Poliflw

Mijn favoriete gezegde, leus of wijsheid in het afgelopen jaar is deze: “assumption is the mother of all fuck-ups“. In gewoon Nederlands: misverstanden liggen aan de basis van veel ellende. Verzachtende omstandigheid: misverstanden zijn ook de basis van veel komedies, sitcoms en thrillers. Het checken van een veronderstelling voorkomt vaak een misverstand of een sappige roddel.

“Het checken van een veronderstelling voorkomt vaak een misverstand of een sappige roddel.”

“Die en die wordt wel heel vaak gesignaleerd met zus en zo” zegt de een. Waarop de ander suggereert dat ze misschien een affaire hebben. Waarop de volgende woedend wordt. Waarop de daaropvolgende de vriendschap verbreekt. Maar die en die was zus en zo aan het troosten omdat ze beiden net een dierbare jeugdvriend hebben verloren. Had de een en de ander even gecheckt dan was er geen escalatie van emoties en acties gekomen.

Dit soort dingen komen ook op een andere manier voor. We zijn gewend om in hokjes en vakjes te denken. Hij is een Marokkaan, dus hij zal wel niet passen in ons team. Waardoor er nooit een Marokkaan in het team komt en er nooit een Marokkaan de kans krijgt om te laten zien dat hij naast Marokkaan een hele toffe Tarik is.

“Zo krijgt er nooit een Marokkaan de kans om te laten zien dat hij naast Marokkaan een hele toffe Tarik is.”

Zij is een vrouw, dus zal wel zwanger willen worden dus we geven haar maar geen vast contract. Waardoor ze bij de volgende sollicitatie maar niet vermeldt dat ze drie maanden zwanger is. En haar werkgever haar halfjaarcontract niet gaat verlengen, omdat hij chagrijnig is dat ze niet heeft gezegd dat ze zwanger is. En oh ja, alle vrouwen zijn hetzelfde.

Dit soort veronderstellingen, waarbij niet wordt onderzocht of ze wel waar zijn, of wat de waarheid van de ander is, leiden tot onrechtvaardigheid.

Rechtvaardigheid is dus ook: bij elke veronderstelling checken wat het gezichtspunt van de ander is, of er nog meer lagen aan de waarheid zitten. Dat is ook wat een rechter doet. Niet altijd zal de extra check je veronderstelling veranderen. Sommige mensen zijn echt eikels. Anderen zijn echt egoïstisch of arrogant. Maar check het eerst even. Check even motieven, drijfveren, omstandigheden. Voor je iemand met een gouden hart en een klunzige actie op de vuilnishoop zet omdat je gevoel je dat ingaf. Assumption is the mother of all fuck ups. En vaak onrechtvaardig. Als je rechtvaardig wilt zijn, verdiep je jezelf in de ander.

Mei Li Vos is fractievoorzitter van de PvdA in de Eerste Kamer. In haar portefeuille heeft ze Immigratie, Cultuur, Wetenschap en Ontwikkelingssamenwerking

Het bericht Gastcolumn voor Gelderland: “Assumption is the mother of all fuck-ups.” verscheen eerst op PvdA Gelderland.

Bron: Gaykrant | Tekst: Paul Hofman | Klik hier voor originele artikel

Het is een ijskoude januaridag in 1994 als de dan 62-jarige minister van Binnenlandse Zaken Ien Dales overlijdt. Haar plotselinge dood brengt een schok teweeg. Met haar tas nonchalant over de schouder, de onvermijdelijke bloemetjesjurk en nietsverhullend taalgebruik verovert ze de politiek én de harten van de mensen. Chagrijn of charmant? “Laat mij er eens door, verdikkeme!” Een portret van een vrouw van formaat.

In 1931 wordt ze in Arnhem geboren. Samen met haar broer en zuster heeft ze er een gelukkige jeugd. Haar vader is eigenaar van een groothandel in bouwmaterialen. Ze groeien op in een gegoede buurt. In het gezin speelt het Nederlands-Hervormde geloof een belangrijke rol. Hier ligt de kern waar later alles in haar leven zal draaien. Als ze tien jaar oud is, sterft haar vader. Ien, wier volledige voornamen Catherina Isabella zijn, is kapot van verdriet. Haar moeder gaat niet bij de pakken neerzitten en wil niet van een uitkering leven. In die tijd zijn er geen sociale voorzieningen en bovendien is de oorlog net begonnen. Haar moeder besluit te gaan werken waardoor Ien al op jonge leeftijd leert voor zichzelf op te komen. Vriendinnen uit haar pubertijd omschrijven haar als ‘zo gesloten als wat’.

“Voor flauwekul heb ik geen tijd.”

Ien is leergierig en ze droomt ervan naar de universiteit te gaan. Maar thuis moet ieder dubbeltje omgedraaid worden. Wel gaat ze met een beurs naar het grootste kerkelijke opleidings- en vormingsinstituut in Nederland. Daar wordt ze begin jaren vijftig opgeleid als werker in kerkelijke arbeid en jeugdwerkleidster. Ze haalt zelfs haar diploma als evangeliste. Maar op de zeepkist wil de bevlogen Ien absoluut niet staan. Een jeugddroom is uitgekomen. Ze is volmaakt gelukkig. Later wordt ze zelfs directeur van de opleiding. In totaal is Ien achttien jaar aan het instituut Kerk en Wereld verbonden. Dat ze kiest voor het lidmaatschap van de PvdA verrast niemand. Solidariteit en oprechtheid, zijn haar ankerpunten. “Voor flauwekul heb ik geen tijd.” zegt ze.

Begin jaren tachtig zit in Rotterdam een doortastende vrouwelijke wethouder. Na een grootschalige fraude bij de Gemeentelijke Sociale Dienst wil deze de dienst reorganiseren. Deze vrouw heet Elisabeth Schmitz en zoekt een geschikte kandidaat voor deze rol. Een uitgelezen kans voor Ien Dales. Haar naam is meerdere malen voorbijgekomen op het Rotterdamse stadhuis. Na een eerste kennismaking klikt het tussen de wethouder en de kandidate voor de functie van directeur. Op dat moment kan nog geen van beiden bevroeden dat ze onafscheidelijk worden.

In het sollicitatiegesprek krijgt ze de opdracht de bezem door het ambtelijke bolwerk te halen. Voor de leidinggevenden een bittere pil maar voor de rest van de ambtenaren is ze vanaf de eerste dag een held. Met haar aanpak baart Ien opzien. Niet zeuren maar doorpakken, is haar credo. Al snel wordt de kettingrokende directeur een graag geziene gaste.

Binnen de Partij van de Arbeid heeft ze haar visitekaartje afgegeven. Het verbaast niemand als ze in 1981 voor het staatssecretariaat Sociale Zaken en Werkgelegenheid in het tweede kabinet Van Agt wordt gevraagd. Maar als ‘haar’ minister Den Uyl van haar eist dat ze in de Ziektewet moet ingrijpen, volgt al snel het waterloo voor het kabinet. Politiek blijkt haar op het lijf geschreven. Ze wordt Kamerlid en zal dat vijf jaar met plezier zijn. Als in 1983 het burgemeesterschap van Amsterdam vrijkomt, solliciteert ze. Maar voor Ien komt het te vroeg.

Doortastend, rechtlijnig, bot, direct, bars maar wel heel deskundig zijn maar enkele omschrijvingen. Als ze iets wil bereiken, gaat ze onverstoorbaar recht op haar doel af. Haar drijfveer in het leven? Zich inzetten voor anderen, voor vrouwen, voor homoseksuelen, voor mensen in de bijstand en voor allochtonen.

Inmiddels kan Ien haar ‘baas’ in Rotterdam maar niet uit het hoofd zetten. De vrouwen krijgen niet veel later een hechte band. Naast de politiek hebben de dames nog een gemeenschappelijke passie: tuinieren. In het openbaar weigeren Ien en Elisabeth te praten over hun privé-levens. Dat ze veel voor elkaar voelen ontkennen ze hevig. Maar voor de buitenstaander is het echter zonneklaar: ze zijn voor elkaar geschapen. Elisabeth is inmiddels burgemeester van Haarlem geworden. Als de brandweercommandant van de Spaarnestad zijn burgemeester bij een brand, midden in de nacht belt, neemt een nukkige Ien de telefoon van haar vriendin op. De twee worden vaak samen gezien. Samen gaan ze regelmatig op vakantie om zich te wijden aan de natuur en fossielen. Bij vrienden in het oosten van het land vinden ze hun paradijs. In stoere tuinbroeken harken ze samen in de moestuin. Fuchsia en cactussen kunnen zich met name in hun belangstelling verheugen. Ien houdt ook van koken. Vrienden vertellen dat ze geen onverdienstelijk kok is. In het Tweede Kamerrestaurant is ze bekend van haar onmatige eetpatroon: twee of drie uitsmijters hapt ze zo weg.

In 1987 wordt ze benoemd als burgemeester van Nijmegen. Een half jaar is ze op haar post als en Turkse familie met hagel wordt beschoten. Dales is er meteen om het gezin bij te staan. Van uiterlijk vertoon moet Ien niets hebben. Met haar verschijning, flodderige jurken en platte schoenen geeft ze blijk van solidariteit met de economisch zwaksten in de samenleving. Hier krijgt ze al snel de koos-naam Ma Flodder, naar het gelijknamige karakter uit de Nederlandse speelfilmreeks.

“Een beetje integer bestaat niet.”

Ien Dales bij haar installatie als burgemeester van Nijmegen (1987)

Haar ster rijst snel als ze na twee jaar burgemeesterschap gevraagd wordt door premier Lubbers minister van Binnenlandse Zaken te worden. Ze krijgt een zware verantwoordelijkheid op haar schouders. Zo staan integriteit van overheid en politie en de Wet Gelijke Behandeling bovenaan haar agenda. Als een leeuw vecht ze deze door de Tweede Kamer te krijgen. Strijdvaardig zegt ze: “Op grond van deze anti-discriminatiewet kan ik onder geen beding toestaan dat homoseksuele leerkrachten op een bijzondere school kunnen worden geweerd.” Dat ze zelf lesbisch is, speelt geen enkele rol in haar argumenten. Beroemd is haar uitspraak geworden dat: ‘een beetje integer niet bestaat’.

Vanuit haar christelijke overtuiging is iedereen gelijk. “Daarom wijs ik discriminatie af.” Voor haar was het een uitgemaakte zaak dat de overheid discriminatie nooit mocht toestaan. Ook ontwerpt ze een nieuw decoratiestelsel. Daarin ligt de nadruk op maatschappelijke verdiensten in plaats van status. De actieve burger moest voorop staan. Het stelsel werd ingevoerd in 1994. Koningin Beatrix is ‘not amused’.

Dat ze door bewonderaars wel eens is neergezet als feministe, kan haar niet bekoren. Bij haar installatie als minister: “Er is gelukkig niet gezegd dat ik de eerste vrouwelijke minister op Binnenlandse Zaken ben. Dat interesseert me namelijk geen bal.” Het valt haar niet altijd even makkelijk: de details interesseren haar niet zo. Ze heeft er geen boodschap aan. “Ien is echt een vrouw van de grote lijnen” zegt een directe collega. Het komt haar later zelfs op een officiële berisping van de Tweede Kamervoorzitter te staan.

Tijdens de grootste politie-reorganisatie aller tijden, blijkt ze een taaie onderhandelaar te zijn. Ze heeft een broertje dood aan lange gesprekken. “Ik wil geen grote verhalen houden, maar praktische zaken regelen.” Persoonlijk heeft ze een groot hart voor klein leed. Als de Maas begin jaren negentig in Limburg overstroomt en 12.000 bewoners geëvacueerd moeten worden, staat ze als een blok voor en naast ‘de mensen’. Voor hen kan ze niet meer stuk. Politiek gezien dendert ze door als een trein met een locomotief ervoor en erachter.

Het jaar 1994 is net tien dagen oud als op een maandagochtend in het ochtendnieuws wordt gemeld dat de nacht ervoor minister Dales volkomen onverwachts is overleden. Een hartaanval wordt haar noodlottig. Het veroorzaakt een grote schok in het land. Premier Lubbers: “Je gaat door de grond, want je bent daar niet op voorbereid.”

Haar afscheid is indrukwekkend. Duizenden mensen nemen tijdens een bomvolle uitvaartdienst in de Utrechtse Dom afscheid van de markante bestuurder. In deze kerk woonde ze wekelijks een dienst bij. De laatste jaren met de liefde van haar leven: Elisabeth. Na de kerkdienst bewijzen meer dan tweeduizend mensen de laatste eer op de Arnhemse begraafplaats Moscowa. Met diep respect doorstaan ze de snijdende kou. De rouwstoet vanuit Utrecht is meer dan een kilometer lang en wordt begeleid door motoragenten. Drie vrachtauto’s brengen ladingen bloemen vanuit Utrecht naar de begraafplaats. De vraag blijft of haar leefstijl, overgewicht, haar rookverslaving en haar honderdurige werkweek haar fataal zijn geworden.

“Al dat gepraat over jezelf, dat is zonde van de tijd.”

Ien Dales heeft een grote stempel weten te drukken op een aantal bestuurlijke ontwikkelingen. Niet voor niets wordt ze als één van de grootste staatsvrouwen van de vorige eeuw beschouwd. De bestuurlijke herinrichting van ons land en de gelijkberechtiging van minderheden prijken hoog op haar conduitestaat. Met haar eigenzinnigheid, benaderend en oprechtheid maakte ze bij veel mensen indruk. Zelf is ze daar nuchter onder: “Al dat gepraat over jezelf, dat is zonde van de tijd.” Het persoonlijke en politieke heeft Ien altijd strikt gescheiden gehouden. Dat haar ‘baas’ Lubbers, zonder bijbedoelingen, later ooit zou opmerken dat ‘het (overlijden, PH) voor haar vriendin een enorme schok moet zijn’, had ze absoluut niet kunnen waarderen. Postuum geout worden, ze had ervan gegruwd. Haar ‘anders-zijn’ ging niemand wat aan.

Nijmegen is voor altijd verbonden met Ien Dales. Ieder jaar in januari organiseert de Stichting Burgemeester Dales Lezing in die stad de Dales-lezing. Sprekers in de afgelopen twee decennia waren onder meer Anil Ramdas, Gerard Spong, Rob Tielman, Femke Halsema en minister Ollongren. Op vrijdag 31 januari 2020 houdt Gerdi Verbeet de 23ste editie van de Burgemeester Daleslezing en wordt er tijdens deze avond de 24ste Dalesprijs uitgereikt.

Staatssecretaris Ien Dales en vice-minister-president Joop den Uyl tijdens de behandeling van het wetsontwerp voor een eenmalige uitkering aan de minimuminkomens (1981)

Het bericht “Laat mij er eens door, verdikkeme!” — een portret van Ien Dales verscheen eerst op PvdA Gelderland.

Wat een mooie campagne was dit en wat een mooi resultaat! We voelden de energie en het enthousiasme. Op straat, op de markten en in al die wijken waar we met al die mooie mensen hebben ontmoet en gesproken. De stemmen zijn geteld en burgemeester Ahmed Marcouch maakte officieel bekend dat de PvdA 5 zetels heeft in de Provinciale Staten van Gelderland.

In Gelderland ging 58% van de kiezers stemmen. De PvdA heeft daarvan 77.931 stemmen gekregen, dat is bijna 8.000 meer dan bij de verkiezingen 4 jaar geleden. Op dit moment betekent dat een zetel voor de eerste vijf kandidaten op onze lijst: Peter Kerris, Marilyn A-Kum, Mehmet Sahan, Fokko Spoelstra en Karin Jeurink. De nieuwe Statenleden worden donderdag 28 maart geïnstalleerd.

We gaan ons volop inzetten voor meer zekerheid voor álle Gelderlanders komende jaren. Zodat iedereen zeker kan zijn van een betaalbaar huis, een leraar voor de klas, goed werk, een bereikbare en duurzame provincie en een eerlijke toekomst. Wij hebben er heel veel zin in! Gelderland bedankt voor je stem!

Het bericht Gelderland bedankt voor je stem! verscheen eerst op PvdA Gelderland.

‘Je kan beter gaan fietsen!’ Gelukkig was het prachtig weer, want Lodewijk Asscher en de Jonge Socialisten pakten de fiets uit protest tegen het enorme aantal storingen en vertragingen op de Maaslijn en fietsen van Venray naar Mook. Ook de Peter Kerris, Stijn Smeulders en Eric Geurts – respectievelijk lijsttrekkers van de PvdA in Gelderland, Brabant en Limburg – fietsten mee. De vertraging loopt de spuigaten uit op de spoorlijn tussen Venlo en Nijmegen. Reizigers mijden de lijn, omdat ze bang zijn te laat op hun werk, school of college te komen. Dat moet anders!

Lodewijk Asscher sloot zich met volle overtuiging aan bij de protestactie van zijn jonge partijgenoten tegen de aanhoudende problemen op de Maaslijn. Onder het motto: de fiets is soms sneller dan de trein, legden ze het traject Venray-Nijmegen op de trappers af. Asscher: ‘Deze treinverbinding is fundamenteel voor scholieren, studenten en het woon-werkverkeer. Een voor ons gunstige uitslag van de verkiezingen kan echt een doorbraak betekenen. Vandaar ook dat ik hier vandaag mijn gezicht laat zien.’

Het bericht Lodewijk Asscher fietst voor betere Maaslijn verscheen eerst op PvdA Gelderland.