Poliflw

Door John Kerstens op 18 augustus 2020 Delen  

En terecht natuurlijk, want de mensen in de zorg verdienen het. Ons respect. Onze waardering. Want wat ze doen, en niet alleen nu, is fantastisch. Dag en nacht staan ze klaar, altijd het belang van cliënt en patiënt voorop.

Maar die het afgelopen half jaar zo ruim over hun hoofden uitgestrooide waardering verdienen ze ook in hun portemonnee. En dan wordt het ineens stil in een deel van de politiek. In het kabinet. En bij regeringspartijen CDA, CU, D66 en VVD.

Maar die het afgelopen half jaar zo ruim over hun hoofden uitgestrooide waardering verdienen ze ook in hun portemonnee.

En dat kan niet. De mensen in de zorg verdienen beter. En het is de taak van de politiek daarvoor te zorgen. Natuurlijk: de politiek zit niet zelf aan de cao-tafel waar afspraken over loonsverhogingen worden gemaakt, maar het is wel de politiek die bepaalt hoeveel geld daarvoor beschikbaar is. En dat moet meer geld zijn dan nu. Omdat zorgverleners nu een lager uurloon hebben dan mensen met een vergelijkbare opleiding en verantwoordelijkheid bijvoorbeeld. Omdat de zorg nu heel veel mensen tekortkomt. En omdat we alles op alles moeten zetten om de mensen die nu in de zorg werken vast te houden. En dat gaat niet vanzelf.

De mensen in de zorg verdienen beter. En het is de taak van de politiek daarvoor te zorgen.

Vandaag stemt de Tweede Kamer daarom opnieuw over het beter gaan betalen van zorgverleners. Alwéér. Want de Kamer stemde al meerdere keren over de voorstellen die wij daarvoor deden. En al die keren staakten de stemmen. Omdat regeringspartijen CDA, CU, D66 en VVD elke keer tegenstemden. Als enigen. Net zoals ze als enigen wegliepen toen vorige week opnieuw gestemd moest worden.

Een klap in het gezicht van de democratie. Maar nog veel meer een klap in het gezicht van de mensen in de zorg. Die zelf nooit zullen weglopen. Maar wel weer opnieuw geschoffeerd werden.

Daarom, CDA, CU, D66 en VVD: laat jullie hart spreken en kies dit keer wel voor de mensen in de zorg!

CDA, CU, D66 en VVD: laat jullie hart spreken en kies dit keer wel voor de mensen in de zorg!

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Door John Kerstens op 30 juni 2020 Delen  

De moties gaan over het voorkomen dat zorgverleners eventuele toeslagen voor huur of zorg kwijtraken, doordat ze de afgelopen maanden veel hebben overgewerkt.

Maar ze gaan ook over de zorgen dat mensen in de zorg volgend jaar niet hoeven in te leveren, omdat hun loonsverhogingen lijken op te gaan aan hogere pensioenpremies.

En ze gingen over onze nieuwe poging om extra geld uit te trekken voor betere salarissen voor alle mensen in de zorg.

Vanmiddag stemden we daarover. En wat denk je? CDA, ChristenUnie, D66 en VVD stemden opnieuw tegen. Tegen álle voorstellen.

Opnieuw stemden CDA, CU, D66 en VVD tegen alle moties om zorgverleners beter te belonen.

Dat betekent als het aan regeringspartijen ligt dus dat:

Dat is niet alleen geen boter bij de vis na alle complimenten en het applaus. Het betekent vooral stank voor dank: ‘Bedankt voor jullie inzet, maar al dat harde werken gaat je vooral geld kosten.’

Schandalig, en een klap in het gezicht van alle mensen in de zorg.

Dat moet écht anders!

Schandalig, en een klap in het gezicht van alle mensen in de zorg.

Tweede Kamerlid

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Lodewijk Asscher

Heb je een vraag of wil je iets aan ons kwijt? Whatsapp ons.

Groet, Lodewijk

Whatsapp

Mijn geniale grote vriend Erik Van Bruggen is niet meer. Donderdag namen we afscheid, veel te vroeg. Het is wonderlijk en surrealistisch; de lieve reus is geveld. Erik was een man met een groot hart. Dat uitgerekend datzelfde hart hem in de steek zou laten is nauwelijks te bevatten.

Erik en ik zagen elkaar voor het eerst een half leven geleden, in 1993, beiden in dienst van de PvdA-campagne met Wim Kok. Eilanders onder elkaar: Erik geboren op Texel, ikzelf op Vlieland. (Texel was natuurlijk superieur, dat wil zeggen: in Erik’s beleving.) Partijvoorzitter Felix Rottenberg had het al verordonneerd: “Ik denk dat het goed is als jij eens kennis maakt met Erik van Bruggen, dat is een jongen met talent. Jullie zullen elkaar interessant vinden.”

Die woorden bleken profetisch.

Onze eerste ontmoeting, in hotel Gooiland in Hilversum, zou het startsein vormen voor een duizelingwekkende hoeveelheid activiteiten, ideeën en strategische adviezen. Met bij voorkeur, geheel op zijn Erik’s, zakelijk en plezier verstrengeld. Bij alles wat we zagen in de politieke arena steeds weer opnieuw nadenken en praten. Elke keer weer opnieuw aftasten: is dit het begin van een nieuwe ontwikkeling? Kunnen we hier iets van leren? Klopt het beeld? Klopt de boodschap? Snap je nou dat ze dáár mee komen? En wees nou eerlijk, kunnen wij tweeën dat eigenlijk niet gewoon veel beter?

Ik denk aan de avonturen die wij hebben meegemaakt. Naast diverse andere PvdA-campagnes brachten wij talloze politieke partijen de kneepjes van het campagnevak bij. Met humor en anecdotes. En zo kan het gebeuren dat ze in Nicaragua nog nooit van Erik van Bruggen hebben gehoord, maar wél van Enrique de los Puentos.

Toen ik in de jaren negentig en nul in Washington, D.C. en New York woonde was er één constante: de bezoeken van Erik. Dat plasje water tussen Europa en Amerika was slechts een detail. Vanuit de Verenigde Staten en Nederland hielpen we Youssou N’Dour in Senegal met zijn presidentiële aspiraties. We bezochten de Amerikaanse partijconventies, van zowel Democraten als Republikeinen, want ook van die laatsten zou je mogelijk iets kunnen leren en naar de Republikeinen toe was het wel zo netjes om ook hen met een bezoek te vereren. En nadat we een jonge senator uit Illinois op de conventievloer in Boston hadden horen prediken over blue states en red states reisden we, uiteraard op instigatie van Erik, vanaf 2008 elke vier jaar naar Iowa en New Hampshire om de caucuses en primaries bij te wonen. Dit jaar zat die bedevaart er voor Erik niet in. Wel gaan met anderen voelde als verraad. En dus toog ik naar Erik’s ziekenhuisbed om permissie te vragen om toch naar Iowa te mogen reizen. Die toestemming kreeg ik uiteindelijk, na mijn plechtige belofte dat we in 2024 de draad weer op zouden pakken. Er verscheen een gelukzalige lach op zijn gezicht.

Ik denk aan ons werk voor de Congolese gynaecoloog dr. Denis Mukwege en Stichting Vluchteling en onze blijdschap toen hem de Nobelprijs voor de Vrede ten deel viel. Samen verzorgden we vele tientallen strategische projecten op de meest uiteenlopende terreinen: van het beschermen van vogels tot aan de formulering van een nieuw pensioenstelsel, van de coaching van jonge, talentvolle politici tot het componeren van een reader over beeldregie voor de Rijksvoorlichtingsdienst, en van advies over de Europese Unie (‘Nederland in Europa’) tot aan een strategie voor de emancipatie van mensen met een beperking – en zo’n beetje alles daar tussenin. Steeds oversteeg het eindresultaat de som van onze inspanningen.

Ik stel me voor hoe Erik vandaag heeft aangeklopt bij de hemelpoort. Die arme Petrus zal zijn handen vol hebben gehad aan die tegendraadse snuiter uit Nederland. Erik zal hem direct hebben geconfronteerd met zijn armzalige beeldregie; het zou immers heel veel beter zijn als de kerkvader omringd zou worden met andere hemelbezoekers. Licht geërgerd zal Erik hebben opgemerkt dat Petrus’ rekwisiet van de sleutel weliswaar aardig gevonden is, maar dat daar ook meer mee gedaan had moeten worden. Ook de toelatingsprocedure van Petrus zal door Erik resoluut zijn afgewezen. Snel een gesprekje en dan een besluit over wel of niet naar de hemel, dat is anno 2020 volstrekt achterhaald. Waarom niet een circuit van toelatingstests en die vervolgens spreiden over de hele maand? Zo genereer je aandacht. En, zo zal Erik Petrus hebben opgedragen, waarom die spannende ervaringen voor de hemelpoort niet boekstaven? Geen zorgen, Erik geeft het werk zelf wel uit als het eenmaal zo ver is.

Dag reuzenvriend.

Hans Anker