Poliflw

September is fietsmaand bij de ChristenUnie Utrecht. We kijken daarvoor niet alleen naar de gemeente, maar ook naar de provincie Utrecht. Wat doen zij voor de fiets? We spraken met Arne Schaddelee, gedeputeerde in de provincie namens de ChristenUnie.

U bent sinds juni gedeputeerde in de provincie. Hoe bevalt het tot nu toe?“Ik vind het supergaaf. Mobiliteit moet meer gaan over gezondheid, over fietsers, reizigers en omwonenden van wegen. Het geeft prachtige kansen om onze ambities verder te helpen. Dat brengt verantwoordelijkheid met zich mee, maar het is ook heel leuk!”

Wat heeft u met fietsen?“Wij gingen vroeger thuis altijd op fietsvakantie in Nederland. Toen sloeg bij mij de vonk over voor het fietsen. Ik moest 30 kilometer naar de middelbare school fietsen. Dat vond ik totaal niet erg. Fietsen is altijd wel mijn liefhebberij geweest. Als ik meteen naar bed ga dan zit mijn kop nog vol. Als ik 45 minuten op de fiets heb gezeten dan is mijn hoofd heerlijk leeg. In de ochtend reflecteer ik op de fiets over wat ik precies ga doen en ga zeggen. Ik verzin de meest creatieve dingen op de fiets.”

Wat is het meest creatieve idee dat u op de fiets heeft gehad?“Ik moest laatst een speech geven over OV-knooppunten. Dat kun je gortdroog vertellen, maar ons brein heeft beelden nodig. Ik heb toen een schemerlamp op het podium gezet. Het punt dat ik wilde maken was: zie die knooppunten nu eens als de huiskamers van de stad. Er staan vaak piano’s en er is koffie te krijgen. Wij strijden als provincie voor meer sfeer op die plekken.”

Waar zetten u en de provincie op in als het gaat om de fiets?“We hebben als provincie superveel ambities, ook op het gebied van fiets. 60% van onze begroting gaat naar mobiliteit. Van daaruit is er ook een redelijk grote afdeling ‘fiets’. We hebben er vooral voor gekozen om in te zetten op snelfietsroutes. Dit doen we in samenwerking met gemeentes.”

Wat kan de gemeente daarin betekenen?“Er zijn zeven snelfietsroutes in de provincie. Vijf daarvan eindigen in de stad Utrecht. Dan moeten we vervolgens wel zorgen dat fietsers makkelijk de stad in kunnen komen. De gemeente legt de verantwoordelijkheid wel eens bij de provincie neer, maar het is echt iets dat we samen moeten doen. Daarnaast gaat het in de gemeente heel vaak over het OV, maar veel te weinig over de fiets. Daar liggen nog kansen!”

Vanaf vandaag heeft Utrecht haar eigen Stadhuisplein! Bij de feestelijke onthuldiging had raadslid Corine van Dun een speciaal plekje naast de burgemeester.

Corine van Dun: “De renovatie van het Stadhuis was het perfecte moment om een Stadhuisplein te maken. Ik ben blij dat Utrechters vanaf vandaag op hun eigen Stadhuisplein kunnen afspreken. Een lang gekoesterde wens van D66 en ondernemers in de stad gaat daarmee in vervulling!”

Een mooi stadhuis verdient een Stadhuisplein De renovatie van het lokale  is recentelijk afgerond. De laatste puntjes moeten nog op de i, maar de Utrechtse politiek heeft een Stadhuis om trots op te zijn. Daar hoort  een Stadhuisplein bij!

Door de motie van Corine van Dun hebben we dat voor elkaar gekregen. Het adres van het Stadhuis is bovendien gewijzigd naar Stadhuisbrug, in plaats van Korte Minrebroederstraat. Daarmee is de publieksingang van het Stadhuis aan de voorkant,  waar Utrechters makkelijk naar binnen kunnen lopen. De bewoners van het stadhuis gebruiken de ingang op het nieuwe Stadhuisplein.

Vandaag stond er een opinieartikel in het Algemeen Dagblad over het wietexperiment zoals opgenomen in het regeerakkoord. Namens D66 Utrecht heeft raadslid Has Bakker dit artikel medeondertekend.

Meedoen aan proef haalt wiet uit schimmenrijk

2019 wordt het jaar dat wiettelers de voorbereidingen treffen om het eerste gereguleerde jointje in de coffeeshop te krijgen. Ook worden gemeenten geselecteerd die meedoen aan het wietexperiment. Na tientallen jaren gesteggel en stilstand zetten we nu een flinke stap vooruit om een einde te maken aan decennialang dubbelzinnig softdrugsbeleid: je mag wel wiet kopen, maar de coffeeshop mag het niet inkopen. Daardoor zijn we overgeleverd aan illegale teelt waar vooral criminelen veel geld aan verdienen.

Eindelijk zetten we nu de eerste stap van oogkleprepressie naar realistischer softdrugbeleid. We gaan de achterdeuren van coffeeshops reguleren in zes á tien gemeenten. Dat doen we voor consumenten die nu niet precies weten wat ze roken. We doen het voor de gezondheid en veiligheid van onze inwoners. En voor de ondernemers van de coffeeshops die nu voor hun waar overgeleverd zijn aan de illegaliteit. Welke burgervader wil dat nou niet?

Als het aan D66 ligt, dan waren we nog een stuk verder gegaan: alle teelt voor coffeeshops reguleren. Daar is onder de Nederlandse bevolking al een meerderheid voor, maar veel van onze collega-politici vinden dat (nu nog) te eng. Die angst van tegenstanders kunnen we met het wietexperiment hopelijk wegnemen.

De discussie ging erover óf we de wietteelt wíllen reguleren. Dankzij het wietexperiment gaat de discussie er nu over hóe we kunnen reguleren. We zien dat het experiment nog voordat hij is begonnen al op kritiek kan rekenen van voor- én tegenstanders. We moeten ook niet naïef zijn. Er spelen veel belangen, er wordt flink politiek bedreven. Ook is het een behoorlijke verandering. Er zijn veel vragen. Ook bij ons. Hoeveel verschillende wietsoorten zijn er nodig? Hoe controleren we de kwaliteit? Wat kunnen we doen om ervoor te zorgen dat mensen verantwoord hun jointje roken? Maar de vragen die nu naar boven komen door het wietexperiment, zijn vaak dezelfde vragen die beantwoord moeten worden als we landelijk gaan reguleren. Het wietexperiment biedt ons de ultieme kans om te leren.

We roepen de bewindspersonen op om in gesprek te blijven met coffeeshophouders en gemeenten. Zij weten hoe de dagelijkse praktijk eruitziet als het gaat om de levering en de soorten wiet, de veiligheid, de wensen van de consument en kunnen onderbouwen waarom een overgangssituatie belangrijk is.

Het experiment kan ook worden verlengd. Dat is goed, want daarmee hoeft het experiment niet abrupt gestopt te worden. Die mogelijkheid staat nu gelukkig in het wetsvoorstel van het kabinet. Coffeeshops en telers die meedoen, hoeven dus niet hoe dan ook terug naar de illegaliteit van nu. Daarmee laten we aan gemeenten zien dat deze proef dé kans is om te bewijzen dat gereguleerde wietteelt werkt.

Maar of deze proef een succes wordt, hangt niet alleen af van de voorwaarden. Het hangt ook af van de oprechte wil van iedereen die een rol speelt in het experiment om er een succes van te maken. Een succesvol experiment is het beste argument voor degenen die willen dat de wietteelt volledig wordt gereguleerd. Als wij met elkaar aantonen dat een gereguleerde wietteelt mogelijk is, waar criminelen buitenspel worden gezet en die beter is voor de volksgezondheid, dan kunnen ze er in Den Haag niet meer omheen.

Daarom roepen wij onze burgemeesters op: doe mee met de wietproef. Voor de gezondheid en veiligheid van de inwoners. In Uruguay is wiet sinds 2013 al gelegaliseerd. Zelfs in Amerika werd de eerste gelegaliseerde cannabiswinkel in Colorado al geopend in 2014.  Luxemburg heeft ook al dergelijke plannen. Wij willen nu in Nederland ook doorpakken. Niet in de schimmigheid blijven hangen, maar aan de slag met het wietexperiment. Zodat Nederland wellicht het eerste Europese land is met een verstandig wietbeleid.

Has Bakker, Utrecht

Toon van Gent, Nijmegen

Stef Stevens, Helmond

Loes ten Dolle, Winterswijk

Frans Aerts en Remy Maessen, Venlo

Rene van den Kerkhof, Den Bosch

Alexander Hammelburg, Amsterdam

Karel Eggen, Emmen

Gernard Ekkelenkamp, Zoetermeer

Melanie Oderwald, Delft

Dilia Leitner, Haarlem

Julie Bruijnincx, Leeuwarden

Sanne de Wilde, Lelystad

Martine van Bemmel, Almere

Tyas Bijholt, Amersfoort

Robin Verleisdonk, Eindhoven

Claudia van Bruggen, Zwolle

Koen Mookhoek, Apeldoorn

Susan van Ommen, Arnhem

Francien Zeggelt, Leiden

Gert van den Ham, Alphen aan den Rijn

Benjamin Hofland, Westland

Robin Visker, Zeewolde

Wim van Weegen, Noordoostpolder

Joek van Pul, Breda

Hanneke van der Werf, Den Haag

Peter de Kraker, Terneuzen

Jan Stoop, Tilburg

Elene Walgenbach, Rotterdam

Ine Woudstra, Oude IJsselstreek

Wieke Paulusma, Groningen

Saskia Verheij, Goes

Josephine Elliott, Vlissingen

Iris Rutjes, Enschede

Op vrijdag 10 november wordt de Mantel van Sint Maarten uitgereikt in de Domkerk. 'Onze' Maarten van Ooijen is dagvoorzitter tijdens het evenement. Van Ooijen: 'Een barmhartige daad vormde de basis voor het wapen van onze stad. Het is dan ook gepast om om deze dag stil te staan bij mensen die onbaatzuchtig hun tijd en energie inzetten voor mede-Utrechters.'

Onze stad kent veel mensen, groepen en initiatieven die zich inzetten voor anderen. Mensen die geven en delen. En sommigen doen dat op verrassende wijze. De Mantel van Sint Maarten is een initiatief van Utrechtse kerken, waaronder het Citypastoraat Domkerk, de Protestantse Diaconie Utrecht en Katholiek Utrecht. Dit jaar is de uitreiking gericht op het verbinden van allen die betrokken (willen) zijn bij geven en delen daar waar nodig is.

Er is een marktplein voor contact met genomineerden, er is een presentatie gericht op de verrassende kracht van initiatieven in het veld, cabaret en een filmimpressie van projecten. De Mantel van Sint Maarten - als aanmoedigingsprijs - zal worden uitgereikt door wethouder Kees Diepeveen aan enkele van de genomineerden vanwege het bijzonder karakter van hun actie.

Op Instagram vind je de komende maanden elke week portretten van Utrechtse vrijwilligers. ChristenUnie Utrecht hecht veel belang aan het werk dat zij doen en laat dat graag zien door ze voor het voetlicht te brengen. Zo kunnen zij ook andere mensen inspireren. Kijk verder!

Ben Kellaert (64) werkt als vrijwilliger in het Hospice Utrecht. In dit hospice is plaats voor vier gasten die in de laatste periode van hun leven intensieve verzorging en verpleging nodig hebben. “We proberen een bijna-thuis-situatie voor de gasten te creëren. De vrijwilligers hier hebben een dienst van vier uur of een nachtdienst van acht uur. Wij willen er vooral zijn voor de gasten. Daarnaast doen we boodschappen en het huishouden, assisteren we de verpleging, koken we maaltijden - noem maar op. Maar we brengen ook gezelligheid aan de gasten en begeleiden het bezoek. Soms waken we zelfs met hen aan het sterfbed." 

Ook Danique Raaijmakers (30) zet zich vrijwillig in voor Utrecht. Ze woont vlak naast de Brandweerkazerne in Vleuten. Dat is maar goed ook, want als vrijwillige brandweervrouw moet zij binnen drie minuten op de kazerne zijn als de pieper gaat. "Toen ik drie jaar geleden een oproep zag op tv, besloot ik dat ik bij de Brandweer wilde. Het mooie aan dit werk is dat je het samen doet. Je moet elkaar echt vertrouwen. En het is lichamelijk ook best uitdagend. Om met zware slangen te kunnen sjouwen moet je sterk en fit zijn. Als de pieper gaat moet ik acuut in actie komen. Dan ben ik direct in een enorme focus."

Op onze Instagram geven we een ode aan Utrechtse Vrijwilligers. Volg ons via instagram.com/christenunieutrecht/.