Berichtje in de FlevoPost van 28 november 2018: “Meerderheid van de Provinciale Staten is niet tegen de komst van een kerncentrale in Flevoland”. De motie van D66, GroenLinks en de PvdA tegen de komst werd verworpen.
We hebben ook in Flevoland vanaf 1974 veel en lang over kerncentrales gepraat. Het leverde actiegroepen op in de NOP en Lelystad. De groep in Lelystad heeft behalve de gebruikelijke actiemiddelen ook een bijzonder succes geboekt. Het kreeg voor elkaar dat de Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders in augustus 1977 in het bestemmingsplan Landelijk gebied de vestiging van een kerncentrale uitsloot. Waarbij de directeur van de RIJP vermelde “dat dit verbod in feite slechts een principiële daad is, waarbij ik de hoop koester dat zij zal bijdragen aan de algemene discussie betreffende dit onderwerp.” Die discussie is nationaal in 1978 gestart en jaren doorgegaan.
Het lijstje voordelen van een kerncentrale (geen uitsloot van co2) is sindsdien korter geworden. Er zijn in Nederland geen bedrijven meer zoals Neratoom. Dus je moet opzoek naar een goede buitenlandse leverancier. De afgang van de kerncentrale bij Kalkar (in 1985 gereed, in 1991 definitief niet in gebruik en nu een pretpark) zegt voldoende. Een bedrijf uit Frankrijk is een van de weinige maar blijkt veel duurder en langzamer dan gepland.”
Het lijstje met nadelen is niet korter geworden. Het afval probleem is nog steeds niet definitief opgelost. De kosten van de afbraak van oude centrales (Dodewaard in 1997 dicht) (Borssele 2033?) zijn enorm en de fondsen van de eigenaren onvoldoende. De afhankelijkheid van buitenlandse uranium leveranciers (o.a. uit Rusland en Kazachstan) blijft groot.
Dat dit jaar begonnen is met het verstrekken van tabletten aan mensen in Nederland die dichtbij de Belgische kerncentrales wonen, is tekenend voor het gebrek aan vertrouwen in de veiligheid van die centrales en in de Belgische overheid. En dan hebben we het niet over de bijna-ramp Harrisburg (1979) en de grote rampen Tsjernobiel (1986) en Fukushima (2011).
Toen de provincie Flevoland in 1994 in het Streekplan een kerncentrale op de Westelijkemeerdijk van de NOP wilde verbieden, liet Den Haag weten dat dat niet werd toegestaan. Dan denk je: “maar net zo politiek/ambtelijk ongehoorzaam zijn als de directeur van de RIJP in 1977 wanneer Den Haag weer met kerncentrales gaat leuren. Nu misschien bij Trintelhaven?”.
Berichtje in de FlevoPost van 28 november 2018: “Meerderheid van de Provinciale Staten is niet tegen de komst van een kerncentrale in Flevoland”. De motie van D66, GroenLinks en de PvdA tegen de komst werd verworpen.
We hebben ook in Flevoland vanaf 1974 veel en lang over kerncentrales gepraat. Het leverde actiegroepen op in de NOP en Lelystad. De groep in Lelystad heeft behalve de gebruikelijke actiemiddelen ook een bijzonder succes geboekt. Het kreeg voor elkaar dat de Rijksdienst voor de IJsselmeerpolders in augustus 1977 in het bestemmingsplan Landelijk gebied de vestiging van een kerncentrale uitsloot. Waarbij de directeur van de RIJP vermelde “dat dit verbod in feite slechts een principiële daad is, waarbij ik de hoop koester dat zij zal bijdragen aan de algemene discussie betreffende dit onderwerp.” Die discussie is nationaal in 1978 gestart en jaren doorgegaan.
Het lijstje voordelen van een kerncentrale (geen uitsloot van co2) is sindsdien korter geworden. Er zijn in Nederland geen bedrijven meer zoals Neratoom. Dus je moet opzoek naar een goede buitenlandse leverancier. De afgang van de kerncentrale bij Kalkar (in 1985 gereed, in 1991 definitief niet in gebruik en nu een pretpark) zegt voldoende. Een bedrijf uit Frankrijk is een van de weinige maar blijkt veel duurder en langzamer dan gepland.”
Het lijstje met nadelen is niet korter geworden. Het afval probleem is nog steeds niet definitief opgelost. De kosten van de afbraak van oude centrales (Dodewaard in 1997 dicht) (Borssele 2033?) zijn enorm en de fondsen van de eigenaren onvoldoende. De afhankelijkheid van buitenlandse uranium leveranciers (o.a. uit Rusland en Kazachstan) blijft groot.
Dat dit jaar begonnen is met het verstrekken van tabletten aan mensen in Nederland die dichtbij de Belgische kerncentrales wonen, is tekenend voor het gebrek aan vertrouwen in de veiligheid van die centrales en in de Belgische overheid. En dan hebben we het niet over de bijna-ramp Harrisburg (1979) en de grote rampen Tsjernobiel (1986) en Fukushima (2011).
Toen de provincie Flevoland in 1994 in het Streekplan een kerncentrale op de Westelijkemeerdijk van de NOP wilde verbieden, liet Den Haag weten dat dat niet werd toegestaan. Dan denk je: “maar net zo politiek/ambtelijk ongehoorzaam zijn als de directeur van de RIJP in 1977 wanneer Den Haag weer met kerncentrales gaat leuren. Nu misschien bij Trintelhaven?”.
The post Blog Niels Abcouwer: Nee, bedankt. Niet weer! appeared first on LELYSTAD.
