Poliflw

Afgelopen week werd er uitvoerig gediscussieerd in de media en in de gemeenteraad over mensen die in onze stad bedelen. Fractievoorzitter Mark Buck schreef bijgaand opinieartikel al in 2016. De Gemeenteraad vergaderde destijds over “overlast in de Van Schevichavenstraat”. Het CDA wilde de discussie toen al niet reduceren tot een veiligheidskwestie, zoals sommige andere partijen, maar kijken naar de diepere gronden die hier aan ten grondslag liggen. Deze mening delen wij nog steeds. Lees het opinieartikel uit 2016, nog immer actueel wat betreft het CDA Nijmegen. Overlast of overvol geweten? Ik mag graag een goed debat voeren. Voor de mensen die mij kennen zal dat geen verrassing zijn. Met name in de Nijmeegse Raad kom je dan uitgebreid aan je trekken. De schakering van politieke partijen is groot, collega’s zijn goed ingelezen en creatief en het debat gaat meestal over de inhoud en zelden over de man. Maar soms is het juist op het punt van die inhoud dat de schoen begint te wringen. Afgelopen week vergaderde de Nijmeegse gemeenteraad, op verzoek van de VVD en PvdA, over “overlast in de Van Schevichavenstraat”. Wanneer we het hebben over “overlast”, hebben deze twee partijen het over mensen die bij de ingang van de Albert Heijn staan te bedelen wanneer u en ik onze boodschappen doen. Hoe langer ik nadenk over het woord overlast, hoe pijnlijker het wordt. Want wat is overlast? We hebben er ongetwijfeld allemaal wel eens mee te maken gehad: luid geschreeuw van dronken mensen, iemand die aan je kleding hangt of mensen die zich aan je opdringen zonder duidelijke reden. Daar treden de handhavers in Nijmegen –net zoals in de rest van Nederland- tegenop. En terecht. Onze samenleving is gebaseerd op een essentieel normbesef. Maar is dat waar we mee geconfronteerd worden als we onze boodschappen doen in de binnenstad? Of is het iets anders, iets waar we misschien ook niet altijd even graag mee geconfronteerd worden: een samenleving waarin niet iedereen zo mee kan komen waarin niet iedereen de Gelderlander kan lezen, boodschappen kan doen of ’s avond in een warm bed kan kruipen. Vinden we het niet gewoon makkelijker en fijner als we niet aan zoiets schrijnends hoeven te denken? Als we ons onttrekken aan mensen die iets aan ons vragen? Hebben we op die momenten last van overlast of van ons eigen geweten? Het doet me vreselijk pijn om te zien dat dit de manier is waarop we hierover willen praten in de Nijmeegse Raad. Niet omdat ik vind dat we bij overlast of andere problemen moeten wegkijken. Maar omdat ik niet snap dat redelijke partijen, waarmee ook het CDA goed kan samenwerken op bijvoorbeeld het gebied van zorg en welzijn het bestaan van mensen die bedelen reduceert tot een veiligheidskwestie. Een kwestie van de “harde aanpak”. Niemand zal mij horen betogen dat we dagelijks iedereen met getrokken portemonnee tegemoet moeten treden. Laten we voordat we gaan uithalen naar de mensen die het het moeilijkst hebben in onze samenleving eerst de reële en grote problemen in de stad aanpakken. Laten we niet beginnen bij de splinter in het oog van onze naaste, maar bij de balk die we soms in ons eigen oog hebben. Laat dit juist onze ogen openen in plaats van sluiten. Mark Buck fractievoorzitter CDA Nijmegen

Afgelopen week werd er uitvoerig gediscussieerd in de media en in de gemeenteraad over mensen die in onze stad bedelen. Fractievoorzitter Mark Buck schreef bijgaand opinieartikel al in 2016. De Gemeenteraad vergaderde destijds over “overlast in de Van Schevichavenstraat”. Het CDA wilde de discussie toen al niet reduceren tot een veiligheidskwestie, zoals sommige andere partijen, maar kijken naar de diepere gronden die hier aan ten grondslag liggen. Deze mening delen wij nog steeds. Lees het opinieartikel uit 2016, nog immer actueel wat betreft het CDA Nijmegen. Overlast of overvol geweten? Ik mag graag een goed debat voeren. Voor de mensen die mij kennen zal dat geen verrassing zijn. Met name in de Nijmeegse Raad kom je dan uitgebreid aan je trekken. De schakering van politieke partijen is groot, collega’s zijn goed ingelezen en creatief en het debat gaat meestal over de inhoud en zelden over de man. Maar soms is het juist op het punt van die inhoud dat de schoen begint te wringen. Afgelopen week vergaderde de Nijmeegse gemeenteraad, op verzoek van de VVD en PvdA, over “overlast in de Van Schevichavenstraat”. Wanneer we het hebben over “overlast”, hebben deze twee partijen het over mensen die bij de ingang van de Albert Heijn staan te bedelen wanneer u en ik onze boodschappen doen. Hoe langer ik nadenk over het woord overlast, hoe pijnlijker het wordt. Want wat is overlast? We hebben er ongetwijfeld allemaal wel eens mee te maken gehad: luid geschreeuw van dronken mensen, iemand die aan je kleding hangt of mensen die zich aan je opdringen zonder duidelijke reden. Daar treden de handhavers in Nijmegen –net zoals in de rest van Nederland- tegenop. En terecht. Onze samenleving is gebaseerd op een essentieel normbesef. Maar is dat waar we mee geconfronteerd worden als we onze boodschappen doen in de binnenstad? Of is het iets anders, iets waar we misschien ook niet altijd even graag mee geconfronteerd worden: een samenleving waarin niet iedereen zo mee kan komen waarin niet iedereen de Gelderlander kan lezen, boodschappen kan doen of ’s avond in een warm bed kan kruipen. Vinden we het niet gewoon makkelijker en fijner als we niet aan zoiets schrijnends hoeven te denken? Als we ons onttrekken aan mensen die iets aan ons vragen? Hebben we op die momenten last van overlast of van ons eigen geweten? Het doet me vreselijk pijn om te zien dat dit de manier is waarop we hierover willen praten in de Nijmeegse Raad. Niet omdat ik vind dat we bij overlast of andere problemen moeten wegkijken. Maar omdat ik niet snap dat redelijke partijen, waarmee ook het CDA goed kan samenwerken op bijvoorbeeld het gebied van zorg en welzijn het bestaan van mensen die bedelen reduceert tot een veiligheidskwestie. Een kwestie van de “harde aanpak”. Niemand zal mij horen betogen dat we dagelijks iedereen met getrokken portemonnee tegemoet moeten treden. Laten we voordat we gaan uithalen naar de mensen die het het moeilijkst hebben in onze samenleving eerst de reële en grote problemen in de stad aanpakken. Laten we niet beginnen bij de splinter in het oog van onze naaste, maar bij de balk die we soms in ons eigen oog hebben. Laat dit juist onze ogen openen in plaats van sluiten. Mark Buck fractievoorzitter CDA Nijmegen, 2016

Informateur Lenie Scholten adviseerde vandaag een coalitie te onderzoeken tussen GroenLinks, D66 en SP. CDA-fractievoorzitter Mark Buck: "Natuurlijk is dit een coalitie die op basis van de uitslag logisch lijkt. Maar toch vindt het CDA deze keuze jammer en weinig recht doen aan de uitdagingen waar de stad voor staat. Met 11 partijen in een versplinterde raad, is het CDA voorstander van een bredere coalitie. Daarnaast verbindt GroenLinks zich nu aan twee partijen die de verkiezingen verloren hebben. Dat betekent dat deze coalitie weinig recht doet aan het verkiezingsbeeld en de diversiteit in stad en raad. "Dat zal dan ook een extra uitdaging zijn voor de nieuwe coalitie. Hopelijk wordt de verbinding met de stad en alle partijen in de Raad gezocht. Het CDA ziet uit naar de komende vier jaar, waarin we samen gaan werken aan een sterke en stabiele stad. Ongeacht of we uiteindelijk in oppositie of coalitie terecht komen." Het CDA bedankt Lenie Scholten voor haar werk en wenst de onderhandelende partijen veel succes. Onze twee raadsleden, Mark en Marjolijn, hebben deze week ook hun ambtseed mogen afleggen en zullen zich de komende vier jaar dag en nacht inzetten voor uw belangen in deze prachtige stad.