Poliflw

Vrijheid is niet vanzelfsprekend. Hannie Schaftlezing door Sigrid Kaag

Minister Sigrid Kaag houdt in Haarlem de jaarlijkse Hannie Schaftlezing. Vrijheid, verdraagzaamheid en het tegengaan van discriminatie zijn de waarden die Hannie Schaft, het Meisje met het Rode Haar, inspireerden tot haar verzetsdaden. Vandaag de dag zijn deze waarden nog steeds actueel. Vrijheid is niet vanzelfsprekend.

Geachte familieleden van Hannie Schaft,

Geachte familieleden van Truus en Freddie Oversteegen,

In tijden van bezetting ligt vrijheid besloten in een keuze. De keuze of je onrecht en intolerantie accepteert, of dat je hiertegen in verzet komt. De keuze om je neer te leggen bij je lot, of om op te staan en je stem te laten horen. Om te handelen, niet wanneer het makkelijk en zonder gevaar is, maar wanneer het uitmaakt.

Hannie Schaft wist wat die vrijheid was. Zelfs onder het juk van de bezetter leefde zij vrij. Tot het bittere einde.

Vandaag herdenken wij haar. Waar zij voor stond en wie zij was. Wat zij vandaag de dag nog altijd voor ons land betekent. Om ons het leven van Hannie Schaft te herinneren, moeten wij beginnen bij haar einde.

Hannie Schaft werd op 17 april 1945 door de Duitse bezetters gefusilleerd in de duinen. Wanneer het eerste schot haar slechts verwondde, zou ze geroepen hebben dat zij zelf beter kon schieten. Of dit echt zo is durf ik niet te zeggen. Volgens een andere overlevering stootte ze een pijnkreet uit, waarna een tweede salvo een einde maakte aan haar leven. Ze werd haastig begraven; een paar lokken van haar rode haar bleven boven het zand uit steken. Zo snel wilden de politiemannen en soldaten van hun vuile werk af zijn. Hiermee kwam een tragisch einde aan een kort maar uitzonderlijk leven. Hannie Schaft werd slechts 24 jaar oud.

Bij het herinneren van Hannie Schaft denken wij natuurlijk aan haar laatste momenten. De angst die zij gevoeld moet hebben, de stille waardigheid waarmee zij haar gevangenschap en executie gedragen heeft. Maar ook haar daden: het stelen van persoonsbewijzen, de sabotageacties, de aanslagen. Waarom besloot deze jonge vrouw om alles in de waagschaal te stellen en deel te nemen aan de gewapende strijd?

Haar jeugd bevat weinig voortekenen van haar latere rol. Ze groeide op in een teruggetrokken onderwijzersgezin. Ze was een ingetogen kind, serieus voor haar leeftijd. Ze kon fel uit de hoek komen. Op school schreef ze een uiterst kritisch opstel over de Volkenbond, waarin ze zich frustreerde over hoe weinig de organisatie voor elkaar kreeg in Abessinië. Toch wilde ze er later gaan werken. Die ambitie zou haar niet meer loslaten. Ze ging rechten studeren in Amsterdam, waarbij zij zich in het volkenrecht specialiseerde. Volgens een studievriendin wilde ze niets liever dan na de oorlog naar Genève vertrekken om de Volkenbond nieuw leven in te blazen. Om zich in te zetten voor vrede en recht.

Aan het begin van de oorlog was ze haast nog een meisje. Ze was pas kort daarvoor begonnen met haar rechtenstudie. Ze had in haar vriendenkring ook Joodse vriendinnen, en richtte samen met twee andere studentes een nieuw dispuut op.

Ze was gedreven, slim, ambitieus en stond midden in het studentenleven. Ze was dus eigenlijk net zoals vele andere jonge vrouwen. En precies dat maakt haar zo bijzonder.

Want het zijn juist gewone mensen die soms hele ongewone keuzes maken, en daarmee de geschiedenis veranderen. Het is begrijpelijk dat we onze helden op een voetstuk plaatsen, maar slechts weinigen van hen waren heldhaftig voordat zij, gedwongen door omstandigheden, de keuzes maakten waardoor zij helden werden. Dat is voor mij dan ook juist het uitzonderlijke: dat hele gewone mensen tot grote dingen in staat zijn, wanneer zij daarvoor kiezen.

Dat is wat Hannie Schaft bijzonder maakte. Dat is, denk ik, waarom zij nog steeds herinnerd en bewonderd wordt. Dat is waarom het een voorrecht is om hier vandaag te mogen spreken bij haar herdenking.

Dames en heren,

In een cynische constatering over zijn eigen terreur zei Stalin ooit dat, waar één dood een tragedie is, een miljoen doden slechts een statistisch gegeven zijn. Het is een wrede waarheid. Maar het omgekeerde is gelukkig ook waar. Als het lot van miljoenen ons weinig zegt, is het juist het leven van het individu dat ons inspireert. Het zijn voorbeelden als die van Hannie Schaft die mensen aanzetten tot hoop, tot weerstand, tot idealisme.

En gelukkig waren, en zijn, er meer mensen zoals Hannie Schaft.

Truus en Freddie Overstegen maakten deel uit van dezelfde verzetsgroep. In 2014 kregen zij als late, maar dankbare erkenning voor hun verzetswerk het Mobilisatie-Oorlogskruis opgespeld door minister-president Mark Rutte.

Gisela Wieberdink-Söhnlein, ook een Amsterdamse rechtenstudente, woonde tegenover het Gestapo-hoofdkantoor in Amsterdam. Een keurig meisje, dat niet als rebels bekendstond. Desondanks sloot ze zich aan bij de verzetsgroep het kindercomité, en bracht zo vele Joodse kinderen in veiligheid, door hen naar onderduikadressen te sturen. “Het moest gewoon gebeuren”, zou ze later bescheiden over haar verzetswerk zeggen. Ze werd gearresteerd en gevangengezet in Ravensbrück. Ze overleefde de oorlog.

Helena Kuipers-Rietberg, in het verzet bekend als tante Riek, wordt ook wel de stille kracht achter de Landelijke Organisatie voor Hulp aan Onderduikers genoemd. Ze was gereformeerd, en redde vanuit die overtuiging vele levens. Onder het mom van bijbelbijeenkomsten bracht zij door het hele land mensen bij elkaar en hielp hen aan onderduikadressen. Ze werd verraden en kwam ook in Ravensbrück terecht, waar zij in 1944 overleed.

Zij waren mensen zoals u. Gewone mensen, die onder uitzonderlijke omstandigheden besloten om buitengewone dingen te doen. Zij waren mensen die ons, vandaag de dag, met de vraag presenteren: wat zouden wij gedaan hebben? Durven wij ook hun keuzes te maken?

De Wit-Russische essayist en historica Svetlana Alexijevitsj schrijft in haar boek, ‘De oorlog heeft geen vrouwengezicht’, dat de geschiedenis in elk van ons zit. ‘De een met een halve bladzij, de ander met twee, drie. Samen schrijven we het boek van de tijd. Ieder schreeuwt zijn waarheid. Een nachtmerrie van nuances.’

Alexijevitsj toont het schaduwspel van deze nachtmerrie vanuit vrouwenperspectief, want, schrijft zij ‘hun oorlog heeft een geur, een kleur, een gedetailleerde beleving van het menselijk bestaan zelf. Deze verhalen gaan niet over hoe ze terugtrekken en aanvoeren, maar over lachen en lijden.’ Het is een geschiedenis van de menselijke ziel.’ Dat zie ik ook terug in de geschiedenis van Hannie Schaft.

Dames en Heren,

Door te herinneren brengen wij de gevallenen terug onder de levenden.

Laten wij daarom niet vergeten dat ook zij geleefd hebben. Want al deze vrouwen waren geen onaantastbare helden. Zij waren meer dan onze gestolde herinnering van hun heldendaden. Zij waren mensen van vlees en bloed. Ook Hannie Schaft had goede en slechte dagen, werd verliefd en was gebroken toen haar geliefde gedood werd.

Door de enkelen te herdenken, eren wij de velen. Maar wij bewijzen hen een slechte dienst als het bij plechtigheden blijft.

Want wereldwijd zijn er ook op dit moment velen die onderdrukking aan den lijve ondervinden. mensen die gekleineerd worden, die onrecht ervaren, of het zien gebeuren.

Hier in Europa zijn we van ver gekomen. Wij hebben onze geschiedenis van conflict getemperd en botsen nu met elkaar in de vergaderzalen van Brussel en Straatsburg, in plaats van op slagvelden rondom deze steden.

Dit maakt Europa tot een relatief rustige haven, in een steeds onrustiger wordende wereld, maar ook hier lijken we soms het verleden te vergeten. De filosoof Isaiah Berlin schreef ooit een essay over nationalisme, wat hij ‘de gebogen twijg’ noemde. Europa, zo stelde hij, is een continent met twee zielen in haar borst. De rationele geest van de verlichting, en de romantische geest van de groep en de natie. De mentaliteit van de verlichting is ordenend, maar kil, waar de geest van het romanticisme vurig is, maar uitsluitend. Europa beweegt volgens Berlin tussen deze twee uitersten. Buigt de twijg te ver door, dan zwiept hij terug. De oorlog waarin Hannie Schaft stierf was het uiterste gevolg van opgezweepte groepsverheerlijking. Het gevaar van wij-zij denken, van het reduceren van mensen tot de Ander. Na de oorlog hebben de landen van Europa, Duitsland voorop, de twijg weer teruggebogen, misschien te ver – tot het punt van afstandelijke technocratie, waar mensen nu weer op reageren.

Want ik zie kleine takjes opnieuw losbreken.

Racisme, xenofobie en antisemitisme steken opnieuw de kop op. We lijken soms af te koersen op een samenleving waarin het normaal is om anderen de schuld te geven van problemen. Waarin we elkaar eindeloos de maat nemen, in plaats van samen aan oplossingen te werken. Wij dreigen zo weer te vervallen in een vernietigend en zinloos wij-zij denken, van leeg en hatelijk schreeuwen op Twitter, in plaats van kleine handelingen te doen in de echte wereld, waarmee je anderen helpt.

Dit zie ik in heel Europa. Van de straten tot aan de parlementen. Ik zie het bij de racistische of antisemitische spreekkoren bij voetbalwedstrijden, maar ook bij de Italiaanse senator en Holocaust-overlevende Liliana Segre. Zij ontvangt dagelijks honderden haatbericht. Toen zij een voorstel deed voor een parlementair onderzoek naar racisme en antisemitisme, en dit voorstel werd aangenomen, stond de Senaat op om voor haar te applaudisseren. Maar de rechtse oppositie, onder leiding van Matteo Salvini bleef zitten.

Dames en heren,

Wij moeten nooit blijven zitten. Wanneer individuen worden gereduceerd tot De Ander, moeten wij ons uitspreken. Wanneer mensen vermorzeld worden door geweld of onvrijheid, is het onze plicht om hen te helpen.

Gewone maar dappere mensen zoals Hannie Schaft hebben het hoogste offer gebracht in de strijd tegen uitsluiting. Het is aan ons om de vlam die zij ontstoken hebben te laten branden, ook in het Europa van de 21

eeuw. Want vrijheid is meer dan het ontbreken van wapengekletter. Alleen wanneer wij onze verantwoordelijkheid durven nemen zijn wij daadwerkelijk vrij.

Dat is wat de herinnering van Hannie Schaft voor mij betekent. Het is de keuze om je te verzetten tegen onrecht, juist wanneer die keuze moeilijk is.

Achteraf, wanneer we veilig thuis zitten en een oorlogsfilm kijken of een spannende roman lezen is het makkelijk om je voor te stellen dat je dezelfde keuzes zou maken als de helden uit die verhalen. Maar als het moment om te kiezen zich aandient valt die keuze de meesten van ons waarschijnlijk zwaar. Echte vrijheid kan immers ook een zware verantwoordelijkheid zijn. Maar juist in die vrijheid ligt onze diepste waardigheid besloten: de wetenschap dat ook wanneer ons lichaam gebonden en geslagen is, onze ziel toch vrij is.

Hannie Schaft zou nooit voor de Volkenbond gaan werken. De oorlog had de machteloosheid van de organisatie, die Hannie Schaft al in een schoolopstel had geconstateerd, pijnlijk blootgelegd.

Dit was voor velen duidelijk, daarom werd na de oorlog ook een nieuwe organisatie opgericht. Volgend jaar vieren we, behalve 75 jaar vrijheid, ook dat 75 jaar geleden de Verenigde Naties werden opgericht. Hiermee kreeg de zoektocht naar vrede en recht een nieuwe adem.

Ook deze organisatie is niet perfect, en doet volgens sommigen nooit genoeg. Maar, anders dan de Volkenbond heeft de VN een Veiligheidsraad waarin beslissingen worden genomen over oorlog en vrede, over sancties, over recht. Soms denk ik, dat als Hannie Schaft de oorlog overleefd had, dit de plek is waar ze terecht zou zijn gekomen. Hier zou ze anderen scherp hebben gehouden met haar grote rechtvaardigheidsgevoel. Hier zou ze mee hebben geholpen om de naoorlogse wereld beter en mooier te maken.

Maar ze mocht het niet mee maken. Dus is het aan ons.

In de zaal waarin de Veiligheidsraad vergadert hangt een grote wandschildering. In het midden hiervan is een feniks te zien, die herrijst uit de as van de verbrande wereld. Uit de chaos, vernietiging en droefenis van de oorlog werd hoop geboren.

Ik ben vaak in deze zaal geweest, en heb tijdens lange vergaderingen meer dan eens mijn blik over de wandschildering laten dwalen. Als ik ooit weer in deze zaal zit, zal ik nogmaals naar die muur kijken, en dan denk ik aan Hannie Schaft, en de idealen waarvoor zij gestorven is.

In haar offer ligt de verantwoordelijkheid besloten die wij nog altijd hebben. De verantwoordelijkheid om ons in woord en daad uit te spreken tegen onrecht en onderdrukking. Want net als zij, zijn wij gewone mensen, die dagelijks keuzes maken.

De vraag die ons rest, is of ook wij durven kiezen om daadwerkelijk vrij te zijn.

Dank u wel.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Red de Amazone – Geen Mercosur zonder Parijs

De Amazone staat in brand, nog veel heftiger dan andere jaren. Daarnaast leidt ontbossing tot steeds verdere afbraak van het regenwoud. Alle reden om in actie te komen dus voor de longen van de aarde, is essentieel voor het leven op onze planeet, en onmisbaar om de opwarming van de aarde tegen te gaan.

Wat D66 betreft schaart Nederland zich daarom volmondig achter de recente oproep van de Franse president Macron: geen handtekening onder Mercosur als deze landen uit het Parijs-klimaatakkoord stappen. We moeten het oerwoud beschermen, het leven en de biodiversiteit die ermee samenhangen.

Met het aantreden van de Braziliaanse president Bolsonaro is de Amazone steeds verder onder druk komen te staan. Ontbossing neemt weer toe. Daarom vindt D66 dat afdwingbare afspraken over duurzaamheid en ontbossing onderdeel moeten zijn van het aankomende handelsakkoord. Die afspraken komen direct uit het Klimaatakkoord van Parijs.

“Het Amazonegebied bevindt zich weliswaar grotendeels in Brazilië, maar het is van onschatbare waarde voor het voortbestaan van de hele aarde. Daarom deinzen we niet terug om Bolsonaro te dwingen de afspraken uit Parijs na te komen”, aldus Tweede Kamerlid Achraf Bouali. “Macron heeft het startschot gegeven en Nederland moet die oproep volmondig ondersteunen. Gezamenlijk kunnen we een vuist maken.” Eerder riep Bouali via een motie de regering al op om het Wereld Natuur Fonds te steunen in het plan om een groter deel van de Amazone beschermd gebied te maken.

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

Tweet dit artikel Deel dit artikel op Facebook

‘s-Hertogenbosch is een gastvrije stad. Bij een gastvrije stad hoort het stimuleren van ontmoetingen. In het bestuursakkoord 2018-2022 van de gemeente ‘s-Hertogenbosch namen we daarom op om een pilot te starten met losse stoelen in de openbare ruimte.

De pilot is gebaseerd op ervaringen in Europese steden als Londen, Parijs en Zürich. Vanaf begin mei tot eind oktober 2019 gaan 50 kleurrijke metalen stoelen in de (binnen)stad ‘on tour’. Elke twee maanden zijn de stoelen op een andere, nog te bepalen plek te vinden. We nodigen culturele instellingen, verenigingen en bewoners uit om met leuke initiatieven komen. Initiatieven rondom de stoelen en ontmoeting. Voorbeelden zijn kleinschalige optredens of exposities of voorleesmiddagen. We verbinden daarmee ook de thema’s ontmoeten, gastvrijheid en cultuur.

Nadat de locaties bekend zijn, informeren we de bewoners over de pilot. En we vragen om feedback. Wat is het effect van de stoelen? En in hoeverre lopen we tegen praktische problemen aan die om een oplossing vragen? Een risico is bijvoorbeeld diefstal of beschadiging van de stoelen. Om dat risico te verkleinen, koppelen we twee à drie stoelen aan elkaar, zoals we ook in Zürich zien.

Na de pilot evalueren we het project. Heeft de pilot ontmoeten en een prettiger gebruik van de openbare ruimte gestimuleerd? En zo ja, zien we deze stoelen als een tijdelijke of een structurele toevoeging aan onze openbare ruimte?

Wethouder Mike van der Geld: “‘s-Hertogenbosch wil ontmoetingen stimuleren, en zo haar gastvrije karakter versterken. Losse stoelen in de openbare ruimte kunnen hier aan bijdragen.”

‘s-Hertogenbosch is een gastvrije stad. Bij een gastvrije stad hoort het stimuleren van ontmoetingen. In het bestuursakkoord 2018-2022 van de gemeente ‘s-Hertogenbosch namen we daarom op om een pilot te starten met losse stoelen in de openbare ruimte.

De pilot is gebaseerd op ervaringen in Europese steden als Londen, Parijs en Zürich. Vanaf begin mei tot eind oktober 2019 gaan 50 kleurrijke metalen stoelen in de (binnen)stad ‘on tour’. Elke twee maanden zijn de stoelen op een andere, nog te bepalen plek te vinden. We nodigen culturele instellingen, verenigingen en bewoners uit om met leuke initiatieven komen. Initiatieven rondom de stoelen en ontmoeting. Voorbeelden zijn kleinschalige optredens of exposities of voorleesmiddagen. We verbinden daarmee ook de thema’s ontmoeten, gastvrijheid en cultuur.

Nadat de locaties bekend zijn, informeren we de bewoners over de pilot. En we vragen om feedback. Wat is het effect van de stoelen? En in hoeverre lopen we tegen praktische problemen aan die om een oplossing vragen? Een risico is bijvoorbeeld diefstal of beschadiging van de stoelen. Om dat risico te verkleinen, koppelen we twee à drie stoelen aan elkaar, zoals we ook in Zürich zien.

Na de pilot evalueren we het project. Heeft de pilot ontmoeten en een prettiger gebruik van de openbare ruimte gestimuleerd? En zo ja, zien we deze stoelen als een tijdelijke of een structurele toevoeging aan onze openbare ruimte?

Wethouder Mike van der Geld: “‘s-Hertogenbosch wil ontmoetingen stimuleren, en zo haar gastvrije karakter versterken. Losse stoelen in de openbare ruimte kunnen hier aan bijdragen.”

Voorzitter, we praten vanavond over grote thema’s. Over de vrijheid van godsdienst en van levensovertuiging, over de vrijheid van meningsuiting, over de vrijheid om te zijn wie je bent. En over wanneer en waar die ...

Op zaterdag 19 januari laten we zien dat we een partij van ‘doeners’ zijn. Een partij die niet langs de zijlijn blijft staan, maar zich actief inzet voor een betere toekomst. De natuur staat ons na aan het hart dus steken we graag de armen uit de mouwen en gaan samen met een aantal kandidaat-statenleden aan de slag. We sluiten ons aan bij natuurvrijwilligers die zich inzetten voor het beheren van onze waardevolle natuur. Lees hieronder meer over de locaties waar we aan de slag gaan.

Doe mee en meld je aan voor een heerlijke ‘buitendag’. Geef bij de aanmelding aan op welke locatie je wilt komen helpen. En voor deze actie hoef je natuurlijk (nog) geen lid te zijn. Iedereen kan meehelpen.

We gaan aan de slag met het heel noodzakelijke zaagwerk in het Naaldenveld in Bentveld, een ruig binnenduin en een bijzonder Natura-2000-gebied dat door de besloten ligging vooral bekendheid geniet bij de direct omwonenden. Een verborgen pareltje van Landschap Noord-Holland.

Programma op zaterdag 19 januari 2019:

09.00 uur verzamelen op de Naaldenveldweg (zie bijgaand kaartje); er is daar parkeergelegenheid aan het eind van de doodlopende straat 09.00 uur toelichting (met koffie en thee) van de boswachter over het Naaldenveld en instructie van de werkzaamheden door Landschap Noord-Holland 09.30 uur start van de werkzaamheden (met koffie/theepauze tussendoor) 12.00 uur einde van de werkzaamheden

Doe mee en meld je aan met het onderstaande formulier!

We gaan de vrijwilligers ondersteunen die dit enigszins verstopte natuurgebied – ingeklemd tussen spoorwegen en de A1 – al jarenlang onderhouden. Onder andere met het ophogen van het pad die ervoor zorgt dat dit wilde stukje natuur begaanbaar is voor buurtbewoners en overige natuurliefhebbers.

Programma op zaterdag 19 januari 2019:

11.00 uur verzamelen op de parkeerplaats van station Diemen voor een korte rondleiding door het natuurpark. 11.45 uur toelichting op de werkzaamheden van Werkgroep Spoorzicht 12.00 uur start van de werkzaamheden 14.00 uur einde van de werkzaamheden, afsluiting met een kommetje biologische pompoensoep

Doe mee en meld je aan met het onderstaande formulier!

D66’ers uit de provincie Groningen hebben op het landelijke D66 partijcongres van zaterdag 6 oktober drie moties ingediend met betrekking tot de gaswinning. Hierin roepen we de Tweede Kamerfractie van onze partij op tot een snellere afbouw van de gaswinning tot 12,4 miljard, het onverwijld ter hand nemen van de versterkingsopgave en het beschermen van de rechten van het kind in het gebied.

De moties komen op het moment dat belanghebbenden een zienswijze op het gasbesluit van minister Wiebes kunnen indienen. De minister stelt voor om van oktober 2018 tot 2019 19,4 miljard gas te winnen uit het Groningen-veld. Onder andere lijsttrekker van D66 in het Hogeland Rolf Prummel is het daar niet mee eens: ‘De minister zou moeten besluiten tot verlaging van de gaswinning tot een veilige hoeveelheid, oftewel maximaal 12,4 miljard volgens het Staatstoezicht op de Mijnen. Zo lang dat niet gebeurt moet de versterkingsopgave onverwijld ter hand worden genomen. Het totale gebrek aan voortgang in de versterkingsopgave en gebrek aan snelheid in de schadeafhandeling is onacceptabel.’

‘Ik begrijp de oproep heel goed,’ aldus tweede kamer fractievoorzitter Rob Jetten. ‘De Tweede Kamerfractie van D66 zet zich in voor een snelle en ruimhartige schade-afhandeling, tempo met de versterkingsoperatie en nieuwe economische kansen voor de Groningers. Alle inzet is nodig en we zien deze oproep dan ook als steun in rug voor onze inzet in de Tweede Kamer. De minister moet zijn afspraken nakomen en samen met de regio aan de slag.’

In een andere motie roepen we onze Tweede Kamerfractie op om zich in te spannen om de kinderrechten in het gebied te waarborgen en de regering op haar verantwoordelijkheden hierin aan te spreken. Zo zouden de belangen van het kind een afweging moeten krijgen in de besluiten die worden genomen over de gaswinning en het gebied. De regering is hiertoe verplicht omdat zij ondertekenaar is van het Internationaal Verdrag voor de Rechten van het Kind.

Tijdens het D66 congres van 6 oktober jongstleden zijn alle drie de moties aangenomen. De moties konden al op flinke steun rekenen van de leden uit de provincie Groningen en werd ook vanuit landelijk bijgestaan. De Tweede Kamer fractie van D66 zal zich nu hard moeten maken voor de gevraagde veranderingen.

Groningen is home to a growing number of international students. All this international talent offers opportunities to the Groningen municipality, argued D66 city council member Arend Jan Wonink last Wednesday during a meeting of the city council. D66 would like for international students to become more involved with local politics.

“The smart thing for Groningen to do is to invite international students to participate more in what is going on in our city. Both our city and the international students could both benefit from that cooperation” pleaded Arend Jan, “Thousands of intelligent young people from all over the world call Groningen their home. We should do our best to improve their time here, and vice versa internationals could help us improve our policies.”

Get involved “We ask our local citizens to participate, so why not involve the international Groningers as well?” asks Arend Jan. D66 has undertaken multiple efforts to encourage that involvement in recent years. In 2015 the political party invited international students to city hall to meet with city council members, in a project called Start the Conversation. Hanzemag devoted an article to Start the Conversation in their March 2016 issue.

In 2016 D66 started its own platform of Internationalisation, which now serves as a think tank to the local branch of D66. International students from all over the world and Dutch students try to come up with ideas to improve the city for our international Groningers and debate local issues. “It is also a fun way to meet students from other nationalities and other branches of sciences and studies. We recently organized a guided city tour which drew over 60 participants”, adds Arend Jan.”And we are constantly looking for new members”.

Education innovation Half of the population of Groningen is in some way involved in education, as a pupil or student, or, for example, as a teacher. The municipality and all layers of education, from pre-schools to university, want Groningen to become the capital of education innovation in the Netherlands. “D66 asked the city council to actively involve international students in that process, make them become part of innovative education projects and plans.” The council adopted a proposal issued by D66 last Wednesday that aims to do just that.

Vote in November Elections for a new city council will be held on the 21st of November this year. Citizens of the European Union are eligible to vote and can decide the future of Groningen. Also internationals who have lived in Groningen for five years or longer and have been registered at the municipality can vote in November. “D66 wants the international Groninger to have their say in what course the city will take the next four years. So get out  to vote this November, and let your voice be heard”, urges Arend Jan.

To stress the international character and outlook of Groningen, D66 asked the municipality to fly the flag of the European Union every year on Europe Day on the Martini church tower, the tallest tower in Groningen. On May 9th this year, it was flown for the first time. “It may be symbolic, but this is a nice way to say welcome to all our international Groningers. We are glad you are here”, explains Arend Jan.

Het bericht Let the voice of international Groningers be heard verscheen eerst op Groningen.

Op initiatief van de burgemeester wordt aan het begin van iedere raadsvergadering door één van de leden van de raad een grondwetsartikel voorgedragen en toegelicht die voor hem of haar van betekenis is. Tijdens de raadsvergadering van 12 juni 2018, waarin het coalitieakkoord werd behandeld, was de beurt aan D66 fractievoorzitter Marcel van Gooswilligen. Hieronder is de inbreng terug te lezen.

Wat is voor mij een belangrijk artikel in de grondwet? En waarom?

Voor mij is de keuze snel gemaakt: dat is artikel 1. Het artikel over gelijke behandeling en het verbod op discriminatie. Dat artikel luidt:

Allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan.

In dit huis benadrukken we regelmatig dat iedereen naar vermogen mee moet kunnen doen. Dat betekent als vanzelf dat er geen ruimte is voor discriminatie. Dat we in de gaten houden dat iedereen gelijk wordt behandeld. Dat iedereen gelijke kansen krijgt.

Toch worden ook in Houten groepen inwoners gediscrimineerd. Een paar voorbeelden:

Tijdens de verkiezingscampagne waren we te gast bij het LHBT cafe in Houten. Jongeren vertelden ons dat het lastig is om als homo of transgender jezelf te zijn. Gewoon omdat de omgeving daar soms moeilijk over doet. Ze soms zelfs actief worden tegenwerkt. En ze daardoor niet helemaal zichzelf kunnen zijn. Ik vond dat best confronterend.

Of de protesten tegen de bouw van de moskee. De moslims in Houten werden collectief weggezet als terroristen. Terroristen. Ik vond dat schokkend. En dat vind ik nog steeds.

En laatst nog, de wethouder die door de krant wordt gevraagd hoe het wethouderschap te combineren is met 5 kinderen. Een vermoeiende vraag lijkt me. Een vraag die aan mannelijke collega’s niet wordt gesteld. Ik voelde plaatsvervangende schaamte. En om eerlijk te zijn werd ik er zelfs boos om.

Hoe is het om steeds aangesproken te worden op wie je bent in plaats van wat je doet? Dat vond ik altijd moeilijk in te beelden. Zelf ben ik nooit gediscrimineerd. Logisch, ik ben een blanke man, ik val op vrouwen, en ik praat keurig Nederlands.

Sinds ik de politiek ben ingegaan kan ik er een beetje van meeproeven. Ik word af en toe geconfronteerd met rare vooroordelen. Dat is wennen. Opeens blijk ik een zakkenvuller te zijn. Onbetrouwbaar. En op macht belust. Jullie herkennen dat waarschijnlijk wel. Dat staat behoorlijk ver af van mijn intenties en mijn drijfveren om de politiek in te gaan.

Het is relatief onschuldig. Maar ik merk wel hoe vermoeiend het is. Hoe irritant het is. Hoe chagrijnig ik er van wordt. Het doet me beseffen dat het niet plezierig is om regelmatig afgerekend te worden op de karakteristieken die op een groep worden geprojecteerd. Niet op wat ik doe, maar op wat ik ben.

Vanuit dat besef mijn oproep: laten we onze naasten accepteren. Accepteren als ze op ons lijken, maar vooral accepteren als ze anders zijn. Of liever nog, laten we onze naasten liefhebben als onszelf.

Dringende oproep

Het huidige regiobestuur zoekt versterking in zijn team. Op dit moment zijn we met 5 personen, waarvan de penningmeester ook gauw moet plaatsmaken, omdat zijn termijn er binnenkort op zit. Denkt u iets te kunnen betekenen voor het regiobestuur. Laat het ons weten. In goed overleg kunnen we altijd wat voor elkaar en D66 betekenen. En samen bereiken we meer.

We zoeken: