Nog geen twee weken geleden presenteerden we – de ChristenUnie samen met GroenLinks, PvdA, D66, SP, VVD en CDA – een nieuwe Klimaatwet. Daarin legden we stevige ambities vast voor het tegengaan van klimaatverandering. Ik noemde het een historische stap vooruit.
Die ambities sluiten aan op de plannen van dit kabinet. In het Regeerakkoord spraken we – en dan heb ik het nu over ChristenUnie, D66, VVD en CDA – al af wat we gaan doen om ons land duurzamer te maken. We nemen afscheid van het fossiele tijdperk van olie, kolen en gas. We geven ruim baan aan schone energie, energiebesparing en de kolencentrales gaan dicht. Daarmee vulden we in het Regeerakkoord grofweg de helft van onze ambities in met concrete maatregelen.
Dat is niet niets, als je bedenkt dat de afgelopen kabinetsperiodes veel te weinig vooruitgang is geboekt. En toch: die andere helft móet dus nog ingevuld worden.
Vandaag is daarom opnieuw een belangrijke dag met opnieuw een belangrijke stap. Vandaag presenteren de Klimaattafels hun ideeën waarmee we onze duurzame ambities dichterbij kunnen brengen. Dat is een belangrijke tussenstap op weg naar een Klimaatakkoord dat we later dit jaar hopen te sluiten. Dan weten we écht wat we gaan doen.
De ChristenUnie heeft een duidelijk doel voor ogen. We willen ‘Parijs’ halen. En zelfs dat doel staat niet op zichzelf. We willen goede rentmeesters zijn. We willen voor de schepping zorgen. Daar zetten we al die stappen voor. Sterker: daarvoor lopen we ons het vuur uit de sloffen.
Dat betekent ook dat we bij voorbaat open staan voor alle voorstellen. Want suggereren dat we niets gaan merken van de omslag naar een duurzame energieopwekking, duurzame productie en duurzame economie en het ons niets gaat kosten, zou niet eerlijk zijn. Ik zie dat ook terug in de uitgangspunten van de Klimaattafels: er zijn geen heilige huisjes meer.
De komende tijd gebruiken we om deze ideeën te bespreken, verder uit te werken en door te rekenen. Want waar we zeggen dat we het allemaal gaan merken, moeten we ook zeggen dat we de lasten én de lusten eerlijk gaan verdelen. Dat betekent dat we enerzijds allemaal naar vermogen mee moeten betalen én het anderzijds allemaal terug moeten zien in een lagere energierekening.
We gaan naar Parijs en we gaan met z’n allen. Vandaag zetten we opnieuw een stap.
Labels: Carla Dik-Faber, Duurzaamheid
