Poliflw

Ik ben een tijdje weg. Vakantie begint bij mij met het uitzoeken van de boeken, die ik nog wil lezen en wat er nog aan achterstallig leeswerk ligt. Zoals twee uitgaven van het kwartaalboek De Muur, een blad met bijzondere verhalen uit de wielersport, geredigeerd door erkende wielerfanaten als Mart Smeets en Bert Wagendorp. Beiden huldigen het standpunt dat in deze sport de bijzondere verhalen niet dood geverifieerd mogen worden. Mede daarom loopt de wielersport over van mooie verhalen. Op Schiphol zoeken we er nog een paar boeken bij. Maar dit keer neem ik ook de verslaglegging van de discussies over de Perspectiefnota mee. Overigens: waarom noemen ze dat ding niet gewoon de begroting voor volgend jaar?

Ik ga namelijk naar de USA. Eerst een tussenstop van twee weken in de buurt van Washington DC en daarna op naar Texas; Houston, San Antonio en Austin om precies te zijn. Als ik tenminste word toegelaten. Daar moet je heel wat voor doen, namelijk het invullen van een zogenoemd ESTA-formulier. Dat is een klus, nog moeilijker dan het verlengen van je OV chipkaart. Er staan ook wat vragen op, die je allemaal met nee moet beantwoorden. Een van die vragen is: heeft u plannen voor een terroristische aanslag? Dit vraagt natuurlijk om een humoristisch antwoord. Maar, doe het niet, vul gewoon nee in, want humor is niet de sterkste kant van de ‘immigration officers’. Zelfs een uiting van enige vrolijkheid in de rij wachtenden is bloedlink.

Ben je na een uurtje of acht vliegen in de USA, dan mag je ook nog een paar uur in een rij staan voordat je aan de beurt bent, de ‘immigration officer’ je paspoort controleert, vraagt wat je komt doen, waar en bij wie je gaat logeren, en dan, met een harde klap, je paspoort afstempelt en je doorlaat. Ik vraag me af wat er zou gebeuren als Nederland de Amerikanen bij aankomst op Schiphol ook zo zou behandelen. In Texas zal ik dan mijn politiek geïnteresseerde familie en hun vrienden laten zien hoe we hier politiek bedrijven. Namelijk dat hier de aan de macht zijnde partij best wil luisteren naar de “tegenstanders” en, als een voorstel goed is, dat best wil overnemen. Zo herinner ik me dat een paar voorstellen – hier moties genoemd – van AVA, CDA en zelfs de SP werden aangenomen, gewoon omdat het goede ideeën zijn. In de USA van ‘the winner takes it all’ is dat ondenkbaar. Zeker in Texas, waar de Republikeinen al tientallen jaren aan de macht zijn, betekent het dat de ‘loser’ niet meer meetelt. Voor de Texaan is onze wereld iets, waarbij hij zich niets kan voorstellen. Mij aanhorend zal hij dan ook niet veel verder komen dan: ‘amazing’.

Nu heb ik in Texas een familielid, Mike Collier, die een succesvol consultant is, maar vier jaar geleden die baan opgaf om zich kandidaat te stellen als ‘ltn. governor’ van Texas. Hij kwam tot 46,2 % van de stemmen, voor een democraat in Texas een ongehoord hoge score. Ik heb het gevoel dat hij het nog een keer gaat proberen. U moet dan wel weten dat Texas een afwijkend kiessysteem heeft, net zoals Texas zichzelf beschouwt als een heel bijzondere staat van de USA. In het kort komt het er op neer dat de ‘governer’ in Texas een soort koning Willem Alexander is. Het is vooral een symbolische functie. Vervolgens worden ook de vakministers, zoals financiën, landbouw, economie en premier door de inwoners rechtstreeks gekozen. De premier heet daar ‘ltn. (=lieutenant) governor’. Ik vroeg Mike eens waarom hij niet voor de mij meer aansprekende titel van ‘governor’ ging. Hij vertelde me toen dat de ‘governor’ de linten doorknipt, maar dat de ‘ltn. governor’ over het geld gaat. “En die heeft de macht”. Mike’s programma is eenvoudig. Hij verwijt de Republikeinen dat zij veel geld verkwisten en er daardoor de oorzaak van zijn dat de staat met de rijkste bronnen in de ranglijst van succesvolle USA-staten zich in de grauwe middenmoot bevindt. Hij stelt dat hij met minder geld meer kan doen, zoals de verbetering van het onderwijs, de zorg en de infrastructuur. Om een voorbeeld te geven: de autoweg tussen de hoofdstad Austin en de belangrijkste stad van Texas Houston, wordt nog steeds onderbroken door stoplichten en spoorwegovergangen. En treinen in de USA zijn vak oneindig lang.

En zo gaat een stukje Amstelveense politiek mee naar Texas. Om te laten zien hoe je ook met elkaar kan omgaan. Want in de USA is het echt zover gekomen dat de Trumpstemmers niet meer met andersdenkende praten of hen groeten en andersom vele Democraten niet met Trumpstemmers. Hoe verzin je het. Ik moet er toch niet aan denken dat overbuurvrouw Marina Casadei, als SP-er, niet meer praat met de bbA-er Frits Suer of VVD-er Walter Vervenne, ook een buurman op Groenhof. Met zijn drieën houden we de gemeenschap Groenhof wel in de gaten. Ik verwacht dat tijdens ons verblijf neef Mike wel een paar verkiezingsbijeenkomsten afgaat. Dan ga ik zeker een keer mee en hij zal mij dan vragen te vertellen hoe het in Nederland (nog) toegaat.

Amstelveen, 6 september 2019 Frits Suèr

Voordat hij in 1986 het bedrijfsleven in ging was Frits Suer 25 jaar sportjournalist met uiteraard een onafhankelijke mening. Ook in zijn nieuwe functies in o.a. het bedrijfsleven bleef hij een onafhankelijke geest en dus nu ook als bestuurslid van bbA. Die onafhankelijkheid betekent automatisch dat zijn mening in zijn columns niet altijd de mening hoeft te zijn van de bbA – fractie