Poliflw

Liesbeth werd in 2005 namens Gemeentebelang lid van onze gemeenteraad en is sinds 2014 wethouder van gemeente Deventer. Ze zette zich met hart en ziel in voor gezonde financiën en de best mogelijke leefomgeving binnen de gemeente waarin ze ook zelf woonachtig is. Dit is naar eigen zeggen de leukste baan die ze ooit heeft gehad. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Liesbeth wil zich nu ook op grotere schaal inzetten voor zowel de steden en dorpen als buitengebieden van onze provincie. Dit doet ze voor de gemeente Deventer al jarenlang met verve en dat is ook aan de BBB niet onopgemerkt voorbij gegaan.

“We zullen Liesbeth en haar gedrevenheid absoluut gaan missen en wensen haar uiteraard alle goeds bij de BBB. Ze gaat ook daar ongetwijfeld een verschil maken” vertelt Alie Zandstra, voorzitter van Gemeentebelang Deventer, waar wethouder Grijsen afscheid zal gaan nemen. Gemeentebelang Deventer is met negen zetels de grootste politieke partij van onze gemeente. “Haar vertrek is weliswaar een aderlating voor onze partij, maar gelukkig vinden er al goede gesprekken plaats met zeer geschikte opvolgers” aldus Zandstra.

Liesbeth werd in 2005 namens Gemeentebelang lid van onze gemeenteraad en is sinds 2014 wethouder van gemeente Deventer. Ze zette zich met hart en ziel in voor gezonde financiën en de best mogelijke leefomgeving binnen de gemeente waarin ze ook zelf woonachtig is. Dit is naar eigen zeggen de leukste baan die ze ooit heeft gehad. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Liesbeth wil zich nu ook op grotere schaal inzetten voor zowel de steden en dorpen als buitengebieden van onze provincie. Dit doet ze voor de gemeente Deventer al jarenlang met verve en dat is ook aan de BBB niet onopgemerkt voorbij gegaan.

“We zullen Liesbeth en haar gedrevenheid absoluut gaan missen en wensen haar uiteraard alle goeds bij de BBB. Ze gaat ook daar ongetwijfeld een verschil maken” vertelt Alie Zandstra, voorzitter van Gemeentebelang Deventer, waar wethouder Grijsen afscheid zal gaan nemen. Gemeentebelang Deventer is met negen zetels de grootste politieke partij van onze gemeente. “Haar vertrek is weliswaar een aderlating voor onze partij, maar gelukkig vinden er al goede gesprekken plaats met zeer geschikte opvolgers” aldus Zandstra.

Twee LHBTIQ+ jongeren (16 en 18 jaar) zitten tegenover ons, ze willen hun verhaal wel doen maar zijn ook zenuwachtig. Willen liever niet met hun naam in de blog en ook niet herkenbaar in beeld. Dit vat goed samen hoe zij zich voelen in onze maatschappij. Niet veilig, niet gezien en onbegrepen.

We stellen onszelf aan elkaar voor. Wie zijn zij en wie zijn wij. Spannend vinden we het, ik vraag me af wat ik wel kan vragen, straks stel ik een domme vraag! Dus van beide kanten voelt het nog wat stroef. En niet gek, want kunnen zij mij wel vertrouwen? En zeg ik geen domme dingen?

Na een uurtje en een paar bakken koffie komen de gesprekken op gang. Ze vertellen me over het moment van ‘uit de kast komen’. Dat ze altijd wisten dat ze ‘anders’ waren, maar niet wisten wat dat voor hen betekende. Ze hebben namelijk geen rolmodellen in het dagelijks leven. In reclames op TV of de biologieboeken op school wordt namelijk vooral stilgestaan bij traditionele man-vrouw relaties. Daarin herkenden zij zichzelf niet. Pas ver in de puberteit werd ze duidelijk via zelf zoeken op internet ‘wat met ze aan de hand was’. Ze kunnen me veel voorbeelden geven van de stereotype man-vrouw relaties in het dagelijks leven, waar ik niet eens bij stilsta. Voorbeelden die er juist voor zorgen dat zij zich nooit echt geaccepteerd voelen.

Een duidelijke mening hebben ze ook over het fenomeen ‘uit de kast komen’: “Onzin, want iedereen is gelijk en als hetero kom je ook niet uit de kast.” Ze voelen echter de druk om wel kenbaar te maken dat ze onderdeel zijn van de LHBTIQ+, want het doorbreken van het hokjes denken waar zij hun hele leven mee te maken hebben kan alleen op die manier. Want zo zeggen ze “als het echt normaal zou zijn en worden gevonden, dan zouden we ons vrij kunnen bewegen, kleden, gedragen of voordoen zonder ons zorgen te maken. We hadden dan kunnen leven zonder ons zorgen te maken over hoe er over ons wordt gedacht”. Specifiek hebben we het ook nog over de transgender zorg in Nederland, de lange wachttijden voordat je überhaupt een keer op gesprek kunt komen. Maar vooral dat je blijkbaar in Nederland heel veel moeite moet doen om in aanmerking te komen voor transgenderzorg. “Ik ben afhankelijk van een cis-gender* persoon die bepaalt of ik ‘transgender’ genoeg ben om een behandeling te mogen starten. Ik heb gewoon zelf geen keuze hierin”. (*iemand van wie de genderidentiteit overeenkomt met het geboortegeslacht) Ik voel de emotie en machteloosheid van het niet zelf richting kunnen bepalen in je eigen leven en lichaam van deze tiener.

Gaaf vind ik het om te zien dat ze met concrete voorstellen komen om voor de LHBTIQ+ te zorgen dat zij meer geaccepteerd worden. Zo concreet en in mijn eigen ogen niet onoverkoombaar. Kan het echt zo makkelijk zijn? De twee tieners voor mij vertellen dat het al in de wijze van communicatie kan. Want we zijn zo gewend om te spreken van ‘geachte heer/mevrouw’, dat we ons niet realiseren dat veel mensen zich hier niet mee identificeren. We kunnen dat makkelijk aanpassen, bijvoorbeeld beste buurtbewoner of geachte gebruiker. Zeker iets dat ik zelf op kan pakken in mijn communicatie. Ook kunnen we als gemeente meer doen hierin. Reclames of uitingen vanuit de gemeente kunnen we ook inclusiever schrijven en weergeven. Simpele dingen, zoals een keer niet een stereotype man inzetten voor een reclame.

Uiteindelijk durf ik ook een vraag te stellen die al een tijdje in mijn hoofd zit. Waarom hebben we genderneutrale toiletten nodig? Kan iedereen niet gewoon de toilet gebruiken die hij/zij/hen willen? Of kunnen we niet gewoon de bordjes van de deur halen, zodat we geen gender meer toekennen aan het toilet? Het antwoord van deze twee tieners verrast me, NEE. Dit is echt nodig. Ik vraag ze het me uit te leggen. Ze vertellen dat iedereen veilig en prettig naar het toilet moet kunnen. Een extra genderneutraal toilet is noodzakelijk voor hen die zich niet een stereotype man of vrouw voelen. Ga je echter alle toiletten genderneutraal maken, dan kan het maar zo zijn dat stereotype mannen en vrouwen zich niet meer veilig voelen op het toilet. Daarom is het belangrijk ook deze typische mannen en vrouwentoiletten te behouden. Zo had ik het zelf in ieder geval nog nooit bekeken. Ik vind het slim en ik besef me dat het dus niet om een toilet voor henzelf, het gaat om een toilet als veilige en prettige omgeving voor iedereen.

‘S avonds laat bel ik nog even mijn broertje, ik moet echt even reflecteren. Doe ik zelf wel voldoende om de LHBTIQ+ gemeenschap zich thuis te laten voelen in deze maatschappij? Ik vertel hem dat ik het gevoel heb tekort te schieten, niet omdat ik deze groep mensen niet accepteer, maar omdat het voor mij zo normaal is dat ik me niet realiseer dat dit nog lang niet voor iedereen het geval is. We hebben een uitgebreid gesprek, ieder vanuit ons eigen perspectief. Ik leer van deze avond dat je soms juist een uitzonderingspositie MOET creëren om de maatschappij dit te laten accepteren. Normalisatie vraag juist van ons om aandacht te vestigen op deze groep. Gewoon in onze dagelijkse bezigheden. Een paar veranderingen op de werkplek doorvoeren die onbelangrijk lijken, maar toch normalisatie en acceptatie helpen. Ik ga me hier beter voor uitspreken!

Edwin Eikelenberg (hem/hij)

Het is weer verkiezingstijd. De tijd dat er enorm veel debatten georganiseerd worden en daarnaast ook nog de verkiezingsmarkten. Voor een kleine partij als de onze is het niet mogelijk om overal bij aanwezig te zijn wat we wel erg jammer vinden, maar het welzijn van onze leden is ook belangrijk.

Wat wij wel verbazingwekkend vinden is dat wij bij bepaalde debatten uitgesloten worden van deelname op basis van het aantal zetels wat wij als partij hebben. Terwijl het debat georganiseerd wordt door een organisatie die door de gemeente gefinancierd wordt. Oftewel de gemeente betaalt voor iets waar een deel van de eigen gemeenteraadsleden wordt uitgesloten. Hoe kan dat?

In onze ogen zijn dit geen correcte praktijken en worden de kleinere partijen hiermee oneerlijk behandeld. Het zijn partijen die gekozen zijn door u, de inwoner van de gemeente Deventer. Daarmee dient de partij het gehoord te worden! Helemaal tijdens verkiezingen waarbij het gaat om het volgende termijn en het bereiken van de kiezers. Want naast de partijen met al zetels mogen ook de nieuwe partijen die meedoen aan de verkiezingen niet aanschuiven. Absoluut onacceptabel!

Vandaag 3 maart zullen wij ons niet laten zien bij dit debat, ook niet in het publiek wat als optie wordt aangedragen door het duurzaamheidscentrum. Op 10 maart zullen wij aanwezig zijn bij het debat in de bibliotheek, waar wij ook niet voor uitgenodigd zijn. Maar daar gaan we ons zeker laten horen.

In een aantal eerdere bijdragen ben ik ingegaan op het Deventer Energieplan. Door onder andere de coronacrisis heeft er nog geen besluitvorming over het Energieplan plaatsgevonden. Daarnaast loopt er ook een RES (Regionale EnergieStrategie)-traject tussendoor. In deze bijdrage ga ik proberen meer duidelijkheid te geven over de verschillen tussen het Energieplan en de RES met het bijbehorende ‘bod’. Deze twee sporen hebben allebei met de energietransitie te maken. Afsluitend leg ik uit wat ze met elkaar te maken hebben, en wat wij als ChristenUnie van het RES-bod vinden.

Het is nog geen twee maanden geleden dat Marcel Evers in de Stentor opriep om na te denken hoe we de Deventer binnenstad aantrekkelijk kunnen houden. We moeten structureel anders nadenken over de functie van de binnenstad (minder winkels) om verdere leegstand te voorkomen. Ook gaf hij aan dat Deventer met zijn historische binnenstad en vele lokale ondernemers volop kansen heeft! Wat is er in een korte tijd veel veranderd. We zijn al flinke tijd massaal thuis en hebben onze prioriteiten (terecht!) primair bij de volksgezondheid gelegd. De detailhandelsomzet in binnensteden is de afgelopen weken met meer dan 60% gedaald, terwijl horeca en kappers noodgedwongen hun deuren volledig hebben moeten sluiten. Langzamerhand kunnen we gelukkig ook voorzichtig weer de stad in en wordt er weer (iets) meer verkocht. De Corona crisis zal binnenkort, als de stofwolken zijn opgetrokken, duidelijk maken dat de uitdagingen voor de binnenstad nog vele malen groter zijn geworden. Een plan hoe we de leegstand gaan oplossen en verder gaan investeren in de binnenstad zal er nu dan ook versneld moeten komen. Maar we kunnen nu ook al veel doen. Het was goed dat de gemeente direct besloot om ondernemers uitstel van gemeentelijke belastingen te verlenen, dat veel verhuurders meedenken over uitstel en kwijtschelding van huurbetaling. Dat ondernemers in de binnenstad in no-time een eigen bezorgdienst hebben opgezet www.bezorgenindeventer.nl en dat veel restaurants zich ook vol op het thuisbezorgen hebben gestort. Laten we als Deventenaren de komende maanden (en ook in de periode erna) een duidelijke keuze maken en massaal deze lokale helden supporten. Dat kan vrij eenvoudig door bewust te kiezen bij hen te kopen, waarbij dat bij steeds meer ondernemers ook online kan. De afgelopen weken hebben laten zien dat onze ondernemers ondernemend genoeg zijn en ook in deze tijden er het beste van proberen te maken. Ze verdienen in deze tijden dan ook onze volle steun. Juist nu is het belangrijk om te kiezen voor lokaal; de grote internetgiganten als Amazon of Alibaba gaan straks echt geen bijdrage leveren aan het versterken van de Deventer binnenstad en lokale economie. Dus support onze lokale ondernemers, waarbij deze oproep uiteraard verder gaat dan de binnenstad, want ook in Diepenveen, Bathmen, Schalkhaar en Lettele en in de vele buurt- en wijkwinkelcentra als op onze boerenbedrijven zijn volop lokale ondernemers heel actief. Als CDA Deventer denken we dat deze crisis wel eens op een natuurlijke wijze het einde van het globaliseringstijdperk zou kunnen inluiden. Inclusief een ander koopgedrag, dat bewuster is, met blijvend meer aandacht voor lokaal.