Poliflw

Door Lodewijk Asscher op 16 januari 2020 Delen  

Jonge mensen blijven tegen hun zin op kamers wonen. De wachtlijsten voor betaalbare huurwoningen zijn gigantisch en een huis kopen is veelal onbetaalbaar. Het aantal daklozen is verdubbeld en we zien steeds meer mensen met een baan die toch geen huis kunnen vinden. 

Een betaalbare plek om te wonen is geen gunst, maar een recht.

Een betaalbare plek om te wonen is geen gunst, maar een recht. Het is een van de meest basale voorwaarden om een gelukkig leven op te kunnen bouwen.

De huidige crisis komt niet uit de lucht vallen, maar is ook een gevolg van keuzes om de volkshuisvesting steeds meer over markt en steeds minder over woningen te laten gaan. Dat zien we ook in de plannetjes die nu geopperd worden.

Liberalen pleiten ervoor de kwaliteit los te laten.

Liberalen pleiten ervoor de kwaliteit los te laten: verlaag de normen voor duurzaamheid, aldus de VVD. Doe meer aan flexwonen, alsof mensen meer behoefte aan onzekerheid hebben. Onno Hoes wil wijken met minder groen, minder speeltuinen en minder kwaliteit. Zo weet je zeker dat je een probleemwijk bouwt.

Intussen wil het kabinet alleenstaanden minder kans geven op een betaalbare woning, worden de lasten voor woningcorporaties hoger en de huurtoeslag lager. Met deze liberale medicijnen wordt de ziekte erger. Terwijl de patiënt niet veel meer kan hebben. 

We moeten keuzes durven maken voor betaalbare huizen.

Dat kan anders. Wonen is een grondrecht en dus moeten we keuzes durven maken voor betaalbare huizen. Dat de markt het niet doet is bewezen, dus is het aan de overheid om een sterkere rol te spelen. 

Daarvoor is het nodig om de grondprijzen in de hand te houden. Het moment is nu aangebroken om wetten in te voeren waardoor speculeren met grond en eindeloos treuzelen met de bouw wordt gestopt.

De grond in gemeenschapshanden brengen.

In het uiterste geval zou dit reden kunnen zijn om grond te onteigenen. Op plekken waar de grond het schaarst is, kun we nog een stap verdergaan en de grond in gemeenschapshanden brengen. De overheid blijft dan de eigenaar en wie deze grond voor korte tijd wil gebruiken, mag huren. De vergoeding wordt gebruikt om voorzieningen te financieren waar de hele gemeenschap van profiteert, zoals scholen, parken, sportvelden en voorzieningen voor ouderen.

Daarnaast moet het Rijk huurwoningen lostrekken uit de greep van de markt. De machtspositie van verhuurders in de vrije sector leidt ertoe dat zij vrijwel ongehinderd huurverhogingen kunnen doorvoeren bij een huurderswissel.

Een op de vijf huurders meer dan de helft van hun inkomen kwijt aan huur.

In de vrije sector is inmiddels een op de vijf huurders meer dan de helft van hun inkomen kwijt aan huur. Dat is onverantwoord. Verhuurders worden rijk terwijl huurders nauwelijks iets overhouden voor de boodschappen en de energierekening.

Dit is de markt op zijn slechtst. De overheid moet daarom huren reguleren, door de prijsregulering die geldt in de sociale huur door te trekken tot 1.000 euro huur per maand. Naast controle over grondprijzen en meer regie over de huren kan het Rijk zelf meer doen om de bouw van betaalbare woningen op gang te brengen. Met een Rijksfonds voor Wonen kunnen we provincies en gemeenten ondersteunen. Bijvoorbeeld naar rato van het aantal nieuwbouwwoningen dat in hun gebied in bouwplannen staat.

Corporaties niet langer te straffen, maar kortingen geven.

In ruil voor de financiële stimulans kunnen met gemeenten afspraken worden gemaakt over een minimumpercentage betaalbare huurwoningen in bestemmingsplannen. Door daarbij corporaties niet langer te straffen, maar kortingen te geven. Wanneer zij veel bouwen en/of de huren verlagen, kunnen tienduizenden extra huurhuizen per jaar worden gerealiseerd.

Decennia van verzelfstandiging, marktwerking en liberalisatie hebben niet gezorgd voor voldoende betaalbare woningen. Het is tijd voor oplossingen, met meer woningen en minder markt. Met volkshuisvestingsbeleid om wonen als grondrecht te beschermen.

Tweede Kamerlid

Door Henk Nijboer op 11 december 2019 Delen  

Door de maximale inkomensgrens voor sociale huurwoningen te verlagen.

Starters leggen het af tegen beleggers die torenhoge huren vragen. Onze politieagenten, leraren en verpleegkundigen worden de stad uitgejaagd. Het kabinet doet helaas veel te weinig.

Deze ‘singlestraf’ moet van tafel.

Binnenkort wil de minister een nieuwe schijnoplossing invoeren. Als het aan de regering ligt, worden singles uitgesloten van sociale huur, doordat voor hen de inkomensgrens van 38.000 naar 35.000 euro gaat. Dus komen veel minder mensen in aanmerking. Deze ‘singlestraf’’ moet van tafel.

Kijk naar Emma. Zij is net begonnen op een prachtige basisschool in Amsterdam-Zuidoost en is hartstikke trots op haar werk. Ze woont noodgedwongen samen met haar zus en betaalt 1.600 euro huur om een beetje in de buurt van haar werk te kunnen wonen. Die huur gaat bovendien elk jaar met 75 euro omhoog. Emma wil graag op zichzelf wonen, maar door de plannen van de minister kan ze die wens wel op haar buik schrijven.‎

Singles met een middeninkomen worden bij voorbaat kansloos.

Singles met een middeninkomen worden bij voorbaat kansloos. Met een inkomen van 36.000 euro kunnen ze onmogelijk huren in de vrije sector. De huur ligt daar boven duizend euro per maand en in Amsterdam en Utrecht nog veel hoger. Door de inkomenseis van drie tot vier keer de huur, komen ze simpelweg niet in aanmerking voor deze woningen.‎

Steeds meer singles gaan wurgcontracten aan.

‎Met een besteedbaar inkomen van 2.100 euro netto per maand is een maandelijkse huur van 1.100 euro onbetaalbaar. En onverantwoord. Volgens het Nibud loop je grote financiële risico’s als de helft van je inkomen wordt opgeslokt door woonlasten. Toch gaan steeds meer singles wurgcontracten aan. Ze kunnen niet anders. Schuldenproblemen liggen vervolgens op de loer.‎

130.000 singles worden getroffen door dit kabinetsplan.

Het gaat om jongeren die hun eigen leven willen opbouwen en zelfstandig willen wonen. Het raakt mensen die net gescheiden zijn en dringend een nieuwe woning nodig hebben. En denk ook aan ouderen die kleiner willen wonen omdat hun levenspartner is overleden. Het leidt tot schrijnende situaties. Dertigers die nog op zolder bij hun ouders moeten wonen. Eenoudergezinnen op een kamer van 12 vierkante meter. Steeds meer mensen die op een vakantiepark leven. En de dakloosheid onder werkenden neemt toe.

Het antwoord is meer betaalbare woningen bouwen.

Niet de sociale voorraad verkleinen. Onze politieagenten, leraren en verpleegkundigen moeten gewoon weer in de stad kunnen wonen. Ook als ze single zijn. De maximale inkomensgrens moet juist omhoog, niet omlaag. Singles mogen niet de dupe worden van het wanbeleid van dit kabinet. De ‘singlestraf’ moet zo snel mogelijk van tafel.

Ben jij single? Dan wordt een betaalbare huurwoning vinden nu nóg moeilijker. 🔑Help ons dit kabinetsplan te stoppen 👉 bit.ly/singleswoning

Door de maximale inkomensgrens voor sociale huurwoningen te verlagen.

Tweede Kamerlid

Door Henk Nijboer op 12 november 2019 Delen  

Veel mensen hebben hierdoor moeite met het vinden van een woning naar wens. Zowel de starter, die uit huis wil, de kersverse vader en moeder die zoeken naar een grotere woning voor het gezin en de senior die zoekt naar een kleinere woning om te genieten van een pensioen. De huurprijzen stijgen door de wooncrisis explosief. Huisjesmelkers maken maximaal misbruik en vragen woekerhuren. Huurders zien een steeds groter deel van hun inkomen verdwijnen aan huur.

Het kabinet doet veel te weinig.

Een kwart komt aan het einde van de maand tekort. Het is daarom noodzakelijk dat er meer geïnvesteerd wordt in betaalbare woningen. Het kabinet doet veel te weinig. Ja, er wordt een financiële impuls gegeven aan de bouw van sociale huurwoningen, maar per saldo stijgen de belastingen voor corporaties. Zij kunnen dus minder, in plaats van meer bouwen. Bovendien kiest het kabinet ervoor alleen te investeren in de tien rijkste gebieden en gemeenten waarmee een zogenaamde woondeal is gesloten.

De blik is dus gericht op de Randstad. Maar de meerderheid van Nederland woont in de regio. Het is bizar dat Nijmegen, Breda, Tilburg, Leeuwarden, Assen en Maastricht helemaal niets krijgen om de woningnood te ledigen. Terwijl woningnood in heel Nederland heerst. We hebben een miljoen huizen tekort. In Breda en Tilburg wordt over tien jaar een tekort van veertienduizend woningen verwacht. Tachtig kilometer verderop ligt Nijmegen dat in de top drie staat van gemeenten met de grootste woningnood.

Hebben mensen buiten de Randstad minder recht op een betaalbare woning?

Maar Nijmegen ligt niet in de Randstad, dus krijgen ze geen geld. Hebben inwoners daar minder recht op een betaalbare woning? Natuurlijk niet. Door de woningcrisis moeten woningzoekenden in regio Arnhem-Nijmegen bijna veertien jaar wachten op een sociale huurwoning. In de regio Breda is dit langer dan zes jaar. Er is meer. Er zijn gebieden waar sprake is van krimp: Oost-Groningen, Zeeland en Limburg. Als we willen dat deze gebieden leefbaar blijven moet er meer geïnvesteerd worden.

Ook de regio verdient een volwaardige behandeling

In behoud van voorzieningen, een dorpshuis, een fatsoenlijk winkelcentrum en zorgvoorzieningen. Ze zijn noodzakelijk om de leefbaarheid van wijken op peil te houden. Maar het kabinet geeft geen krimp. Deze week debatteert de Tweede Kamer over de woningplannen van dit kabinet. Dat biedt kans om de plannen van het kabinet bij te sturen. Ook de regio verdient een volwaardige behandeling. En investeringen om problemen op te lossen. Of het nou woningnood is of krimp. Dat kan niet zonder extra geld. Anders blijft een betaalbare woning in een fijne wijk voor de starter, het gezin en de senior een wens die nooit in vervulling zal gaan.

PvdA-Kamerlid Henk Nijboer en de PvdA-fractievoorzitters van Breda, Tilburg, Maastricht, Nijmegen, Assen en Leeuwarden.

Tweede Kamerlid

Door Henk Nijboer op 26 september 2019 Delen  

We moeten dit plan van de regering tegenhouden! Steun ons hierin en laat je e-mailadres achter.

Mogen we je op de hoogte houden van deze actie?

Ja     Nee

De bittere realiteit is dat beleggers en speculanten dankbaar gebruik maken van de woningnood, en torenhoge huren rekenen. Als huurder kan je immers geen kant op. Het is dan ook onbegrijpelijk dat minister Ollongren (D66) het juist nog moeilijker wil maken voor mensen om een betaalbare woning te vinden. Als het aan de regering ligt, gaat de maximale inkomensgrens voor alleenstaanden voor een sociale huurwoning nog verder omlaag, naar 35.000 euro.

Emma wil graag op zichzelf wonen, maar door de plannen van de minister kan ze die wens wel op haar buik schrijven.

Wat dat betekent, laat het verhaal van Emma zien. Ze is net begonnen op een prachtige basisschool in Amsterdam Zuid-Oost en is hartstikke trots op haar werk. Nu woont ze noodgedwongen samen met haar zus, en betaalt maar liefst 1600 euro huur in de maand om nog een beetje in de buurt van haar werk te kunnen wonen. Die huur gaat bovendien elk jaar met 75 euro omhoog. Ze wil graag op zichzelf wonen, maar door de plannen van de minister kan ze die wens wel op haar buik schrijven.

Onze leraren, politieagenten en verpleegkundigen worden de stad uit gejaagd.

De minister maakt het gat tussen wal en schip nog groter. Het is voor mensen zoals Emma onmogelijk om een betaalbare woning te vinden. Onze leraren, politieagenten en verpleegkundigen worden de stad uit gejaagd. De prijzen van koopwoningen zijn gestegen tot gemiddeld 300 duizend euro. Onbetaalbaar met een gewoon inkomen. Wie straks te veel verdient voor een sociale huurwoning, moet huren in de onbetaalbare vrije sector. De prijs voor een huurwoning in Eindhoven steeg vorig jaar met 12,1 ‎procent, in Rotterdam met 14,3 procent. Singles en jongeren onder de 35 zijn vaak tot de helft van hun inkomen kwijt aan woonlasten. Juist de groep die het lastig heeft, wordt hierdoor getroffen.

Dit onzalige plan moet van tafel. De inkomensgrenzen moeten juist omhoog, zodat ook heel normale inkomens weer in de stad kunnen wonen, in de buurt van hun werk. Als we dan ook meer sociale huurwoningen bouwen, kan je weer zeker zijn van een fijne en betaalbare woning.

Tweede Kamerlid

Hoera, ze zijn er een beetje achter gekomen, de ‘marktwerking’ in de sociale huursector heeft geleid tot een nieuwe woningnood en onbetaalbare huren. Er komt voor de sociale huursector een miljard euro (over tien jaar, dus maar 100 miljoen per jaar!) beschikbaar voor vermindering op de verhuurdersbelasting als woningcorporaties woningen bouwen met een huurprijs onder de laagste aftoppingsgrens in de huurtoeslag (607,46 euro in 2019). De verhuurderheffing gaat overigens gewoon door. Voor 2023 is de verwachte opbrengst, bijna twee miljard euro. Ofwel: huurders blijven over een periode van 10 jaar circa 20 miljard meebetalen aan belasting op sociale huurwoningen en ‘krijgen’ er 1 terug. Een wel heel treurig klein super dun sigaartje uit eigen doos.

Even terug in de tijd. Zo’n 25 jaar gelden, onder het eerste kabinet Kok (PvdA, VVD en D66), werd de sociale huursector ‘verzelfstandigt’. Dit breekpunt in de geschiedenis van de sociale volkshuisvesting begon onder kabinet Lubbers met de Nota Volkshuisvesting in de Jaren Negentig, ook wel genoemd ‘operatie-Heerma’(vader van de huidige CDA-fractievoorzitter).

De naoorlogse woningnood zou opgelost zijn, was de redenering. De overheid was niet meer nodig. Gemeentelijke woningbedrijven werden overgedaan aan woningcorporaties. Artikel 22,  van de grondwet ‘Bevordering van voldoende woongelegenheid is voorwerp van zorg der overheid’ kon wel met een stevige korrel zout genomen worden. Als kersvers Kamerlid heb ik dat toen (1996) in en buiten de Kamer fel bestreden en waarschuwde dat woningcorporaties zo gedwongen werden om als commerciële woningbedrijven te gaan opereren. Dat de woningzoekenden en huurders de dupe zouden zijn. En zo is het treurig genoeg ook gegaan. Topsalarissen voor directeuren (gelukkig niet allemaal), miljarden verliezen door beleggen in obligaties, investeringen in verliesgevende projecten die niets met volkshuisvesting te maken hadden, massale sloop en verkoop van sociale huurwoningen en alsmaar stijgende huurprijzen.

Het enige positieve is dat de woningnood en de onbetaalbaarheid van huren erkend worden en de overheid weer een klein beetje zijn financiële verantwoordelijkheid voor de volkshuisvesting lijkt te nemen.

In 2013 werd de verhuurderheffing over de WOZ-waarde van sociale huurwoningen ingevoerd (particuliere verhuurders gaan vrijuit!). Een belasting dus op de ‘marktwaarde’ op huurwoningen van corporaties die alleen tot uitdrukking komt wanneer ze verkocht zouden worden. Maar dan zijn het geen sociale huurwoningen meer. Het is dus feitelijk een ordinaire belasting op huren. Sociale huurwoningen hebben geen ‘marktwaarde’, maar alleen een gebruikswaarde als huisvesting. Zo was onze sociale huursector tot voor 25 jaar geleden opgebouwd, met financiële steun van de overheid.

Het Sociaal en Cultureel Planbureau zegt over de huidige situatie (gegevens over 2018); ‘Ongeveer een derde van de Nederlandse huishoudens woont in een corporatiewoning. Dit aantal nam het afgelopen decennium af, doordat de woningcorporaties meer woningen verkochten of sloopten dan er bijgebouwd werd. Terwijl het aantal corporatiewoningen afnam, nam het relatieve aantal huurders met een laag inkomen toe’. Toch geen misselijke constatering van het planbureau. Voor de verzelfstandiging woonden meer dan 50% in een huurwoning met in verhouding nog betaalbare huren.

Het enige positieve is dat de woningnood en de onbetaalbaarheid van huren een beetje erkent worden en dat de overheid weer een heel klein beetje zijn financiële verantwoordelijkheid voor de volkshuisvesting lijkt te nemen. Lilian Marijnissen zei terecht dat alleen bouwen niet genoeg is om de wooncrisis te beteugelen. Woningzoekenden hebben niets aan gesubsidieerde huizen die niemand kan betalen. Ze wil de huren voor vijf jaar bevriezen en vindt dat de prijs voor nieuw gebouwde woningen verplicht betaalbaar moet zijn. Er zal nog veel strijd nodig zijn willen we de Volkshuisvesting weer sociaal kunnen noemen. Doe eens normaal en sociaal zou ik zeggen, stop de sloper en verhuurdersheffing en bouw betaalbare huurwoningen. De overheid moet zijn grondwettelijke plicht  weer oppakken; ‘Bevordering van voldoende woongelegenheid is voorwerp van zorg der overheid’. En dus ook de financiële zorg en betaalbaarheid!

Het is tijd voor rechtvaardigheid! Ben je nog geen vriend voor rechtvaardigheid? Sluit je dan nu aan!

Door Henk Nijboer op 23 september 2019 Delen  

Wie recent een huis heeft gezocht weet hoe moeilijk het is iets te vinden dat je kunt betalen. Daarom is het zeker nu belangrijk dat huurders goed beschermd worden tegen te hoge huren.

Het is zeker nu belangrijk dat huurders goed beschermd worden tegen te hoge huren.

Toch maken huisjesmelkers schaamteloos misbruik van de afhankelijkheid van huurders. Verhuurders vragen stelselmatig te hoge huren. Onderzoek van de Landelijke Studentenvakbond (LSVb) van afgelopen zomer toonde aan dat de maximale huurprijs in zeventig procent (!) van de gevallen werd overschreden. Als huurder ben je dan allang blij dat je een woning kan vinden, dat je een kamer hebt. In je wanhopige zoektocht ben je al gauw bereid een beetje meer te betalen dan je aanvankelijk van plan was. Huurders die daarna erachter komen dat ze belazerd worden, durven niet te klagen. Wat als je je woning kwijtraakt, of wordt weggepest? De enkeling die zo moedig is naar de Huurcommissie te stappen, krijgt alleen maar de te hoge huur terug. De verhuurders worden niet beboet. En als je verhuisd bent, proberen ze het gewoon opnieuw. Zolang er geen boetes kunnen worden opgelegd, zullen huisjesmelkers misbruik blijven maken van de afhankelijke positie van huurders.

Toch maken huisjesmelkers schaamteloos misbruik van de afhankelijkheid van huurders, het is onaanvaardbaar dat deze illegale praktijken onbestraft blijven.

Het is onaanvaardbaar dat deze illegale praktijken onbestraft blijven. Daarom is het een goede zaak dat de Tweede Kamer vorige week heeft ingestemd met een voorstel van PvdA en CDA om huisjesmelkers boetes op te gaan leggen. Daarmee kunnen gemeenten optreden in de strijd tegen louche verhuurders, en zorgen voor eerlijke en betaalbare huren.

Tweede Kamerlid

Door Henk Nijboer op 6 september 2019 Delen  

Nederland kent een traditie van diverse wijken. Het is één van de krachten van ons prachtige land. Je wilt zeker zijn van een fijne en betaalbare woning, in een prettige wijk waar het plezierig wonen is. Banlieus komen hier (nog) niet voor. Steden zijn, zeker internationaal bezien, redelijk gemengd.  Rijkenenclaves, ‘Gated communities’ zoals in de Verenigde Staten, bestaan hier nog niet. Dat is een groot goed, maar dat gaat niet vanzelf.

Je wilt zeker zijn van een fijne en betaalbare woning, in een prettige wijk waar het plezierig wonen is.

Ik zie graag een land waarin buren elkaar kennen en waar rijk en arm, hoog- en laagopgeleid, oorspronkelijke Nederlander en Nederlander met een migratie-achtergrond met elkaar wonen. Waar buren elkaar een handje helpen met de boodschappen, waar men een oogje in het zeil houdt als de buren op vakantie zijn en waar men samen let op de vriendelijke oudere buurvrouw.

Ik maak me namelijk zorgen. Over de kwaliteit van woningen, de voorzieningen en de veiligheid die in kwetsbare buurten steeds verder achterop raken. De verschillen worden groter, tussen huurders en kopers en tussen mensen in de regio en mensen in de Randstad. Aan de ene kant zien we mensen die elk jaar de huurstijging met angst en beven tegemoet zien. Kunnen zij de huur volgend jaar nog betalen? Aan de andere kant zien we beleggers die tientallen woningen opkopen, opknappen en splitsen en vervolgens voor exorbitante prijzen verhuren.

Aan de ene kant zien we mensen die elk jaar de huurstijging met angst en beven tegemoet zien.

Aan de andere kant zien we beleggers die tientallen woningen opkopen, opknappen en splitsen en vervolgens voor exorbitante prijzen verhuren.

Ook wijken groeien steeds verder uit elkaar, verschillen nemen toe. Bij ongewijzigd beleid zullen beleggers een steeds groter deel van onze binnensteden kunnen opkopen, zal de segregatie toenemen en dreigen ook in Nederlandse steden banlieues te ontstaan. Het hoeft niet zover te komen. Dat vraagt wel om andere keuzes.

Daarom presenteerde ik vanmiddag in de Groningse wijk Selwerd met de Groningse wethouder Roeland van der Schaaf een initiatiefnota met dertien voorstellen voor meer diverse, krachtige wijken. Ik wil graag woningcorporaties helpen meer betaalbare woningen te bouwen, voor grotere groepen mensen , en meer te doen voor fijne en leefbare wijken. Ook de politieagent, onderwijzer en verpleegkundige moet een betaalbare woning kunnen huren in de stad waar zij werken. Tegelijkertijd wil ik huurders beschermen en starters helpen. Daarvoor wil ik de huurstijgingen beperken, en starters een voorsprong geven met een belasting van nul procent. Beleggers moeten dan juist meer belasting betalen. Met betere bescherming voor huurders en een grotere rol voor corporaties kunnen we weer werken aan die krachtige wijken waarop we trots kunnen zijn.

Lees hier de initiatiefnota.

Tweede Kamerlid

Voor steeds meer mensen is het moeilijk om iedere maand weer de huur op de hoesten Terwijl wonen een recht is. Iedereen moet zeker kunnen zijn van een betaalbare woning. 🏠 Eens? Teken dan onze petitie! 👉bit.ly/woneniseenrecht

Huren stijgen met 2,5%

De woninghuren waren in juli gemiddeld 2,5 procent hoger dan in dezelfde maand een jaar eerder. Dat constateert het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) op basis van nieuwe cijfers.

De belegger verdubbelde ineens hun huur, terwijl ze al sinds de jaren ‘90 op het Java-eiland in Amsterdam wonen. Tijd voor ‘Berlijnse maatregelen’, vindt Henk Nijboer Lees hier het hele verhaal 👇.

Grijp in bij bizarre huurstijgingen | PvdA

Zeker nu er woningnood is, moeten huurders beschermd worden. Wonen is namelijk een grondrecht. De overheid moet daarom streng durven ingrijpen in de vrije sector.

Door Henk Nijboer op 2 juli 2019 Delen  

Mensen die al jaren in hun buurt wonen, worden geconfronteerd met prijsstijgingen van tientallen procenten. In Berlijn grijpt de overheid in. Met prijsstijgingen van wel 70 procent besloot het linkse stadsbestuur onlangs om radicaal in te grijpen: alle huren worden voor vijf jaar bevroren. Dat goede voorbeeld verdient navolging!

Toen de afspraken met de gemeente afliepen, besloot de belegger die hun huizen had gebouwd de huren sterk te verhogen

De PvdA is al langer voor Berlijnse maatregelen om de huurwaanzin in Nederland te stoppen. Daarover sprak ik vorige week met de huurders van het Java-Eiland in Amsterdam. Ze zijn er in de jaren ‘90 komen wonen, zijn gehecht geraakt aan hun thuis, en hebben een sociaal netwerk en vriendschappen opgebouwd in de buurt. Toen de afspraken met de gemeente afliepen, besloot de belegger die hun huizen had gebouwd de huren sterk te verhogen, zelfs te verdubbelen. Onbetaalbaar, uiteraard. De belegger biedt maar een oplossing: “dan moet u maar verhuizen.” Terecht zijn de huurders woedend.

De overheid moet streng durven ingrijpen in de vrije sector.

Zeker nu er woningnood is, moeten huurders beschermd worden. Wonen is namelijk een grondrecht. De overheid moet daarom streng durven ingrijpen in de vrije sector. Daarvoor heb ik al twee voorstellen voor wetswijziging (via amendementen) ingediend. Ten eerste mogen wat de PvdA-betreft de huren met maximaal 3 procent stijgen bovenop de inflatie. Ook in de vrije sector. Dit beschermt huurders, zodat zij niet door enorme prijsstijgingen uit hun huis worden gejaagd. En ten tweede willen we huurders die al geconfronteerd werden met hoge stijgingen naar Berlijns voorbeeld beschermen. De huren worden bevroren, als die met 30 procent of meer zijn gestegen in de vijf jaar ervoor.

We kunnen volkshuisvesting niet overlaten aan de markt.

Iedereen wil zeker kunnen zijn van een fijne en betaalbare woning. De absurde huurstijgingen in het hele land laten zien dat we volkshuisvesting niet kunnen overlaten aan de markt en de beleggers. Een huis is namelijk geen stapel stenen, maar een thuis.

Tweede Kamerlid