Poliflw

Lilian Marijnissen ging vandaag digitaal in gesprek met zorgverleners over de zorg nu en de zorg na corona. Zorgverleners zijn het eens dat het niet alleen bij applaus voor de zorg kan blijven. ‘Als een junior communicatiemedewerker hoger wordt ingeschaald dan een verpleegkundige dan ontplof ik echt,’ zegt huisarts Bart Bruijn. Dat deze oproep op veel steun kan rekenen blijkt uit het succes van de petitie beloondehelden.nl, die inmiddels al 50 duizend keer is ondertekend.

Armand Girbes, IC arts lanceerde deze week samen met zo’n duizend zorgverleners een manifest om te pleiten voor veranderingen in de zorg.  ‘Ik hoop dat we nu gaan herwaarderen waar het eigenlijk om gaat. Het stelt me wel teleur dat het bij een stemming 75-75 is, terwijl als je met mensen spreekt zij het er 100 procent ermee eens zijn.’

Hij refereert hier naar een voorstel van de SP om zorgverleners structureel te waarderen, in plaats van eenmalig applaus en een bonus te geven. Dit voorstel haalde het vorige week op een stem na niet in de Tweede Kamer. Aanstaande dinsdag wordt opnieuw gestemd. Lilian Marijnissen vraagt iedereen om de VVD, CDA, D66 en CU op te roepen om het voorstel aankomende dinsdag te steunen. Hoe meer mensen beloondehelden.nl steunen, hoe sterker we staan.

Het is duidelijk dat we lessen moeten leren van deze crisis. Zorgverlener Petra van Ham vraagt al sinds maart om voldoende beschermingsmiddelen voor haar werk in een verpleeghuis. ‘Half maart kregen we al berichten dat er in verpleeghuizen enorme drama’s aan de gang waren, waar het virus was binnengekomen en mensen en masse stierven,’ zegt van Ham. Jos de Blok, directeur van Buurtzorg, geeft duidelijk aan dat er veel meer getest had moeten en kunnen worden. Hij regelde het zelf, en zijn medewerkers werden wel getest en kregen mondkapjes en beschermingsmiddelen. ‘Het hele verdeelbeleid, grote instellingen die een doosjes kregen met mondkapjes, ik vond het absurd,’ zegt de Blok.

‘Er is een wereld te winnen,’ zegt Lilian Marijnissen. ‘Maar dat gaat niet vanzelf gebeuren. We moeten zorgen dat er echte waardering komt voor zorgverleners. We moeten zorgen dat de goede voorbeelden, de samenwerking boven concurrentie, de norm worden.’

Het hele gesprek is hier terug te kijken.

We zijn de makers van de toekomst, maar ook allemaal een product van onze geschiedenis. Historisch besef, kennis van onze wordingsgeschiedenis en onze geschiedenis in samenhang kunnen bezien is daarom heel belangrijk. Wanneer de status-quo de enige referentie is, wanneer er geen inzicht bestaat in onze geschiedenis, dan ontbreekt begrip van de achtergronden en ligt oppervlakkigheid op de loer. Wie niet weet waar hij vandaan komt, weet niet waarheen hij onderweg is.

Om deze reden namen in 2006 de toenmalig leider van de SP, Jan Marijnissen en zijn collega van het CDA Maxime Verhagen, het initiatief voor een Nationaal Historisch Museum. Over de hele wereld zijn veel mooie voorbeelden van nationale historische musea te vinden, maar Nederland heeft zo’n museum nog niet. Ondanks de grote steun voor dit idee toen, is het museum er nooit gekomen.

Bijna vijftien jaar later blazen Lilian Marijnissen en de huidige fractievoorzitter van het CDA Pieter Heerma, dit idee daarom nieuw leven in. SP-fractievoorzitter Lilian Marijnissen: 'In een tijd waarin de samenleving individualiseert en de veranderingen steeds sneller lijken te gaan, verdwijnt ook steeds meer de gedeelde oriëntatie. De oprichting van een Nationaal Historisch Museum kan bijdragen aan een hernieuwde waardering van het belang van kennis van onze wordingsgeschiedenis. Dat kan helpen in actuele discussies. Immers, het begrip van het heden en het nemen van beslissingen voor de toekomst kan niet zonder kennis van de ontwikkeling die ons gebracht heeft waar we nu zijn.'

Frank Futselaar (SP-woordvoerder landbouw)

Duizenden boeren zijn in verzet gekomen tegen de stikstofmaatregelen van de overheid. Het boerenverzet richt zich tegen beperkende maatregelen om de uitstoot aan te pakken. Ze vinden dat ze te eenzijdig de schuld krijgen. Daar hebben ze gelijk in.

Er zijn te veel varkens, kippen en koeien, maar dat is niet de schuld van de individuele boeren. In 1997 en 1998 was er een uitbraak van de varkenspest. Er werden ruim 11 miljoen varkens 'geruimd'. Nadat de varkenspest was ingedamd maakte Remi Poppe, als toenmalig SP-landbouwwoordvoerder, een afspraak met een varkensboer om inzicht in de gevolgen te krijgen. Aan de keukentafel bij de boer zaten nog twee mensen. Een man van de Rabobank en iemand van de Dienst Landbouwvoorlichting van de overheid. De boer moest zijn stallen aanpassen aan nieuwe wettelijke regels. Hij moest daarom een lening aangaan bij de bank. Na wat heen en weer gepraat en rekenen, was de uitkomst dat de boer meer varkens moest nemen om kredietwaardig te zijn. 'Kijk heer Poppe, zo worden wij nu gedwongen om te groeien', riep hij vertwijfeld. En zo is het gegaan met veel boerenbedrijven. Groeien om het hoofd boven water te houden.

De economische druk om te groeien is groot.

In 2018 is voor 90,3 miljard euro geëxporteerd aan landbouwgoederen. Nederland is de op één na grootste landbouwexporteur van de wereld, na de Verenigde Staten. Iedereen kan snappen dat dit een geweldige negatieve druk geeft op ons kleine land, onze vruchtbare bodem en de laatste resten van onze natuur. Veel boeren moeten zich als voedselproducent de pleuris werken om met de huidige wereldmarktprijzen het hoofd boven water te houden. De opbrengsten voor de boer op de wereldmarkt zijn te laag om aan de terechte eisen voor beter dierenwelzijn, fosfaatrechten, mestregels en stikstofnormen te voldoen. Veel boeren hebben al investeringen gedaan om schonere stallen te bouwen. Waarvoor natuurlijk weer leningen nodig waren.

Remi Poppe (voormalig SP-woordvoerder landbouw)

Boerenbelangenorganisatie LTO, de VVD en het CDA hebben deze groei steeds maar weer bevorderd. Niet de boeren, maar de grote mondiale handelaren in veevoer en agrarische producten strijken het grootste deel van de 90 miljard euro aan export op. Als het gaat om het besteedbaar inkomen, dan is er bij veel boerengezinsbedrijven juist sprake van armoede.

Jammer dat het boerenverzet door de organisatoren vooral gericht is tegen milieumaatregelen, omdat 'we door deze maatregelen niet meer kunnen groeien'. Dat kan kloppen. Maar heel veel boeren die we gesproken hebben zeiden: 'als ik met minder dieren ook rond kan komen doe ik dat meteen'. En daar zit hem de kneep. De economische druk om te groeien is groot. Uitkopen van boeren die willen stoppen zou er best wel eens toe kunnen leiden dat juist de boerengezinsbedrijven gaan stoppen. Dan blijven de meer industriële, aan de tiet van de banken en exporteurs hangende landbouwbedrijven over. Een ontwikkeling die precies de verkeerde kant op gaat. Verder weg van de boerenlandbouw.

Het is dan ook bedenkelijk dat de financiële en organisatorische steun voor de tractorenmanifestaties van de agrarische zakensector komt. Het heeft er veel van weg dat de tractoren de verkeerde kant op rijden. Willen we dat de boeren een eerlijke prijs voor een eerlijk product krijgen en niet gedwongen moeten blijven groeien, dan zal het verzet tegen de macht van de internationaal opererende grootgrutters en handelaren gericht moeten worden. Dat is de echte bedreiging. Zij zijn de feitelijke uitbuiters van onze boeren, grond en natuur.

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief en mis nooit belangrijk SP-Nieuws!

You must have JavaScript enabled to use this form.

Ja, ik wil op de hoogte blijven van belangrijk nieuws en acties van de SP en Lilian Marijnissen.

Frank Futselaar (SP-woordvoerder landbouw)

Duizenden boeren zijn in verzet gekomen tegen de stikstofmaatregelen van de overheid. Het boerenverzet richt zich tegen beperkende maatregelen om de uitstoot aan te pakken. Ze vinden dat ze te eenzijdig de schuld krijgen. Daar hebben ze gelijk in.

Er zijn te veel varkens, kippen en koeien, maar dat is niet de schuld van de individuele boeren. In 1997 en 1998 was er een uitbraak van de varkenspest. Er werden ruim 11 miljoen varkens 'geruimd'. Nadat de varkenspest was ingedamd maakte Remi Poppe, als toenmalig SP-landbouwwoordvoerder, een afspraak met een varkensboer om inzicht in de gevolgen te krijgen. Aan de keukentafel bij de boer zaten nog twee mensen. Een man van de Rabobank en iemand van de Dienst Landbouwvoorlichting van de overheid. De boer moest zijn stallen aanpassen aan nieuwe wettelijke regels. Hij moest daarom een lening aangaan bij de bank. Na wat heen en weer gepraat en rekenen, was de uitkomst dat de boer meer varkens moest nemen om kredietwaardig te zijn. 'Kijk heer Poppe, zo worden wij nu gedwongen om te groeien', riep hij vertwijfeld. En zo is het gegaan met veel boerenbedrijven. Groeien om het hoofd boven water te houden.

De economische druk om te groeien is groot.

In 2018 is voor 90,3 miljard euro geëxporteerd aan landbouwgoederen. Nederland is de op één na grootste landbouwexporteur van de wereld, na de Verenigde Staten. Iedereen kan snappen dat dit een geweldige negatieve druk geeft op ons kleine land, onze vruchtbare bodem en de laatste resten van onze natuur. Veel boeren moeten zich als voedselproducent de pleuris werken om met de huidige wereldmarktprijzen het hoofd boven water te houden. De opbrengsten voor de boer op de wereldmarkt zijn te laag om aan de terechte eisen voor beter dierenwelzijn, fosfaatrechten, mestregels en stikstofnormen te voldoen. Veel boeren hebben al investeringen gedaan om schonere stallen te bouwen. Waarvoor natuurlijk weer leningen nodig waren.

Remi Poppe (voormalig SP-woordvoerder landbouw)

Boerenbelangenorganisatie LTO, de VVD en het CDA hebben deze groei steeds maar weer bevorderd. Niet de boeren, maar de grote mondiale handelaren in veevoer en agrarische producten strijken het grootste deel van de 90 miljard euro aan export op. Als het gaat om het besteedbaar inkomen, dan is er bij veel boerengezinsbedrijven juist sprake van armoede.

Jammer dat het boerenverzet door de organisatoren vooral gericht is tegen milieumaatregelen, omdat 'we door deze maatregelen niet meer kunnen groeien'. Dat kan kloppen. Maar heel veel boeren die we gesproken hebben zeiden: 'als ik met minder dieren ook rond kan komen doe ik dat meteen'. En daar zit hem de kneep. De economische druk om te groeien is groot. Uitkopen van boeren die willen stoppen zou er best wel eens toe kunnen leiden dat juist de boerengezinsbedrijven gaan stoppen. Dan blijven de meer industriële, aan de tiet van de banken en exporteurs hangende landbouwbedrijven over. Een ontwikkeling die precies de verkeerde kant op gaat. Verder weg van de boerenlandbouw.

Het is dan ook bedenkelijk dat de financiële en organisatorische steun voor de tractorenmanifestaties van de agrarische zakensector komt. Het heeft er veel van weg dat de tractoren de verkeerde kant op rijden. Willen we dat de boeren een eerlijke prijs voor een eerlijk product krijgen en niet gedwongen moeten blijven groeien, dan zal het verzet tegen de macht van de internationaal opererende grootgrutters en handelaren gericht moeten worden. Dat is de echte bedreiging. Zij zijn de feitelijke uitbuiters van onze boeren, grond en natuur.

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief en mis nooit belangrijk SP-Nieuws!

You must have JavaScript enabled to use this form.

Ja, ik wil op de hoogte blijven van belangrijk nieuws en acties van de SP en Lilian Marijnissen.

Hoera, ze zijn er een beetje achter gekomen, de ‘marktwerking’ in de sociale huursector heeft geleid tot een nieuwe woningnood en onbetaalbare huren. Er komt voor de sociale huursector een miljard euro (over tien jaar, dus maar 100 miljoen per jaar!) beschikbaar voor vermindering op de verhuurdersbelasting als woningcorporaties woningen bouwen met een huurprijs onder de laagste aftoppingsgrens in de huurtoeslag (607,46 euro in 2019). De verhuurderheffing gaat overigens gewoon door. Voor 2023 is de verwachte opbrengst, bijna twee miljard euro. Ofwel: huurders blijven over een periode van 10 jaar circa 20 miljard meebetalen aan belasting op sociale huurwoningen en ‘krijgen’ er 1 terug. Een wel heel treurig klein super dun sigaartje uit eigen doos.

Even terug in de tijd. Zo’n 25 jaar gelden, onder het eerste kabinet Kok (PvdA, VVD en D66), werd de sociale huursector ‘verzelfstandigt’. Dit breekpunt in de geschiedenis van de sociale volkshuisvesting begon onder kabinet Lubbers met de Nota Volkshuisvesting in de Jaren Negentig, ook wel genoemd ‘operatie-Heerma’(vader van de huidige CDA-fractievoorzitter).

De naoorlogse woningnood zou opgelost zijn, was de redenering. De overheid was niet meer nodig. Gemeentelijke woningbedrijven werden overgedaan aan woningcorporaties. Artikel 22,  van de grondwet ‘Bevordering van voldoende woongelegenheid is voorwerp van zorg der overheid’ kon wel met een stevige korrel zout genomen worden. Als kersvers Kamerlid heb ik dat toen (1996) in en buiten de Kamer fel bestreden en waarschuwde dat woningcorporaties zo gedwongen werden om als commerciële woningbedrijven te gaan opereren. Dat de woningzoekenden en huurders de dupe zouden zijn. En zo is het treurig genoeg ook gegaan. Topsalarissen voor directeuren (gelukkig niet allemaal), miljarden verliezen door beleggen in obligaties, investeringen in verliesgevende projecten die niets met volkshuisvesting te maken hadden, massale sloop en verkoop van sociale huurwoningen en alsmaar stijgende huurprijzen.

Het enige positieve is dat de woningnood en de onbetaalbaarheid van huren erkend worden en de overheid weer een klein beetje zijn financiële verantwoordelijkheid voor de volkshuisvesting lijkt te nemen.

In 2013 werd de verhuurderheffing over de WOZ-waarde van sociale huurwoningen ingevoerd (particuliere verhuurders gaan vrijuit!). Een belasting dus op de ‘marktwaarde’ op huurwoningen van corporaties die alleen tot uitdrukking komt wanneer ze verkocht zouden worden. Maar dan zijn het geen sociale huurwoningen meer. Het is dus feitelijk een ordinaire belasting op huren. Sociale huurwoningen hebben geen ‘marktwaarde’, maar alleen een gebruikswaarde als huisvesting. Zo was onze sociale huursector tot voor 25 jaar geleden opgebouwd, met financiële steun van de overheid.

Het Sociaal en Cultureel Planbureau zegt over de huidige situatie (gegevens over 2018); ‘Ongeveer een derde van de Nederlandse huishoudens woont in een corporatiewoning. Dit aantal nam het afgelopen decennium af, doordat de woningcorporaties meer woningen verkochten of sloopten dan er bijgebouwd werd. Terwijl het aantal corporatiewoningen afnam, nam het relatieve aantal huurders met een laag inkomen toe’. Toch geen misselijke constatering van het planbureau. Voor de verzelfstandiging woonden meer dan 50% in een huurwoning met in verhouding nog betaalbare huren.

Het enige positieve is dat de woningnood en de onbetaalbaarheid van huren een beetje erkent worden en dat de overheid weer een heel klein beetje zijn financiële verantwoordelijkheid voor de volkshuisvesting lijkt te nemen. Lilian Marijnissen zei terecht dat alleen bouwen niet genoeg is om de wooncrisis te beteugelen. Woningzoekenden hebben niets aan gesubsidieerde huizen die niemand kan betalen. Ze wil de huren voor vijf jaar bevriezen en vindt dat de prijs voor nieuw gebouwde woningen verplicht betaalbaar moet zijn. Er zal nog veel strijd nodig zijn willen we de Volkshuisvesting weer sociaal kunnen noemen. Doe eens normaal en sociaal zou ik zeggen, stop de sloper en verhuurdersheffing en bouw betaalbare huurwoningen. De overheid moet zijn grondwettelijke plicht  weer oppakken; ‘Bevordering van voldoende woongelegenheid is voorwerp van zorg der overheid’. En dus ook de financiële zorg en betaalbaarheid!

Het is tijd voor rechtvaardigheid! Ben je nog geen vriend voor rechtvaardigheid? Sluit je dan nu aan!