Poliflw

De fracties GroenLinks en D66 willen een nieuw systeem voor reclamedrukwerk: alleen met een JA-JA-sticker op de brievenbus mag ongeadresseerde reclame worden bezorgd. Geen sticker = geen drukwerk. Ze dienen hierover een initiatiefvoorstel in dat de raad morgen bespreekt tijdens de Opiniërende Raadsbijeenkomst. https://gemeenteraad.soest.nl/nieuws/2019/06/12/initiatiefvoorstel-gl-en-d66-geen-sticker--geen-drukwerk …

De fracties GroenLinks en D66 willen een nieuw systeem voor reclamedrukwerk: alleen met een JA-JA-sticker op de brievenbus mag ongeadresseerde reclame worden bezorgd. Geen sticker = geen drukwerk. Ze dienen hierover een initiatiefvoorstel in dat de raad morgen bespreekt tijdens de Opiniërende Raadsbijeenkomst. https://gemeenteraad.soest.nl/nieuws/2019/06/12/initiatiefvoorstel-gl-en-d66-geen-sticker--geen-drukwerk …

Ik wil niet alleen praten over klimaat, maar ook actie ondernemen. Als Groenen staan we voor klimaatbeleid dat ook sociaal is. Daar vechten we voor in Europa. Spreek je uit 👉 https://verkiezingen.groenlinks.nl/spreekjeuit

Vandaag is het tijd voor actie✊. Jens Bosman, nummer 16 op onze lijst, gaat samen met veel medescholieren staken voor het klimaat. Je kunt hem vandaag ook horen en zien op RTV Utrecht. Of lees wat hij schreef op opiniesite Joop.

Coalitie Soest (GGS, VVD, D66 en CU/SGP) wil de zorg geen prioriteit geven en stemt tegen het opheffen van het restant bezuiniging op de sport. De zogenaamde uitgestoken hand van de collegepartijen richting de oppositiepartijen bleek gisteravond een wassen neus.

Het hoofdlijnenakkoord is ondertekend! VVD, GroenLinks, CDA en ChristenUnie-SGP hebben hun handtekeningen gezet. De bedoeling is dat het hoofdlijnenakkoord met de hele gemeenteraad en de samenleving wordt uitgewerkt tot een inwonersakkoord. Een inwonersakkoord is voor zover bekend nog niet eerder gesloten in Nederland. Je leest het hoofdlijnenakkoord hier http://bit.ly/2w55in2 .

Administratie. Werkdruk. Formulieren. Maar geen aandacht voor waar het echt om gaat: de mensen. Als je tegenwoordig een dienstbaar beroep hebt, word je behandeld alsof je een productiemedewerker bent van BV Nederland. Dat is mijn conclusie nu we halverwege de kantinetour zijn. In kantines ga ik in gesprek met de stille motor van Nederland. Mensen die niet schreeuwen, niet klagen, maar Nederland draaiende houden. De buschauffeur, de wijkagent, de postbezorger, de wijkverpleegkundige, de basisschooldocent, de jeugdbeschermer, de kinderopvangmedewerker. Mensen met een groot hart voor hun vak. Een vak waar ze veel verstand van hebben en dat ze met veel liefde doen. Toch draait het niet meer om vakkennis, en de bezieling om iets te betekenen voor anderen. Ze worden afgerekend of de juiste vinkjes wel op de juiste formulieren staan. Je doet je werk goed als je binnen twee minuten een steunkous kan aantrekken, niet als je daarna aandacht geeft aan de mens erachter. Neem Anneke. Ze werkt al twintig jaar in het basisonderwijs, met steeds minder plezier. “Je ziet wat de kinderen nodig hebben”, zegt ze, “maar ik kan het ze niet geven.” Te veel kinderen in de klas, te veel papieren om in te vullen, te veel extra taken, van leren tandenpoetsen tot technieklessen. Of Yvonne, die al jarenlang werkt in de jeugdbescherming. De jeugdzorg is verkwanseld aan de markt, stelt zij. Het gevolg? Ze is voor haar gevoel een administratief medewerker geworden en voelt zich dagelijks tekortschieten. Vroeger kon ze eens in de twee weken langs bij elk kind onder haar bescherming. Nu niet meer. Ze moet nu kiezen welk kind ze kan zien en welke niet. Zij wel, hij niet. Als je al die verhalen achter elkaar hoort, in Doetinchem, Den Bosch, Hoofddorp, Alkmaar, Amsterdam Slotervaart, dan word je er stil van. Achter het telkens weer moeten invullen van bergen papier, zit stress. Werkdruk. Een gevoel van gewantrouwd te worden. Het gevoel van tekortschieten. En dat alles vanwege het economisme. Het idee dat geld verdienen altijd boven zorg en aandacht gaat. Dat alles gereduceerd kan worden tot een rekensom. Het idee dat de belangen van multinationals zwaarder wegen dan die van gewone mensen. Het idee dat politici of managers beter weten wat er nodig is op de werkvloer dan de mensen die het vak beoefenen. Keer op keer wint het economisme van rechtvaardigheid. Shell en Co krijgen 1,4 miljard cadeau door het afschaffen van de dividendbelasting, terwijl Anneke en Yvonne dagelijks op hun tanden moeten bijten. We zijn daar allemaal de dupe van. Onze kinderen krijgen niet de aandacht die ze verdienen. Onze ouders niet de zorg die ze broodnodig hebben. Toch zie ik ook elke keer iets bijzonders gebeuren tijdens de kantinetour. Iets dat mij hoop geeft. Elke keer staat er namelijk weer iemand op en zegt: Wat jij meemaakt in het onderwijs, maak ik mee in de zorg, of als politieagent op straat, of in de jeugdbescherming. Jouw verhaal is het mijne. Mijn verhaal is het jouwe. Die verbinding kunnen we macht geven. Dat is mijn droom. Mijn ambitie. Samen staan we sterk, en daar gaan we de komende maanden samen aan werken.