Poliflw

“Extra tijd voor komende brugklassers”, kopte De Limburger op woensdag 10 februari jl. over brugklassers die in september 2021 starten op de middelbare scholen. Daarop riepen Limburgse scholenkoepels meteen, dat ze hebben afgesproken dat brugklassers twee jaar de kans krijgen om een zo hoog mogelijk schoolniveau te bereiken. Niet alleen vanuit de Limburgse scholenkoepels komen deze signalen en beloftes, ook minister Slob, onze onderwijsminister wil leerlingen zoveel mogelijk kansrijk laten plaatsen en begeleiden. Mooie beloftes, maar scholen moeten toch altijd alle leerlingen ondersteunen en begeleiden om het beste uit ze te halen? Er mag eigenlijk geen verschil qua inzet zijn van scholen vóór, of tijdens/na corona.

Beter is het om eerst structurele problemen aan te pakken. Hoe kan het dat het de ene school wel lukt kleinere klassen te vormen en de andere niet? Zet dus vol in op kleinere klassen in het primair en voortgezet onderwijs! Hierdoor kunnen docenten en leerlingen immers nog beter functioneren. Dat lijkt mij een zeer waardevolle aanpak: meer aandacht voor het kind als individu.

Wat betreft onderwijs zijn de taken van een gemeente beperkt tot het bieden van een adequate huisvesting en het aanbieden van openbaar onderwijs. Er zijn zoveel problemen in het onderwijs, dat het beter is om ons als gemeente in te zetten voor meer dan enkel dat. Wij staan het dichtst bij de leerkrachten en kinderen. Laten we dan ook naar hen luisteren, zij zijn de professionals. De gemeente moet sturen op een kwalitatief goed aanbod van onderwijs. Het aantal locaties is niet relevant, het keuzeaanbod wel. Er moet een breed palet aan vakken behouden blijven, zodat er genoeg keuzevrijheid is voor de kinderen. Zo kunnen kinderen ook in de toekomst de juiste keuzes maken.

In deze coronatijd moeten we ons ook richten op het voorkomen van jeugdwerkloosheid, eenzaamheid en huiselijk geweld. Daarin heeft het onderwijs een belangrijke rol: kennisontwikkeling, ontwikkeling van sociale vaardigheden, maar zeker ook het bieden van een veilige omgeving. Het is een plek waar de jeugd gehoord wordt en waar problemen zichtbaar worden. Hiervoor is een goede samenwerking nodig tussen jeugdzorg en onderwijs.

Kortom: tijd voor nieuwe doelen en acties om de leerkrachten, maar vooral de kinderen in een positie te brengen waarin de ontwikkeling van het kind nog meer tot zijn recht komt. Als gemeente moeten we een krachtig signaal afgeven aan het Rijk, dat investeren in onderwijs en jeugdzorg uitermate belangrijk is voor alle schoolgaande kinderen, maar vooral voor de toekomst van ons land!

Deze column is geschreven door ons raadslid Claudia Demas

“Extra tijd voor komende brugklassers”, kopte De Limburger op woensdag 10 februari jl. over brugklassers die in september 2021 starten op de middelbare scholen. Daarop riepen Limburgse scholenkoepels meteen, dat ze hebben afgesproken dat brugklassers twee jaar de kans krijgen om een zo hoog mogelijk schoolniveau te bereiken. Niet alleen vanuit de Limburgse scholenkoepels komen deze signalen en beloftes, ook minister Slob, onze onderwijsminister wil leerlingen zoveel mogelijk kansrijk laten plaatsen en begeleiden. Mooie beloftes, maar scholen moeten toch altijd alle leerlingen ondersteunen en begeleiden om het beste uit ze te halen? Er mag eigenlijk geen verschil qua inzet zijn van scholen vóór, of tijdens/na corona.

Beter is het om eerst structurele problemen aan te pakken. Hoe kan het dat het de ene school wel lukt kleinere klassen te vormen en de andere niet? Zet dus vol in op kleinere klassen in het primair en voortgezet onderwijs! Hierdoor kunnen docenten en leerlingen immers nog beter functioneren. Dat lijkt mij een zeer waardevolle aanpak: meer aandacht voor het kind als individu.

Wat betreft onderwijs zijn de taken van een gemeente beperkt tot het bieden van een adequate huisvesting en het aanbieden van openbaar onderwijs. Er zijn zoveel problemen in het onderwijs, dat het beter is om ons als gemeente in te zetten voor meer dan enkel dat. Wij staan het dichtst bij de leerkrachten en kinderen. Laten we dan ook naar hen luisteren, zij zijn de professionals. De gemeente moet sturen op een kwalitatief goed aanbod van onderwijs. Het aantal locaties is niet relevant, het keuzeaanbod wel. Er moet een breed palet aan vakken behouden blijven, zodat er genoeg keuzevrijheid is voor de kinderen. Zo kunnen kinderen ook in de toekomst de juiste keuzes maken.

In deze coronatijd moeten we ons ook richten op het voorkomen van jeugdwerkloosheid, eenzaamheid en huiselijk geweld. Daarin heeft het onderwijs een belangrijke rol: kennisontwikkeling, ontwikkeling van sociale vaardigheden, maar zeker ook het bieden van een veilige omgeving. Het is een plek waar de jeugd gehoord wordt en waar problemen zichtbaar worden. Hiervoor is een goede samenwerking nodig tussen jeugdzorg en onderwijs.

Kortom: tijd voor nieuwe doelen en acties om de leerkrachten, maar vooral de kinderen in een positie te brengen waarin de ontwikkeling van het kind nog meer tot zijn recht komt. Als gemeente moeten we een krachtig signaal afgeven aan het Rijk, dat investeren in onderwijs en jeugdzorg uitermate belangrijk is voor alle schoolgaande kinderen, maar vooral voor de toekomst van ons land!

Deze column is geschreven door ons raadslid Claudia Demas

‘Verkamering’, ofwel het splitsen van woningen, blijft voor veel grote steden een complex probleem. Bewoners en buurtorganisaties klagen over de druk van de hoeveelheid gesplitste woningen op de leefbaarheid binnen wijken. Studenten en starters hebben daarentegen behoefte aan een goedkope kamer.

Nergens anders in Nederland, zeker niet in studentensteden, zijn er zulke strenge regels als in Maastricht. De 40-40-40 regeling (120 maximum splitsingen per jaar) is uniek en daar hoeft onze stad niet trots op te zijn. Met de groei van de universiteit en kennisinstellingen neemt de vraag naar woningen alleen maar toe. Dat heeft ervoor gezorgd dat woningen illegaal worden opgesplitst. Als studenten niet in Maastricht terecht kunnen, ofwel omdat zij hiervoor niet de financiële ruimte hebben, ofwel omdat er simpelweg geen plek is, wonen ze geforceerd in België. Het veilige gevoel van ‘even op de fiets naar huis na een avondje stappen’ ontbreekt aan alle kanten.

Het kopen van een woning is ook geen optie. Starters die net uit de schoolbanken komen, met grote studieschulden, single (zeker in deze tijden), kunnen voor een alleenstaand startersloontje geen huis kopen. Ook geen appartement. En een studio van 900 euro? Dat is de helft van het salaris. Daar waar Maastricht bijna geen gesplitste starterswoningen kent, loopt de Randstad er vol van. Ideaal? Zeer zeker niet. Maar een betere oplossing is er op dit moment niet.

Een dilemma tussen studenten/starters en bewoners dus. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat naast een studentenhuis wonen veel overlast met zich meebrengt. Een bankstel of een karretje van de Albert Heijn in de voortuin zijn nog redelijkerwijs op te lossen. Een feestje tot vijf uur ‘s ochtends op een woensdag is al een groter probleem wanneer jijzelf om 9 uur weer achter je werklaptop moet zitten. En toch is juist meer ruimte voor studenten en starters van groot belang.

Als Limburgers bevinden we ons namelijk in een luxepositie. Dat realiseren we ons veel te weinig. De influx aan nieuwe Maastrichtenaren is enorm. Op onze Brightlands campus worden door hen nieuwe innovaties ontwikkelt binnen de gezondheidssector. Op onze wijsbegeerte faculteit en hogeschool wordt door hen nagedacht over het Europa van morgen. We zijn de enige Nederlandse stad met een Verenigde Naties Universiteit.

Maar om de ambitie ‘Maastricht kennisstad’ te vervullen, zullen we deze kennis ook moeten behouden. De outflux van deze nieuwe Maastrichtenaren is namelijk ook enorm. En dat komt onze economische structuur, onze banen, en de valorisatie van deze kennis niet ten goede. Ultiem heeft ook juist ditgeen een impact op onze stad en onze leefbaarheid. Starters en studenten zorgen namelijk juist voor bedrijvigheid, innovaties en een bruisend Maastricht.

Een normaal en redelijk verkameringsbeleid is hiervoor, naast een goede woonprogrammering, de oplossing. En dat betekent niet: “Buurtorganisaties, u zoekt het maar uit”. Het beleid gaat namelijk hand in hand met goede afspraken tussen buurt en gemeente, campusbouw, en een betere verdeling van studenten en starters over heel Maastricht, niet alleen het centrum. Dat betekent op den duur een groter, diverser en progressiever Maastricht, waar we uiteraard het behoud van onze unieke cultuur vooropstellen. Daar sta ik helemaal achter. Immers is het ook gezelliger om rond deze tijd, als het volgend jaar weer kan, al die nieuwe Maastrichtenaren te leren hoe carnaval echt gevierd moet worden.

Deze column is geschreven door ons steunfractielid Thomas Gardien Click here for the English version

‘Verkamering’, ofwel het splitsen van woningen, blijft voor veel grote steden een complex probleem. Bewoners en buurtorganisaties klagen over de druk van de hoeveelheid gesplitste woningen op de leefbaarheid binnen wijken. Studenten en starters hebben daarentegen behoefte aan een goedkope kamer.

Nergens anders in Nederland, zeker niet in studentensteden, zijn er zulke strenge regels als in Maastricht. De 40-40-40 regeling (120 maximum splitsingen per jaar) is uniek en daar hoeft onze stad niet trots op te zijn. Met de groei van de universiteit en kennisinstellingen neemt de vraag naar woningen alleen maar toe. Dat heeft ervoor gezorgd dat woningen illegaal worden opgesplitst. Als studenten niet in Maastricht terecht kunnen, ofwel omdat zij hiervoor niet de financiële ruimte hebben, ofwel omdat er simpelweg geen plek is, wonen ze geforceerd in België. Het veilige gevoel van ‘even op de fiets naar huis na een avondje stappen’ ontbreekt aan alle kanten.

Het kopen van een woning is ook geen optie. Starters die net uit de schoolbanken komen, met grote studieschulden, single (zeker in deze tijden), kunnen voor een alleenstaand startersloontje geen huis kopen. Ook geen appartement. En een studio van 900 euro? Dat is de helft van het salaris. Daar waar Maastricht bijna geen gesplitste starterswoningen kent, loopt de Randstad er vol van. Ideaal? Zeer zeker niet. Maar een betere oplossing is er op dit moment niet.

Een dilemma tussen studenten/starters en bewoners dus. Ik kan me namelijk goed voorstellen dat naast een studentenhuis wonen veel overlast met zich meebrengt. Een bankstel of een karretje van de Albert Heijn in de voortuin zijn nog redelijkerwijs op te lossen. Een feestje tot vijf uur ‘s ochtends op een woensdag is al een groter probleem wanneer jijzelf om 9 uur weer achter je werklaptop moet zitten. En toch is juist meer ruimte voor studenten en starters van groot belang.

Als Limburgers bevinden we ons namelijk in een luxepositie. Dat realiseren we ons veel te weinig. De influx aan nieuwe Maastrichtenaren is enorm. Op onze Brightlands campus worden door hen nieuwe innovaties ontwikkelt binnen de gezondheidssector. Op onze wijsbegeerte faculteit en hogeschool wordt door hen nagedacht over het Europa van morgen. We zijn de enige Nederlandse stad met een Verenigde Naties Universiteit.

Maar om de ambitie ‘Maastricht kennisstad’ te vervullen, zullen we deze kennis ook moeten behouden. De outflux van deze nieuwe Maastrichtenaren is namelijk ook enorm. En dat komt onze economische structuur, onze banen, en de valorisatie van deze kennis niet ten goede. Ultiem heeft ook juist ditgeen een impact op onze stad en onze leefbaarheid. Starters en studenten zorgen namelijk juist voor bedrijvigheid, innovaties en een bruisend Maastricht.

Een normaal en redelijk verkameringsbeleid is hiervoor, naast een goede woonprogrammering, de oplossing. En dat betekent niet: “Buurtorganisaties, u zoekt het maar uit”. Het beleid gaat namelijk hand in hand met goede afspraken tussen buurt en gemeente, campusbouw, en een betere verdeling van studenten en starters over heel Maastricht, niet alleen het centrum. Dat betekent op den duur een groter, diverser en progressiever Maastricht, waar we uiteraard het behoud van onze unieke cultuur vooropstellen. Daar sta ik helemaal achter. Immers is het ook gezelliger om rond deze tijd, als het volgend jaar weer kan, al die nieuwe Maastrichtenaren te leren hoe carnaval echt gevierd moet worden.

Deze column is geschreven door ons steunfractielid Thomas Gardien Click here for the English version

Bij het behandelen van de Omgevingsvisie Maastricht 2040 op woensdag 16 september a.s. worden ook weer de plannen voor ontwikkelingen van het Trega-Zinkwit besproken. Boven dit terrein blijft als een donkere wolk hangen dat het mogelijk wordt aangelegd als Park + Ride of zonneweide. Door een absolute meerderheid van de raad is eerder dit jaar in maart na een uitgebreid debat duidelijk uitgesproken een voorkeur te hebben voor woningbouw. Nog specifieker voor betaalbare woningen in het middensegment. Dit wordt de wijk alle vele jaren geleden beloofd. Maar telkens blijft een harde toezegging uit dat er geen auto’s en geen grootschalige industrie komt. De PvdA zal dit daarom opnieuw inbrengen in het debat en bij de vaststelling van de Omgevingsvisie.

Anita van Ham heeft daartoe een motie voorbereid die door PVM, SP en SAB mede wordt ingediend.

Constaterende dat:

In de Omgevingsvisie Maastricht 2040 de plannen voor ontwikkelingen van het Trega-Zinkwit benoemd zijn; In deze gemeenteraad in maart uitgebreid is gesproken over dit terrein; Hier door een meerderheid is uitgesproken dat woningbouw de absolute voorkeur heeft; Er behoefte is aan betaalbare woningen in het middensegment in Maastricht, zowel voor huur- alsmede koopwoningen en levensbestendige woningen; De prioriteit vooral ligt bij woningen voor starters en senioren; In Limmel sprake is van een groot gebrek aan differentiatie door vooral de aanwezigheid van veel studentenkamers en woningen in de sociale sector; Hier ook met de buurt actief over is gecommuniceerd, waardoor er de verwachting is en blijft dat op woningbouw zou kunnen worden gerekend; Bovendien uit onderzoeken blijkt dat het gebied bovengemiddeld gewaardeerd wordt wat betreft intrinsieke waarde voor woningbouw; Daarbij in de Omgevingsvisie ook nadrukkelijk geconstateerd wordt dat Limmel nu sterk geïsoleerd ligt en dat verbinding en ontsluiting van het gebied noodzakelijk is;

 Overwegende dat:

Door de besluitvorming van de raad in voornoemde vergadering van maart niet voldoende concreet en onomkeerbaar is vastgesteld dat een P+R en/of zonneweide van de plannen uitgesloten zijn; Limmel sterk behoefte heeft aan versterking van de leefbaarheid, mede door ontsluiting en verbinding met omliggende woonwijken en niet gebaat is bij het verder op slot zetten door grootschalige industrie en P&R

BESLUIT:

Het college op te dragen in de Omgevingsvisie 2040 op te borgen dat het Zinkwit/Trega-terrein als bestemming nooit en te nimmer P+R dan wel zonneweide zal krijgen

En gaat over tot de orde van de dag.

foto: Nico van Lier

Het bericht Geen P+R of zonneweide in Limmel verscheen eerst op PvdA Maastricht.

De PvdA vindt dat we de economische schade door Corona moeten proberen te beperken. Landelijk gebeurt dat door verschillende regelingen voor mensen, bedrijven en instellingen. Ook in Maastricht proberen we ons steentje bij te dragen door grotere terrassen toe te staan en de precario voor 2021 niet te verhogen. Het uitbreiden van de 60 dagennorm, die voor het Vrijthof geldt, naar 71 dagen met als argument “dat Rieu zich genoodzaakt voelt meer optredens te verzorgen om zo de schade als gevolg van de coronacrisis voor zijn bedrijf te beperken” (zie Raadsinformatie brief van 7 september 2020) vinden wij geen recht doen aan het belang van alle betrokkenen in Maastricht. De 60 dagennorm is tot stand gekomen om de balans in de binnenstad te bewaren. Het kan niet zo zijn dat de belangen van de bewoners ondergeschikt worden gemaakt aan de economische belangen van André Rieu. De PvdA zal dan ook niet instemmen met dit voorstel.

Het bericht Corona en de 60-dagennorm verscheen eerst op PvdA Maastricht.

In de Meerssense gemeenteraad is een debat gestart over eventuele herindeling met Maastricht, als alternatief voor de momenteel in voorbereiding zijnde regiesamenwerking met onze gemeente. Naar aanleiding hiervan hebben raadsleden Richard Wijnands en Johan Pas vragen aan het College gesteld over een eventuele herindelingsprocedure.

Burgemeester Penn-te Strake geeft namens het College aan dat als de gemeente Meerssen in gesprek wil gaan over een eventuele herindeling, het College hier constructief op zal reageren, omdat zij een herindeling Meerssen-Maastricht als een robuustere, duurzamere en minder complexe oplossing ziet dan het actuele model van de regiesamenwerking. Indien het van een eventuele herindeling zal komen, ziet het College 1 januari 2023 als enige werkbare datum voor een herindeling. De volledige reactie van het College vindt u hier.