Amsterdam heeft economisch de wind mee. Toch stijgt de schuld van de gemeente Amsterdam nog altijd. Het is tijd om verstandig te investeren in een Erfpachtfonds, zo stelt Johnas van Lammeren tijdens de Algemene beschouwingen over de Voorjaarsnota. Ook trekt hij aan de bel over de stad die uit de voegen barst, het in rap tempo verdwijnen van bomen en groen en de duizenden dieren die op Amsterdams grondgebied worden gedood. Repareer het dak als de zon schijnt Nederland verdiende 417 miljard aan de gasbaten. Dat geld is allemaal al uitgegeven. Heeft Nederland ervan genoten? Jazeker, de gasbaten gaven ons bijvoorbeeld de luxe van een ruim sociaal vangnet. De vraag echter is hoe houdbaar dit is als de baten opdrogen. De Noorse regering heeft het anders aangepakt. Zij hebben de opbrengsten in een fonds gestopt dat inmiddels is opgelopen naar 840 miljard. En zij geven slechts de rentebaten uit. Wat heeft dit met Amsterdam te maken? Simpel: als de zon schijnt dan repareert men het dak. Economisch heeft dit college de wind flink mee. Echter zien we dit niet terug in de voorjaarsnota. Erfpachtfonds Al jaren neemt de solvabiliteit af. Daarnaast is de schuld van Amsterdam gelijk aan die van de begroting. Een stad krijgt pas een voldoende bij 90% schuld. En in Amsterdam neemt de schuldquote toe in plaats van af! Betalen Amsterdamse burgers dan minder? Nee, alle lasten stijgen, zelfs de prijs van een kaartje voor het zwembad. Dit is slechts een voorproefje voor de toekomst. We hebben inkomsten uit de verkoop van de erfpacht. Daarom heb ik een voorstel voor een Erfpachtfonds waarin we een deel van de baten van de verkoop storten om alleen het rendement uit te geven en niet het hele bedrag. Grenzen aan de groei van de stad Amsterdam loopt tegen haar eigen grenzen aan. Als Rupsjenooitgenoeg moet alles en iedereen naar Amsterdam komen. De internationalisering en schaalvergroting zijn een doel op zich. Amsterdam is haar onschuldige imago verloren. De oplossing wordt gezocht in nog meer regels. En dat leidt naar de vraag om meer handhaving, die totaal ontbreekt. We moeten groei zien als oorzaak van het probleem en niet als oplossing. Meer huizen, meer mensen, meer toeristen leiden tot meer overlast. Vuil op straat en intolerantie. Als Amsterdam blijft verdichten en we de stad volstouwen dan gaat het aan essentiële zaken ontbreken. Denk hierbij aan de huisartsen die in Zuid geen betaalbare locatie meer kunnen vinden. Het is allang aangetoond dat Amsterdammers naast woonruimte plekken nodig hebben om in rust te kunnen sporten en recreëren. En daar waren ooit de scheggen en parken voor bedoeld. Echter deze plekken staan zwaar onder druk. In plaats van rust vinden mensen hier de herrie van festivals. Dit college laat het groen links liggen Dit is een sociaal college, maar geen groen college. Het college levert niet de beloofde nieuwe lente. Voor de Boterbloem was het geen nieuwe lente, maar een barre winter. De biomassacentrales met gekapt hout uit het Amozenegeboed zijn geen nieuwe lente, maar een barre winter. De parken die lijden onder de festivalisering betekent geen nieuwe lente, maar een barre winter Voor de Hoofdgroenstructuur, waar kunstgrassportvelden gaan gelden als groen, is het geen nieuwe lente maar een barre winter. Voor al die bomen die er elke raad opnieuw weer aan moeten geloven voor een huizencomplex, tijdelijke parkeerplekken, een sporthal, een tramremise, etc. etc. is het geen nieuwe lente maar een barre winter Aanhoudend dierenleed Sinds mijn aantreden in de gemeenteraad in 2010 heb ik onophoudelijk gesproken over het leed wat wij als mens de dieren aandoen. En voorzitter, ik kies vandaag voor een andere methode. In plaats van woorden wil ik een moment van stilte betrachten. Voor alle dieren die voor onze consumptie ondragelijk lijden, die worden gebruikt als proefdier in laboratoria, dieren die voor menselijk vermaak worden tentoongesteld, en dieren die we afschieten, vergassen, op Amsterdams grondgebied omdat ze overlast veroorzaken, of omdat wij vinden dat het er teveel zijn…. En derhalve zal ik een kort moment van mijn spreektijd als moment van bezinning willen inzetten.. Johnas van Lammeren
