Poliflw

Jeugdzorg-plus actief op de raadsagenda Progressieve Partijen uit 18 Noord-Hollandse gemeenten eisen een open debat. Achttien Noord-Hollandse gemeenten hebben gezamenlijk de jeugdzorg plus bovenregionaal aanbesteed. Tot op heden zijn de gemeenteraden niet betrokken geweest in deze discussie. Ze zijn enkel op de hoogte gesteld van de uitkomst van de aanbesteding en de consequenties voor de zorgaanbieders.

 De progressieve partijen van de 18 Noord-Hollandse gemeenten luiden nu de noodklok. Zij zijn van mening dat de raden gaan over de manier waarop gemeenten de gesloten jeugdzorg organiseren. En eisen via het aanbieden van een discussienotitie dat de raden: 1. zich uitspreken over de randvoorwaarden voor goede (gesloten) jeugdzorg, 2. kaders stellen voor de samenwerkingsrelatie die wordt aangegaan met de zorgaanbieder alsook 3. de wijze van financieren.

De opstellers van de discussienota: PvdA, GroenLinks, SP en de progressieven van de betrokken 18 gemeenten in Noord-Holland Noord, hebben de krachten gebundeld. Met deze nota willen ze een open debat met hun collega-raadsleden op gang brengen. Ze zijn van mening dat de gemeenteraden veel meer betrokken moeten worden omdat het over ‘onze kinderen’ gaat. Daar zijn de gemeenten verantwoordelijk voor.

Dat er iets moest veranderen in de (gesloten) jeugdzorg staat als een paal boven water. Het afgelopen halfjaar is er veel maatschappelijke onrust ontstaan door de veranderingen in de jeugdzorgplus en de consequenties voor de jongeren, medewerkers, ouders en ketenpartners. Het is niet voor niets dat wetenschappers, advocaten, Kamerleden en de minister de Noord-Hollandse ontwikkelingen in (gesloten) jeugdzorg op de voet volgen.

De progressieve partijen zijn het erover eens dat innovatie nodig is. Daar staat tegenover dat ze beducht zijn dat gemeentelijk ‘wensdenken’ tot een onmogelijke opdracht leidt en/of dat organisatorische belangen van een aanbieder innovatie in de weg gaan staan. De stelling is dat innovatie niet alleen bij de zorgaanbieder of van de gemeente vandaan kan komen. Maar dat het een netwerk van ketenpartners is dat zorgt voor een integrale aanpak van een jongere. Innovatie is niet mogelijk zonder intensieve samenwerking met dit netwerk.

In de ogen van de progressieve partijen heeft de recente aanbesteding van de jeugdzorgplus niet geleid tot het samen innoveren en veranderen. Sterker nog, de gemeenten hebben gekozen om via de aanbesteding innovatie af te dwingen en dit financieel te sturen. Dat is een ongelukkig concept.

Tevens zijn de links progressieve partijen van mening dat het veranderen van zorgaanbieder een onwenselijke gang van zaken is, een noodgreep die zo veel mogelijk voorkomen moet worden. Langdurige samenwerkingsrelaties zijn van onschatbare waarde, voor zowel de jongeren, de zorgverleners, hun ouders alsook de ketenpartners. De financieringswijze moet dusdanig zijn dat er geen blanco cheque wordt verstrekt, en dat er tussentijds bij kan worden gestuurd. Een subsidierelatie of een duurzame samenwerkingsrelatie zoals bij gemeenschappelijke regelingen liggen dan meer voor de hand.

Door in de 18 gemeenteraden te discussiëren over deze nota verwachten we tot een gemeenschappelijk kader te komen voor de organisatie van jeugdzorgplus waarbij de belangen van de betrokken kinderen voorop staan. In het najaar worden de uitkomsten van de discussies in de raden gebundeld en van concrete politieke voorstellen voorzien.

Namens PvdA, GroenLinks, SP en de Progressieven van Alkmaar, Bergen, Castricum, Den Helder, Drechterland, Enkhuizen, Heerhugowaard, Heiloo, Hollands Kroon, Hoorn, Koggenland, Langedijk, Medemblik, Opmeer, Schagen, Stedebroec, Texel en Uitgeest

GroenLinks maakt zich zorgen over het toenemende gebruik van lachgas. De patronen die na gebruik overblijven, zijn steeds vaker te zien in het straatbeeld van onze gemeente. Door een besluit van het Europese Hof valt lachgas (distikstofmonoxide, N2O) sinds juli 2016 onder de Warenwet. Het wordt nu behandeld als ieder ander product in de winkel en is daarom makkelijker verkrijgbaar, zowel offline als online. Dit verklaart wellicht de flinke toename van het gebruik van lachgas. GroenLinks wil vooral duidelijke voorlichting voor heerhugowaardse jongeren. Groenlinks diende daarom afgelopen raadsvergadering in samenwerking met ChristenUnie, Senioren en VVD een motie in voor een verbod op recreatief gebruik van lachgas.

Fractievoorzitter Kwint: 'Lachgas wordt door jongeren nu vaak als onschuldig middel gezien, maar in combinatie met alcohol of andere middelen kan het schadelijk zijn. Het moet voor jongeren duidelijk zijn wat de risico's zijn als ze het gebruiken.' 

Het gebruik van lachgas is al enkele jaren een onderwerp van aandacht bij Trimbos. In 2015 opperde dit kennisinstituut al om de verkoop van slagroompatronen te koppelen aan een horecavergunning, al was daar toen geen directe aanleiding voor.  Ook het nieuwe rapport 'Roes met een luchtje. Gebruik, gebruikers en markt van lachgas' meldt dat het risico op 'ernstige acute gezondheidsincidenten' laag is. De onderzoeksinstituten baseren hun bevindingen op gegevens uit verschillende enquêtes, interviews met professionals en veldonderzoek onder jongeren.  Een van de gebruikte enquêtes is het Grote Uitgaansonderzoek 2016. In deze online enquête meldde 55 procent van de ondervraagden - een kleine 5000 jongeren en jongvolwassenen tussen de 15 en 35 jaar - dat ze de laatste 12 maanden een paar keer, maar minder dan maandelijks lachgas gebruikten. Daarnaast zei 14 procent helemaal geen lachgas te hebben gebruikt in het laatste jaar; 17 procent deed dat één keer.Voor veel mensen is het gebruik van lachgas de normaalste zaak van de wereld, zeggen de jongeren waar De Volkskrant mee sprak. 'Alsof je een biertje haalt. Het is iets sociaals. We proosten altijd met een ballon voordat we beginnen.'  

De motie van de Heerhugowaardse fracties van GroenLinks, VVD, Senioren en Christenunie om een verbod op de verkoop van lachgas op te nemen in de evenementenvergunning is aangenomen door gemeenteraad. Daarmee volgt Heerhugowaard in de voetsporen van andere gemeenten, waaronder Alkmaar. Het recreatief gebruik van lachgas neemt toe in populariteit, ondanks dat risico's met zich meebrengt. Zelfs zeer grote bij zwaar en/of langdurig gebruik. Het kan onberekenbaar gedrag veroorzaken, bewusteloosheid, hallucinaties en zelfs chronische neurologische stoornissen. Bovendien kunnen de longen bevriezen als het lachgas niet eerst voldoende opgewarmd is voor inhalatie. De motie stelt dat organisatoren van evenementen medeverantwoordelijk kunnen worden gemaakt voor de handhaving.

Minister Hugo de Jonge van Volksgezondheid, Welzijn en Sport mag niet langer zijn ogen sluiten voor de problemen in de Jeugdzorg in achttien Noord-Hollandse gemeentes. Dat stellen GroenLinks-Tweede Kamerlid Lisa Westerveld en 12 GroenLinksfractievoorzitters in een brandbrief aan de minister. Als er niets gebeurt worden jongeren mogelijk gedwongen uit te wijken naar een andere provincies voor gesloten Jeugdzorg. Met als gevolg dat ze uit hun vertrouwde omgeving worden gehaald. Ook fractievoorzitter Christiaan Kwint heeft de brief ondertekend.

De gemeentes in De Kop van Noord-Holland en West-Friesland besloten eerder dit jaar de aanbesteding van Jeugdzorg weg te halen bij Transferium/Parlan en te gunnen aan een nieuwe aanbieder. Hierdoor moet Transferium de deuren  sluiten. Hier is veel ophef over ontstaan. Jongeren zelf, ouders, jeugdzorgmedewerkers en andere specialisten vrezen dat de zorgcontinuïteit niet gewaarborgd wordt.

GroenLinks-Tweede Kamerlid Lisa Westerveld: “Jongeren met hele complexe problemen mogen niet de dupe worden van gaten in de wet. De minister wijst in zijn antwoorden steeds naar wethouders. Terwijl dit zijn wet is, en dus zijn politieke keuze. Samen met mijn collega’s uit de provincie Noord-Holland vraag ik De Jonge daarom in actie te komen voor de continuïteit van zorg voor deze kwetsbare groep.”

De GroenLinks-politici stellen in een gezamenlijke brief dat de minister niet lijdzaam kan blijven toezien hoe de problemen rond de Jeugdzorg zich blijven opstapelen.

‘We hebben hier te maken hebben met jongeren met zeer complexe problemen die vaak al een lange geschiedenis in de jeugdhulp hebben. Deze groep is juist gebaat bij stabiliteit. De minister kan niet met droge ogen volhouden dat dit alleen een verantwoordelijkheid is van de gemeenten. Het is klip en klaar dat de keuze voor het aanbesteden als inkoopmodel niet werkt. Hoe kan een patiënt een vertrouwensbestand opbouwen met zijn hulpverlener als dat steeds voor een korte periode is? De minister moet zijn verantwoordelijk nemen om de weeffouten in het aanbestedingsmodel op te lossen. ‘