Poliflw

De toegang tot het recht staat onder druk. Die zin heb ik de afgelopen jaren ontelbare keren uitgesproken. Dat is omdat de huidige minister voor Rechtsbescherming totaal ongeschikt is voor zijn taak.

Eerst een aantal feiten. Vorig jaar hing 5% van de sociaal advocaten de toga aan de wilgen. Sinds 2014 zijn er al 14% minder sociaal advocaten in ons land. Dat is niet omdat deze advocaten geen zin meer hebben in hun werk. Of omdat er opeens geen werk meer voor hen is. Integendeel. Er zijn genoeg mensen die rechtshulp nodig hebben, maar te weinig geld hebben om een dure advocaat te kunnen betalen.

De sociaal advocaten krijgen een veel te lage vergoeding. Er is geen droge boterham te verdienen met dit belangrijk werk. De aanwas van jonge advocaten die dit werk willen doen neemt daarom ook flink af.

En eindelijk heeft de rest van de Tweede Kamer ook het licht gezien. De toeslagenaffaire, het grote schandaal waarbij burgers vermorzeld zijn door de overheid, heeft het besef doen toenemen hoe belangrijk goede rechtsbescherming is. In woord, maar nog niet in daad, moeten volgens de Tweede Kamer de sociaal advocaten weer een fatsoenlijk loon krijgen.

Ik schrijf in woord, maar nog niet in daad. Want terwijl minister-president Rutte zijn ‘superradicale’ idee presenteerde bij Nieuwsuur om de sociaal advocaten weer een fatsoenlijk loon te geven, schreef minister Dekker de volgende ochtend doodleuk aan de Tweede Kamer dat hij geen millimeter gaat opschuiven.

En dan zijn we weer terug bij af. De minister voor Rechtsbescherming, nota bene, is totaal ongeschikt voor zijn taak en de toegang tot het recht staat onder druk. Niet voor niets gaven sociaal advocaten de minister eerder een hele dikke onvoldoende.

En daarmee ligt de bal dus bij de Tweede Kamer. Het is laat, maar nog niet te laat. Waar we in ieder geval geen tijd voor hebben zijn politieke spelletjes. Partij X of Y die de punten wil scoren omdat ze hierop iets binnen hebben gehaald bij de formatie. Alsjeblieft. Niet doen. Dit gaat om onze rechtsstaat.

Wat we wel moeten doen is nu kiezen voor een hogere vergoeding voor sociaal advocaten. Niet pas over een tig aantal jaren, maar nu. Daarom nog één keer: De toegang tot het recht staat nu onder druk. De sociaal advocaten staan nu onder druk. Om klassenjustitie te voorkomen, omdat mensen hun recht niet meer kunnen halen, moet er daarom ook nu wat gebeuren.

Minister Blok van Buitenlandse Zaken en ook premier Rutte reageren vooralsnog uitermate zwak op het opgelaaide oorlogsgeweld in het Midden-Oosten. Weliswaar veroordelen zij de beschietingen vanuit Gaza op burgerdoelen in Israël. Maar dat Israël ook aanvallen op burgerdoelen uitvoert en dat bij luchtaanvallen tegen Gaza burgerdoden vallen, waaronder kinderen, blijft onbenoemd. Het is een pijnlijke eenzijdigheid, die we helaas gewend zijn. Blok bleek niet eens in staat het bloedbad in Gaza in 2018, toen Israël 200 demonstranten doodde, te veroordelen.

Stel dat de Nederlandse regering alsnog bij zinnen komt en ook het Israëlische geweld veroordeelt, dan is dat nog maar een begin. Veel meer is nodig voor een duurzame vrede tussen Palestina en Israël. Een doorstart van het zogenaamde Midden-Oosten vredesproces is daar geen onderdeel van. Serieuze onderhandelingen over vrede verdienen natuurlijk steun, maar in het verleden zijn dergelijke gesprekken door Israël vooral benut om de nederzettingen verder uit te breiden. Zolang deze ‘vredesonderhandelingen’ worden geleid door de VS, dat pal staat achter Israël en het land politiek en financieel steunt, is dit voor de Palestijnen een doodlopende weg.

Wat dan wel? De enige manier om Israël te bewegen de bezetting van Palestina op te geven is gelegen in het opvoeren van de druk. Dat kan bijvoorbeeld door maatregelen tegen de illegale nederzettingen, zoals het aan banden leggen van handel hiermee. Ook kan het EU-associatieakkoord, dat voorziet in handelsvoordelen voor Israël, opgeschort worden. Verder kan de EU gerichte sancties nemen tegen verantwoordelijken voor het oorlogsgeweld, zoals inreisverboden en het bevriezen van tegoeden.

Tot slot zou de EU - als grootste donateur van zowel Israël als de Palestijnen -het voortouw kunnen opeisen in vredesonderhandelingen. In het debat met minister Blok (donderdag 20 mei) zal ik daarop aandringen. Het is in ieders belang dat zo snel mogelijk een eind komt aan de oorlog en bezetting.

Met deze week: de rechtse van Lilian, een nieuwe kieswijzer en waar gaan de verkiezingen nou over?

Het valt niet altijd mee om politieke modes te herkennen, ook omdat mensen in de (sociale) media vaker naar bevestiging zoeken voor hun opvattingen dan kritiek accepteren. Zeker als politicus is het belangrijk om jezelf zo nu en dan te bevrijden van de politieke modes. Dat kan op allerlei manieren en voor elke politicus zal dat weer anders zijn. Wat ik leuk vind is het lezen van filosofen, het liefste denkers van wat langer gelegen. Kijkend door de bril van anderen komen ook jouw ideeën in een ander daglicht te staan. Geconfronteerd met denkbeelden uit het verleden kun je beter de eigenaardigheden zien van onze eigen tijd. Ook schrijf ik graag over oude filosofen, zeker over Nederlandse denkers. Zoals Ferdinand Domela Nieuwenhuis, die een heel eigen vorm van socialisme organiseerde, waarbij hij zich liet inspireren door sociaal bewogen denkers als de schrijver Multatuli en de filosoof Moleschott.

Maandag verschijnt ‘Denken op de dijken. Het Nederland van de filosofen’. Een boek over de filosofie in ons land van de Middeleeuwen tot aan de Tweede Wereldoorlog. Met een breed pallet aan denkbeelden: van het humanisme van Erasmus tot het socialisme van Domela Nieuwenhuis; van het liberalisme van Thorbecke tot het sociale denken van Multatuli; van de extreemrechtse Bolland tot de communist Mannoury. Waarom werd in ons land Spinoza zo gehaat en waarom was de leer van Newton hier zo populair? Waarom had de conservatieve historicus Johan Huizinga zoveel kritiek op de Nederlandse samenleving en was de Duitse vluchteling Helmuth Plessner juist zo enthousiast over het denken in ons land? Dat zich volgens hem kenmerkte door een afkeer van al te grote dogma’s: ‘Waar ter wereld laat een volk zich moeilijker door grote woorden en ideologieën het hoofd op hol brengen dan in Nederland?’

Je hoeft geen filosoof te zijn om dit boek te lezen, een interesse in de geschiedenis helpt wel. En bovenal een belangstelling voor ons land. Wat werd op onze dijken door de eeuwen heen zoal gedacht en wat zegt dat over de politieke cultuur in ons land? Iemand vroeg mij laatst hoe ik als Kamerlid de tijd had om zoveel te lezen en te schrijven. Voor mij is het precies andersom, ik heb dat juist nodig om dit werk goed te kunnen doen. Ruimte maken om na te denken en mezelf te bevrijden van de politieke modes van de dag. En om mezelf en mijn beginselen scherp te houden.

Het boek is nu alvast te bestellen in de webshop

Frits Veerman, de man die de spionage onthulde die Pakistan aan een atoombom hielp, krijgt eerherstel. Zo blijkt uit onderzoek dat het Huis voor klokkenluiders vandaag presenteerde. Volgens het huis is hier sprake van een ‘ernstige maatschappelijke misstand’. Met de kennis die een Pakistaanse atoomspion bij onder meer Urenco in Almelo wist te stelen kon Pakistan in 1998 een atoombom maken. Deze kennis is waarschijnlijk ook gedeeld met andere landen, waaronder Noord-Korea. Frits Veerman meldde deze spionage bij zijn baas en ook bij de geheime diensten. Daarna werd Veerman zélf gevangen genomen, geïntimideerd en ontslagen. Zijn leven lang heeft Veerman de gevolgen van deze terechte melding van spionage ondervonden.

Kamerlid Ronald van Raak is blij dat Veerman na 45 jaar eindelijk erkenning krijgt: ‘Deze zaak laat zien hoe in ons land de rechtsstaat buitenspel is gezet en hoe de rechten van een Nederlandse staatsburger zijn geschonden, om een spionagezaak in de doofpot te stoppen.’ Het Kamerlid is ruim twaalf bezig met deze zaak. Toch ziet hij de uitspraak van het Huis voor klokkenluiders slechts als een eerste stap: ‘Nu moeten we deze zaak ook inhoudelijk onderzoeken. Waarom heeft ons land Pakistan aan een atoombom geholpen? Wie heeft hiertoe politiek het besluit toe genomen?’ Van Raak wil ook weten wie besloten heeft om de spion te laten lopen en Veerman aan te pakken: ‘De waarheid in dit staatsmisdrijf moet boven komen.’

Bovendien, de NAVO is in crisis. Het bondgenootschap, ooit opgericht ter verdediging van het grondgebied, is een anachronisme, met steeds meer lastige, agressieve leden. Wat te denken bijvoorbeeld van het optreden van Turkije in Syrië? Maar de Russen, hoor ik u denken. Er is inderdaad van alles aan te merken op Rusland en zijn leider, Poetin. Maar een serieuze militaire bedreiging vormt dit land voor de NAVO niet. De militaire uitgaven van Rusland liggen ruim tien keer (!) lager dan die van de VS. Als de NAVO afziet van het uitbreiden van de invloedssfeer in wat vroeger de Sovjet-Unie was, is de kans groot dat de-escalatie van de spanningen tussen Oost en West het resultaat zal zijn.

Het is voor Europa dé uitdaging van de 21ste eeuw om op zoek te gaan naar een nieuwe veiligheidsarchitectuur voor het continent, een gebaseerd op samenwerking, met zowel Rusland als de VS, waar China natuurlijk ook bij betrokken moet worden. Alleen met samenwerking kan onze veiligheid op lange termijn gegarandeerd worden.

De adviseur van president Trump begreep mijn vraag hierboven direct. Zij vertelde dat de president jaarlijks honderden miljarden uitgeeft aan het militair-industrieel complex. Dit terwijl gewone Amerikanen geen medicijnen of een studie voor hun kinderen kunnen betalen. Trump kan het binnenlands niet verkopen dat hij wel, maar andere landen niet hun bijdragen vergroten; dat deze landen hun prioriteit elders leggen, bijvoorbeeld bij zorg en onderwijs. Nu, met COVID-19, wordt dat contrast nog scherper.

De resultaten van decennia aan verre oorlogsvoering door de NAVO rechtvaardigen geen extra investeringen in dure wapensystemen. Het loslaten van de 2 procent norm is daarom een goede eerste stap. Het schept ruimte voor een eigen, Nederlands buitenlandbeleid. Voor een politiek die het nationale belang daadwerkelijk voorop stelt. De belangen van de bevolking, uiteraard. De Amerikanen begrijpen het echt wel.

Deze tekst verscheen in de Telegraaf op 06-06-2020

We zijn constant voorgelogen. Dat is de keiharde uitspraak over de oorlog in Afghanistan van John Sopko, de Special Inspector General for Afghanistan Reconstruction. Hij deed deze uitspraak eind vorig jaar in reactie op het vrijkomen van de Afghanistan papers – de honderden interviews met directbetrokkenen, vooral Amerikanen, bij de oorlog.

Wat vooral opvalt in deze door de Amerikaanse krant de Washington Post aan de geheimhouding ontrukte Afghanistan papers, is de grote afstand tussen dat wat politici het volk voorschotelden, en wat hoge generaals, diplomaten en andere geïnterviewden werkelijk dachten. Mooie, continu herhaalde woorden over vooruitgang, de opbouw van Afghaanse veiligheidsdiensten, de strijd tegen corruptie in Afghanistan en tal van andere onderwerpen werden regelrecht tegengesproken als de camera niet draaide, als er geen journalisten aanwezig waren. Kortom, als men wel eerlijk kon zijn.

Wie de Afghanistan papers leest, kan niet om de pijnlijke conclusie heen dat de permanente oorlog in Afghanistan mislukt en zinloos is.

Dit betreft vooral de Amerikaanse politieke discussie, maar vorige week werd duidelijk dat ook hier geregeld niet de waarheid is verteld. Dat blijkt uit de zogenoemde post-missie beoordeling over de ‘politietrainingsmissie’ in Kunduz van 2011 tot 2013. In dit rapport staan schokkende bevindingen. Door manipulatie van statistieken is bijvoorbeeld een veel rooskleuriger beeld neergezet van het aantal getrainde agenten. Agenten werden meerdere keren meegeteld, certificaten werden uitgedeeld aan agenten die dit niet verdienden, zelfs koks en schoonmakers werden opgenomen in de statistieken en agenten die de opleiding niet hadden afgerond. Datzelfde geldt voor alfabetiseringscursussen voor agenten. Daar werden zelfs afvallers in de statistieken meegenomen.

Er werd niet alleen gemanipuleerd. Informatie werd ook achtergehouden.

Deze leugens waren het gevolg van druk, staat in het rapport. Ook druk vanuit Den Haag. Om draagvlak in de Tweede Kamer te behouden (steun van GroenLinks was nodig voor een meerderheid) voor deze, onder de bevolking zeer impopulaire missie werden statistieken uit de duim gezogen.

Er werd niet alleen gemanipuleerd. Informatie werd ook achtergehouden. De Kunduz-missie ging gepaard met allerlei onrealistische, zelfs ronduit naïeve voorwaarden – voorwaarden waar een meerderheid van de Tweede Kamer én het kabinet, ondanks waarschuwingen uit allerlei hoeken, mee akkoord ging. Eén zo’n voorwaarde was dat door Nederland opgeleide agenten niet voor offensieve militaire operaties mochten worden ingezet.

In de post-missie beoordeling staat dat algemeen bekend was bij betrokkenen bij de missie dat Afghaanse agenten ook ingezet werden in offensieve operaties tegen de Taliban. En hoewel aangekaart werd bij Afghaanse commandanten dat dit tegen de afspraken was, kon niet voorkomen worden dat agenten offensief werden ingezet en er dus niet aan de wens van de Kamer kon worden voldaan, aldus het rapport.

Tot op de dag van vandaag is de Kamer nooit in dergelijke heldere woorden gemeld dat deze afspraken zijn geschonden. Dat is extra pijnlijk omdat het premier Rutte zelf was die in het debat over de Kunduz-missie in januari 2011 stelde er persoonlijk garant voor te staan dat alle voorwaarden zouden worden nagekomen. Hij merkte daarbij zelfs op dat het schenden van gemaakte afspraken kan leiden tot de ultieme consequentie, namelijk stoppen met de missie.

De misleiding, manipulatie en de leugens beperkten zich niet tot de missie in Kunduz. Er zijn tal van voorbeelden bekend van de jaren daarvoor, vooral als gevolg van goed spitwerk van radioprogramma Argos en andere media. Anders dan de Kamer werd voorgehouden, heeft Nederlands militair personeel, commando’s, bijvoorbeeld wel degelijk meegedaan aan de Amerikaanse vechtmissie Enduring Freedom, al in 2002, stelt Argos.

Ook werd een executie van ontsnapte gevangenen door de Afghaanse veiligheidsdienst NDS, in 2002, de Kamer niet gemeld. Dit terwijl de NDS de organisatie was waar Nederland later, tijdens de missie in Uruzgan van 2006 tot 2010 gevangenen aan zou overdragen.

Door Nederland overgedragen gevangenen aan de NDS zouden niet zijn gemarteld, was de stellige conclusie in de eindevaluatie over de missie in Uruzgan. Maar recent, na een publicatie van dagblad Trouw, bleek dit onjuist en moest minister Blok van Buitenlandse Zaken de woorden van zijn voorganger terugnemen.

Ook wat betreft slachtoffers als gevolg van Nederlands optreden is niet eerlijk gecommuniceerd. Een ernstig voorbeeld betreft een gewapend treffen in Deh Rawod in 2006 waarbij zo’n zestig doden zouden zijn gevallen, zo bleek uit door WikiLeaks geopenbaarde stukken, terwijl het ministerie van Defensie enkel melding maakte van ‘mogelijke slachtoffers’. Niet geheel toevallig is dat dezelfde terminologie die werd gehanteerd toen zo’n zeventig burgerdoden vielen door een Nederlandse bom in Hawija, Irak. Er is in Afghanistan grootschalig geweld gebruikt – het was vooral een vechtmissie; niet een wederopbouwmissie zoals de Kamer werd voorgehouden – maar wij weten nauwelijks wat de gevolgen hiervan zijn. Nog steeds niet.

Tijdens het debat gisteren over de Afghanistan papers en de leugens over de Kunduz-missie stelde ik minister Blok een heldere vraag: wie neemt verantwoordelijkheid voor de jarenlange leugens over deze mislukte oorlog? Een serieus antwoord op die vraag volgde niet. Ook collega-Kamerleden, die ik dezelfde vraag voorhield, wilden geen consequenties verbinden aan het voorliegen van het parlement en de bevolking. Onbegrijpelijk.

You must have JavaScript enabled to use this form.

Ja, ik wil op de hoogte blijven van belangrijk nieuws en acties van de SP en Lilian Marijnissen.

De wereld is de afgelopen weken door het oog van de naald gekropen. Het scheelde een haar of er was een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten uitgebroken - een conflict tussen de Verenigde Staten en Iran, waar onschuldige burgers de prijs voor zouden betalen en wapenfabrikanten veel geld aan zouden verdienen.

De eerste burgerslachtoffers zijn eigenlijk al gevallen: de 176 inzittenden van de door Iran neergehaalde vlucht PS752, onder wie 63 Canadezen. De Canadese premier Justin Trudeau sprak er harde woorden over richting alle partijen, expliciet ook richting de VS.

Deze laatste ronde van escalatie begon op 3 januari, met de Amerikaanse droneaanval in Irak op Qassem Soleimani, een hoge Iraanse generaal. Iran reageerde daar vijf dagen later op met aanvallen op en aantal militaire bases in Irak. Gelukkig vielen daar geen doden bij. Terecht veroordeelt Nederland dit optreden.

Maar waarom omarmt het kabinet de roekeloze en illegale aanval van de VS - een aanval die de strijd tegen Islamitische Staat ondermijnt, conservatieve krachten in Iran de wind in de zeilen geeft en in Irak gestationeerde Nederlandse militairen aan extra gevaar heeft blootgesteld? Hoe kan onze minister van Defensie begrip uitspreken voor een oorlogsdaad die, als president Donald Trump op 8 januari met zijn verkeerde been uit bed was gestapt, misschien wel had geresulteerd in een nieuwe oorlog? Het is onbegrijpelijk en onverantwoordelijk.

Executie

Het behoeft geen betoog dat Soleimani - die in het verleden overigens geregeld aan de zijde van en samen met de VS heeft gestreden - bloed aan zijn handen had, onder andere door in de regio milities te steunen die mensenrechtenschendingen begaan. Helaas zit de wereld vol met dat soort types. Wat bijvoorbeeld te denken van Saoedische generaals die al jaren burgers in Jemen vermoorden? Maar een wereld waarin alle generaals met bloed aan hun handen buitengerechtelijk geëxecuteerd kunnen worden, is levensgevaarlijk. Oorlogsmisdadigers moeten worden vervolgd.

Meer structureel zijn de hoogopgelopen spanningen tussen de VS en Iran het gevolg van het schenden van een veiligheidsraadsresolutie door de VS, in 2018. Toen werd het akkoord over het nucleaire programma van Iran, waar het land zich tot die tijd strikt aan hield, door Trump in de prullenbak gegooid.

Er werd gekozen voor een beleid van maximale druk, resulterend in snoeiharde sancties en andere vormen van escalatie met maar één doel: regime change. Het is niets minder dan economische oorlogvoering. De bevolking van Iran betaalt de prijs, onder andere doordat mensen sterven vanwege medicijntekorten.

Net als in 2003, aan de vooravond van de Amerikaanse, door Nederland gesteunde en op leugens gebaseerde agressieoorlog tegen Irak, zijn massavernietigingswapens en terrorisme wederom de voornaamste officiële redenen om Iran hard aan te pakken. Ook wordt veelvuldig gewezen op mensenrechtenschendingen.

Zorgen hierover zijn natuurlijk terecht. Het is maar kort geleden dat in Iran honderden demonstranten in koelen bloede werden gedood. Honderden! Het is heel goed dat hier vanuit de internationale gemeenschap harde kritiek op wordt geleverd, en dat maatregelen worden getroffen tegen verantwoordelijken.

Propaganda

Maar officiële redenen voor de confrontatiepolitiek van de VS mogen niet voor zoete koek worden geslikt. Dat heeft het verleden ons geleerd. Voor Trump doet de Iraanse bevolking er niet toe. Net als tijdens de Irakoorlog zijn ook nu weer geopolitiek en olie inzet van de strijd. Bloed voor olie. Daar gaat het om. De rest is vooral propaganda.

De Iraakse premier ziet de Amerikaanse aanval op Soleimani als een schending van Iraks soevereiniteit en vraagt de buitenlandse troepen zijn land te verlaten. Het Iraakse parlement roept daar ook toe op. Alleen al uit het oogpunt van de democratie moet hier natuurlijk gehoor aan worden gegeven, ook door Nederland.

Belangrijker nog is dat er geen oorlogsschip naar de Perzische Golf wordt gestuurd, wat later deze maand in de planning staat. Het draagt niets bij aan diplomatie, staat er juist haaks op. In de radicaal veranderde veiligheidssituatie kan Nederland gemakkelijk betrokken raken bij een oorlog, omdat de Straat van Hormuz, waar het schip moet opereren, het toneel kan worden waar die wordt uitgevochten. Het sturen van een marineschip zal Iran opvatten als steun aan de Amerikaanse oorlogspolitiek.

In plaats daarvan moet er vanuit de EU een nieuw politiek offensief komen. Niet maximale druk, maar maximale diplomatie. Behoud van de nucleaire deal met Iran is daarbij cruciaal. Daarvoor is allereerst nodig dat actief verzet wordt geboden tegen de levensgevaarlijke Amerikaanse alleingang.

Er moet een nieuw politiek offensief komen waarbij behoud van de nucleaire deal cruciaal is.

Het Westen voert al sinds 2001 – met de inval in Afghanistan – een vuile oorlog in het Midden-Oosten. Na Afghanistan volgden Irak (2003), Libië (2011) en opnieuw Irak en ook Syrië (2014). Daarnaast worden er geheime oorlogen gevoerd in Jemen, Pakistan en Somalië. Het gevolg: meer dan een miljoen doden, miljoenen vluchtelingen en nog meer chaos en terreur. Na meer dan 18 jaar is er nog steeds geen zicht op een einde aan deze permanente oorlog.

Nu dreigt de Amerikaanse president, Donald Trump, met een nieuwe oorlog. Met de aanval op de Iraanse generaal Soleimani kiest de Amerikaanse president voor een verdere escalatie met Iran die verschrikkelijke gevolgen voor de rest van het Midden-Oosten en de wereld kan hebben. Democratie, veiligheid en stabiliteit worden niet gebracht met de bommen van Amerika. De enige winnaar van zo’n oorlog is de wapenindustrie, die miljarden verdient aan het leed van mensen.

Wij roepen de Nederlandse regering op zich uit te spreken tegen de Amerikaanse aanval op Iran: Geen oorlog met Iran!

Wat is er aan de hand in Irak?

In de nacht van 2 op 3 januari voerden de VS een aanval uit met een onbemand vliegtuig in Bagdad. Daarbij werd de hoge Iraanse generaal Soleimani gedood, die leiding gaf aan de Revolutionaire Garde. Deze buitengerechtelijke executie heeft de spanningen tussen de VS en Iran, die sinds het aan de macht komen van president Trump al hoog zijn opgelopen, nog verder doen toenemen. Er wordt gevreesd voor nog verdere escalatie, omdat Iran heeft aangegeven deze moord te zullen wreken en de VS schermen met nog meer aanvallen. Irak is daarmee het toneel geworden van een grootmachtpolitiek, waarvan de burgers het slachtoffer zijn. Een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten ligt op de loer.

Waarom heeft Trump tot deze buitengerechtelijke executie besloten?

Trump wil regime change in Iran. Hij voert daartoe het beleid van 'maximale druk'. Keiharde economische sancties, die vooral Iraanse burgers raken, geregeld zelfs met dodelijk gevolg, zijn de kern van dit beleid. De eerste stap van het beleid van maximale druk was het opzeggen van het akkoord uit 2015 waarmee het nucleaire programma van Iran juist stevig aan banden werd gelegd en gecontroleerd. De moord op Soleimani is een moedwillige keuze voor een verdere escalatie met Iran.

Hoe kijkt de SP naar de ontstane situatie?

Nog meer druk of zelfs een oorlog met Iran zal desastreus uitpakken, eerst en vooral voor de bevolking van dat land, maar zal ook de regio en het Midden-Oosten nog verder destabiliseren. Ook de rest van de wereld zal er door getroffen worden. Alleen een kleine groep mensen profiteert van een nieuwe oorlog om olie, namelijk de machtige wapen- en oliebedrijven.

Wat moet er gebeuren?

Onze regering, de EU en de VN moeten de Amerikaanse oorlogsdaad in Irak veroordelen. Er moet opgeroepen woorden tot maximale terughoudendheid, aan alle kanten. Dat Nederland 'begrip' uitspreekt voor het Amerikaanse handelen is ongehoord. Nu een nieuwe oorlog zich aankondigt, mag Nederland niet opnieuw blind achter de VS aanlopen.

Het Iraakse parlement heeft afgelopen zondag gestemd voor vertrek van buitenlandse militairen uit Irak. Dat verzoek moet worden ingewilligd. De minister moet de Nederlandse militairen terughalen, uit respect voor de wens van het Iraaks parlement.

Het sturen van een Nederlands oorlogsschip naar de Straat van Hormuz, voor de kust van Iran, is onder deze omstandigheden alleen maar nog onverstandiger geworden. Dit besluit moet worden ingetrokken.