Poliflw

Mijn jongste broer vroeg het zondag opeens op onze zussen-en-broers-app. ‘Wat is je mooiste herinnering aan pa?’ Ik leef al veel langer zonder mijn vader dan ik met hem heb geleefd en de herinneringen raken steeds meer vergeeld. Maar ik dacht onmiddellijk aan de barre tocht die ik als jong ventje samen met mijn vader maakte in de strenge winter van 1979. We moesten door de snerpend koude wind, langs metershoge sneeuwduinenen over een smalle dijk naar de boer die – anders dan de supermarkten – nog wel verse melk had. En nog voel ik het machteloze gevoel van het langzaam maar zeker van de spekgladde dijk weggeblazen te worden én het machtige gevoel dat ik me aan het been van mijn vader kon vastklampen. In zijn boek De verweesde samenleving (2002) beschrijft Pim Fortuyn hoe zijn generatie in opstand kwam tegen hun vaders en hun wetten en er succesvol mee afrekenden. Het was de opstand van een jonge generatie tegen elk vanzelfsprekend gezag van bestuurders, gezagdragers, de kerk en politici. Het was een hardhandig afscheid van alles en iedereen die hun de wet voorschreef. Met de opstand tegen de vaders, zo beschrijft Fortuyn, gingen ook hun wetten en overtuigingen aan de kant. En de tragiek is, zo schrijft Fortuyn over zijn eigen generatie, dat we zelf nooit vaders zijn geworden en nooit meer nieuwe wetten hebben gemaakt. We leven daarom nu in een verweesde samenleving. We lijken in onze samenleving wel een stel verloren zonen. Zonder vaders, zonder wetten. Met het gevoel dat niemand ons ziet, hoort, voor ons opkomt. Dat er niemand is die ons de weg naar huis kan wijzen. Met een heimwee naar huis, naar een vader, dat zomaar kan omslaan in een ziekelijk verlangen naar een sterke leider. En je ziet het in deze wereld gebeuren, bij Erdogan, Putin, Bolsonaro, Trump. Feilbare mannen die zich voordoen als een vader, die je een terugkeer naar huis beloven, de veiligheid van een sterke natie, de terugkeer van grootse tijden die er nooit zijn geweest. En hele volksstammen hopen zich te kunnen vastklampen aan die ene man. Zelfs in onze Lage Landen zie je links en rechts politici die ons verlossing beloven, een herstel van tijden van weleer, een terugkeer naar het verloren paradijs. Met uiteraard het koningschap van die ene politicus als voorwaarde ervoor. Een cultuur die heeft afgerekend met zijn vaders en hun wetten, heft steeds weer een nieuwe politicus op het schild met steeds weer de nieuwe hoop dat dit dan de verlosser zal worden. En vroeg of laat stellen ze teleur, vallen ze van het schild en dient een nieuwe verlosser zich weer aan. Soms doet de overheid zich ook voor als een vader. Degene die je tegen elk risico moet beschermen, die je gelukkig moet maken, die je dwingt liberaal te zijn, vrij te zijn, die je een thuis biedt en vreemde mensen buiten houdt. Maar een overheid ís geen vader, kan je nooit bieden waar je hart ten diepste naar verlangt. Er is geen menselijk leven zonder dat er een echte vader aan te pas is gekomen. Ik heb zelf ervaren hoe indrukwekkend het is om vader te worden. Ik keek naar mijn piepkleine dochter zoals ik daarna ook naar mijn andere twee pasgeboren dochters zou kijken. Met een diepe, onvoorwaardelijke liefde en dat heilige voornemen alles te doen wat je kunt om heel goed voor dat hulpeloze wezentje te zorgen. En dit weekend heb ik twee dochters die nu in Australië zijn, via FaceTime weer eens gezegd hoeveel ik van ze houd en heb ik mijn jongste dochter na haar verre schoolreis weer met liefde in de armen gesloten. Ik houd zielsveel van hen, maar toch weet ik inmiddels heel goed dat ook ik een feilbare vader ben. Ook in mijn eigen jeugd kwam het moment dat mijn vader geen houvast meer kon zijn. Dat het leven hem zwaar viel en ik zelf alleen verder moest. Als – om C.S. Lewis te parafraseren – ons verlangen naar een vader zo sterk is en zelfs niet door onze eigen vader, laat staan door een pseudovader, gestild kan worden, dan zou het weleens kunnen zijn dat we uiteindelijk bedoeld zijn als kinderen van een andere vader. (Deze column verschijnt ook in het Nederlands Dagblad van 18 juni)

De Klimaatwet is dinsdag met vlag en wimpel door de Eerste Kamer gekomen. De Senaat heeft de wet waarin de Nederlandse klimaatdoelen worden vastgel...

For a brief moment, just before the end of Michel Houellebecq’s latest novel Sérotonine, a ray of hope seems to galvanize its protagonist. For a short while he seems to recover his lust for life. Having languished for years without a sense of purpose...