Poliflw

Gisteren is Forum voor Democratie toegetreden tot de Europese fractie van Conservatieven en Hervormers (ECR). In het Europees Parlement dienen nationale partijen lid te worden van een ‘EU-fractie’ om aanspraak te maken op spreektijd, subsidies en reële invloed. De ECR werd opgericht in 2009 door o.a. de Britse Conservatieve partij. Andere Europese leden zijn de Vlaamse N-VA van Bart de Wever, de Zweedse Democraten en de Tsjechische Democratisch Burgerpartij. 

In de ECR-groep zal FVD zich blijven inzetten om zoveel mogelijk macht van Brussel tegen te houden en terug te draaien. In de toekomst moeten beleidskwesties weer op nationaal niveau worden aangepakt. ECR-voorzitter, Rydszard Legutko: "We zijn verheugd om meer partijen aan onze familie toe te voegen. De ECR-groep zal een belangrijke kracht worden in het volgende parlement, alleen door de handen ineen te slaan en constructief samen te werken kunnen we de noodzakelijke veranderingen realiseren.”

In de aanloop naar de Europese verkiezingen van 23 mei 2019 trekt een storm door Europa. Burgers zijn woedend. Van Frankrijk tot Nederland; van Italië tot Zweden. Wat drijft hen? Wat moet er gebeuren?

Derk Jan Eppink, lijsttrekker voor het Forum voor Democratie, schetst zowel oorzaken als oplossingen. Het hele EU-project onttrok zich jarenlang aan elke kritiek. Nu wordt het in twijfel getrokken. Van immigratie- tot klimaatbeleid. De monetaire unie dreigt een transferunie te worden.

Harde oppositie is nodig met nieuwe allianties. Forum voor Democratie wil daaraan meedoen en een brede Eurosceptische fractie vormen in het Europees Parlement. De machtsverhoudingen moeten omkeren, en de macht moet terug naar de natiestaten.

Derk Jan Eppink (1958) was onder meer journalist bij NRC Handelsblad, De Standaard en Knack, columnist bij de Volkskrant en van 2009 tot 2014 lid van het Europees Parlement. Hij publiceerde eerder onder andere Europese mandarijnen en Het rijk der kleine koningen.

Bestel nu!

In 2014 werd de Tsjechische oud-president Václav Klaus geïnterviewd in Elsevier. Tegenover journalist Jelte Wiersma maakte Klaus een onthullende opmerking over zijn collega regeringsleiders. Temidden van de Europese elites heeft hij zich nooit thuis gevoeld, zei Klaus. Hij noemt ze “een andere soort”. De reden is verrassend. De regeringsleiders kennen elkaar te goed. Hun contacten gaan terug op een zomerkamp. Er bestaat tussen die leiders een Europese Kameradschaft. Men kan menen dat dit een plus is, maar Klaus acht het een minpunt. Klaus wilde meneer Lubbers blijven zeggen of meneer Verhofstadt. De contacten nuchter en zakelijk houden. En ook met elkaar van mening kunnen verschillen zonder dat de “vriendschap” eronder lijdt.

De observatie van Klaus harmonieert goed met het vernietigend beeld dat Derk Jan Eppink geeft in zijn boek Europees Realisme van Jean-Claude Juncker: “Juncker put zijn inspiratie voornamelijk uit de cognacfles en denkt Europa te verenigen met lebberend gekus”. Laten we die cognacfles even terzijde zetten en inzoomen op het lebberend gekus. Scherp geobserveerd.

Klaus en Eppink hebben gelijk: Europa is niet een soort vriendenclub. Het geeft geen pas dat Juncker Frans Timmermans op zijn voorhoofd kust (Jasses!) of door de haren van vrouwelijke bewindslieden strijkt alsof hij een soort clown is die zich alles kan veroorloven. Maffiabazen mogen dan ondergeschikten in de wang knijpen, voetbaltrainers mogen de orde in de groep handhaven met emotionele uitbarstingen, maar bij democratische omgangsvormen past tevens lichamelijke terughoudendheid.

Klaus is een wijs man en van hem valt veel te leren. Maar hij is ook een moedig man en hij durft de consensus onder Europese regeringsleiders te tarten. In het Nederlands zijn twee boeken van hem verkrijgbaar en in beide boeken gaat hij in tegen de twee religies die Europese regeringsleiders blind omarmen.

De eerste religie is de klimaatreligie. Die is het voorwerp van Klaus’s Blauwe planeet (niet groen): de visie van een klimaatdissident. Met een grote hoeveelheid literatuurverwijzingen laat Klaus zien dat het mainstream discours over klimaat niet het juiste behoeft te zijn. Klaus heeft geleerd wat ideologieën kunnen doen voor de waarheidsvinding. In tegenstelling tot West-Europese intellectuelen weet men in Centraal-Europa dat een ideologie als het marxisme-leninisme hele generaties wetenschappers totaal kan afleiden van het pad van nuchter en onbevangen zoeken naar de waarheid.

Het tweede boek van Klaus is gewijd aan de immigratiereligie: de gekte van de open-grenzen-ideologie die niet alleen politici maar ook wetenschappers in de greep heeft. Klaus schrijft daarover in Volksverhuizing: korte toelichting bij de immigratiecrisis. Klaus’s stelling is dat de illegale immigratie naar Europa het karakter van een volksverhuizing heeft aangenomen en dat democratisch gekozen politici niet het morele recht hebben deze aan onwillige Europese burgers van natiestaten op te dringen.

Wie met dit soort ideeën Europa ingaat zal inderdaad niet door de haren worden gestreken door een benevelde Juncker en ook niet op zijn voorhoofd worden gekust. Toch is het wel goed dat nog steeds mensen blijven bestaan die tegen de tijdgeest durven in te gaan.

Klaus, Václav, Blauwe planeet (niet groen): de visie van een klimaatdissident, Aspekt, Soesterberg 2010.Klaus, Václav, Weigl, Jirí, Volksverhuizing,Uitgeverij Egmont, Brussel 2016.

Vandaag ondertekent FVD-leider Thierry Baudet in Parijs een intentieverklaring om na de Europese Parlementsverkiezingen op 23 mei 2019 een groot eurosceptisch blok te gaan vormen met eurokritische partijen uit heel Europa. Doel is om de vorming van een Europese superstaat te stoppen. 

Op de bijeenkomst in Parijs zijn onder meer afgevaardigden van eurosceptische partijen uit Frankrijk, Polen, Tsjechië, het Verenigd Koninkrijk, Nederland, België, Italië , Bulgarije Letland en Finland aanwezig. Ook FVD-lijsttrekker voor het Europees Parlement Derk Jan Eppink is bij de bijeenkomst. 

LEES HIER DE VERKLARING DIE DE BASIS VORMT VOOR DE ALLIANTIE

EUROPEES REALISME

VERKLARING OVER DE TOEKOMST VAN EUROPA

De Europese Unie biedt niet langer wat de volkeren van Europa wensen en nodig hebben. Gedreven door de obsessie om een federale Europese superstaat te creëren, is de organisatie te machtig, te arrogant en te afstandelijk geworden. De EU bleek niet in staat om antwoorden te geven op de belangrijkste economische en sociale vraagstukken van de eenentwintigste eeuw. De euro en de open grenzen hebben de zaken alleen maar erger gemaakt. De EU moet inzien dat zij schuld heeft aan de grote crises van nu: ongecontroleerde immigratie, zwakke economische groei, grote werkloosheid in Zuid Europa, gebrek aan veiligheid op het continent.

Het beleid van de Europese Unie vormt kortom een bedreiging voor de Europese beschaving. De machtsgreep die de belangrijkste Europese instellingen hebben ondernomen gaat ten koste van de lidstaten en ondermijnt hun onderlinge samenwerking. De Europese democratie wordt gedwarsboomd door de concentratie van aanzienlijke bevoegdheden in de handen van Brusselse technocraten. Zo is de Europese Unie een ‘Kartel Unie’ geworden - gedomineerd in de Europese Raad door een handjevol leden, in het Europees Parlement door slechts twee politieke fracties die amper een meerderheid hebben, en in de Europese Commissie door een ontspoorde, ideologisch gedreven elite.

We hebben een nieuwe aanpak nodig. Een nieuw Europees realisme dat gebaseerd is op respect voor de natiestaten van Europa en de behoeftes van de verschillende volkeren. Want die volkeren, die naties, zijn de kern van onze Europese samenlevingen en vormen de basis van onze democratieën. 

Wij zijn van mening dat Europa moet terugkeren naar de oorsprong van het Europese ideaal en een plaats moet zijn waar trotse natiestaten samenkomen om samen te werken in een vrije associatie van soevereine actoren.

Wij geloven dat de natiestaten van Europa moeten streven naar samenwerking waar die toegevoegde waarde voor de bevolking oplevert. Deze Europese samenwerking moet flexibel, efficiënt en democratisch verantwoord zijn.

Wij geloven dat lidmaatschap van de euro vrijwillig moet zijn. Geen enkel land zou verplicht moeten zijn om toe te treden en bestaande leden zouden het recht moeten hebben om eruit te stappen.

Wij geloven dat het waarborgen van de veiligheid en de eigen identiteit van onze landen vereist dat we zelf uiteindelijk de macht hebben om de eigen grenzen te bewaken en ook zelf te beslissen over toekenning of ontneming van het burgerschap aan ingezetenen.

Zo zien we een hernieuwd Europa voor ons en we vertrouwen erop dat allen die ons geloof in democratie en nationale soevereiniteit delen, zich hierin herkennen. We voelen de plicht om samen te komen met gelijkgestemden om de belangen van de volkeren van Europa te dienen en daarom verklaren we vandaag dat we nauw willen gaan samenwerken in het nieuwe Europese Parlement.

In de Abel Herzberg-lezing die Sigrid Kaag afgelopen zondag hield riep ze op tot „een vruchtbare dialoog”. We dreigen ons vast te bijten in „angst”, waarschuwde de minister. In een poging „het tij te keren” riep ze ons op om „van elkaar te leren”. Dit omdat „de kracht van verantwoordelijkheid” zou liggen in „wat je ermee doet voor een ander, niet voor de eigen achterban”.

Je zou verwachten dat de rest van de speech dan een poging is om serieus in te gaan op de argumenten en ideeën van haar tegenstanders – onder wie ikzelf – die ze wel citeert, maar zonder hen bij naam te noemen. Je verwacht een intellectuele worsteling met critici van de EU. Een uitgestoken hand naar mensen die zich zorgen maken over de ongecontroleerde immigratie. En misschien zelfs een vermanend vingertje naar haar partijgenoten Pechtold en Ollongren – die de democratische vernieuwingsagenda van Van Mierlo aan de wilgen hebben gehangen en het politieke debat hebben vervuild met kant-noch-wal rakende ‘racisme’-verwijten jegens andersdenkenden.

Helaas. Het tegendeel blijkt het geval. De minister maakt een teleurstellende karikatuur van haar eigen oproep tot ‘dialoog’ door nergens in de speech op enige manier blijk te geven van bereidheid tot luisteren naar een botsende mening. Inderdaad: als de rest van haar speech ergens van getuigt, is het van haar eigen onvermogen zich los te maken uit haar eigen angsten. Daarbij maakt ze gebruik van precies de negatieve stereotyperingen die ze haar tegenstanders verwijt. Die zijn volgens haar namelijk „xenofoob”. Hun gedachtegoed leidt tot „ontmenselijking”. Ja, tegenstanders van het globalisme, die willen „de internationale orde” (wat die ook maar moge zijn) simpelweg „slopen”. En terwijl identiteit „gelaagd en complex” is en mensen „niet kunnen worden gereduceerd tot één kenmerk van hun wezen”, roepen haar tegenstanders op tot „tribaal identiteitsdenken”.

Zou zij dit nu werkelijk geloven? Is dit hoe vanuit de ivoren toren van VN-organisaties en D66-feestjes naar het debat wordt gekeken? Of is het campagnetaal in de hoop op een politieke fittie – mogelijk om de impopulaire maatregelen van het kabinet aan het zicht te onttrekken?

In de hele Westerse wereld zien we steeds duidelijker hoe twee visies net zo haaks op elkaar staan als ooit de nachtwakersstaat en de geleide planeconomie. Steeds luider klinkt de kritiek op de ontmanteling van nationale staten door supranationale besluitvorming, Europese eenmaking en mensenrechtenhoven; steeds vaker verzetten bevolkingen zich tegen immigratiestromen, multiculturalisme en islamisering.

Tegenover Macron, Merkel en Verhofstadt staan Trump, Farage en Orbán. Tegenover de centralisatieagenda van Juncker en Draghi staat het ‘Europa van natiestaten’ dat Kurz, Salvini en Weidel bepleiten. Tegenover theedrinker Job Cohen staat Ayaan Hirsi Ali die wijst op de noodzaak onze waarden actief te verdedigen – zo nodig met geweld.

Forum voor Democratie staat in deze traditie. Wij wijzen op de onwenselijkheid de eigen cultuur te verliezen; op het legitieme verlangen van velen om Nederland min-of-meer herkenbaar Nederlands te houden. We wijzen op het belang van soevereiniteit om een functionerende democratie te kunnen hebben; en we betogen dat euromunten, open grenzen en bureaucratische besluitvormingsmechanismen de samenwerking tussen landen eerder frustreren dan faciliteren. Met Samuel Huntingtons Clash of Civilizations in de hand twijfelen we aan de aanname van Francis Fukuyama dat alle culturen en religies uiteindelijk zullen convergeren.

Is dat racistisch of xenofoob of populistisch? Maken we ons daarmee schuldig aan „ontmenselijking” of „tribaal identiteitsdenken”? Natuurlijk niet. Het inperken van immigratie impliceert op geen enkele manier een hekel aan anderen of een boos, van angsten doortrokken wereldbeeld. Door greep te hebben op wie je land binnenkomt kun je een xenofobe afweerreactie juist voorkómen. En een vitale nationale cultuur die met trots wordt uitgedragen kan nieuwkomers juist verwelkomen. Anders dan Kaag denkt betekent het verdedigen van nationale soevereiniteit evenmin dat de „internationale orde moet worden gesloopt”. Juist de klassieke internationale orde is immers op soevereiniteit gebaseerd. Als erfgenamen van Hugo de Groot zouden wij dat in Nederland toch wel moeten weten.

We beleven de grootste ideologische clash sinds de Koude Oorlog. Soevereinisten tegenover globalisten. Multiculturalisten tegenover nationalisten. De ‘dialoog’ die Kaag zo zegt te waarderen maakt zijzelf bij uitstek onmogelijk door ridiculisering van de standpunten van haar tegenstanders. Ze zit vast in haar eigen gelijk, haar eigen gesloten wereldbeeld. Zijzelf ontmenselijkt haar tegenstanders door ze de meest onaangename zaken aan te wrijven. Zijzelf predikt haat en intolerantie.

En als Sigrid Kaag weer de Iraanse president Hassan Rouhani bezoekt, laat ze het dan volgende keer doen als een trotse feministische vrouw, niet met gebogen schouders naar voren en gehoofddoekt als teken van onderwerping. Laat zij de waarden die zij zegt te verdedigen ook hooghouden tegenover een brute dictatuur. De politieke gevangenen in Iran zullen haar dankbaar zijn.