Poliflw

Door Gert-Jan Segers op 27 maart 2020 om 14:49

Het zijn ongekende en zware tijden. De verhalen van mensen die alleen en zonder hun geliefden op de Intensive Care liggen met de angst om alleen te moeten sterven, grijpen me enorm aan. De eenzaamheid van zoveel mensen in onder meer verpleeghuizen is zo ontzettend verdrietig. En ik hoor van veel kanten hoezeer mensen zich zorgen maken om hun gezondheid, hun geliefden, hun inkomen. Meer dan ooit weten we hoe kwetsbaar we eigenlijk zijn..

En toch. Meer dan ooit ben ik ook diep onder de indruk van de toewijding waarmee mensen in de zorg hun naaste dienen. Meer dan ooit is er een hartverwarmende saamhorigheid en naastenliefde in onze samenleving. Meer dan ooit ervaar ik een eenheid onder christenen, kerken en christelijke organisaties.

Toen we voelden dat we ons in deze crisis allereerst tot God moesten richten, leidde dat zomaar tot een indrukwekkende Dag van Nationaal Gebed. Als de Paus ons aanmoedigt om gezamenlijk het Onze vader te bidden, dan doen we dat. Als de PKN, gereformeerde en evangelische kerken, de EO, 4e Musketier, Present, Leger des Heils en heel veel andere organisaties waaronder ook wij als ChristenUnie de handen ineen slaan en www.nietalleen.nl starten, dan stromen de honderden lokale initiatieven en duizenden euro’s binnen waarmee ons geloof handen en voeten krijgt. Hartverwarmend!

Ook als ChristenUnie doen we wat we moeten en wat we kunnen. Lokale bestuurders gaan voorop in het dienen van hun stad, hun dorp, hun gemeenschap. Carola Schouten maakt deel uit van het crisisteam van het kabinet en steunt de tuinders, boeren en vissers. Arie Slob helpt scholen om ervoor te zorgen dat er juist ook nu onderwijs aan onze jongeren wordt gegeven en het is indrukwekkend hoe dat wordt opgepakt. Paul Blokhuis zorgt ervoor dat ook kwetsbare mensen in de GGZ worden geholpen en dak- en thuislozen nu niet in de steek worden gelaten. En als kabinet, kamer en dus ook als fractie doen we alles wat we kunnen om er nu voor te zorgen dat mensen zo gezond mogelijk blijven en dat gezinnen hun inkomen behouden.

Ooit zei Mordechai tegen koningin Esther dat het ‘misschien voor een tijd als deze is’ dat zij op haar positie was gekomen. Misschien geldt dat ook wel voor ons. Dat het ‘voor een tijd als deze is’ dat wij als leden van de ChristenUnie ook op plaatsen van invloed en verantwoordelijkheid zijn geplaatst. Op hoop van zegen..

Op de laatste pagina’s van de bijbel staat de laatste belofte van Jezus. Hij zegt daar tegen Johannes: ‘Ik ben de blinkende Morgenster’. Die ster verschijnt als de nacht op zijn donkerst is, als een aankondiging van de dag die gaat komen. Het is nu donker. We zitten in een crisis. Maar ik zie mensen en hulpinitiatieven die licht geven in een donkere tijd.

Bovenal hebben we de belofte van Jezus dat Hij erbij is, ons nooit in de steek laat en dat Hij de Morgenster is. Hij kondigt een nieuwe dag aan waarop het niet langer donker is. Ziekte en angst hebben niet het laatste woord. Ik hoop dat ook jullie daar moed uit putten.

Dank voor jullie gebeden voor deze wereld, ons land, voor bestuurders, voor mensen in de zorg, voor iedereen die het nodig heeft en ook voor jullie gebeden voor ons!

Houd je aan de voorschriften en zorg goed voor elkaar!

Door Gert-Jan Segers op 31 december 2019 om 07:43

Laten we een olijfboom planten! (ND-column)

Nog een laatste keer kijk ik om. Van de dingen die ik graag achterlaat in dit jaar denk ik vooral aan de digitale bitterheid. Het zijn berichten op sociale media en in de mail die – als je ze echt binnen laat komen – even alle zuurstof uit je leven opzuigen en de grond onder je voeten verschroeien. Natuurlijk moet er alle ruimte zijn voor legitieme kritiek op iedereen die in het openbaar het woord voert, maar die bijtende bitterheid mag van mij in het oude jaar begraven worden.

En iedereen die zich ook komend jaar weer in woord en geschrift gaat uiten, zou ik willen vragen: wat breng je in circulatie? Is het op de persoon gerichte afbraak of bouw je op? Is het wanhoop of hoop? Wantrouwen of vertrouwen? Haat of liefde?

Als ik nog een keer omkijk, weet ik dat ik er soms echt naast zat. Ik heb niet iedereen altijd helemaal recht gedaan en heb keuzes gemaakt waarover ik gemengde gevoelens heb. Zo realiseer ik me nu meer dan ooit dat het grote gevaar in een coalitie is dat je veel vaker op je radar kijkt dan op je kompas. Dat je zo blij bent dat je een pensioenakkoord hebt, een klimaatakkoord en een begin van de oplossing van de stikstofcrisis, dat je makkelijk kunt vergeten waarom en voor wie je het allemaal doet.

Maar het zwaarst zijn de herinneringen aan de momenten waarop ik voor die ene groep, voor dat ene gezin, die ene naaste misschien wel meer had kunnen doen dan ik het afgelopen jaar heb gedaan. Als we nog een laatste keer omkijken, is er ook schuld en schaamte.

Tweede Kerstdag keken Rianne en ik – zoals vele anderen – de prachtige Netflix-film The Two Popes. De oude Paus Benedictus trekt daarin een tijdje op met de Argentijnse aartsbisschop Jorge Bergoglio, die bedelt om een handtekening van de paus onder zijn ontslagbrief. Hij had genoeg van de hoge kerkelijke verantwoordelijkheid en verlangde terug naar de lokale gemeente. Tot zijn verbijstering merkt Bergoglio dat de oude Duitse paus wil aftreden en uitgerekend in de tango dansende Argentijn zijn opvolger ziet.

Als er echt geen ontsnappen meer aan is, vertelt Bergoglio dat hij schuldiger is dan de oude paus denkt. In de donkerste momenten tijdens het bewind van de junta in Argentinië liet Bergoglio dappere priesters in de steek die daarna gearresteerd en gemarteld werden. Een van hen zou het hem nooit meer vergeven, een ander omhelst Bergoglio tijdens de mis weer als broeder. Maar de als nieuwe paus aangewezen Argentijn voelt zich te belast door schuld en schaamte om leider van de kerk te kunnen worden.

Dan zegt de oude paus, de strenge Ratzinger, woorden waaraan ook wij ons op de drempel van het oude en nieuwe jaar mogen optrekken: ‘Aanvaard nu de genade die je zelf altijd predikt.’

Als ik vervolgens vooruitkijk, wil ik me voortaan minder verlaten op mijn radar, me minder richten op de korte termijn. Net als in de Griekse mythes klinkt ook in onze levens de constante lokroep van de sirenen. Facebook, Instagram, Twitter, Netflix, schouderklopjes van omstanders, peilingen, succes, salaris, uitverkoop, werk. Het kan je leven vullen, maar als je je hoop erop vestigt, zal het je uiteindelijk berooid achterlaten. In plaats daarvan wil ik me meer richten op mijn kompas, op de lange termijn. Aandacht geven aan dat wat waar is, wat rechtvaardig is, zuiver, lieflijk en eervol, alles wat deugdzaam is en lof verdient (Filippenzen 4:8).

Andrea Riccardi, de Italiaanse stichter van de gemeenschap van Sant’Egidio, leert ons de les van de olijfboom. Als die geplant wordt, duurt het nog jaren voordat die vrucht draagt. De vruchten moeten daarna ook nog eens maandenlang in een badje liggen voordat ze eetbaar zijn. Maar als de olijfboom tot bloei komt, gaat die honderden jaren mee.

Als je weet wat je later wil achterlaten – vriendschap, liefde, wijsheid, geloof, recht, vrijheid – dan weet je wie en wat je komend jaar de meeste aandacht moet geven. Laten we onze schuld en schaamte van het afgelopen jaar in Gods handen leggen, genade ontvangen, en komend jaar olijfbomen planten. Op hoop van zegen.

(Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad)

Verslag 40e partijcongres ChristenUnie in Utrecht.Vandaag, de laatste zaterdag van november is het goed om weer even terug te kijken op de afgelopen week. Het is al weer een week geleden, maar vorige week zaterdag ben ik naar het partijcongres van de ChristenUnie in Utrecht geweest, enerzijds als lid en ook als vertegenwoordiger van de afdeling in Den Helder. Hoewel het voor mij niet de eerste keer was, was het was opnieuw een mooi en bijzonder congres. Het thema was 'Samenleving met aandacht' en dit kwam door het hele programma steeds naar voren. Na de opening door voorzitter Piet Adema werd overdenking verzorgd door Bettelies Westerbeek. Ze is werkzaam als missionair pionier in de Haagse wijk Moerwijk. Dit is een multiculturele wijk in Den Haag, die als achterstandswijk te boek staat. Er is weinig sociale cohesie, het opleidingsniveau is laag, net als het gemiddelde inkomen.De protestantse Marcuskerk wil in de wijk een brug slaan naar nieuwe vormen van kerk-zijn. De pioniersplek 'Geloven in Moerwijk' is een jonge huis-tuin-en-keuken kerk in een wijk waar van alles gebeurt: Moerwijk! We willen als pioniersplek kerk-zijn op een creatieve manier die past bij onze buurt en buren. Met elkaar willen we een positieve bijdrage leveren aan de plek waar we wonen. En het was goed en bemoedigend om te horen om van Bettelies  hoe ze dit doen in deze Haagse wijk en zo aandacht hebben voor de samenleving.Verder was er 's morgens een gesprek met onder andere Roel Kuiper en een drietal gasten i.v.m. zijn afscheid in juni dit jaar van de Eerste Kamer. Het onderwerp was 'privatisering' en hier is uitvoerig over doorgesproken ook omdat Roel de senaatscommissie hier over heeft geleid en zich in dit onderwerp heeft verdiept.Aan het eind van de ochtend sprak Gert Jan Segers en zijn speech is terug te vinden op de website www.christenunie.nl. Hij vertelde over de enerverende tijd en de uitdagingen waar de  fractie voor staat. Ook vertelde hij over zijn nieuwste boek 'De verloren zoon - en het verhaal van Nederland'. Dit boek is zeker een aanrader!In het middagprogramma was er een interview met Carola Schouten, onze minister voor LN&V en vice-premier. Het was goed om zo 'uit de eerste hand' te horen hoe het gaat in het kabinet met alle besluitvorming rond de stikstofproblematiek. Er ligt een zware verantwoordelijkheid op haar schouders. Dit redt zij niet alleen, de steun van het hele kabinet is nodig. En bovenal Gods kracht en wijsheid. Daar mogen we voor bidden!Zo terug kijkend, was het een mooie dag waar in ook voldoende gelegenheid was om elkaar te ontmoeten en te spreken. 'Oude bekenden', maar ook nieuwe mensen die nog niet lang actief zijn in de ChristenUnie.  Ja, het is een voorrecht, om al zo lang bij de partij betrokken te zijn.Piet Bras    

Door Gert-Jan Segers op 12 november 2019 om 12:09

Hoop voor een verweesde samenleving

Onze samenleving is verweesd. Zo constateerde Pim Fortuyn bijna twintig jaar geleden. En het is de vraag of we sindsdien meer geborgenheid gevonden hebben. Ik vrees het tegendeel. De kloven in de samenleving dijen uit. De politiek polariseert. Het maatschappelijk klimaat verkilt.

Sinds najaar 2017 zit de ChristenUnie in de regeringscoalitie. Ik ben dankbaar voor wat we op die plek bereiken. Soms zijn er op lastige thema’s grote doorbraken, soms zetten we met de voeten in de modder kleine stapjes. Maar in alles wat we doen, laat dat beeld van die verweesde samenleving mij niet los. Bij het toetreden tot de coalitie en alle drukke dagelijkse overleggen die daarbij horen, heb ik voor mezelf een opdracht geformuleerd: ik wil niet ophouden te zoeken naar hoop voor dit verweesde en verdeelde land.

In mijn nieuwe boek ‘De verloren zoon en het verhaal van Nederland’ zoek ik naar die hoop. In mijn zoektocht herlas ik het verhaal dat Jezus vertelt over een verloren zoon, of misschien beter gezegd: over twee verloren zonen. Ik ging daarin een portret van deze tijd zien. De jongste zoon relativeert zijn afkomst en trekt er als ambitieuze globetrotter op uit. Hij komt zichzelf hard tegen als hij bij tegenspoed toch een gemeenschap nodig blijkt te hebben. Maar ook de oudste zoon, die thuis is gebleven, is niet helemaal op z’n plek. De avonturen van zijn jongere broer voelen als een bedreiging, en bitterheid is zijn tweede natuur geworden.

In dit boek wil ik het verhaal van de verloren zonen in duiken. Bij alle zegeningen van ons land en onze tijd wil ik de morele crisis die er ook is onder ogen zien. Ik ge- loof dat we samen opnieuw moeten zoeken naar ons gemeenschappelijk huis waarin we ons vertrouwd kunnen voelen. De rol van de politiek is daarin belangrijk, maar ook beperkt. Het is van groot belang dat de overheid ons gemeenschappelijk huis beschermt, en daarin is zij de afgelopen tijd tekortgeschoten.

Maar thuiskomen, dat kunnen alleen wij: u en ik. Thuiskomen, dat heeft uiteindelijk ook een geestelijke, spirituele dimensie, zo is mijn diepe overtuiging. Maar thuiskomen hier en nu doen we ook bij elkaar. Alleen wij, verloren zonen en dochters van deze tijd, kunnen bouwen aan een samenleving met aandacht voor elkaar.

(Dit is het voorwoord van mijn nieuwe boek ‘De verloren zoon. En het verhaal van Nederland’, hier te bestellen bij Uitgeverij Balans: https://www.uitgeverijbalans.nl/boeken/de-verloren-zoon/. Mocht je het ergens in de komende tijd lezen, ik hoor graag wat je er van vond!)

Gert-Jan Segers spreekt op dinsdag 21 mei tijdens de Residentie Pauzedienst. Tijd en locatie: 12:30 - 13:30 uur, Waalse Kerk, Noordeinde 25, Den Haag. Meer informatie

Gert-Jan Segers spreekt op dinsdag 21 mei tijdens de Residentie Pauzedienst. Tijd en locatie: 12:30 - 13:30 uur, Waalse Kerk, Noordeinde 25, Den Haag. Meer informatie

Gert-Jan Segers spreekt op woensdag 29 mei bij C.S.F.R. Utrecht over de Nederlandse identiteit en de plaats van het christendom in onze samenleving. Tijd en locatie: 20:00 - 21:45 uur, Utrecht. Meer informatie

Gert-Jan Segers spreekt op woensdag 29 mei bij C.S.F.R. Utrecht over de Nederlandse identiteit en de plaats van het christendom in onze samenleving. Tijd en locatie: 20:00 - 21:45 uur, Utrecht. Meer informatie

Door Gert-Jan Segers op 2 april 2019 08:24

Ik weet het. De mensen die je het meeste kunnen teleurstellen, zijn de mensen van wie je de hoogste verwachtingen had. Daarom komt een ruzie in je kerk vaak harder aan dan een botsing op je werk.

Vorige week zat ik nog tegenover een man die met tranen in zijn ogen vertelde over een conflict met een voorganger dat hij jaren geleden had gehad en dat nog niet is bijgelegd. Het was een tere wond. Er zijn ook weinig conflicten pijnlijker, verwarrender en onverzoenlijker dan de conflicten waarbij je allebei God erbij haalt.

Bij conflicten heb ik sowieso de neiging een blokje om te gaan, maar bij kerkelijke conflicten krijg ik trek in een ruimtereis. Het zal ermee te maken hebben dat mijn vader als voorganger zelf het meest geleden heeft aan de soms moeizame contacten met sommige kerkelijke superieuren en dat ik zijn vroege sterven daar niet los van kan zien. Ik ken de pijn.

En toch. Zelden heb ik een zondagse kerkdienst overgeslagen. Het is een patroon in mijn leven waarvan ik blij ben dat het zo diep is ingesleten. Het brengt me steeds weer op de wekelijkse bijeenkomsten met mensen die ik niet heb uitgezocht, die niet per se mijn vrienden zijn, die soms karakters hebben waarvan ik niet wist dat ze bestonden, maar met wie ik mijn diepste hoop en mijn grootste liefde deel.

Het is dat wonderlijke en wereldwijde concept dat al 2000 jaar meegaat. Het schept een verbondenheid – tussen jong en oud, tussen rijk en arm, tussen blank en gekleurd, tussen hoog- en laagopgeleid – die in een tijd van identiteitspolitiek en toenemende culturele apartheid menselijkerwijs niet mogelijk lijkt.

In Egypte zei een Japanse vriendin tegen ons: ‘Ik ben jaloers op jullie, want waar in de wereld jullie ook zijn, er is altijd een kerk waar je naartoe kunt gaan.’ Gek dat een niet-christen je daarvoor de ogen moet openen. Want ik realiseerde het me toen pas goed. Net gearriveerd in een cultuur die me bevreemdde en met een taal die ik nog niet kende, voelde ik me verloren. Totdat ik in de kerk zat. Daar hing het kruis, dat ik zo goed kende en werd brood gebroken, wijn geschonken en was ik opeens weer kind aan huis.

Waar ter wereld ik ook kom, ik ga altijd op zoek naar een lokale kerk en altijd beland ik tussen mensen met wie ik – bij alle culturele, etnische, linguïstische verschillen die je maar kunt bedenken – het meest dierbare deel. Leve de kerk!

Pas bedacht ik ook hoeveel we in de kerk eigenlijk aan elkaar vertellen. In onze kerkelijke gemeente hebben mensen de gelegenheid om gebed te vragen voor wat hen bezighoudt. De openheid waarmee – soms met tranen in de ogen – over huwelijksverdriet en -vreugde wordt gesproken, over hoop en wanhoop bij ziekte, over tekortkomingen en meevallers, het raakt me iedere keer.

Juist omdat ik weet hoe schaars die momenten buiten zijn. Ik herinner me talloze persoonlijke gesprekken die ik heb gevoerd op de talloze kringen waarbij ik ben aangeschoven. Ik ken – behalve mijn gezin en familie – geen plek waar zo veel lief en leed gedeeld wordt en zeg ook daarom: leve de kerk!

Er zijn ook weinig verbanden die zo veel mensen zozeer kunnen aanmoedigen om belangeloos het goede te doen. Wekelijks wordt er geld ingezameld onder de mensen die overhebben en wekelijks wordt er uitgedeeld onder de mensen die tekortkomen.

Er is een constante stroom van mensen die vanuit de kerk naar buiten gaan om te helpen bij de voedselbank in de buurt, om de samenleving te dienen in de politiek, vrijwilliger te worden bij een weeshuis in Calcutta. Onder hen zijn er talloze mensen die hun hele leven geven aan naastenliefde en – anders dan Moeder Teresa of Dietrich Bonhoeffer – naamloos sterven.

Maar het allermooiste en het allerbeste wat de kerk doet, is het doorfluisteren van het verhaal van die ene Man. Hij deed niets anders dan goed, stelde nooit iemand teleur, bleek altijd te vertrouwen, keek altijd om naar die ene waar niemand naar omkeek. Hij spreidde zijn armen aan het kruis, zodat we – waar ter wereld we ook aanschuiven en hoe we er ook aan toe zijn – altijd zullen zien hoeveel Hij van ons houdt.

Wat voor kleine krabbelaars die kerkmensen soms ook zijn, de kerk is de drager van het evangelie. Het verhaal van de Man van wie we het moeten hebben. En alleen daarom al: leve de kerk!

(Deze column verscheen vandaag ook in het Nederlands Dagblad​)

Deze tekst stond in 2009 op een groot bord langs de A4 bij Schiphol. Dit bord was onderdeel van een atheïsme campagne, die datzelfde jaar in Engeland was gestart. Het gaat van de opvatting uit dat christenen niet denken en ook niet van het leven genieten. Fijn dat ze toch nog het woord ‘waarschijnlijk’ gebruiken. Het was wel een duidelijke uiting van de voortschrijdende secularisatie in Nederland.

Eind vorig jaar kwam het CBS met cijfers waaruit bleek dat 49,3 procent van de Nederlandse bevolking aangaf religieus of levensbeschouwelijk betrokken te zijn. Het Sociaal Cultureel Planbureau was korte tijd nog somberder. SCP-onderzoeker Joep de Hart: "Gemiddeld zo'n 267 mensen haken per dag af, dat zijn er jaarlijks zo'n 100.000. Dat is een stad met de omvang van bijvoorbeeld Delft. In dit tempo hou je dat niet lang meer vol."

Gert Jan Segers was in een per email verzonden column de mening toegedaan dat die 49,3 procent nog optimistisch is ingeschat. Hij schatte het aantal kerkelijk betrokken Nederlanders eerder rond de 25 procent. Deze trend van ontkerkelijking doet zich ook in de ons omringende landen voor, maar Nederland scoort, behalve Tsjechië (26%), het laagst. Je zou kunnen zeggen dat we daarmee het minst christelijke land van Europa zijn. 

Ik hoor zelf tot de generatie babyboomers waarvan er velen stampvoetend de kerk hebben verlaten. Over de oorzaken doen vele diepgravende analyses de ronde: de gestegen welvaart, het verzet tegen de gezagsstructuur van de kerk, de enorme onvrijheid met veel geboden en verboden, de schandalen etc.

Gevolg is dat er in Nederland de afgelopen jaren een opvatting is ontstaan dat geloof achter de voordeur thuishoort. Onder aanvoering van D66 wordt hard gewerkt om alle uitingen van christendom uit het openbaar leven te verwijderen. Tegelijkertijd werpen andere politieke partijen zich op om de ‘joods-christelijke’ cultuur te verdedigen. Een merkwaardige, schizofrene toestand.

Is het allemaal wel zo erg als het lijkt? Zeker, veel kerken worden leger en elke week wordt er wel een kerk omgebouwd tot garage of foodcourt. Maar wie goed kijkt, ziet dat de christelijke identiteit toch heel diep in de Nederlandse samenleving zit.  Ook al bezoeken veel mensen de kerk niet meer, er is wel een diepgevoelde behoefte aan zingeving. In haar boek “Ongeloofelijk – over de verrassende comeback van religie” stelt Yvonne Zonderop dat religie als stelsel van zingeving eigenlijk geen serieuze concurrent kent. Miljoenen Nederlanders laveren tussen geloof en ongeloof, alleen al omdat ze in hun opvoeding nog veel van hun ouders hebben meegekregen. Veel millennials verdiepen zich juist weer in godsdienst en spiritualiteit, zij het niet meer in oude, bestaande verbanden. Onze literatuur en muziek is doorspekt met Bijbelse verwijzingen. Nog steeds gaan 7 van de 10 leerlingen in het basis- en voortgezet onderwijs naar een school met een godsdienstig of levensbeschouwelijke grondslag.

In dit tijdsgewricht manifesteert de ChristenUnie zich met een boodschap die steeds meer mensen aanspreekt. Onze politici staan bovenaan de ranglijstjes, omdat ze een eerlijk verhaal vertellen dat voor iedereen begrijpelijk is en ook omdat ze integer en authentiek zijn. Zo krijgt ons motto “Geef geloof een stem” zijn dubbele betekenis. Het is aan onze partij om het geloof in de politiek en samenleving een stem te geven, zodat veel kiezers ons hun stem geven. We mogen hopen dat dat ook bij de komende verkiezingen weer het geval zal zijn.

Wim Schut

Voorzitter ChristenUnie Delft