Poliflw

‘Transformatie’ betekent letterlijk ‘voorbij de vorm gaan’. Dat gaat echter niet op voor het transformatorhuisje, dat onlangs door Stedin werd geplaatst langs de Vinkenlaan in Bilthoven.Een aanzienlijk deel van de raadsvergadering van 28 mei ging over de vraag of het daar zou moeten blijven staan dan wel dat de gemeente naar een andere plek zou moeten zoeken. Het transformatorhuisje is nodig in verband met de nieuw gebouwde appartementen, winkels en horeca aan het Vinkenplein.

Voor de fractie van GroenLinks was de afweging niet eenvoudig. Aan de ene kant begrijpen we de overwegingen van het college om te kiezen voor deze locatie. Anderzijds hebben de protesten van de ondernemers van het Bilthovense centrum ons ook aan het denken gezet. We willen immers graag als De Bilt een participatieve gemeente zijn en ook hechten we veel waarde aan een mooie openbare ruimte.

We hoopten dat nogmaals gezocht kon worden naar een oplossing die sierlijker is dan de huidige, zoals inpandig, of op een locatie aan het Vinkenplein, bijvoorbeeld in combinatie met de plaatsing van de zogenaamde Melchiorbank. Voorwaarde was wel dat de kosten van verplaatsing niet onoverkomelijk hoog zouden zijn. Dat in verband met het feit dat de gemeente te kampen heeft met grote financiële tekorten in verband met de uit de hand gelopen kosten van jeugdzorg en wmo en nog versterkt door de coronacrisis

Aanvankelijk noemde het college een bedrag van 40.000 euro, maar tijdens de raadsvergadering verklaarde wethouder Landwehr dat de te verwachten vertraging van 4 tot 6 maanden ook nog eens zou leiden tot diverse schadeclaims en daarmee tot nog veel hogere kosten. Dat was voor vrijwel alle fracties in de raad een brug te ver, zodat toch besloten werd om het transformatorhuisje aan de Vinkenlaan te laten staan. Wel beloofde de wethouder te kijken naar mogelijkheden om dit te verfraaien, bijvoorbeeld door het aanbrengen van een historische foto of een muurschildering. We hopen dat het huisje na de herinrichting van de Vinkenlaan wat uit onze blik en daarmee onze gemoederen verdwijnt. ​

De gemeente De Bilt telt 41 kinderen die min of meer permanent verblijven op een van de vakantieparken in Bilthoven en Hollandsche Rading. Dat blijkt uit de beantwoording van schriftelijke vragen van GroenLinks raadslid Ingrid Oude Lenferink aan het College van BenW. Aanleiding voor het stellen van de vragen was een recent rapport van de Kinderombudsman die de gemeenten wijst op hun verantwoordelijkheid om meer zicht te krijgen op deze groep kinderen. In dat rapport uit de Kinderombudsman haar zorg over de kwaliteit van leven en de ontwikkelingsrisico’s van kinderen die langdurig op vakantieparken verblijven.

Uit de beantwoording van de vragen blijkt dat ook BenW deze zorg delen. Toch zijn er volgens het College vanuit Openbare orde en veiligheid, Leerplicht en het Centrum voor Jeugd en Gezin De Bilt geen signalen bekend over zorgelijke situaties rond kinderen die wonen op vakantieparken in de gemeente De Bilt.

Op de vraag van Oude Lenferink welke ondersteuning en hulp de gemeente biedt, antwoordt het College dat deze verstrekt wordt door de afdeling Jeugdgezondheidszorg van de GGD regio Utrecht. Deze biedt onder meer preventieve gezondheidszorg, gaat op indicatie op huisbezoek en bespreekt in haar contacten met ouders en kinderen de gezondheid en leefstijl en wat er nodig is om hun specifieke (gezondheids-)situatie te ondersteunen. Zo nodig wordt in samenwerking met netwerkpartners een integraal[plan van aanpak opgesteld. Voor opvoed- en opgroeivragen kunnen ouders een beroep doen op ondersteuning vanuit het Centrum voor Jeugd en Gezin.

De gemeente De Bilt telt tenminste 41 kinderen die staan ingeschreven op het adres van een van de vakantieparken in Bilthoven, Lage Vuursche en Hollandsche Rading. Niet bekend is of en hoeveel kinderen voor langere tijd op de parken verblijven maar niet officieel staan ingeschreven.

Dat blijkt uit de beantwoording van schriftelijke vragen van GroenLinks raadslid Ingrid Oude Lenferink aan het College van BenW. Aanleiding voor het stellen van de vragen was een recent rapport van de Kinderombudsman die de gemeenten wijst op hun verantwoordelijkheid om meer zicht te krijgen op kinderen die langdurig op een vakantiepark verblijven. In dat rapport uit de Kinderombudsman haar zorg over de kwaliteit van leven en de ontwikkelingsrisico’s van deze groep kinderen.

Uit de beantwoording van de vragen blijkt dat ook BenW deze zorg delen. Toch zijn er volgens het College vanuit Openbare orde en veiligheid, Leerplicht en het Centrum voor Jeugd en Gezin De Bilt geen signalen bekend over zorgelijke situaties rond kinderen die wonen op vakantieparken in de gemeente De Bilt.

Op de vraag van Oude Lenferink welke ondersteuning en hulp de gemeente biedt, antwoordt het College dat deze verstrekt wordt door de afdeling Jeugdgezondheidszorg van de GGD regio Utrecht. Deze biedt onder meer preventieve gezondheidszorg, gaat op indicatie op huisbezoek en bespreekt in haar contacten met ouders en kinderen de gezondheid en leefstijl en wat er nodig is om hun specifieke (gezondheids-)situatie te ondersteunen. Zo nodig wordt in samenwerking met netwerkpartners een integraal[plan van aanpak opgesteld. Voor opvoed- en opgroeivragen kunnen ouders een beroep doen op ondersteuning vanuit het Centrum voor Jeugd en Gezin.

Namens de fractie van GroenLinks heeft Ingrid Oude Lenferink het College van BenW een aantal vragen voorgelegd over de woon- en leefsituatie van kinderen die min of meer permanent op vakantieparken wonen. Aanleiding is een recent rapport van de Kinderombudsman, die de gemeenten wijst op hun verantwoordelijkheid om meer zicht te krijgen op deze groep kinderen.

De GroenLinksfractie wil weten om hoeveel kinderen kinderen het gaat en of het College zicht heeft op de omstandigheden waaronder zij wonen. Ook vraagt Ingrid Oude Lenferink op welke wijze de gemeente hulp en ondersteuning biedt aan deze groep kinderen hulp en ondersteuning biedt met het oog op hun opgroei- en ontwikkelingsmogelijkheden en hun toekomstperspectief. De beantwoording van de vragen vergt enig onderzoek en deze volgt naar verwachting begin augustus.

Op uitnodiging van de Grünen brachten een delegatie van GroenLinks De Bilt op dinsdag 5 maart een bezoek aan partnergemeente Coesfeld. Aanleiding was de start van de campagne voor de Europese verkiezingen op 23 mei a.s. De Grünen organiseren jaarlijks een ‘politieke vastenavond’, dit jaar met als thema ‘Gemeinsam für Europa’. Naast toespraken van partijbestuurder Michael Kellner en Bondsdaglid Katharina Dröge was er ook een voordracht door GroenLinks fractievoorzitter Henk Zandvliet.

Hij ging in op de bedreiging van de democratie: ook in Europa komt de vrijheid van meningsuiting en de onafhankelijke rechtspraak steeds meer onder druk komen staan met als duidelijkste voorbeelden Polen en Hongarije. Maar ook in Nederland en Duitsland verkrijgen partijen die een aantal democratische verworvenheden ter discussie stellen, steeds meer aanhang en het is belangrijk om daartegen stelling te nemen.

Deze partijen hebben al helemaal geen antwoord op de grote bedreiging die uitgaat van de klimaatverandering, maar Zandvliet was optimistisch over de invloed van de opkomende beweging van jongeren die eisen dat de overheid overgaat tot het treffen van effectieve maatregelen om deze klimaatverandering tegen te gaan. Deze beweging leidt ook tot een nieuw elan onder ouderen en hij verwacht daarom dat de Klimaatmars van 10 maart in Amsterdam een omvang zal krijgen zoals we die sinds het begin van de jaren ’80 niet meer hebben gezien.

De aanwezigheid van raadslid Henk Zandvliet en bestuurslid Meindert Putter werd bijzonder op prijs gesteld kan mogelijk als voorbeeld dienen voor de contacten tussen andere verwante partijen in De Bilt en Coesfeld.

Een ruime meerderheid in de raad steunde in de septembervergadering de motie van GroenLinks en Fractie Brouwer waarin aan BenW wordt gevraagd bij het kabinet aan te dringen op een eerlijker kinderpardon.De gemeente De Bilt is daarmee toegetreden tot de zogenaamde kinderpardongemeenten. Die vinden dat kinderen die langer dan vijf jaar op een verblijfsvergunning wachten, deze alsnog moeten krijgen. De inmiddels al meer dan 60 gemeenteraden die zich voor een ruimer pardon uitspraken, steunen hiermee de oproep van UNICEF en van Platform de Goede Zaak.

Naar schatting zijn er zo’n 400 kinderen in Nederland opgegroeid die alsnog moeten vertrekken als het kabinet de regels voor het kinderpardon niet versoepelt. Deze kinderen zijn geworteld en vormen onderdeel uit van de gemeente. Ze kunnen worden uitgezet naar landen waarvan ze de taal niet spreken, waar ze niemand kennen en waar ze helemaal opnieuw moeten beginnen. Het huidige kinderpardon werd ingevoerd in 2013, maar het blijkt in de praktijk een dode letter, met name door de strenge toepassing van het zogenaamde meewerkcriterium.

GroenLinks raadslid Anne Marie ’t Hart weidde haar maidenspeech aan deze motie. Deze werd vervolgens met een ruime meerderheid aangenomen en daarbij kwamen de voorstemmers zowel uit de coalitie als oppositie. Behalve door GroenLinks en Fractie Brouwer werd de motie mede ingediend door CDA, ChristenUnie, D66, PvdA en SP.

Opiniestuk van Peter Weyers over de evaluatie van de invoering van de jeugdwet. Peter is kandidaat nr. 5 voor de gemeenteraadsverkiezingen.

"Vorige maand is de eerste evaluatie van de Jeugdwet gepubliceerd: “Eerste evaluatie Jeugdwet; Na de transitie nu de transformatie” (ZonMw januari 2018). De bevindingen in één zin: Er gaat een hoop niet goed, maar iedereen is tevreden over het eigen aandeel. Voor de goede orde, de evaluatie gaat niet over de dienstverlening zelf, maar over de gang van zaken rondom de invoering.  

Waarom ook alweer een nieuwe jeugdwet?

In een evaluatie van de (oude) Wet op de Jeugdzorg (2009) werd geconstateerd dat er te veel specialistische jeugdzorg wordt gegeven, dat er wel wat meer van de omgeving van het kind verwacht mag worden, dat de hulpverleners niet goed genoeg samenwerken en dat afwijkend gedrag onnodig wordt gemedicaliseerd. Conclusie: we gaan het anders doen!

Als de Rijksoverheid zegt dat we iets anders gaan doen betekent dat vandaag de dag dat we minder gaan uitgeven, dat we de verantwoordelijkheid voor de realisatie bij de gemeenten leggen en dat de ‘zelfredzaamheid’ van de burger moet worden aangesproken.

De aanpak

Eigenlijk moet je alleen aan het veranderen slaan als zich een echt goede kans voordoet of als je een serieus probleem hebt. Zo niet, dan is het de moeite niet waard. Bovendien moet er een oplossing zijn en nog belangrijker, de nadelen van de oplossing mogen niet groter zijn dan het probleem zelf. Deze analyse is hier niet gemaakt. De oplossing moet namelijk werkenderwijs gevonden worden.

In noodgevallen kan dat. Er is een aanpak voor ontwikkeld die inhoudt dat je afgeschermde praktijkexperimenten uitvoert totdat je een aanpak hebt gevonden die algemeen kan worden ingevoerd. Doorlooptijd tien á vijftien jaar.

Daarvoor is hier niet gekozen. De voorkeur is uitgegaan naar een systeemaanpak. Wetten zijn gemaakt, regels bedacht, verantwoordelijkheden benoemd etc. Daar heeft men vijf jaar voor uitgetrokken. Vervolgens was er ongeveer twee jaar beschikbaar om een en ander op gemeenteniveau in te richten en de dienstverleners te contracteren. Je mag wel zeggen dat hier een zeer steile leercurve van de betrokkenen wordt verlangd.

Het geld

Iedereen die er zich mee bezig houdt kan je vertellen dat veranderen in eerste instantie geld kost. Vooralsnog verdien je er niets mee, integendeel. In het bedrijfsleven wordt er dan ook eerst goed uitgezocht of de nieuwe aanpak meer zal opleveren dan wat de ontwikkelingskosten zullen zijn. Hier is ongeveer het tegenovergestelde gebeurd. Globale aannamen over toekomstige besparingen zijn meteen ingeboekt.

Maar er is nog iets anders aan de hand. De gemeenten hebben taken toegewezen gekregen die ze voorheen niet hadden omdat die door andere instanties werden uitgevoerd. De expertise is niet mee verhuisd en moet opnieuw worden ontwikkeld c.q. ingekocht.  Voor de aanbieders geldt iets dergelijks. Waar ze voorheen te maken hadden met enkele zorgverzekeraars en overheden moet er nu onderhandeld worden per gemeente. Dat betekent een substantiële toename van de administratieve lasten. En aangezien het allemaal uit hetzelfde budget moet komen is een overschrijding van de budgetten of verschraling van de dienstverlening een gegeven, alhoewel sommigen zullen redeneren dat dit tot efficiënter werken dwingt.

De gemeenten en de aanbieders verdienen een groot compliment dat onder deze omstandigheden de jeugdhulpverlening nog relatief goed gaat.

Wat zou kunnen helpen

Vanwege de steile leercurve is iedere betrokkene geneigd zich in eerste instantie op de eigen bedrijfsvoering te concentreren. De evaluatie stelt dan ook dat er van meer integratie in de dienstverlening vooralsnog geen sprake is. Een dergelijke eilandenstructuur is berucht kostbaar en bovendien uiterst klantonvriendelijk.  ‘Markten’ moeten worden ingericht en dat kan alleen gezamenlijk. Het heeft meer dan honderd jaar geduurd voordat de spoorbreedte overal dezelfde was, maar het bleek maar wat handig. De administratieve lasten moeten worden verminderd door uniformering van de procedures en de kwaliteitseisen tussen de gemeenten.

Een ander knelpunt dat de evaluatie benoemt is dat dienstverleners en professionals elkaar nog niet voldoende kunnen vinden. Dat hoeft niemand te verbazen. De subspecialisatie in de jeugdzorg is van dien aard dat er niemand is die de competenties van al deze dienstverleners kan overzien. Ook de leden van het jeugdzorgteam niet. Een zelfde knelpunt wordt vermeld over de toegankelijkheid voor de hulp vragende burger. Er zijn oplossingen beschikbaar om deze kennis op gemeenteniveau te ontsluiten voor burgers en dienstverleners.

Er blijkt ook veel energie te gaan zitten in het contracteren en de kwaliteitsbewaking. Het is verstandig eens goed naar de rolverdeling te kijken. Vanouds zijn gemeenten nogal eens gewend om volumeafspraken te maken met dienstverleners die ze contracteren en zich bovendien te bemoeien met de uitvoering en prioritering van de dienstverlening. De WMO en de jeugdhulpverlening zouden ermee gebaat zijn als resultaatafspraken worden gemaakt en de realisatie daarvan aan de aanbieders en professionals wordt overgelaten

Er zijn nog veel verbeteringen mogelijk. "