Poliflw

Het klinkt niet leuk hé, dat ‘alleen’? We deden het toch samen? Samen strijden we tegen corona… toch? En alhoewel ik dat ‘samen’ supergoed vind klinken en het een mooi samenhorig gevoel bij me los maakt, vraag ik me af of het klopt. Is de strijd tegen corona ook niet enorm eenzaam? Is het niet enorm ongelijk?

We doen heel veel samen. En natuurlijk zie ik ook veel mooie initiatieven. Bijvoorbeeld buren die elkaar helpen en draaiorgels die een tour maken langs seniorencomplexen. Ook zie je opeens geduld en begrip voor elkaar in de supermarkt, prachtig om te zien. Ik hoop dat we dat vast kunnen houden, ook na deze crisis. Maar de coronamaatregelen treffen de meesten van ons toch vooral thuis en op ons werk en daar zorgt het voor diepe ongelijkheid.

Stay home, save lives is heel goed te doen in je vrijstaande huis met royale tuin, maar probeer het maar eens met drie kinderen in een tweekamerappartement. Niet alleen moet je die kinderen in bedwang houden, je wordt ook nog geacht de online schoolopdrachten met hen te maken, ook als je maar één of helemaal geen laptop hebt. Ik kan me voorstellen dat de muren dan erg snel op je af komen en dat thuiswerken al helemaal geen optie meer is. Ook niet als je baas dat wél van je verwacht.

En leuk die regels dat je je kinderen niet mee mag nemen naar de supermarkt. Maar hoe doe je dan boodschappen als je alleenstaande moeder van twee kleuters bent?

En onze alleenstaande ouderen. Ik zie zo veel mooie acties voor ouderen, maar feit blijft dat ze verreweg de meeste tijd alleen zijn. Activiteiten gaan niet door en er komt veel minder bezoek. Geen arm meer om je heen als het even moeilijk is, en je kleinkinderen alleen op een schermpje zien. Het lijkt me een bijzonder leeg en eenzaam gevoel.

De crisis zorgt voor veel onzekerheid bij een gedeelte van onze samenleving. Werk en inkomen staan voor veel mensen op de tocht, in het bijzonder voor mensen met een flexcontract, zzp’ers en kleine zelfstandigen. En waar bepaalde beroepsgroepen thuiswerken om de risico’s op besmetting te verkleinen, werken de stratenmakers voor mijn huis gewoon door. Ik kijk er verwonderd naar. Natuurlijk lopen zij net zoveel risico, misschien nog wel meer. Zij hebben alleen niet de mogelijkheid om zich hier net zo goed tegen te beschermen als het ‘kantoorvolk’. Hoe zouden zij kijken naar al die mensen die op hun thuiswerkplek zitten? Het is oneerlijk en dat lijkt me frustrerend.

We voeren een strijd tegen het virus. Een virus dat iedereen kan treffen en geen onderscheid maakt. En natuurlijk doen we het zoveel mogelijk samen. Maar een groot gedeelte van deze strijd voeren we alleen. En deze strijd is voor sommigen veel pittiger dan voor anderen. Als we het écht samen willen doen, moeten we oog en begrip hebben voor deze verschillen. Dat kunnen we voor een groot gedeelte zelf doen, in het klein. Door je te blijven realiseren dat sommigen van ons echt veel meer van de last dragen dan anderen, elkaar niet te snel te veroordelen en extra naar elkaar om te kijken.

Daarnaast hoop ik dat de overheid oog heeft voor deze verschillen. Als ze de slogan van de rijksoverheid ‘Alleen samen krijgen we corona onder controle’ echt waar willen maken, zullen er meer maatregelen nodig zijn om degenen die het hardst getroffen worden te ontzien. Het terugdraaien van de aangekondigde huurverhogingen zou daarvan een mooi begin zijn.

Het bericht #alleentegencorona verscheen eerst op PvdA Overijssel.

Ik had op deze plek een column willen schrijven over stikstof: de afgelopen maanden is er de nodige reuring geweest – boeren voor het provinciehuis en op snelwegen, invoeren/opschorten/herinvoeren van provinciale beleidsregels, lagere maximale snelheid op veel autowegen en ook het vliegverkeer moet maatregelen treffen. Ik had willen uitleggen hoe wij hier als PvdA-fractie instaan, hoe wij dit afwegen tegen natuurdoelen en wat onze lijn is.

Maar… Vandaag zijn er belangrijker zaken!

Het is maandag 20 januari. Vannacht heb ik slecht geslapen. Ik heb liggen malen over het televisieprogramma gisteravond: ‘Andere Tijden, de geschiedenis op heterdaad betrapt’. Een programma waarin Geert Mak stil staat bij enkele sleutelmomenten in de geschiedenis na 1999.

De aflevering van gisteren ging over Denemarken en de hoge mate waarin populisme en protectionisme daar de politiek beheerst. Terwijl iedereen kijkt naar Hongarije en Polen, is Denemarken deze weg al veel eerder ingeslagen. Zelfs de sociaaldemocraten, die hun achterban zagen slinken, steunen anti-migratiebeleid. En dit beleid heeft ook zijn weerslag op Denen met een niet-westerse achtergrond. In Denemarken moet iemand van buitenlandse afkomst vooral niet denken dat hij makkelijk Deens kan worden. Een keertje te hard rijden kan je kansen om zeep helpen. Of je kan fluiten naar je paspoort omdat je moeder een tijdje flink ziek is geweest.

Ronduit aangrijpend is een kort fragment, waarin vier jonge kinderen (zeven tot elf jaar) met niet-Deense achtergrond wordt gevraagd of ze Deens zijn, en waarom. Om ze daarna te confronteren met de mededeling dat ze helemaal niet Deens zijn. Het is een ‘must-see’ en na te zien op #EgerDansk  (zet bij instellingen de ondertiteling aan).

Je moet er niet aan denken dat dit Denemarken het voorland is voor ons Nederland en ons Overijssel. En dat kan natuurlijk ook niet – zou je denken. Want onze grondwet stelt immers in Artikel 1 “allen die zich in Nederland bevinden, worden in gelijke gevallen gelijk behandeld. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of op welke grond dan ook, is niet toegestaan”.

Maar vergis je niet! De afgelopen maanden hebben we in onze Provinciale Staten gezien dat enkele partijen het niet zo nauw nemen met onze grondwet: met droge ogen wordt de onafhankelijkheid van de rechtelijke macht betwist (inzake stikstof, daar is ie weer). En met verve is een amendement ingediend en verdedigd dat onze Staten oproept de Joods-Christelijke-Humanistische cultuur als kerntaak te beschouwen en de islamisering tegen te gaan (gelukkig verworpen). En dat door politici die gezworen of beloofd hebben ‘getrouw te zijn aan de grondwet’.

De uitzending van gisteren maakt duidelijk hoe gevoelig onze waardengedreven maatschappij is voor populisme en hoe gemakkelijk de waan van de dag kan omslaan in regelgeving. Ik prijs me gelukkig dat ik deel uit maak van een fractie die zich klip en klaar verzet tegen dit sluipende gif van intolerantie!

En wat betreft stikstof: daarover schrijf ik in mijn volgende column. Echt waar!

Het bericht Artikel 1: Allen die zich in Nederland bevinden… verscheen eerst op PvdA Overijssel.

De stichting Single Supermom is de winnaar van de Rode Vuist 2020, de prijs waarmee de PvdA een bijzondere inzet voor een mooi en sociaal Overijssel waardeert. Single Supermom zet zich in voor een betere positie van alleenstaande moeders. Initiatiefnemers van de Zwolse afdeling Ellen Meijer en Shirley Kambel ontvingen de prijs uit handen van PvdA-Statenlid Hans Nooter en de vorige winnaar, Nuran Florissen van Vrouwen Voor Elkaar.

Supermoeders Single Supermom is in de afgelopen tien jaar uitgegroeid tot het grootste netwerk voor alleenstaande moeders in Nederland. Ze vormen een sociaal netwerk dat elkaar met training en advies op weg helpt naar (vrijwilligers)werk of ondernemerschap. Bijeenkomsten zijn gratis, laagdrempelig en positief ingestoken. De Zwolse afdeling kent inmiddels tien vrijwilligers die actief zijn voor de stichting. Hun bijeenkomsten worden steeds door zo’n zeventig vrouwen bezocht.

“Emancipatie is vrijheid, voor jezelf kunnen zorgen, persoonlijke ontwikkeling,” zegt Nooter. “Niemand van ons kan zichzelf helemaal in z’n eentje ontwikkelen tot wie hij of zij wil zijn. Daarvoor heb je een klankbord nodig, een maatje en soms een steuntje. Wij vinden het belangrijk dat iedereen in Overijssel mee doet. Single Supermom maakt daar praktisch werk van. Door elkaar on- en offline op weg te helpen leggen ze een stevig fundament voor de emancipatie, voor individuele ontwikkeling en jezelf kunnen zijn. Dit helpt natuurlijk ook de volgende generatie van deze supermoeders. Voor dat belangrijke werk verdient het initiatief Single Supermom dubbel en dwars onze Rode Vuist.”

Rode Vuist De Rode Vuist wordt dit jaar voor de vierde keer uitgereikt. De PvdA Overijssel heeft de prijs in het leven geroepen om een persoon of instelling in het zonnetje te zetten die zich bijzonder heeft ingezet voor een socialer Overijssel. De vorige winnaars waren Reisopera-directeur Nicolas Mansfield (2017), de Enschedese Stichting Sheltersuit (2018) en de multiculturele vrouwengroep Vrouwen voor Elkaar uit Deventer (2019).

Het bericht ‘Single Supermom’ wint Rode Vuist 2020 verscheen eerst op PvdA Overijssel.

Joop den Uyl zou vandaag 100 zijn geworden. 🌹

Partij van de Arbeid (PvdA)

Joop den Uyl zou vandaag 100 zijn geworden. 🌹 👉 bit.ly/100-jaar-Den-Uyl