal’: een maatschappij waar we fysiek minder dicht bij elkaar kunnen zijn (maar op een andere manier misschien juist wel dichterbij elkaar zijn gekomen).Het ‘nieuwe normaal’Maar wat betekent dat ‘nieuwe normaal’ eigenlijk voor inspraak en participatie van inwoners/belanghebbenden? Alle Forum- en Raadsvergaderingen vinden in ieder geval tot de zomer digitaal plaats. De afgelopen maanden hebben we kunnen ervaren dat je ook prima ruimte kunt bieden aan insprekers via een digitaal platform. En als het een inspreker (ondanks een testsessie van tevoren) niet lukte om zelf in te spreken, dan las de griffier van de gemeente de tekst hardop voor. Natuurlijk krijgen we, zoals gebruikelijk, ook alle ingezonden brieven toegestuurd ter voorbereiding op de vergadering.Kritische geluiden“Leiderdorp knipt straten op om sluipverkeer te weren”, zo luidde de kop boven een artikel over de verkeersnota die recent door het college van Burgemeester en Wethouders is vastgesteld voor inspraak. Vrij snel daarna ontving ik niet alleen een aantal mails van inwoners die kritisch zijn op de inhoud, maar ook mails met zorgen over het proces. Word ik wel voldoende gehoord? Wordt de situatie rondom corona niet aangegrepen om bepaalde onderwerpen ‘er snel door te duwen’ zonder participatie? En dat kan ik me voorstellen. De kop is ook wel een beetje misleidend; er ligt weliswaar een voorstel, maar er is nog helemaal niets definitief besloten. De Raad heeft ook hier het laatste woord. 

Een ander voorbeeld is het conceptplan voor de Statendaalder (de plek waar voorheen het gemeentehuis stond). Ook dit plan is inmiddels door de gemeente ter inzage gelegd. Via mails en ingezonden stukken in de krant laat de omwonendenvereniging weten kritisch te zijn op het plan en zich zorgen te maken over participatiemogelijkheden.

Om die reden leek het mij goed om te delen hoe we hier als fractie mee omgaan én hoe onze wethouder (die beide onderwerpen in portefeuille heeft) hier naar kijkt. En om met het laatste te beginnen:

Wethouder Wilem Joosten: ook voor ons wethouders geldt natuurlijk dat we zo goed mogelijk moeten omgaan met de huidige corona situatie waarvan niemand exact weet hoe en wanneer het ophoudt. Ook, of misschien juist nu, is het belangrijk dat bepaalde uitvoering en beleid waar de gemeente voor verantwoordelijk is wel doorgang vinden. De wereld staat niet stil. De woningnood blijft groot en neemt niet af. En denk ook aan het toenemende verkeer en de daarmee samenhangende verkeersveiligheid. Dit is en blijft ook in de toekomst een belangrijk onderwerp. En juist bij deze onderwerpen speelt goede participatie een zeer belangrijke rol.  Want uiteindelijk leidt een goede participatie tot een beter en gedragen voorstel dat uiteindelijk ook makkelijk en vlot de eindstreep haalt.Voor de ontwikkeling van de Statendaalder hebben we bijvoorbeeld gekozen om pas na de zomer weer de draad op te pakken. Hier zaten we namelijk nog aan het begin van het hele plan- en participatieproces en het is een project met een behoorlijke ruimtelijke impact. Hierdoor werd uitstel mogelijk en zeer wenselijk geacht. We kiezen hier dus voor uitstel, juist om belanghebbenden de mogelijkheid te bieden om hun geluid te laten horen.Coronaproof: één op één gesprekken op afspraakAls uitstel echt niet kan dan zoeken we naar allerlei manieren om toch invulling te geven aan goede participatie. De mobiliteitsvisie die begin dit jaar door de raad is vastgesteld kent al een veel langer intensief participatieproces. En die zetten we voort bij de verschillende concept deelnota’s die hier uit voortkomen. Alleen kan dat helaas niet in de vorm zoals we gewend waren. Dat wil niet zeggen dat we niet meer aan participatie doen. Vorm is hier ondergeschikt aan doel. Naast de reguliere ter inzage legging hebben wij nu gekozen voor aparte coronaproof één op één gesprekken op afspraak met iedereen die dat wil. Op deze wijze kunnen we alle informatie ophalen en verwerken in de zogenaamde nota beantwoording zienswijze en wel of niet zichtbaar verwerken de ‘definitieve’ deelnota’s die ter goedkeuring zullen worden voorgelegd aan de raad. Ook in de aanloop daarnaartoe zullen er nog gelegenheden zijn waarin inbreng mogelijk is. FractiespreekuurVoor ons, raadsleden, geldt hetzelfde. We roeien met de riemen die we voor handen hebben. En eigenlijk maakt het natuurlijk niet uit op welke manier we spreken met inwoners en belanghebbenden: áls de boodschap maar aan ons overgebracht kan worden. Dat laatste kan op verschillende manieren. Ook nu zijn Leiderdorpers welkom om met ons in gesprek te gaan tijdens fractievergaderingen. Die organiseren we nu digitaal. En als je alle fracties tegelijk wilt bereiken hebben we de mogelijkheid van het fractiespreekuur. Dan vaardigt elke raadsfractie iemand af voor een gesprek. Voorheen organiseerden we dat in het gemeentehuis, nu kan het digitaal. En als je niet handig bent met computers kunnen we natuurlijk altijd zoeken naar een andere manier. Een één op één gesprek, telefonisch contact, een zienswijze per mail…er zijn voldoende mogelijkheden. 

En misschien is het ook tijd om nieuwe opties te onderzoeken. Uit een recent artikel van de Vereniging Nederlandse Gemeenten https://vng.nl/artikelen/digitale-participatie-online-met-de-inwoners blijkt dat meerdere gemeenten inmiddels positieve ervaringen hebben opgedaan met online platforms voor digitale participatie, zoals bijvoorbeeld het platform OpenStad. Misschien omhelst het ‘nieuwe normaal’ wel een nog betere mix van participatiemogelijkheden, zowel face to face als digitaal!

Martine Breedveld 

Jeannette Hofman-Züter over besturen in tijden van corona, virtuele contacten en de misplaatste angst voor de kapper

Op donderdag 13 maart kreeg iedereen op mijn werk de opdracht om zo mogelijk thuis te werken. Ik heb toen nog ruzie gemaakt met een collega uit Brabant, die ik opdroeg om naar huis te gaan. Hij wilde niet en onttrok zich met allerlei smoezen aan de aanwijzingen. Nu ondenkbaar. Een dag later zat ik thuis en ik ben nog steeds, zoals zo velen, niet terug geweest. Aanvankelijk was ik rond vier uur ‘s middags zo moe dat ik een uur ging slapen. Hoewel het op mijn werk goed ging en gaat, vond ik het kennelijk stressvol om aan de nieuwe situatie te wennen. Hoe houd ik 20 mensen virtueel aan het werk? Hoe bescherm ik mijn gezin? Wat kan wel, wat niet. Hoeveel gevaar loop ikzelf?

Ik moet toegeven dat mijn politieke werk niet mijn eerste zorg was. Niet omdat het onbelangrijk is, maar omdat een raadslid er van uit mag gaan dat- zonder tegenbericht - het werk in de gemeente doorgaat.

Al snel werd duidelijk dat er inderdaad hard werd gewerkt in het gemeentehuis om alles zoveel mogelijk - zij het op afstand - te laten doorgaan. Het is voor de gemeente bepaald geen sinecure om zo’n crisis het hoofd te bieden. Vragen over bereikbaarheid, contact met zorgverleners en scholen en het veiligheidsvraagstuk in de gemeente hebben het college en het ambtelijk apparaat bezig gehouden en doen dat nog steeds. Zonder op de evaluatie vooruit te lopen durf ik te zeggen dat iedereen in Leiderdorp zijn best heeft gedaan om in deze crisis maximale steun te leveren! Top!

Daarbij is de gemeenteraad het orgaan dat in de gemeente de kaders bepaalt voor veel uitvoeringskwesties. Het is van belang dat de raad zijn werk kan voortzetten. Overigens wist ik niet dat wettelijk bepaald is dat de gemeenteraad fysiek en openbaar vergadert. Dat was in het begin van de crisis een probleem. Want het is onmogelijk om 21 raadsleden plus college, griffier, pers en toeschouwers op een afstand van 1,5 m in de Leiderdorpse raadzaal te stallen. Maar wat dan wel? Presidium, fractievergaderingen, politiek forum en Informatieavonden konden we virtueel afhandelen, maar raadsvergaderingen niet. Bij gebrek aan houvast maar ook om het goede voorbeeld (thuisblijven!) te geven heeft de raad de vergadercyclus in maart stopgezet. Later kon de gemeenteraad op basis van een noodwet wel virtueel vergaderen.

In april mocht ik het eerste virtuele politieke forum voorzitten. Dat vond ik spannend. Hoe houd je zo’n vergadering gestructureerd zonder het spontane debat te belemmeren? Mede dankzij de goede voorbereiding van de griffie verliep de vergadering technisch zo perfect, dat ik het gevoel kreeg dat iedereen vergeten was dat dit anders dan normaal was.

Inmiddels weten wij niet meer beter. Alles gaat virtueel, en dat gaat goed. Wel mis ik het contact met het publiek en inwoners in het algemeen. Omdat je buiten niet meer zo maar een praatje maakt, en wellicht ook omdat mensen met andere zaken bezig zijn dan met checken wat er in de gemeente gebeurt. Ik hoop dat dat snel verandert. Dat wij gemeenschappelijk kunnen kijken wat wij de afgelopen weken hebben geleerd en willen meenemen naar de tijd na corona.

Nu, eind mei, lijkt het te wennen maar eigenlijk voelt veel nog surrealistisch. De regering roept op tot afstand houden, maar in de plaatselijke supermarkt lijken mensen zich daar niets meer van aan te trekken. Gisteren was ik bij de kapper – en ik geef toe dat ik in de nacht ervoor slecht geslapen heb. Niet omdat ik denk daar iets op te lopen, maar omdat ik bang was dat het zo krampachtig zou gaan. Dat van een leuk bezoek aan de kapper niets leuks overblijft. Gelukkig was dit totaal niet het geval. Ondanks de gezichtsmaskers en de plexiglas barrières tussen de stoelen was er ook een goed gesprek en de vertrouwdheid die er al ruim 25 jaar is. Als dit het nieuwe normaal is, dan kan ik dat aan.

Wel heb ik geluk gehad, want in mijn directe omgeving werd niemand ziek. De verschrikkelijke verhalen ken ik alleen uit het nieuws en van horen zeggen. Ik heb mij voortdurend afgevraagd wat ik kon betekenen. Natuurlijk deed ik wel eens boodschappen voor iemand, maar het voelde als een druppel op een gloeiende plaat. Maar misschien is niet in de weg lopen, doen wat je kunt en vooral ook overeind houden wat kan ook wel een bijdrage.

Natuurlijk maak ik mij zorgen over hoe het verder gaat. Maar aangezien dit een wereldwijd probleem is hoop ik dat wij er anders uitkomen dan uit de crisis die in 2008 begon. Dat wij er met z’n allen iets van leren: dat wij nu zoveel minder CO2 uitstoten, dat er nauwelijks files zijn, dat de luchtkwaliteit zoveel beter is. Als dat inzicht doordringt, houden we hopelijk toch nog wat positiefs over aan de corona-crisis.

Ik ben blij weer terug te zijn, dankbaar om weer onderdeel uit de maken van de Leiderdorpse VVD-fractie. Anderhalf jaar lang heb ik mij even ‘afzijdig’ gehouden van de lokale politiek na de ‘teleurstellende’ gemeenteraadsverkiezingen van 2018.

Even terug naar die 21ste maart, iets meer dan twee jaar geleden. Met 150 voorkeursstemmen leek ik in de gemeenteraad van Leiderdorp te komen na het horen van de voorlopige uitslag in de nacht van woensdag op donderdag. De ontlading was natuurlijk groot, totdat ik de volgende ochtend werd gebeld door de burgemeester die vertelde dat ik 0,25, oftewel een kwart voorkeursstem, tekort kwam. De persoonlijke teleurstelling was gigantisch, nog los van dat we als VVD-fractie één zetel inleverde ten opzichte van vier jaar ervoor.

Niet dat ik van tevoren direct had verwacht tot raadslid gekozen te worden, maar de manier waarop was uiterst pijnlijk voor mezelf. In eerste instantie leek ik na een week  de teleurstelling al te hebben verwerkt; de lokale mediaomroep Unity kwam langs om me te interviewen en vol overtuiging vertelde ik dat ik ‘de handdoek niet in de ring zou gooien’. Daar had het overigens wel alle schijn van toen ik niet direct terugkeerde bij de VVD-fractie. Toch heb ik nooit gedacht aan het opgeven van m’n politieke droom. Het was achteraf gewoon goed om even afstand te nemen en me tijdelijk te richten op andere zaken.

Nu is voor mij het moment aangebroken om me weer in te zetten voor de lokale afdeling van de VVD. Inmiddels ben ik al een half jaar bestuurslid Ledenwerving en Opleiding en daar komt bij dat ik me weer ga inzetten als burgerraadslid. Zeker ook om de reguliere raadsleden Martine, Niels, Brigitte en Frank te ondersteunen.  Ik ben dankbaar voor het vertrouwen en over twee jaar zijn er voor mij weer nieuwe kansen.

Natuurlijk hoop ik ook dat we met de hele VVD-fractie - net als in de afgelopen twee jaar -  iets kunnen bijdragen aan het dorp, zodat iedereen zich ‘thuis voelt’ in Leiderdorp.

Tom Mentink